Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Ο μεγάλος σερ Τσαρλς (φωτό) είχε πει κάποτε πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον αθλητισμό από το τελευταίο λεπτό ενός κρίσιμου αγώνα μπάσκετ. Μιλώντας βέβαια για την ομορφιά του αθλήματος, δεν είχε μάλλον υπόψη του τις “ομορφιές” που διακωμώδησαν το άθλημα, στην τελευταία αγωνιστική της πρώτης φάσης της Ευρωλίγκα κι όσα θα γίνονταν στον αγώνα της Νταρουσάφακα με τη Μακάμπι. Με τους Ισραηλινούς να θέλουν νίκη με διαφορά, για να αποφύγουν τον αποκλεισμό, και να ψάχνουν στο τέλος την παράταση, για να κυνηγήσουν το θαύμα στο τέλος. Και τους Τούρκους να θέλουν πάση θυσία να χάσουν, με ελεγχόμενη διαφορά, και να παίζουν με πάθος για αυτό στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Το αποτέλεσμα ήταν μια παρωδία άνευ προηγουμένου: βολές που πήγαιναν στο γάμο του Καραγκιόζη, άμυνα με τα μάτια κι επιθέσεις που δεν εκδηλώνονταν ποτέ, με τελικό νικητή οποιονδήποτε άλλο εκτός από το άθλημα.
Αντίστοιχη φαρσοκωμωδία είναι και ο τρόπος διεξαγωγής της τελευταίας αγωνιστικής και των επίμαχων αγώνων των ομάδων με κοινό στόχο, που δε συμπίπτουν ποτέ χρονικά (παρά μόνο από σπόντα). Έτσι όποιος παίζει τελευταίος, γελάει καλύτερα, ή τέλος πάντων έχει την πολυτέλεια να αποφασίσει ποιο αποτέλεσμα τον συμφέρει, να επιλέξει γκρουπ και πάει λέγοντας. Τα στησίματα και οι μαγικές μεταμορφώσεις των ομάδων, από ασχημόπαπα σε κύκνους και τούμπαλιν, δε θα εκλείψουν ποτέ. Τουλάχιστον όμως μπορούν οι ομάδες να μη βοηθούνται κιόλας από τη διοργανώτρια αρχή, για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό μαγείρεμα.
Αυτή τη φορά πάντως, παραδόξως η συνταγή δεν πέτυχε κι έτσι έτυχε να συνωστιστούν όλα σχεδόν τα μεγαθήρια σε έναν όμιλο του θανάτου, που θυμίζει βασικά το Φάιναλ Φορ του Λονδίνου, το 13′. Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Ο Παναθηναϊκός του Τζόρτζεβιτς, αντίθετα, φαίνεται να έχει πιο βατό όμιλο στη δεύτερη φάση, με βασικούς ανταγωνιστές του τη Μάλαγα, την Κούμπαν του Μπαρτζώκα, την Εφες του Ίβκοβιτς κα τη Φενέρ του (περοποπόμ) Ομπράντοβιτς, με πολύ έντονη παρουσία του λεγόμενου “σέρβικου λόμπι” στους πάγκους των ομάδων.
Και δεν τελειώσαμε εδώ. Να δεις τι σου ‘χω για μετά, όχι εντός παρκέ, αλλά εκτός αγωνιστικών χώρων. Με την ΟΥΛΕΜΠ να σχεδιάζει από του χρόνου περαιτέρω μείωση των ομάδων σε 16 (άρα περισσότερα εγγυημένα κέρδη για τους συμμετέχοντες) και ένα κλειστό πρωτάθλημα, στα πρότυπα του ΝΒΑ, που θα ανοίξει ακόμα πιο πολύ την ψαλίδα ανάμεσα στην αφρόκρεμα και τους υπόλοιπους (και βασικά δε θα αφήνει καν δικαίωμα στο όνειρο και την έκπληξη στους τελευταίους). Ενώ η ΦΙΜΠΑ σχεδιάζει τη δική της Λίγκα και την επανάληψη του προ 15ετίας σχίσματος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που τόσο πολύ (πιθανόν ανεπανόρθωτα) είχε πλήξει το γόητρο και τη δημοτικότητά του. Κι αν όλοι πίστευαν πως το πάθημα θα είχε γίνει μάθημα και δε θα το ξαναζούσαμε, έρχεται η πράξη να δείξει πως “συμφέροντα ούμπερ άλες”. Και τα καλύτερα έρχονται…