Προβληματισμοί και προτάσεις για το ουσιαστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ και του κινήματος

 Προβληματισμοί και προτάσεις για το ουσιαστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ και του κινήματος

Πολλά ειπώθηκαν από το βράδυ της Κυριακής για το αναμφίβολα τραγικό(απ’ τη σκοπιά τουλάχιστον τη δική μας) αποτέλεσμα των εκλογών. Εκφράστηκε αρκετός θυμός, απογοήτευση, απορία για το τι πρέπει να γίνει, αλλά μεταξύ άλλων και αγωνιστικό πείσμα ενάντια στα σημεία των καιρών. Και πραγματικά, τα σημεία των καιρών είναι να σε κάνουν να απορείς όσον αφορά στο τι ακόμη πρέπει να γίνει ή το τι ακόμη πρέπει να κάνουμε για να φανούν κάποιες χειροπιαστές, αισιόδοξες, μεταβολές στις συνειδήσεις και κατ’ επέκταση στην πολιτική συμπεριφορά των συνανθρώπων μας.

Και παρόλο που ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί μια ποιοτική ένδειξη για το πώς και γιατί έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί η συνείδηση του κόσμου, αποτελεί σίγουρα έναν ποσοτικό δείκτη που χρήζει διαφόρων ερμηνειών και δίχως άλλο φανερώνει χοντρικά κάποιες τάσεις που χαρακτηρίζουν τις διαθέσεις των ψηφοφόρων(και όταν λέω «ψηφοφόρων» εννοώ ολάκερο το εκλογικό σώμα και όχι μόνο εκείνους που έκαναν το «ψυχικό» να πάνε στις κάλπες).

Στο παρόν άρθρο δεν σκοπεύω να επικεντρωθώ σε αυτές τις τάσσεις, το έκανα εν μέρει στο προηγούμενο, το έχω κάνει και στο παρελθόν και σίγουρα θα το ξανακάνω στο μέλλον σε άρθρα που θα ακολουθήσουν, αφού το συγκεκριμένο ζήτημα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ κυρίως θα αναφερθώ σε δυο τρία σημεία που αφορούν το ΚΚΕ και την επικοινωνία του με τις μάζες, τα οποία υποθέτω αντανακλώνται στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά μόνο ως αφορμή χρησιμοποιώ το εκλογικό αποτέλεσμα για να αναδείξω αυτά τα ζητήματα.

Τη στιγμή αυτή που γράφω το άρθρο έχω διαβάσει διάφορες απόψεις που εκφράστηκαν στο internet, κυρίως στα blogs(σε άρθρα και σχόλια), πολλές από τις οποίες συνδιαμόρφωσαν και τη δική μου οπτική. Όχι τόσο οι θερμοκέφαλες «να αλλάξουμε γραμματέα, να ψάξουμε να βρούμε ποιοι φταίνε και να τους ξηλώσουμε κλπ» αλλά οι περισσότερο ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες, που δείχνουν βρε αδερφέ και μια από κοντά γνώση των πεπραγμένων του κόμματος. Μια γνώση που πηγάζει από τη συμμετοχή στις δράσεις, και όχι από την βλακώδη αγωνία και ξεροκεφαλιά του ούγκανου οπαδού του καναπέ για ένα καλό/μετρήσιμο αποτέλεσμα(κάτι σαν τους οπαδούς της εθνικής που την αγαπάνε στις νίκες και την φτύνουν στις ήττες), ή του αντιπάλου, που μετά από ένα κακό αποτέλεσμα εμφανίζεται ως προβληματισμένος και καλά οπαδός, που νοιάζεται για το κόμμα και όλα του ξινίζουν και όλα του βρωμούν. Ο τελευταίος έχει σαν σκοπό είτε να ξεδώσει τα κόμπλεξ του, είτε ακόμη χειρότερα να διασπάσει και να ισοπεδώσει(όσοι έχετε διαβάσει το «η διχόνοια» του Α(ρι)στερίξ(Σφυροδρέπανε καλά τα λέω;) μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ).

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα προκαταρκτικά –τη σημασία των οποίων κανείς δεν πρέπει να υποτιμά- πάμε στο κυρίως πιάτο. Να με συμπαθούν μόνο όσοι έχουν πρωτοεκφράσει κάποιους προβληματισμούς από αυτούς τους οποίους θα παραθέσω και δεν τους αναφέρω, διότι βαριέμαι να ψάχνω τα σχόλια ένα ένα για να κάνω τις ανάλογες παραπομπές :Ο)

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν, είναι το ότι για να ανέβουν τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος, που είναι ένα κόμμα που τα ζωτικά του ενδιαφέροντα βρίσκονται(ή θα έπρεπε να βρίσκονται) στο κίνημα, πρέπει πρώτα από όλα να αναζωογονηθεί το ίδιο το κίνημα. Βέβαια να μην παραλείψω να πω, ότι ανεξαρτήτως του μη αναζωογονημένου κινήματος που αποτελεί την τωρινή πραγματικότητα, όλοι σχεδόν οι φίλοι και μέλη του κόμματος με τους οποίους μίλησα(συμπεριλαμβανομένου και εμένα του ίδιου) περίμεναν μια άνοδο της τάξεως της 1-1,5 μονάδας τουλάχιστον, που φυσικά ποτέ δεν ήρθε. Η παρατήρηση αυτή ως τόσο είναι άξια περεταίρω διερεύνησης, και για να πω και εγώ την άποψη μου, πιστεύω ότι το κίνημα ως «συνέχεια» θα έπρεπε κυρίως να μας ενδιαφέρει και όχι τόσο ως ένα εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπωμένο ως μια στιγμή στο χρόνο. Και εκεί εντοπίζω κάτι το οποίο θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, το να βλέπουμε τη δράση μας πρωτίστως σαν μια συνέχεια και λιγότερο να καθορίζεται γύρω από κάποιες διακριτές «στιγμές» στο χρόνο, όπως είναι μια εκλογική αναμέτρηση, ένα προγραμματισμένο φεστιβάλ, μια εθιμοτυπική απεργία(πχ Πρωτομαγιά) κλπ.

Η πέραν του δέοντος επικέντρωση σε τέτοιες «στιγμές» θεωρώ ότι υπονομεύει την ουσία, και συντελεί στο να περιστρέφονται τα peak των προσπαθειών μας γύρω από μια «εθιμοτυπία» ένα «εθιμοτυπικό αγωνιστικό ημερολόγιο» «εορτών» και «αργιών». Πρέπει λοιπόν να δούμε το κίνημα περισσότερο σαν συνέχεια, και τα όποια peak των προσπαθειών μας να αφορούν κυρίως τις ανάγκες του ίδιου του κινήματος και όχι τις ανάγκες του «εορτολογίου». Προσοχή, δεν λέω ότι δεν το κάνουμε καθόλου αυτό, έτσι και αλλιώς είναι κάτι που γίνεται εξ ανάγκης, λέω απλά ότι ίσως πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση, έτσι ώστε να είμαστε και ένα(ακόμη) βήμα μπροστά, και να μπορούμε να δημιουργούμε και τις συνθήκες. Και εφόσον θα ενισχυθεί και θα ζωντανέψει το κίνημα, αυτό θα φανεί και στην κάλπη, που όταν έχεις δυνατό κίνημα, η κάλπη αποκτά μικρότερη συμβολική και ουσιαστική αξία.

Βέβαια άλλο να το λες κάτι, και άλλο να το κάνεις, έτσι δεν είναι; Και ειδικά σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξασφαλίσεις τη «συνέχεια» και να επιλέξεις στρατηγικά τα Peaks, έτσι ώστε να εξυπηρετούν και να ενισχύουν την κινηματική σου δράση. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο ζήτημα ουσίας, το κατά πόσο υλοποιούνται οι αποφάσεις της ηγεσίας του κόμματος, ή σε ποιο βαθμό μένουν στα χαρτιά, και αν υπάρχει κάποια εσωτερική διαδικασία αξιολόγησης αυτού του πράγματος ώστε να ξέρουμε που να δώσουμε περισσότερη έμφαση, που πρέπει να αναστοχαστούμε, ή που εν τέλει τα πήγαμε καλά βρε αδερφέ! Γιατί είναι μόνο ένα βήμα της όλης διαδικασίας να ξέρεις τι πρέπει να γίνει ή να πειραματιστείς με την μια ή την άλλη τακτική, και άλλο πράγμα να το φέρεις εις πέρας αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις. Πήραμε πχ την απόφαση ως κόμμα για την δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών, εξετάσαμε σε τι βαθμό αυτές λειτουργούν, τι παραπάνω ενίσχυση χρειάζονται, έχει φτιαχτεί κάποιο είδος καταστατικού που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μπούσουλας και να διευκολύνει τη λειτουργία τους;

Ας πάμε όμως σε άλλο θέμα…

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο που διάβασα, και απαντά σε όλους αυτούς που γκρινιάζουν και μηδενίζουν την προσπάθεια του κόμματος, έχει να κάνει με την Πάτρα. Λέει λοιπόν ο φίλος, ότι αν φταίει που στις εκλογές δεν πήγαμε τόσο καλά το γεγονός ότι δεν βρήκαμε τον τρόπο να «αγγίξουμε» τον κόσμο, τότε γιατί στην Πάτρα, που ο Πελετίδης και έχει κάνει δεκάδες πράγματα για τους δημότες, και πολύ δημοφιλής είναι, τα ποσοστά του κόμματος δεν ανέβηκαν(θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και "παράδοξο Πελετίδη"); Και είναι ένα εύλογο ερώτημα που μας αναγκάζει να παραδεχθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά και το ότι η καλή και φιλότιμη προσπάθεια των φίλων των μελών και των στελεχών δεν αντανακλάται κατ’ ανάγκη στα εκλογικά ποσοστά του κόμματος.

Και κάτι τελευταίο –όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα να ειπωθούν- γιατί όπου να ναι θα αρχίσουν να συρρέουν πελάτες στο μαγαζί(αν και δεν είναι και τόσο σίγουρο με τέτοιο καιρό). Το κόμμα πρέπει να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του στον αγώνα του. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με την οργανωμένη ένταξη φίλων στις δράσεις του κόμματος, και δεν εννοώ να γίνουν μέλη κατ’ ανάγκη, αλλά να προσφέρουν όσο το δυνατόν λιγότερο ευκαιριακά τις δυνάμεις τους και όσο το δυνατόν περισσότερο οργανωμένα και να μην υπό-αξιοποιούνται. Με αυτόν τον τρόπο και θα «ξεκουράσουν» και κάποια μέλη που πρέπει να γίνουν χίλια κομμάτια για να τα προλάβουν όλα, ή θα τα βοηθήσουν να επικεντρωθούν σε πιο ουσιαστικά ζητήματα, και θα βοηθήσουν στο να κλιμακωθεί η δράση και η αγωνιστικότητα του κόμματος και του ΠΑΜΕ. Αυτό είναι κάτι που για να γίνει χρειάζεται εξ ίσου προσπάθεια και από το κόμμα(που πρέπει να τους οργανώσει αποτελεσματικά ή ακόμα μερικές φορές και να τους ανακαλύψει, ή να τους επαναφέρει από τα αζήτητα), όσο και από τους ίδιους τους φίλους και οπαδούς του κόμματος οι οποίοι πρέπει να το «έχουν από κοντά» και όχι να συμπεριφέρονται ως φίλοι και οπαδοί του καναπέ.



Αυτά για τώρα…

Λαγωνικάκης φραγκίσκος(Poexania)