"Τυράκια", "καλοί" και "κακοί" και ... "κοινωνική δικαιοσύνη"

"Τυράκια", "καλοί" και "κακοί" και ... "κοινωνική δικαιοσύνη"

Με «χαλί» το γνωστό παραμύθι για τους «κρίσιμους κάβους» που μόλις περάσουν θα δει τάχα ο λαός το περιβόητο... «φως στον ορίζοντα», η κυβέρνηση ξεδιπλώνει μια σειρά από κάλπικα επιχειρήματα γύρω από τη φύση και την πορεία της διαπραγμάτευσης, επιχειρώντας να αποσπάσει την ανοχή των εργαζομένων και του λαού, να περιορίσει όσο μπορεί την αντίδρασή τους απέναντι στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και την υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται στο πακέτο της πρώτης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου.

Το "τυράκι" της "ελάφρυνσης" του κρατικού χρέους

«Αιχμή του δόρατος» στη σχετική επιχειρηματολογία του Μεγάρου Μαξίμου, καθώς και άλλων επιτελείων του συστήματος, είναι το γνωστό... «τυράκι»: Η «ελάφρυνση του χρέους». Οσο, μάλιστα, προχωράνε τα παζάρια με τους «εταίρους» και όσο πιο κοντά έρχεται η προώθηση του επόμενου αντιλαϊκού πακέτου, τόσο «εξελίσσεται» και ο τρόπος που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση το ζήτημα του κρατικού χρέους, ενός χρέους που προκλήθηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Πριν από περίπου δύο βδομάδες, ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στη συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματός του, ανέπτυσσε τη θεωρία της... «Ιθάκης»: «Με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», έλεγε, «ανοίγει ο δρόμος στην απαραίτητη, αναγκαία συζήτηση για την απομείωση της καθαρής παρούσας αξίας του δημόσιου χρέους». Δηλαδή, συνέχιζε, «η συμφωνία του καλοκαιριού» (έτσι λέγεται πλέον στα... ΣΥΡΙΖΑίικα το 3ο μνημόνιο), είναι μια συμφωνία που «έχει Ιθάκη, δεν είναι ένας ατελείωτος Γολγοθάς, έχει στόχο»...

Μια βδομάδα μετά και καθώς τα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζεται να προωθήσει η κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο δύσκολο να «κουκουλωθούν», η «Αυγή της Κυριακής» παρουσιάζει στο πρωτοσέλιδό της τη «δραστική μείωση του χρέους» ως... «αντιστάθμισμα στις εξωφρενικές απαιτήσεις του ΔΝΤ».

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση καλλιεργεί την απάτη ότι ο λαός πρέπει να υπομείνει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, γιατί η «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους που θα ακολουθήσει, θα ελαφρύνει τάχα και τα δικά του βάρη.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική:

-- Τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται μέσω του 3ου μνημονίου, όπως και τα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων που διατηρούνται στο ακέραιο, είναι μόνιμου χαρακτήρα, ο πυρήνας τους προωθείται σε όλη την ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος του κρατικού χρέους, ακριβώς γιατί υπηρετούν την προσπάθεια του κεφαλαίου να διασφαλίσει και να μεγιστοποιήσει την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του.

-- Η όποια «διευθέτηση» του κρατικού χρέους, είτε με επιμήκυνση στην περίοδο αποπληρωμής είτε με μειώσεις τόκων κ.ο.κ., θα συνοδευτεί από νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το ύψος της «ελάφρυνσης» θα εξαρτηθεί από τον όγκο των αναδιαρθρώσεων, όπως είπε χαρακτηριστικά την περασμένη βδομάδα ο επικεφαλής του Euro Working Group, Τ. Βίζερ, επιβεβαιώνοντας αυτό που έχει ήδη βιώσει ο λαός από τα προηγούμενα «κουρέματα» του χρέους: Κανένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, καμιά αστική τάξη και κανένα μονοπώλιο δεν προχωρά σε «διευθέτηση» χρέους... «για την ψυχή της μάνας του» και χωρίς ανταλλάγματα.

-- Η όποια... «εξοικονόμηση πόρων» από την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, όπως και τα «οφέλη» από τα υπόλοιπα στοιχεία που συμπληρώνουν την «Ιθάκη» του κεφαλαίου (π.χ. συμμετοχή στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, κονδύλια από το «πακέτο Γιούνκερ» κ.ο.κ.), δεν πρόκειται να κατευθυνθούν στην ανακούφιση λαϊκών στρωμάτων, στην ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους. Αντίθετα, μέσω του «αναπτυξιακού νόμου» και των άλλων αντίστοιχων «εργαλείων» που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση, θα αποδοθούν ξανά στο κεφάλαιο, με τη μορφή επιπλέον κρατικών ενισχύσεων στις επενδύσεις του, νέων φοροελαφρύνσεων και προνομίων κάθε είδους...

-- Βασική παράμετρος εξάλλου της υπόθεσης «ελάφρυνση» και «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους είναι η περιβόητη «επάνοδος στις αγορές», η διασφάλιση δηλαδή της δυνατότητας του εγχώριου κεφαλαίου να λαμβάνει φρέσκα δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, φορτώνοντας νέα χρέη στην πλάτη του λαού...

"Καλοί" και "κακοί" ενωμένοι απέναντι στους λαούς

Αλλο... «κλασικό» κομμάτι της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι οι περιγραφές για τους «καλούς» και τους «κακούς» της διαπραγμάτευσης. Κάποτε σαν δίπολο «καλοί» - «κακοί» παρουσιάζονταν κατά κύριο λόγο το ζευγάρι Γαλλία - Γερμανία, αλλά καθώς τώρα με το Προσφυγικό - και πάντα με βάση τα συμφέροντα των τμημάτων του κεφαλαίου που αυτή εκπροσωπεί - η κυβέρνηση Μέρκελ έχει περάσει στο... στρατόπεδο των «καλών», το δίπολο «ανανεώθηκε», με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» στο ρόλο του «καλού» και το ΔΝΤ στο ρόλο του «κακού»...

«Το ΔΝΤ δημιουργεί προβλήματα για τους γνωστούς λόγους, από την άλλη πλευρά, βεβαίως, η Κομισιόν και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν μια άλλη στάση», δήλωνε σε συνέντευξή του την Παρασκευή ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Ρήγας.

Η κυβέρνηση «κουκουλώνει» το χαρακτήρα των υπαρκτών αντιθέσεων, τόσο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όσο και στο εσωτερικό τους, οι οποίες αφορούν βέβαια τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε ισχυρού καπιταλιστικού κέντρου, τον επιμερισμό χασούρας και κερδών μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την «επόμενη μέρα» στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Τέτοιοι ανταγωνισμοί βρίσκονται κατά βάση πίσω από τη στάση του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού οργανισμού στη διαπραγμάτευση και όχι τόσο η «κοστολόγηση» του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μέτρου.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση «κουκουλώνει» και το γεγονός ότι ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους αντιθέσεις, όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όλα τα τμήματα του κεφαλαίου στέκονται ενιαία απέναντι στην πολιτική που τσακίζει τους λαούς, προωθούν όλοι μαζί την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλουν οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Και μόνο το «καμάρι» της κυβέρνησης για τη «σύγκλισή» της με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς», με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, στις συνθήκες και τις αποφάσεις της οποίας περιλαμβάνονταν πολλά χρόνια πριν από την κρίση όσα αντιλαϊκά μέτρα επιβάλλονται σήμερα στους λαούς, είναι ενδεικτικό για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των παζαριών της...

Αντίστοιχα ενδεικτική, εξάλλου, σε σχέση με το για λογαριασμό τίνος επιβάλλονται τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, είναι η «αγωνία» που εκφράζει ο ΣΕΒ για την «άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του νέου προγράμματος», όπως και οι προτάσεις που καταθέτει για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, όπως π.χ. για τη σύνδεση του «αφορολόγητου» με το όριο της φτώχειας...

"Κόκκινη γραμμή"... η υπεράσπιση του μνημονίου!

Το παραμύθι της κυβέρνησης για τους «κακούς» της διαπραγμάτευσης που «ζητάνε περισσότερα από όσα συμφωνήσαμε», έχει και την αντίστοιχη συνέχεια: «Ξεκαθαρίζω ότι η Ελλάδα δε θα κάνει τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο από όσα προβλέπει η συμφωνία του Ιούλη», διατυμπάνισε ο Αλ. Τσίπρας σε δηλώσεις του στη συνάντηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών της ΕΕ στο Παρίσι, τα ίδια επανέλαβε και προχτές, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Επιβεβαιώνοντας ότι η λογική του τάχα «μικρότερου κακού» οδηγεί πάντα στο ακόμα μεγαλύτερο, η κυβέρνηση της... «σκληρής διαπραγμάτευσης» καλεί το λαό να υιοθετήσει ως... «κόκκινη γραμμή» την υπεράσπιση του 3ου μνημονίου! Τη διατήρηση δηλαδή όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων και την προσθήκη νέων βάρβαρων αναδιαρθρώσεων σε Ασφαλιστικό, Φορολογικό, Εργασιακά, «κόκκινα» δάνεια, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.

Ακόμα παραπέρα, το πόσα μέτρα λαμβάνονται, όπως και το «μείγμα» της αντιλαϊκής πολιτικής καθορίζονται στην πραγματικότητα από τις ανάγκες του κεφαλαίου και το «ειδικό βάρος» του στους διεθνείς ανταγωνισμούς και όχι με βάση τη... «διαπραγματευτική τακτική» της εκάστοτε κυβέρνησης. Στο φόντο λοιπόν της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης, της δυσκολίας της ΕΕ να περάσει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η πορεία της αντιλαϊκής κλιμάκωσης, πέρα και πάνω από όσα προβλέπει η... «συμφωνία του Ιούλη», είναι προδιαγεγραμμένη, στο βαθμό που ο λαός περιμένει άσπρη μέρα από τις... «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης.

Σφαγή με... "κοινωνική δικαιοσύνη"

Και αφού πλέον δεν έχει μείνει και κανείς που να μην καταλαβαίνει ότι έρχονται και νέα αντιλαϊκά μέτρα, η κυβέρνηση επιστρατεύει και τη θεωρία της σφαγής με... «κοινωνική δικαιοσύνη».

«Η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι πως πρέπει να πληρώσουν και αυτοί οι οποίοι δεν πλήρωναν», λέει π.χ. ο Π. Ρήγας για το Φορολογικό, μιλώντας για «επιβάρυνση ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα».

Πίσω από το... «να πληρώσουν και αυτοί» βέβαια κρύβεται όλο το ζουμί: Ο λαός καλείται να συνεχίσει να ματώνει για λογαριασμό του κεφαλαίου, με την... «παρηγοριά» ότι τώρα θα πληρώσουν και οι «έχοντες». Μόνο που ως «έχοντες» βαφτίζονται όσα τμήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται ακόμα πάνω από τα όρια της φτώχειας, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ακουμπά τα κέρδη του κεφαλαίου, αλλά του τάζει και κάθε είδους ανταλλάγματα και «κίνητρα», ώστε και η όποια πρόσκαιρη «επιβάρυνσή» του ενδεχομένως να προκύψει από το α ή το β μέτρο, να του δοθεί πίσω στο πολλαπλάσιο...

"Τυράκια" σαν την «ελάφρυνση» του χρέους, «καλοί» και «κακοί» στη διαπραγμάτευση, «κόκκινες γραμμές», «μέτρα με κοινωνική δικαιοσύνη»... Ολα τα προηγούμενα χρόνια έχει συσσωρευτεί μπόλικη πείρα που μπορεί να αξιοποιήσει ο λαός, ώστε να μην «τσιμπήσει» σε τέτοιου είδους παραμύθια, όπως και στις διάφορες παραλλαγές τους που θα λανσάρονται όσο πλησιάζει η ώρα της ψήφισης και της εφαρμογής των νέων αντιλαϊκών μέτρων...

Καμιά αυταπάτη δε χωράει για τα παζάρια της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, καμιά αναμονή για το αποτέλεσμά τους. Στη νέα φάση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου που βρίσκεται προ των πυλών, απάντηση μπορεί να δώσουν μόνο η συνεχής λαϊκή επαγρύπνηση και κινητοποίηση, η οργάνωση της πάλης στην κατεύθυνση της ανατροπής!