ΤΟΥΡΚΙΑ Επιμένει στις μεθοδεύσεις της με σημαία τον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα

ΤΟΥΡΚΙΑ

Επιμένει στις μεθοδεύσεις της με σημαία τον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα

Στις 13 Μάρτη (φωτ.) το κέντρο της Αγκυρας γέμισε ξανά συντρίμμια και νεκρούς, σε μια εξέλιξη που «ήρθε κουτί» στην κυβέρνηση

Η νέα πολύνεκρη βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε στην Τουρκία την περασμένη Κυριακή, πρόσφερε ακόμα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στην κυβέρνηση της χώρας να εμφανιστεί ως «σταυροφόρος» κατά της «τρομοκρατίας», την οποία συνδέει με όλους τους εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς κινδύνους που σήμερα εκτιμά ότι αντιμετωπίζει η πλουτοκρατία της χώρας.
Βέβαια, οι ίδιες οι συνθήκες στις οποίες ένα νέο μακελειό άπλωσε τον τρόμο στο κέντρο της πρωτεύουσας, μερικά μόλις μέτρα από διάφορα υπουργεία και άλλα κεντρικά κυβερνητικά κτίρια, γεννούν πολλά ερωτήματα. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση δηλώνει ότι ενισχύει ολόπλευρα τις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις με απανωτές αστυνομικές εισβολές και δικαστικές παρεμβάσεις σε «καταφύγια» μελών «τρομοκρατικών οργανώσεων» αλλά και αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ και εναντίον πολλών επικριτών της, βομβιστές αυτοκτονίας κατάφεραν να μπουρλοτιάσουν μια σειρά οχήματα και να προκαλέσουν το θάνατο 37 ατόμων, τον τραυματισμό πάνω από 120, όπως και να δώσουν νέα αφορμή για αναζωπύρωση των βομβαρδισμών θέσεων του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ. Οι αρχές έσπευσαν από τις πρώτες κιόλας ώρες να δείξουν ως υπεύθυνο το ΡΚΚ.
Οταν την Πέμπτη την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση ΤΑΚ («Γεράκια για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν»), η κυβέρνηση έσπευσε και τότε να δηλώσει δικαιωμένη για την «αφοσίωση» με την οποία αψηφεί όσους ζητούν να «μειώσει τη βία» κατά των Κούρδων.
Αντίστοιχα, μετά και από την απόφαση των Κούρδων της Συρίας να ανακηρύξουν ως «ομόσπονδα» τα τρία καντόνια στη Βόρεια Συρία βαφτίζοντάς τα μάλιστα και «Ροτζάβα (σ.σ. Δυτικό Κουρδιστάν) - Βόρεια Συρία», η Αγκυρα έσπευσε και πάλι να υψώσει τους τόνους για τους κινδύνους που προκαλεί η δράση του παραρτήματος του ΡΚΚ στη Συρία (όπως η ίδια χαρακτηρίζει το Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης - PYD και την ένοπλη πτέρυγά του, YPG, τα οποία και θεωρεί «τρομοκρατικές οργανώσεις»).

Κατά εξωτερικών και εσωτερικών αντιπάλων

Οι ανάγκες του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είναι γενικά ένα από τα βασικά σημεία που η Αγκυρα συνεχίζει να χρησιμοποιεί για να κρατά «ανοιχτή» τη συζήτηση για τη Συρία, όπως βολεύει τα δικά της σχέδια. Με την έννοια ότι την ώρα που στενοί της «σύμμαχοι» (με πρώτες τις ΗΠΑ) στην παρούσα φάση μοιάζουν να προτάσσουν ένα διπλωματικό «διακανονισμό», μέσα μάλιστα από έναν πρόσκαιρο «συντονισμό» με τη Ρωσία, η Τουρκία εξακολουθεί να κατηγορεί τη Δύση για «ανεπάρκεια» στην επίλυση της «συριακής κρίσης». Αλλωστε, εδώ και καιρό έχει ξεκαθαρίσει την «ετοιμότητά» της να αναλάβει πρωτοβουλίες παντός είδους (και στρατιωτικές) για τις εξελίξεις στη Συρία, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη προθυμία και άλλων κρατών, όπως η Σαουδική Αραβία.
Σε αυτό το πλαίσιο, καλλιεργεί σταθερά και ένα κλίμα τρομολαγνείας στη χώρα, με τη γερμανική πρεσβεία να κλείνει εξαιτίας «ανεπιβεβαίωτης ένδειξης για (τρομοκρατική) επίθεση», με ισχυρά μέτρα ασφαλείας σε κεντρικούς σταθμούς λεωφορείων, με διαρκείς στρατιωτικές επιχειρήσεις στις νοτιοανατολικές επαρχίες κ.τ.λ.
Την ίδια στιγμή, ο «αντιτρομοκρατικός αγώνας» αξιοποιείται και στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τους εσωτερικούς της πολιτικούς αντιπάλους, καθώς η ενδοαστική αντιπαράθεση στην Τουρκία βαθαίνει εδώ και πολύ καιρό. Ετσι, το νέο αίτημα άρσης της βουλευτικής ασυλίας διαφόρων στελεχών του φιλοκουρδικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος HDP κατατέθηκε ακριβώς με την κατηγορία ότι αυτά στηρίζουν «τρομοκρατικές οργανώσεις» (το ΡΚΚ). Μάλιστα, ο Νταβούτογλου πρότεινε άρση της βουλευτικής ασυλίας για όλους (είναι εκατοντάδες αυτές οι περιπτώσεις) τους βουλευτές για τους οποίους εκκρεμούν αντίστοιχες έρευνες. Επιπλέον, αίσθηση προκάλεσαν και αντίστοιχες κατηγορίες που έγιναν σε βάρος του μεγαλύτερου κόμματος της κεμαλικής αντιπολίτευσης, του σοσιαλδημοκρατικού CHP. Συγκεκριμένα, ο Νταβούτογλου ανέφερε πριν μερικές μέρες πως το HDP δεν ήταν το μόνο κόμμα που «εκδήλωσε συμπάθεια» στην τρομοκρατία, συμπληρώνοντας ότι «πολύ πρόσφατα, 10 αριστερές τρομοκρατικές ομάδες ανακοίνωσαν ότι σχημάτισαν συμμαχία με το ΡΚΚ στο Καντίλ, ενώ την ίδια μέρα ο Ντεμιρτάς (πρόεδρος του HDP) απηύθυνε κάλεσμα ενότητας στο CHP», ενώ συνεχίζοντας παραπέρα, σχολίασε ότι ενώ τρομοκρατικές οργανώσεις κήρυτταν ουσιαστικά τον πόλεμο στην Τουρκία, υπήρχαν άλλες συμμαχίες που «ψήνονταν».
Σίγουρο, πάντως, θεωρείται ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να προβάλλει την «αντιτρομοκρατική» της αφοσίωση και για να διεκδικήσει συμμαχίες ευνοϊκότερες για τα συμφέροντά της, τα οποία νιώθει να απειλούνται από τις ραγδαίες ανακατατάξεις, γεωπολιτικές και άλλες, σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Ενδεικτικό είναι το άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη στη «Σαμπάχ», με την υπογραφή του ίδιου του εκπροσώπου του Προέδρου της χώρας Ρ. Τ. Ερντογάν, Ιμπραχήμ Καλίν, και τίτλο «Η αξιοπιστία της Τουρκίας». Αφού ο Καλίν επανέλαβε ότι «η Τουρκία αποτελεί στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας επειδή εντείνει τον αγώνα της κατά του "Ντάες" (σ.σ. «Ισλαμικό Κράτος») από τη μια μεριά και κατά του ΡΚΚ από την άλλη», σημείωσε ότι «η αξιοπιστία και η αποφασιστικότητα της Τουρκίας θα είναι κρίσιμες για την αναχαίτιση και την εξουδετέρωση αυτής της απειλής». Ως «απειλή» η Τουρκία έχει σήμερα συμφέρον να προσδιορίζει την «τρομοκρατία» γενικά και τη δράση οργανώσεων όπως το ΙΚ και το ΡΚΚ ειδικά, την ύπαρξη των οποίων συνδέει με τη συνέχιση της «κρίσης» στη Συρία, προσπερνώντας φυσικά το γεγονός ότι η ίδια πρωταγωνίστησε στη δημιουργία και ενίσχυση εγκληματιών όπως των τζιχαντιστών του ΙΚ.
«Δεδομένης της αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας να προστατέψει το συριακό λαό και να σταματήσει την αιματοχυσία στη χώρα του, η εξάπλωση της τρομοκρατίας του ΙΚ σε Βέλγιο, Γαλλία και Τυνησία, για να θυμηθεί κανείς μόνο μερικές από τις πρόσφατες επιθέσεις, ήταν σχεδόν αναπόφευκτη...» κατέγραφε με ένα προειδοποιητικό - θα έλεγε κανείς - τόνο ο Καλίν, επιμένοντας: «Η Αγκυρα έχει δίκιο να υπογραμμίζει το διπλό κίνδυνο ΡΚΚ και ΙΚ, καθώς και οι δυο τους στοχοποιούν την Τουρκία για τα δικά τους συμφέροντα. Είναι ντροπή που κάποιοι αποτυγχάνουν να δουν αυτό το απλό γεγονός».

«Ο κίνδυνος των συνοριακών αλλαγών»

Φυσικά, η κυρίαρχη ανησυχία του τουρκικού κεφαλαίου αφορά το πώς θα επηρεάσει τη δική του δράση και θέση στην περιοχή (και γενικότερα) η ισχυροποίηση των Κούρδων, που αποκτούν ισχυρότερο λόγο έχοντας τη στήριξη ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Το άρθρο που εμφανίστηκε προχτές στη «Χουριέτ» με τίτλο «Ο κίνδυνος των συνοριακών αλλαγών στη Μέση Ανατολή» ήταν χαρακτηριστικό. Σε αυτό σημειωνόταν: «Τα σημερινά σύνορα στη Μέση Ανατολή (...) χαράχτηκαν σχεδόν σαν "γραμμές στην άμμο" μέσα από δυο παγκόσμιους πολέμους... Η αμερικανική κατάληψη στο Ιράκ και μετά ο συριακός εμφύλιος προστέθηκαν στις αστάθειες του Ισραήλ, της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, αλλά με πολύ ευρύτερο τρόπο... Η ιρακινή κρίση οδήγησε στη δημιουργία της Περιφερειακής Κουρδικής Κυβέρνησης (KRG) στο βορρά κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας και του Ιράν και ένα ντε φάκτο σιιτικό καθεστώς στο νότο, που γειτονεύει με Ιράν, Περσικό Κόλπο, Κουβέιτ και Σαουδική Αραβία. Δέκα χρόνια μετά, ο συριακός εμφύλιος οδήγησε στην προοπτική δύο χωριστών και εχθρικών συνοριακών αλλαγών (σ.σ. το κράτος που διεκδικούν οι Κούρδοι της Συρίας και το χαλιφάτο του ΙΚ)».
Ο αρθρογράφος επισήμαινε ότι μόλις τρεις μέρες πριν την ανακήρυξη σε «ομοσπονδία» των τριών κουρδικών καντονιών της Βόρειας Συρίας, ο ηγέτης του ιρακινού Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, δήλωνε ότι «είναι ώρα για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, το οποίο - πρόσθεσε - οι Κούρδοι αναζητούν από τον καιρό της Συμφωνίας της Λωζάννης το 1924» και ένας διπλωμάτης σχολίαζε ότι «οι Κούρδοι σήμερα πεθαίνουν για να επιβραβευτούν για τον πόλεμό τους κατά του ΙΚ».
Ωστόσο, συνέχιζε ο αρθρογράφος, «είναι αδύνατο να "ανταμείψει κανείς τους Κούρδους" αποσπώντας εδάφη από τέσσερις χώρες - Συρία, Ιράκ, Ιράν (που πρόσφατα υπέγραψε μια συμφωνία για τα πυρηνικά με τη Δύση) και Τουρκία (που είναι κρίσιμο μέλος του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία)».
Ενώ για την κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πρόσθετε με νόημα: «Ας υποθέσουμε ότι η αποτυχημένη συριακή και ιρακινή κυβέρνηση δεν μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά. Τι θα έκαναν η Τουρκία και το Ιράν; Ιδέες κανείς;
Το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP) του Μπαρζανί, το PKK και το ΡΚΚ ίσως έχουν ένα καίριο ζήτημα να εγείρουν για "ένα λαό χωρίς κράτος", αν και ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, δηλώνει ότι "η Τουρκία είναι κράτος και των Κούρδων".
Αλλά υπάρχει και μια άλλη οπτική της κατάστασης.
Αν Συρία και Ιράκ αποτύχουν και επίσημα, αποσυντεθούν και καταρρεύσουν, θα υπάρξουν τέσσερις χώρες με μια νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δυναμική να αναπτύξουν: το Ιράν, η Σαουδική Αραβία (σε κόντρα με το Ιράν), το Ισραήλ και η Τουρκία.
Αν τα ήδη εύθραυστα σύνορα αρχίσουν να αλλάζουν στη Μέση Ανατολή, κανείς δε θα μπορούσε να προβλέψει πού και πώς αυτή η διαδικασία θα καταλήξει...». Ενδεικτικά, βέβαια, όλα αυτά των φιλοδοξιών που έχουν οι αστικές τάξεις της περιοχής.