Οι σημαντικότερες αντεπαναστατικές οργανώσεις

Οι σημαντικότερες αντεπαναστατικές οργανώσεις

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ μιλάει σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα της 24ης του Δεκέμβρη 1918

Η «Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατών (ΚΟΚ)» ιδρύθηκε το 1976. Το 1977 μετονομάστηκε σε «Επιτροπή Κοινωνικής Αυτοάμυνας (ΚΟΚ)». Η «ΚΟΚ» χαρακτηρίζεται στον αστικό Τύπο σαν η σπουδαιότερη οργάνωση που με «τετράχρονη υπομονετική επιτελική δουλιά έχει οδηγήσει επιδέξια ολόκληρο το κόμμα στο χείλος του γκρεμού» («Γκένεραλαντ-σάιγκερ», Βόννη 23, 24.8.1980). Η «ΚΟΚ» είναι μια ένωση αντισοβιετικά σκεπτόμενων ρεφορμιστών και ρεβιζιονιστών «διαφωνούντων», κύρια από τους κύκλους της διανόησης. Κύριοι εκπρόσωποί της είναι ο Α. Μίχνικ και ο Γ. Κουρόν. Η εφημερίδα «Ντι Βελτ» έγραψε στις 16 Αυγούστου 1980 για τους στόχους της επιτροπής: «Αυτό που επιδιώκει ο Κουρόν σαν τελικό στόχο για την Πολωνία είναι πλουραλισμός, ένα μη κομμουνιστικό, σε κάθε περίπτωση πάντως αντισοβιετικό, κοινωνικό σύστημα». «Είναι υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας γιατί αν ενωθεί η Γερμανία, η Πολωνία θα συνορεύει επιτέλους με μια μη κομμουνιστική δημοκρατική χώρα». «Με το χρόνο, οι δυνάμεις της "ΚΟΚ" πέτυχαν "να δημιουργήσουν σταθερές βάσεις" σε σημαντικές μεγάλες επιχειρήσεις: στα εργοστάσια τρακτέρ Ούρσους της Βαρσοβίας και ακόμα στα ναυπηγεία Λένιν του Γκντανσκ. Εκεί δρούσαν αυστηρά οργανωμένες ομάδες αντικαθεστωτικών που διακινούσαν μεταξύ των συναδέλφων τους εργοστασιακές εφημερίδες και προκηρύξεις που είχαν συντάξει μόνοι τους» («Χανόβερσε Αλγκεμάινε Τσάι-τουνγκ», 17 Αυγούστου 1980). Μέλη της «ΚΟΚ» τον Απρίλη του 1978 πήραν ενεργά μέρος στη συγκρότηση της «ιδρυτικής επιτροπής ελεύθερων συνδικάτων» στη Βαρσοβία και το Γκντανσκ («Ντερ Σπίγκελ», 1 Σεπτέμβρη 1980).
Το αλλοδαπό μέλος της «ΚΟΚ», ο αποστάτης Κολακόβσκι, γράφει: «Ξέρουμε, όμως, ότι το σύστημα μπορεί να εξαναγκαστεί σε αλλαγές, εννοείται βαθμιαία. Είναι προς το συμφέρον των θιγόμενων χωρών, όπως της Δύσης, η αλλαγή του συστήματος με εσωτερική διάβρωση, αλλά όχι με μια καταστροφή» («Χριστός και Κόσμος», «Ράινισερ Μερκούρ», 29 Αυγούστου 1980).
«Είναι ουσιώδες να... δοθούν δυνατότητες προσεχτικής δράσης με εξελικτική επιλογή στόχων που να επιτρέπουν βήμα βήμα δραστηριότητες σε ανώτερη βαθμίδα» («Αντιπολίτευση χωρίς ελπίδα», «Ράινμπεκ», Αμβούργο, 1978, σελ. 204).
Και παρακάτω: «Σημαντικό είναι επίσης να βγουν τα σωστά συμπεράσματα από τις εμπειρίες των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία και στην Ουγγαρία» («Αντιπολίτευση χωρίς ελπίδα», σελ. 206).
Από την «ΚΟΚ» αποσπάστηκε το 1979 σαν ενεργητική αντικομμουνιστική πτέρυγα η «Συνομοσπονδία Ανεξάρτητης Πολωνίας». «Οι στόχοι μας είναι απλοί: θέλουμε να απελευθερώσουμε την Πολωνία από τη σοβιετική επικυριαρχία, θέλουμε την καταστροφή της κομμουνιστικής δικτατορίας, που είναι όργανο της σοβιετικής εξουσίας» (Δεύτερο Πρόγραμμα Γερμανικής Τηλεόρασης, 8 Σεπτέμβρη 1980).
Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο ότι σε μερικές διακλαδώσεις αυτού του πραγματικού εργατικού κινήματος, του κινήματος των εργαζομένων, έχουν εισχωρήσει ομάδες και πρόσωπα που είναι συνδεμένα με κέντρα του ιμπεριαλιστικού αντιπερισπασμού στο εξωτερικό, φέρνουν σ' αυτό αρνητικές επιδράσεις και έχουν εχθρικούς στόχους απέναντι στο σοσιαλισμό και στη λαϊκή εξουσία. Αντιπροσωπεύουν διάφορες τάσεις και αποχρώσεις. Γίνεται σκληρή ταξική πάλη. Προσωρινά και για λόγους τακτικής οι εχθροί του σοσιαλισμού κρύβονται κατά καιρούς πίσω από επιδιώξεις της εργατικής τάξης, γιατί αυτό χρησιμεύει σαν σκαλοπάτι για την επόμενη φάση. Η εργατική τάξη δε βαδίζει τον ίδιο δρόμο μ' αυτούς. Αυτές οι δυνάμεις δηλαδή επιδιώκουν την αποσύνθεση και σε συνέχεια τη διάβρωση και την ανατροπή του σοσιαλιστικού κράτους της Πολωνίας. Αυτό το σχέδιο στρέφεται από τη φύση του ενάντια στους εργάτες και είναι αντεπαναστατικό.
Ηγετικοί κύκλοι του ιμπεριαλισμού στα πλαίσια της αντισοσιαλιστικής στρατηγικής τους στηρίζουν μεγάλες ελπίδες σε ορισμένες δυνάμεις των λεγόμενων ανεξάρτητων συνδικάτων και προπαντός στους συμβούλους τους. Ετσι το περιοδικό «Σπίγκελ» έγραφε σχετικά με τις απεργίες το περασμένο φθινόπωρο: «Ο Βαλέσα ήταν ο ανθυπολοχαγός των χαρακωμάτων, αλλά σίγουρα δεν ανήκε στο επιτελείο του απεργιακού μετώπου. Εκεί καθόταν ένας εγκέφαλος της ΚΟΚ που συμβούλευε την απεργιακή επιτροπή σε κάθε κατάσταση που παζάρευε νομικά τα κείμενα των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση». («Σπίγκελ», Αμβούργο 8.9.1980).
Γύρω από τους στόχους που επιδίωκε αυτό το «γενικό επιτελείο», φλυάρησε ο Κουρόν σε μια συνομιλία με την εφημερίδα «Ντι Βελτ». Επιδιώκει «σαν τελικό στόχο για την Πολωνία πλουραλισμό, ένα μη κομμουνιστικό οπωσδήποτε, πάντως αντισοβιετικό κοινωνικό σύστημα. Είναι, λέει, υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας, γιατί αν ενοποιηθεί η Γερμανία, τότε θα έχει επιτέλους η Πολωνία κοινά σύνορα με μια μη κομμουνιστική δημοκρατική χώρα και αυτό θα διευκόλυνε από πολλές απόψεις και τις εσωτερικές εξελίξεις» («Ντι Βελτ», 16.8.1980).
Πρέπει λοιπόν να εξαφανιστεί ο σοσιαλισμός όχι μόνο στην Πολωνία, αλλά ταυτόχρονα και στη ΓΛΔ. Δεν είναι άραγε δικαιολογημένο να επισημάνουμε τον κίνδυνο της εξάρτησης των λεγόμενων ανεξάρτητων συνδικάτων από αντισοσιαλιστές συμβούλους; Κι ακόμα περισσότερο ο ενθουσιασμός με τον οποίο οι εχθροί των συνδικάτων στη χώρα μας, από τη «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» μέχρι τον Στράους, κόπτονται γι' αυτά τα καινούρια συνδικάτα και η απόφαση της δεξιάς ηγεσίας του αμερικάνικου συνδικάτου AFL-CΙΟ να υποστηρίξουν οικονομικά τα λεγόμενα ανεξάρτητα συνδικάτα, επιτρέπουν να συμπεράνουμε μια ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση. Εδώ δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς ότι δουλιά της AFL-CΙΟ είναι να διαβρώνει τα συνδικάτα σε άλλες χώρες για το συμφέρον της γενικής στρατηγικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ετσι ο τέως αναπληρωτής υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Μόρτον Χάλπαριν, αναφέρει στο βιβλίο «Το κράτος χωρίς νόμους», ότι π.χ. η AFL-CΙΟ προσπάθησε κατ' εντολή της CIA να υπονομεύσει τα χιλιανά συνδικάτα στη διάρκεια της προεδρίας του Αλιέντε, ότι συγκέντρωνε χρήματα για αντεπαναστατικά συνδικάτα στη Χιλή και ότι εκπαίδευσε αντιπάλους της Λαϊκής Ενότητας σε συνδικαλιστικές σχολές στις ΗΠΑ που ελέγχονται από αντιδραστικές δυνάμεις.

Στις αντισοσιαλιστικές δυνάμεις στην Πολωνία έχει φανερά ανατεθεί το καθήκον με διαρκείς απεργίες και απειλές για απεργίες όσο και με απαιτήσεις που ξεπερνούν τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας να κρατούν τη σοσιαλιστική Πολωνία σε μια διαρκή κατάσταση οικονομικών κλονισμών. Η διαρκής οικονομική δυσαρέσκεια έχει στόχο να προετοιμάσει το έδαφος για μια βαθμιαία πολιτική αποσταθεροποίηση. Με παρατραβηγμένα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα επιδιώκεται να εξωθηθεί η Πολωνία σε ακόμα μεγαλύτερα χρέη και έτσι σε μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Σίγουρα στους υπολογισμούς των αντισοσιαλιστικών εγκεφάλων παίζει ένα ρόλο και η προσπάθεια να εμποδιστεί μ' αυτόν τον τρόπο η σοσιαλιστική Πολωνία να εκπληρώσει τις υλικές υποχρεώσεις της στα πλαίσια της αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και να δώσει τη στρατιωτική συνεισφορά της στην αμυντική οργάνωση των σοσιαλιστικών χωρών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να φορτωθούν στις πλάτες της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας σ' ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τα βάρη του οξυνόμενου από τους ιμπεριαλιστές ανταγωνισμού των εξοπλισμών. Ετσι οι εγκέφαλοι του ιμπεριαλισμού προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα στην Πολωνία για την επιδίωξή τους να πετύχουν στρατιωτική υπεροχή απέναντι στο σοσιαλισμό ή να εξαντλήσουν το σοσιαλισμό με τους εξοπλισμούς.