Με εφαλτήριο την αντιλαϊκή πολιτική

Με εφαλτήριο την αντιλαϊκή πολιτική

Με καθαρό το ταξικό πρόσημο και με το βλέμμα στραμμένο στην προοπτική ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου και της προσέλκυσης κερδοφόρων επενδύσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δρομολογεί πλέον και το λεγόμενο «αναπτυξιακό πακέτο» της «επόμενης μέρας»: «Το δίλημμα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της επιχειρηματικότητας γενικώς, αλλά ποια επιχειρηματικότητα και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να στηρίξει την ανασυγκρότηση της χώρας (...). Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει ανάγκη, αλλά και η κοινωνία απαιτεί μία νέα επιχειρηματικότητα, υπεύθυνη απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και όχι μόνο απέναντι στους μετόχους και τα κέρδη τους». Αυτό υποστηρίζει, με άρθρο του στον Τύπο, ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, ενόψει και του λεγόμενου «αναπτυξιακού πακέτου» που ετοιμάζεται να ξετυλίξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε όφελος και για λογαριασμό των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων και για την προσέλκυση νέων κερδοφόρων επενδύσεων.

***

Οι «προϋποθέσεις» της καπιταλιστικής ανάκαμψης - αναιμικής και εξαιρετικά αβέβαιης -, για την οποία κόπτονται η συγκυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και οι κάθε είδους διαχειριστές και βέβαια οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έχουν ως βάση και εφαλτήριο τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα όλων των μνημονίων, όπως αυτά που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με άξονα τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, σε συνδυασμό και με τα μέτρα απογείωσης της φοροληστείας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Σε αυτή τη φάση και ως μια ακόμη προϋπόθεση για την (αβέβαιη) καπιταλιστική ανάκαμψη προβάλλει η ανάγκη διαμόρφωσης του «αναπτυξιακού πακέτου», με πρώτο βήμα το λεγόμενο «αναπτυξιακό νόμο» που αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή μέσα στις επόμενες μέρες.
Στην αντιλαϊκή ατζέντα ανεβαίνουν οι πολύμορφες κρατικές ενισχύσεις και οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις, με άξονα τις εκτεταμένες φοροαπαλλαγές και τις ελαφρύνσεις, τη διοχέτευση ζεστού κρατικού χρήματος για την επανεκκίνηση των επενδύσεων, την κρατική επιδότηση στο «κόστος της απασχόλησης» για προσλήψεις φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού και σειρά από άλλα, ακόμη και για την επιδότηση του «επιχειρηματικού κινδύνου» που αναλαμβάνουν οι καπιταλιστές. Η πρόκληση απέναντι στο λαό έχει και συνέχεια, με τις ειδικές διατάξεις που προβλέπονται για τις πολύ μεγάλες «στρατηγικές επενδύσεις», καθώς και για τις κρατικές ενισχύσεις σε «δίκτυα» επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών επιχειρήσεων, που θα ενταχθούν σε ενιαίο επιχειρηματικό σχηματισμό.

***

Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) των κρατικών προϋπολογισμών αποτελεί ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο στήριξης των καπιταλιστών. Σε αυτό το επίπεδο, είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι οι προβλεπόμενες δαπάνες για το ΠΔΕ εξαιρούνται από το δημοσιονομικό «κόφτη», σε αντίθεση με τα κονδύλια για συντάξεις, μισθούς και γενικότερα με ό,τι αφορά την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, όπως ρητά ορίζεται στις διατάξεις του πρόσφατου πολυνόμου - τερατούργημα. Ταυτόχρονα, η «αναπτυξιακή» ατζέντα και τα διάφορα «εργαλεία» τόνωσης του κεφαλαίου συνδυάζονται με τον πακτωλό των κεφαλαίων που θα διοχετευτεί μέσω ΕΣΠΑ, από το «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ», με τη σταδιακή ένταξη και των εγχώριων τραπεζικών ομίλων στα προγράμματα φτηνής χρηματοδότησης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Την ίδια ώρα, η επίσημη ανεργία αναμένεται να συνεχίσει σε αστρονομικά επίπεδα και μάλιστα σε ορίζοντα δεκαετιών. Αυτό επισημαίνει στην πρόσφατη «έκθεση βιωσιμότητας» σχετικά με το ελληνικό κρατικό χρέος η πλευρά του ΔΝΤ, σύμφωνα με το οποίο: «Ακόμα και αν η Ελλάδα, μέσα από μια ηρωική προσπάθεια, μπορέσει προσωρινά να φτάσει σε πλεόνασμα κοντά στο 3,5% του ΑΕΠ, λίγες χώρες έχουν καταφέρει να φτάσουν και να διατηρήσουν τόσο υψηλά επίπεδα πρωτογενών αποτελεσμάτων για μια δεκαετία ή περισσότερο, και είναι εξαιρετικά απίθανο η Ελλάδα να το κάνει, λαμβάνοντας υπόψη τούς ακόμα αδύναμους οργανισμούς χάραξης πολιτικής και τις προβλέψεις που δείχνουν ότι η ανεργία θα παραμείνει σε διψήφια ποσοστά για αρκετές δεκαετίες». Σε αυτό το έδαφος, τα μνημόνια διαρκείας θα στοιχειώνουν την καθημερινότητα του λαού, ενώ τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα θα διευρύνονται, με γνώμονα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.