Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Η εβδομάδα αυτή ήταν γεμάτη τελικούς, κάτι σαν αθλητική εκδοχή του GoT, με πάθη κι ίντριγκες για την ανάδειξη των βασιλιάδων που θα καθίσουν στο θρόνο.
Αν και η πρώτη δόση θα ταίριαζε πιο πολύ σε θρήνο (κι όχι θρόνο) για τη χαμένη τιμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, που δεν είναι τίμιο κι αποτυγχάνει συστηματικά να φανεί τέτοιο, φροντίζοντας τουλάχιστον για τη βιτρίνα του, όπως κάνουν άλλα πρωταθλήματα. Οπότε η εικόνα του είναι λίγο χειρότερη από αυτήν του φαφούτη Αραβίδη (έχασε τρία δόντια από αγκωνιά του Μποτία), με το τρομερό κούρεμά του που σχημάτιζε στο κεφάλι του το 21′ (όσο περίπου και το IQ του μέσου χούλιγκαν).
Οι μέρες πριν και μετά τον τελικό κύλησαν με χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων μεταξύ των ΠΑΕ (αλλά και του υπουργού) για τον υπόδικο πρόεδρο της μιας, τον οφειλέτη του δημοσίου της άλλης, αυτόν που πρέπει να δίνει το “παρών” στο αστυνομικό τμήμα και χρειάζεται άδεια εξόδου από τη χώρα, τον λαθρέμπορα, το ναρκέμπορα και άλλους τέτοιους, αγαθούς παραγωγούς ΑΕΠ της χώρας μας. Τα λένε πραγματικά τόσο ωραία από μόνοι τους, που δυσκολεύεσαι να προσθέσεις κάτι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε μάλιστα και μια φήμη για το ενδιαφέρον του μεγαλομετόχου των ερυθρόλευκων να εμπλακεί στα διοικητικά της Νόττιγχαμ Φόρεστ, στην Αγγλία, την πατρίδα του ποδοσφαίρου και του πλυντηρίου μαύρου χρήματος, όπου έχει… επενδύσει κάθε μονοπώλιο που σέβεται τον εαυτό του (δηλ τα κέρδη του) και γράφει τους νόμους στις τάπες των παπουτσιών των ποδοσφαιριστών.
Η αναμέτρηση έγινε κεκλεισμένων των θυρών (ασορτί με το θρήνο που λέγαμε), με περιορισμένο αριθμό προσκλήσεων αλλά και μικροεπεισοδίων, έτσι για το έθιμο. Κάπου στο ενδιάμεσο, είχαμε κι αγωνιστικό κομμάτι, αλλά ας μη δώσουμε έκταση στα δευτερεύοντα που επισκιάζουν τις ομορφιές του αθλήματος.
Η πλάκα είναι ότι κάποιοι πιστεύουν πως κάτι άλλαξε από χτες, το κατεστημένο κλονίστηκε συθέμελα κι έρχονται καλύτερες ημέρες, μαζί με την ελπίδα, που κόλλησε κάπου στο δρόμο. Όσο για το επόμενο πρωτάθλημα, αναμένεται με αμείωτο ενδιαφέρον, καθώς ο θρόνος του αρχινονού της Σούπερ-Λιγκ χωράει μόνο έναν.
Κατά τα άλλα.
Την Τετάρτη, η Σεβίλλη απέδειξε ότι έχει κάνει εσωτερική της υπόθεση (με υψηλούς καλεσμένους) το Europa League (που είναι πάντα ΟΥΕΦΑ στις καρδιές μας, ή Κύπελλο Εκθέσεων για τους παλιότερους) με την ανατροπή και το 3-1 επί της Λίβερπουλ. Κι άφησε έτσι να λούζεται ο Κλοπ στο Γουαδαλκιβίρ και στα δάκρυα των “κόκκινων”, που έκαναν όνειρα για (συμμετοχή στο επόμενο) Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά θα μείνουν αυστηρά εντός συνόρων, στο νησί. Αυτό όμως είναι το σατανικό Κλοπ-ο, για να χτυπήσουν του χρόνου πρωτάθλημα, όπως έκανε φέτος η Λέστερ, που δεν είχε διπλές υποχρεώσεις, μέσα-έξω, και δύο παιχνίδια τη βδομάδα.
Χτες, ο ΠΑΟ έσπασε το πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, στον πρώτο αγώνα της σειράς των τελικών της Α1 (κατά κόσμον Basket League), που θα είναι και το κύκνειο άσμα στο αγωνιστικό δίλημμα Σπανούλης ή Διαμαντίδης, με τον τελευταίο να κρεμάει τα παπούτσια του στο τέλος της χρονιάς. Μια άτυπη μονομαχία, που θα αφήσει τα παρκέ, αλλά θα συνεχίσει στο διηνεκές, σε καφενεία, πηγαδάκια και διαδικτυακά στέκια, παίρνοντας μια θέση δίπλα στο γιν-γιαν, το άσπρο-μαύρο και άλλα ιστορικά δίπολα.
Στο ΝΒΑ τέλος, έχουμε τους τελικούς σε Δύση και Ανατολή, που θα αναδείξουν το μεγάλο ζευγάρι των φιναλίστ. Κι ενώ ο Λεμπρόν κι η παρέα του (Κλίβελαντ) αναμένεται να εξασφαλίσουν εν μέσω χασμουρητών και θυσάνων που κυλούν νωχελικά στην έρημο, το εισιτήριο έναντι του Τορόντο, στην Άγρια Δύση γίνεται σφαγή στους δύο πρώτους αγώνες, με την Οκλαχόμα να κοντράρει στα ίσια το απόλυτο φαβορί, τους Γουόριορς του Κάρι. Κι αν κάποιοι μισούν για πάντα τους Θάντερ, που τους χάλασαν το ονειρεμένο ζευγάρωμα του Γκόλντεν Στέιτ με το Σαν Αντόνιο, υπάρχει κι ο αντίλογος, με επιχειρήματα: δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, για να πάρει επιτέλους ένα δαχτυλίδι ο Ντουράντ;