Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* //
Κάπου στο μεσουράνημα του φιλελευθερισμού (δεκαετία του ΄80) αρχίζει το ξήλωμα των κεντρικών προνοιακών δομών. Το όλο εγχείρημα (του «λιγότερου κράτους») νομιμοποιείται μέσα από την ρητορική της αποκέντρωσης, της “αποσυλοποίησης” κ.ο.κ. Λίγο πιο πριν αρχίζει η αποκέντρωση της παραγωγής (μεταφορντισμός, υπεργολαβική εργασία κ.λπ.) για να χτυπηθεί ένα δυναμικό εργατικό κίνημα. Η διάλυση των ξενοδοχειακών υποδομών των νοσοκομείων στη Μ. Βρετανία, όπου οι «τρόφιμοι» πετάγονται στους δρόμους, διογκώνει το πρόβλημα των αστέγων (Homelets). Αυτοί αποτελούν το 1/4 των αστέγων του Λονδίνου. Στη χώρα μας το εγχείρημα, έρχεται με κάποια καθυστέρηση (κυρίως την περίοδο του εκσυγχρονισμού, δεκαετία του ΄90). Κάπου εκεί δομείται η «τοπική κοινωνία», ένα σύστημα με πολιτευτές, εργολάβους, τοπικούς καναλάρχες, βοηθούν λίγο και οι “συνδικαλιστές”, βοηθάει και ο τοπικός δεσπότης, και το πράμα κουμπώνει.
Εκεί λοιπόν που η «τοπική κοινωνία» γίνεται συνώνυμο της παρέας, όπου οι συγγενικές, φιλικές και κομματικές σχέσεις εμπλέκονται με συμφέροντα εργολάβων και τοπικών TV (τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ αναδιατάσσονται ενσωματώνοντας το βαθύ ΠΑΣΟΚ) έρχεται ο δήμαρχος Πατρέων και χαλάει τη πιάτσα. Εκεί που χρειάζονταν επιστημονικές έρευνες και μελέτες (οι περισσότερες χρηματοδοτούμενες από το ΕΣΠΑ) για να αποδειχτεί το αυτονόητο, -το ψωμί τους βγάζουν και οι επιστήμονες, όπως οι ταξιτζήδες κ.ά.-, αν οι άνεργοι, οι άποροι και οι υποσιτιζόμενοι μαθητές χρειάζεται να φάνε, όπως και να αναδειχτεί το βίωμα της πείνας («οι χορτάτοι μιλάνε για τους πεινασμένους» έγραφε ο Μπρεχτ), και οι εργολάβοι να αναλάβουν «εθνικό έργο» για την απορρόφηση κοινοτικών αλλά και εθνικών κονδυλίων έρχεται ο Πελετίδης, συνεχίζοντας την παράδοση των κομμουνιστών δημάρχων του μεσοπολέμου (Καβάλα, Σέρρες κ.ά.), και τους χαλάει τη δουλειά. Αντί να πάρει εργολάβους, για να υπάρξει, μεταξύ άλλων, και  ανατροφοδότηση των κυκλωμάτων, βάζει τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου να κάνουν τη δουλειά τους.
Αν τουλάχιστον η υπόθεση έμενε στην Πάτρα κάτι θα μπορούσε να γίνει (καμιά ΕΔΕ από το Υπουργείο Εσωτερικών, καμιά μήνυση από το Λιμενικό Ταμείο κ.ά.). Το κακό είναι ότι μπορεί να επεκταθεί και να λειτουργήσει ως παράδειγμα και για άλλους Δήμους. Επομένως κάτι πρέπει να γίνει. Εξάλλου αυτός ανακατεύεται και με άλλα πράγματα (βλ. πορεία για την ανεργία στην Αθήνα) και στενοχωρεί τις «εξουσίες μας» καθώς «θυμίζει οικεία κακά».

* Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου