ΡΩΓΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ

 ΡΩΓΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ

Θεατρικά δρώμενα στην Ευρωβουλή, με τον Β. Γιουνγκερ να υπογραμμίζει το σεβασμό των Βρυξελλων στο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και να εκφράζει τη λύπη για την απώλεια, με ηγέτες ευρωπαϊκών κομμάτων να συναγωνίζονται σε μικροπρεπεια  και να μνημονεύουν το ναζισμό κατά το δοκούν, ενώ ο παραιτηθείς βρετανος επιτροπος Τζ. Χιλς να μην μπορεί να κρύψει τη συγκίνηση του. Και έτσι θα πειστούμε όλοι για τις ολέθριες συνέπειες του δημοψηφίσματος και τον παράδεισο, παρά τις δυσκολίες, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν σηκώνει απείθεια αλλά ανταμείβει, εν καιρώ,  με ... ζαχαρωμενο λουκουμακι τους πειθαρχημένους.
        Μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και εξαθλίωσης εργαζομένων ανα την Ευρωπη έχει κανείς την εντύπωση πως λίγη σημασία έχουν πια όλες αυτές οι αναλύσεις που ή εξαντλούνται σε διαπιστώσεις ή διευρύνονται σε εκφοβισμούς για το Brexit και τα τρομακτικά σενάρια για το μέλλον της οικονομίας όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία αλλά και γενικότερα στην Ε. Ε
       Μεγάλο μέρος θεωριών και αναλύσεων επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει η πολιτική ζωή να αναπαράγεται στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες μας διατηρώντας τα ίδια πρότυπα διακυβέρνησης, συζητήσιμο ίσως να είναι η αλλαγή του πολιτικού lifestyle, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το συναινετικό μέλλον μας, με υποσχέσεις διαρκούς προόδου σε ένα ορατό μέλλον, με εγκαθίδρυση και σταθεροποίηση του κόσμου πέρα από ταξικές αντιθέσεις και ηγεμονίες.
        Με αυτό το σκεπτικό δεν μπορεί να εκπλήσσει το γεγονός ότι κάθε ρωγμή στην εξιδανικευμένη εικόνα της ενωμένης καπιταλιστικά Ευρωπης, από την άνοδο φασιστικών μορφωμάτων ως το όχι της Βρετανίας, μοιάζει να προκαλεί σοκ σε πολιτικούς, διανοούμενους κλπ.  Μόνο που αυτό το σοκ που τόσο εύκολα και επαναλαμβανόμενα εκφράζεται δεν αποκαλύπτει την αδυναμία της κυρίαρχης τάξης να ελέγξει τις συνέπειες κάποιων δράσεων που η ίδια προκαλεί ή να συλλάβει τα διακυβευματα αυτών των ενεργειών, όσο την προσπάθεια να  τα περιορίσει στο πεδίο που αυτή επιθυμεί, να μην μετατεθεί η οπτική μας γωνία από την απλή διαχείριση του status quo στις ταξικές αντιθέσεις που πυροδοτούν εξελίξεις.
         Και στο θέμα του όχι της Βρετανίας για πολλοστή φορά γίνεται μία επικίνδυνη μετάθεση. Σ ένα μεγάλο ποσοστό διστακτικοί  στο να διαχωρίσουμε τα δικά μας συμφέροντα από αυτά  της κυρίαρχης τάξης  και φοβισμένοι να επιλέξουμε εμείς τις δράσεις μας για να τα υποστηρίξουμε εξαναγκαζομαστε στην έκφραση διαφωνίας και αντίθεσης μέσα από κανάλια επιλεγμένα από την κυρίαρχη εξουσία που μας εγκλωβίζουν σε ένα φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων αδιεξόδων και αυξανόμενης ματαιοπονίας. Έχοντας εσωτερικευσει την πλαστή αισιοδοξία της σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του διπολικου κόσμου συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι μπορούμε να εξημερωσουμε την αγριότητα του καπιταλισμού αντιμετωπίζοντας τον με τα μέσα που η κυρίαρχη τάξη μας επιτρέπει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κι έτσι ακόμα δεν χαράσσουμε ένα σύνορο πέρα από το οποίο μπορεί, ή τουλάχιστον η κυρίαρχη τάξη να φοβηθεί,  οι αντιθέσεις να πάρουν αγωνιστική μορφή.
        Όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης η κυρίαρχη τάξη σε γενικές γραμμές δεν χρειάστηκε να κτυπήσει τη ρίζα της κοινωνικής διαμαρτυρίας, αφού αρκούσε η κατάλληλη χρήση των εργαλείων της αστικής μας δημοκρατίας για την παροχέτευση του δυναμικού των ταξικών αντιθέσεων σε ελεγχόμενες κατευθύνσεις. Γι' αυτό και το δημοψήφισμα στη Βρετανία, στα πλαίσια των ενδοαστικων και ιμπεριαλιστικων αντιθέσεων, μπορεί να περιοριστεί η όποια δυναμική του απλώς στην καταγραφή της αντίθεσης ενός μεγάλου τμήματος των βρετανών πολιτών, που να διευκολύνει στην αποφόρτιση των δυνητικά αγωνιστικών διεκδικήσεων, και όχι μόνο στη Βρετανία. Κι αν πολλοί παρομοιάζουν με ξηλωμα του πουλόβερ τους κραδασμούς της E.E που προκαλουνται από δημοψηφίσματα και εκλογές που δεν δίνουν σταθερες κυβερνήσεις  και μπορεί να οδηγήσουν στη διάλυση της, αυτό δεν σημαίνει πως θα ευνοηθούν   οι εργαζόμενοι  αν δεν υπάρχει μαζικό οργανωμένο κίνημα που να επιβάλει ή τουλάχιστον να είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τους δικούς του όρους. Γι αυτό είναι απαραίτητο η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, η ύπαρξη και ενίσχυση των κομμουνιστικων κομμάτων που αναγάγουν το κομμουνιστικο όραμα σε κυρίαρχη στρατηγική πρόταση του εργατικού κινήματος.
         Όσο συνεχίζουμε εύπιστοι κι απροβληματιστοι να αφομοιώνουμε τα ιδεολογήματα της αστικής δημοκρατίας μας πνιγμένοι στις υποσχέσεις της για βολεμενες ζωές κι ευθυγραμμισμένες με την κυρίαρχη τάξη επιλογές, οι όποιες ρωγμές στο καπιταλιστικό σύστημα δεν θα είναι προς όφελος μας. Και πως το κομμουνιστικο όραμα θα μας εμπνεύσει και θα μας κινητοποιήσει;