Δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός...

Δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός...

«Κλείνει ένας κύκλος (...) Με την πρώτη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε ο πιο σημαντικός και δύσκολος κύκλος του προγράμματος (...) Ολες οι κυβερνητικές προσπάθειες πλέον επικεντρώνονται σε ένα στρατηγικό στόχο: Στην προώθηση της δίκαιης ανάπτυξης».
Με τα παραπάνω λόγια, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Πέμπτη σε κυβερνητική εκδήλωση στο Μουσείο της Ακρόπολης, επιχείρησε να λανσάρει στο λαό... δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός: Να τον πείσει, δηλαδή, ότι «τα δύσκολα τέλειωσαν», αλλά και ότι από δω και πέρα έρχεται η «δίκαιη ανάπτυξη», από την οποία θα βγουν τάχα όλοι ωφελημένοι.
Στο ίδιο μήκος κύματος, όλη την περασμένη βδομάδα, τα κυβερνητικά επιτελεία ισχυρίζονταν ότι «η σελίδα γύρισε και το νέο κεφάλαιο είναι πολύ πιο όμορφο». Τώρα που τελείωσε η διαπραγμάτευση και έκλεισε η «αξιολόγηση», λένε τα στελέχη της κυβέρνησης, μπορούμε να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», να ασχοληθούμε με την «καθημερινότητα» των πολιτών, για μια «καλύτερη επόμενη μέρα», για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου τα καλά θα μοιραστούν στους πολλούς»...

Ολο και πιο δυσβάσταχτη η κάθε «επόμενη μέρα» για το λαό

Αλλά ας πάρουμε τα παραμύθια της κυβέρνησης με τη σειρά, ξεκινώντας από τα περί «κλεισίματος του πιο σημαντικού κύκλου» και «γυρίσματος της σελίδας»...
Αλήθεια, ποια «σελίδα γύρισε» για το λαό, την ώρα που όχι μόνο διατηρούνται στο ακέραιο οι τεράστιες απώλειές του, αλλά διευρύνονται με την προσθήκη νέων βάρβαρων μέτρων; Για ποιο «νέο κεφάλαιο» τού μιλάνε όταν όχι μόνο εξοβελίζεται ως «μη ρεαλιστική» η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του, αλλά γίνεται και συστηματική προσπάθεια για να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη ζωή χωρίς δικαιώματα;
Κόντρα στο απατηλό αφήγημα που λέει ότι «τα δύσκολα τέλειωσαν», η αλήθεια είναι ότι η «επόμενη μέρα» για το λαό θα καθορίζεται από τα νέα δυσβάσταχτα βάρη που του φόρτωσαν, πάνω στις τεράστιες απώλειες που ήδη είχε υποστεί και τις οποίες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατήρησε στο ακέραιο.
Πολύ περισσότερο, τα νέα μέτρα που ψηφίστηκαν, όπως η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, η νέα απογείωση των έμμεσων φόρων και του ΦΠΑ, η μείωση των επικουρικών συντάξεων και ο συνολικότερος επανυπολογισμός όλων των συντάξεων, η πλήρης απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο «αυτόματος κόφτης» κ.ο.κ., είναι μέτρα που θα ξετυλίγονται σταδιακά, επιφέροντας νέα χτυπήματα στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και καθιστώντας την κάθε «επόμενη μέρα» όλο και πιο δυσβάσταχτη για το λαό.
Κι όλα αυτά, βέβαια, ενώ στο... «νέο κεφάλαιο» της δεύτερης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου μπαίνει, μεταξύ άλλων, η ενίσχυση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, βάσει των απαιτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων.
Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο ισχυρισμός ότι τώρα ήρθε η ώρα να ασχοληθεί η κυβέρνηση με την «καθημερινότητα των πολιτών» είναι τουλάχιστον προκλητικός: Λες και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίσανε έως τώρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της περιβόητης πρώτης «αξιολόγησης», δεν αφορούν στην καθημερινότητα του λαού, αλλά... του γείτονα!
Στην πραγματικότητα, η «στροφή στην καθημερινότητα», για την οποία μιλά η κυβέρνηση, είναι ακριβώς η έμφαση στην εξειδίκευση της αντιλαϊκής της πολιτικής σε κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων και του λαού, σε συνδυασμό με ορισμένα μέτρα - «ασπιρίνες» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας που οξύνεται εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

«Προβάδισμα» στην εκμετάλλευση

Τα κυβερνητικά επιτελεία, βέβαια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός είναι τέτοια που το παραμύθι για τα «δύσκολα που τέλειωσαν» δεν μπορεί να φτουρήσει από μόνο του: Χρειάζεται να συμπληρωθεί με το κάλπικο αφήγημα της «δίκαιης ανάπτυξης», το οποίο μάλιστα ο πρωθυπουργός φρόντισε να το γαρνίρει στην ομιλία του την Πέμπτη με διάφορα περί «μοιράσματος των ωφελειών», «παραγωγής βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβόμενων θέσεων εργασίας», «σταδιακής ένταξης στην παραγωγή όλου εκείνου του δυναμικού που βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της ανεργίας» κ.ο.κ.
Πολύ περισσότερο, επιχειρώντας να απαντήσει στην πείρα του λαού, που επιβεβαιώνει ότι είναι ακριβώς ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης αυτός που τον έχει οδηγήσει σε όσα βιώνει σήμερα, η κυβέρνηση προσπαθεί να λανσάρει ως διαφορετικό το... «αριστερό μοντέλο» για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
«Χαοτικές οι διαφορές μας με όσους κατέστρεψαν τη χώρα», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, «για εκείνους πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας είναι τα συντρίμμια που άφησαν: Συρρικνωμένοι μισθοί και συντάξεις, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και ασφυκτική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα (...) Επενδύσεις με χαμηλό κόστος εργασίας (...) Διανομή υπέρ των λίγων με μείωση φορολογικών συντελεστών για τα υψηλά εισοδήματα»...
Αντίθετα, σημείωνε η «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, «μόνο διατηρώντας το προβάδισμά τους σε παραγωγικότητα, αποδοτικότητα και καινοτομία μπορούν οι ανεπτυγμένες οικονομίες να αντέξουν στον ανταγωνισμό».
Αυτό που δε λέει, βέβαια, η κυβέρνηση, είναι ότι τα συντρίμμια για τα οποία κάνουν λόγο, όχι μόνο τα διατήρησαν, αλλά τα πολλαπλασίασαν - ενώ τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά είναι μπροστά - ακριβώς γιατί το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης, συνολικότερα η επίθεση εναντίον όλων των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, είναι η πρώτη ύλη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με όσα κοσμητικά επίθετα και αν την «γαρνίρει» το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου.
Πάνω σε αυτήν ακριβώς την αντιλαϊκή βάση έρχεται να πατήσει και η προσπάθεια του κεφαλαίου για «προβάδισμα σε παραγωγικότητα, αποδοτικότητα και καινοτομία», τα οποία φυσικά δε συνιστούν στοιχεία «δίκαιης ανάπτυξης» ούτε αποτελούν... «εμπνεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, αναπαράγονται συστηματικά από τις αστικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, καθώς στον καπιταλισμό άνοδος της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας σημαίνει άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα όσα παράγει η εργατική τάξη και στους μισθούς, σε συνδυασμό με το «προβάδισμα στην καινοτομία» σημαίνει παράλληλα αύξηση της ανεργίας, αφού με την καπιταλιστική ιδιοποίηση η αύξηση της παραγωγικότητας όχι μόνο δεν πάει στη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την αύξηση των μισθών των εργαζομένων, αλλά, αντίθετα, κάνει χιλιάδες εργαζόμενους «περιττούς» για τους καπιταλιστές...

Αποκαλυπτήρια για το «κοινωνικό πρόσημο» της «δίκαιης ανάπτυξης»

Αντίστοιχα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση «ξιφουλκεί», υποτίθεται, κατά του «μοντέλου» των προκατόχων της με τη «διανομή υπέρ των λίγων», τη «μείωση των φορολογικών τους συντελεστών» κ.τ.λ., ο ίδιος ο νέος «αναπτυξιακός νόμος» που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, προβάλλοντάς τον ως ένα από τα κεντρικά στοιχεία της «επόμενης σελίδας», με τα νέα προκλητικά προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις νέες φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις κ.ο.κ., ενώ από την άλλη ξεζουμίζουν το λαό, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του περιβόητου «κοινωνικού πρόσημου» και της «δίκαιης ανάπτυξης» για τα οποία μιλάνε.
Το ίδιο ισχύει και για όλη τη βεντάλια των «χρηματοδοτικών εργαλείων» που διαφημίζει η κυβέρνηση, όπως το «πακέτο Γιούνκερ», το ΕΣΠΑ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, η «Αναπτυξιακή Τράπεζα» κ.τ.λ., καθώς και τις δεσμεύσεις της για «επανεκκίνηση μεγάλων έργων υποδομής»: Ολα τους αφορούν το μεγάλο κεφάλαιο, την εξασφάλιση παραπέρα στήριξης των επενδύσεών του, πάνω στο «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» που έχει διαμορφώσει η αντεργατική επίθεση, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις «απελευθερώσεις» σημαντικών κλάδων και τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, συνολικότερα με τη διαμόρφωση του «αποτελεσματικού και φιλικού προς τις επενδύσεις κράτους», για το οποίο έκανε λόγο και προχτές ο Αλ. Τσίπρας.
Αυτή η απλόχερη στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου επιχειρείται να κουκουλωθεί με το παραμύθι της «δημιουργίας βιώσιμων και αξιοπρεπών θέσεων εργασίας», όταν στην πραγματικότητα οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, όχι μόνο θα είναι στην πλειοψηφία τους προσωρινές και με συνθήκες γαλέρας, όχι μόνο ουσιαστικά θα επιδοτούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά θα είναι πολύ λιγότερες από τις θέσεις που θα χάνονται, ανεξάρτητα από το πώς στατιστικά θα συγκαλύπτονται από το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε δύο και τρεις εργαζόμενους. Το αποδεικνύει και η πείρα των 700.000 ανέργων που υπήρχαν ήδη προ κρίσης, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και η πείρα των προηγούμενων αναπτυξιακών προγραμμάτων που, σε βάθος δεκαετίας και βάλε, με το ζόρι δημιούργησαν 77.000 νέες θέσεις εργασίας...
Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι λίγες μέρες πριν από την προχτεσινή κυβερνητική φιέστα για τη «δίκαιη ανάπτυξη», ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στην έκθεση «Ποσειδώνια», σε εκπροσώπους των εφοπλιστών και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, είχε δηλώσει ανοιχτά ότι «το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος»...
«Μοντέλο» της... «δίκαιης ανάπτυξης» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, δηλαδή, είναι τα αμύθητα κέρδη των εφοπλιστών, οι δεκάδες προκλητικές φοροαπαλλαγές τους, η μαύρη εργασία στα ποντοπόρα πλοία, τα απλησίαστα για το λαό εισιτήρια της ακτοπλοΐας, τα νησιά που μένουν χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση ανάλογα με τα συμφέροντα των εφοπλιστών κ.ο.κ... Είναι η εκτόξευση των κερδών του εφοπλιστικού κεφαλαίου και ο πολλαπλασιασμός του ελληνόκτητου στόλου, με τους Ελληνες ναυτεργάτες την ίδια περίοδο να φτάνουν από 100.000 το 1980 στους 13.000 σήμερα!

Με κριτήριο τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου

Εξίσου ενδεικτική για το χαρακτήρα της ανάπτυξης, για την οποία μιλάει, είναι και η στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης στην «αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων», στη «δημιουργία εξωστρεφών, δυναμικών επιχειρήσεων» με έμφαση στους «διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς» και «εκ νέου ένταξη της οικονομίας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δημιουργία οικονομίας με παραγωγική εξειδίκευση».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα επενδύσουν τα τεράστια κεφάλαια που έχουν συγκεντρώσει από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης λιμνάζουν, σε συγκεκριμένους κλάδους. Οχι βέβαια με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες που σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν, αλλά με κριτήριο το πού οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξασφαλίζουν τη μέγιστη κερδοφορία, κατορθώνοντας να σταθούν στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, έστω προσωρινά, αφού οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα είναι πάντα ευάλωτες στο διεθνή ανταγωνισμό, στην ανισομετρία κ.ο.κ. Γι' αυτό και ο «αναπτυξιακός νόμος» διευκολύνει τη συγκέντρωση προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων, ερχόμενος να προστεθεί στα προηγούμενα μέτρα βίαιου και μαζικού εκτοπισμού αυτοαπασχολούμενων, μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων, φτωχομεσαίων αγροτών κ.ο.κ.
Αλλά και στους κλάδους που ιεραρχούνται από το κεφάλαιο οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με τσακισμένα δικαιώματα και ο λαός συνολικά θα πληρώνει πανάκριβα τα εμπορεύματά τους.
Π.χ. στον κλάδο του τουρισμού, τα 27 εκατομμύρια τουρίστες και ο πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ των τελευταίων χρόνων, για τους εργαζόμενους σήμαναν μείωση της απασχόλησης και εργασιακές σχέσεις ζούγκλας, ενώ για την πλειοψηφία του λαού οι διακοπές και η αναψυχή είναι άπιαστο όνειρο.
Αντίστοιχα, οι φαρμακοβιομήχανοι είναι εκ των πρωταθλητών στις εξαγωγές, αλλά το φάρμακο είναι απλησίαστο για τις λαϊκές οικογένειες...

Η πραγματική αλλαγή σελίδας για το λαό

Τα περί «αλλαγής σελίδας» και «καλύτερης επόμενης μέρας», όπως και τα γνωστά για «φως στην άκρη του τούνελ», «θυσίες που πιάνουν τόπο» κ.ο.κ., τα έχει ακούσει πολλές φορές ο λαός όλα αυτά τα χρόνια που κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Μόνο που η κάθε «αλλαγή σελίδας» έβρισκε και βρίσκει το λαό σε χειρότερη θέση, με ακόμα πιο πετσοκομμένα το εισόδημα και τα δικαιώματά του.
Πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καμιά θετική «αλλαγή σελίδας» για το λαό όσο βρίσκεται εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου και εντός των λυκοσυμμαχιών του. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά «καλύτερη επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους από κυβερνήσεις που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Δρόμο για πραγματικά δίκαιη ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη με γνώμονα τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου, θα ανοίξει ο λαός μόνο όταν βάλει στο επίκεντρο της πάλης του τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, όταν αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά σελίδα, παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία και τον πλούτο που ο ίδιος παράγει!