Ανταλλάσσουν «πάσες»...
«Πάσες»
στις πλάτες των εργαζομένων αντάλλαξαν, τις προάλλες, στη Γενική
Συνέλευση του ΣΕΒ, ο πρωθυπουργός και οι βιομήχανοι. Ο «άτυπος» διάλογος
που έγινε μέσα από τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα και του Θ. Φέσσα έχει
ιδιαίτερη αξία, τώρα που ξεκινάει για τα καλά η διαδικασία αναθεώρησης
προς το χειρότερο του Εργατικού Δικαίου.
Απ' όσα ειπώθηκαν, ξεχωρίζουμε το εξής απόσπασμα από την ομιλία του πρωθυπουργού: «Η μονομερής και (...) ακραίας νεοφιλελεύθερης προσέγγισης εμμονή στην ελαστικοποίηση της εργασίας, στη μείωση του εργατικού κόστους και στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, σε τελευταία ανάλυση είναι αντιπαραγωγική, καθώς λειτουργεί εις βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και της ίδιας της παραγωγικότητας της εργασίας».
Τα λέει αυτά ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που δεν κατάργησε ούτε έναν από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων, χάρη στους οποίους περισσότερες από τις μισές προσλήψεις που γίνονται σήμερα είναι μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας! Τέτοιο είναι το θράσος με το οποίο κοροϊδεύουν το λαό.
Εξίσου προκλητικό είναι, όμως, και το γεγονός ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, όταν συνολικά το κεφάλαιο στην Ελλάδα ανακυκλώνει με καταιγιστικούς ρυθμούς το εργατικό δυναμικό, έχοντας φτάσει σήμερα να απολύει το 60% των εργαζομένων μέσα σε ένα χρόνο! Σ' αυτά τα αστρονομικά επίπεδα έχει φτάσει η ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, ακριβώς επειδή αυτό είναι που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Αλλωστε, όπως και ο ίδιος ομολογεί, η «έγνοια» του Αλ. Τσίπρα για την ευελιξία στην αγορά εργασίας εξαντλείται στο κατά πόσο υπηρετεί την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Απ' αυτήν τη σκοπιά και μόνο επιχειρηματολόγησε στη ΓΣ του ΣΕΒ υπέρ τού να θεσπιστούν ορισμένοι «ρυθμιστικοί» κανόνες.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει κατάργηση της ευελιξίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ανάκτηση δικαιωμάτων που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ούτε, βέβαια, η αναφορά του στο χαμηλό «κόστος εργασίας» σημαίνει επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των όρων που περιέχονταν στις κλαδικές συμβάσεις του 2009.
Αντίθετα, η κυβέρνηση σχεδιάζει τη νέα επίθεση στα Εργασιακά με οδηγό τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, όπως αυτές στη Γαλλία, παρουσιάζοντας μάλιστα ως συμμάχους τους εργοδότες. Ποιους δηλαδή; Αυτούς που, μέσω του προέδρου του ΣΕΒ, ζήτησαν την καθιέρωση «σύγχρονων εργασιακών σχέσεων», αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου και «διασφάλιση της σωστής λειτουργίας του θεσμού της διαιτησίας, για να αποφύγουμε μισθολογικές υπερβολές και πισωγυρίσματα».
Ειδικά για το συνδικαλιστικό νόμο, η επιμονή της εργοδοσίας είναι μεγάλη και ο Θ. Φέσσας δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να την κρύψει. Γι' αυτό έφερε ως παράδειγμα τις απεργίες των λιμενεργατών, που φέρνουν στην επιφάνεια τις «παρενέργειες» του συνδικαλιστικού νόμου «σε κρίσιμες δραστηριότητες, όπως στα λιμάνια που παραλύουν το τελευταίο διάστημα και απειλούν την κρουαζιέρα».
Η μεγαλύτερη πίεση που μπορούν να ασκήσουν οι εργαζόμενοι στο κεφάλαιο, παλεύοντας για τις δικές τους διεκδικήσεις, είναι το εμπόδισμα της αναπαραγωγής των κερδών τους, η παρέμβαση στην καρδιά της παραγωγής και αυτό εκφράζεται με την απεργία. Γι' αυτό, κεφάλαιο, κυβέρνηση και ΕΕ συζητάνε ανοιχτά πλέον τη νομοθέτηση επιπλέον μέτρων, που θα δρουν παραλυτικά στην προσπάθεια των σωματείων να αποφασίσουν και να οργανώσουν απεργιακούς αγώνες.
«Ο κύβος ερρίφθη» για τους εργαζόμενους. Τα χαρτιά στο τραπέζι ανοίγουν σιγά σιγά και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φθινόπωρο πάμε σε μια εφ' όλης της ύλης αναμέτρηση για τα Εργασιακά. Η περίοδος που διανύουμε πρέπει να αξιοποιηθεί για την καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία του αγώνα, με ευθύνη των συνδικάτων και του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά.
Απ' όσα ειπώθηκαν, ξεχωρίζουμε το εξής απόσπασμα από την ομιλία του πρωθυπουργού: «Η μονομερής και (...) ακραίας νεοφιλελεύθερης προσέγγισης εμμονή στην ελαστικοποίηση της εργασίας, στη μείωση του εργατικού κόστους και στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, σε τελευταία ανάλυση είναι αντιπαραγωγική, καθώς λειτουργεί εις βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και της ίδιας της παραγωγικότητας της εργασίας».
Τα λέει αυτά ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που δεν κατάργησε ούτε έναν από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων, χάρη στους οποίους περισσότερες από τις μισές προσλήψεις που γίνονται σήμερα είναι μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας! Τέτοιο είναι το θράσος με το οποίο κοροϊδεύουν το λαό.
Εξίσου προκλητικό είναι, όμως, και το γεγονός ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, όταν συνολικά το κεφάλαιο στην Ελλάδα ανακυκλώνει με καταιγιστικούς ρυθμούς το εργατικό δυναμικό, έχοντας φτάσει σήμερα να απολύει το 60% των εργαζομένων μέσα σε ένα χρόνο! Σ' αυτά τα αστρονομικά επίπεδα έχει φτάσει η ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, ακριβώς επειδή αυτό είναι που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Αλλωστε, όπως και ο ίδιος ομολογεί, η «έγνοια» του Αλ. Τσίπρα για την ευελιξία στην αγορά εργασίας εξαντλείται στο κατά πόσο υπηρετεί την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Απ' αυτήν τη σκοπιά και μόνο επιχειρηματολόγησε στη ΓΣ του ΣΕΒ υπέρ τού να θεσπιστούν ορισμένοι «ρυθμιστικοί» κανόνες.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει κατάργηση της ευελιξίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ανάκτηση δικαιωμάτων που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ούτε, βέβαια, η αναφορά του στο χαμηλό «κόστος εργασίας» σημαίνει επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των όρων που περιέχονταν στις κλαδικές συμβάσεις του 2009.
Αντίθετα, η κυβέρνηση σχεδιάζει τη νέα επίθεση στα Εργασιακά με οδηγό τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, όπως αυτές στη Γαλλία, παρουσιάζοντας μάλιστα ως συμμάχους τους εργοδότες. Ποιους δηλαδή; Αυτούς που, μέσω του προέδρου του ΣΕΒ, ζήτησαν την καθιέρωση «σύγχρονων εργασιακών σχέσεων», αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου και «διασφάλιση της σωστής λειτουργίας του θεσμού της διαιτησίας, για να αποφύγουμε μισθολογικές υπερβολές και πισωγυρίσματα».
Ειδικά για το συνδικαλιστικό νόμο, η επιμονή της εργοδοσίας είναι μεγάλη και ο Θ. Φέσσας δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να την κρύψει. Γι' αυτό έφερε ως παράδειγμα τις απεργίες των λιμενεργατών, που φέρνουν στην επιφάνεια τις «παρενέργειες» του συνδικαλιστικού νόμου «σε κρίσιμες δραστηριότητες, όπως στα λιμάνια που παραλύουν το τελευταίο διάστημα και απειλούν την κρουαζιέρα».
Η μεγαλύτερη πίεση που μπορούν να ασκήσουν οι εργαζόμενοι στο κεφάλαιο, παλεύοντας για τις δικές τους διεκδικήσεις, είναι το εμπόδισμα της αναπαραγωγής των κερδών τους, η παρέμβαση στην καρδιά της παραγωγής και αυτό εκφράζεται με την απεργία. Γι' αυτό, κεφάλαιο, κυβέρνηση και ΕΕ συζητάνε ανοιχτά πλέον τη νομοθέτηση επιπλέον μέτρων, που θα δρουν παραλυτικά στην προσπάθεια των σωματείων να αποφασίσουν και να οργανώσουν απεργιακούς αγώνες.
«Ο κύβος ερρίφθη» για τους εργαζόμενους. Τα χαρτιά στο τραπέζι ανοίγουν σιγά σιγά και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φθινόπωρο πάμε σε μια εφ' όλης της ύλης αναμέτρηση για τα Εργασιακά. Η περίοδος που διανύουμε πρέπει να αξιοποιηθεί για την καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία του αγώνα, με ευθύνη των συνδικάτων και του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου