Η πρώτη μου δουλειά

 Η πρώτη μου δουλειά

Τις προάλλες πέτυχα ένα κείμενο σε μια λάιφ-στάιλ ιστοσελίδα, όπου οι συντάκτες της διηγούνταν την πρώτη τους εργασιακή εμπειρία, τα ευτράπελα, τις περιπέτειες, τις γνώσεις (;) και τις εντυπώσεις που αποκόμισαν. Κι αυτό μας δίνει την αφορμή για το σημερινό σημείωμα.

Νομίζω πως είναι ωραίο θέμα για ανάπτυξη. Αλλά η ανάπτυξη είναι αναιμική, μαγειρεμένη με διάφορα στατιστικά μπαχάρια, που κρύβουν τις βρομιές και μπόλικα ταξικά φίλτρα, για να μη φτάσει ποτέ στο πιάτο μας, εκτός από κάποια ψίχουλα. Κι οι πιθανότητες εύρεσης εργασίας είναι ακόμα πιο αναιμικές, κι αβέβαιες σαν ψευδαισθήσεις.

Αλλά το πρόβλημα ξεκινάει ακόμα πιο πριν, από την ασάφεια στη διατύπωση και τη δημιουργική ασάφεια της ζωής και του εργασιακού τοπίου, ιδίως αν είχες τη φαεινή ιδέα να σπουδάσεις ΜΜΕ και Δημοσιογραφία -κι ας μην είσαι πολύ σίγουρος αν αποτελεί επιστημονικό αντικείμενο.

Γιατί, τι ακριβώς θεωρείται δουλειά; Κάτι όπου κάνεις την πρακτική σου, μέχρι να έχεις απαιτήσεις και να περάσει ο επόμενος πρακτικάριος; Ή εκεί που πήρες τον πρώτο σου κανονικό μισθό; Όχι πως διαφέρει ουσιαστικά για το θέμα που μας ενδιαφέρει. Διαφέρει όμως για το αφεντικό που γλυκαίνεται και καλομαθαίνει στο τζάμπα, πέρα από την τζάμπα υπεραξία που καρπώνεται με τη μίσθωση της εργατικής σου δύναμης. Και βασικά για σένα, ως προς την αίσθηση ανεξαρτησίας που σου προσφέρει ο μισθός, ότι βγάζεις επιτέλους μόνος σου τα προς το ζην και μπορείς να θρέψεις τον εαυτό σου (ου μην και άλλους, αν φτιάξεις οικογένεια).

Αν και αυτό το τελευταίο δεν είναι πολύ σίγουρο, ακόμα κι αν αμείβεσαι με κανονικό μισθό (κι έτσι πολλοί εργαζόμενοι εξακολουθούν να μένουν στο πατρικό τους, για οικονομία, ή υπολογίζουν στη σύνταξη των γονιών τους, που τσοντάρουν κάτι-τι, για να συμπληρώσουν το εισόδημα των παιδιών τους -σαν το χαρτζιλίκι που τους έδιναν, όταν πήγαιναν σχολείο. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε, τάξη εναντίον τάξης...

Και πώς ορίζουμε αλήθεια τον κανονικό μισθό; Πόσο είναι το όριο φτώχειας στη χώρα μας -που καθόριζε αντίστοιχα και τα συνθήματα-αιτήματα για 1.400 ευρώ βασικό μισθό, προτού πλακώσει η κρίση (νομοτελειακά, όχι σα φυσικό φαινόμενο) και τα ισοπεδώσει όλα, μαζί με το βιοτικό επίπεδο και τις διεκδικήσεις μας, που προσαρμόστηκαν στην επαναφορά του βασικού μισθού 751 ευρώ, ως ένα πρώτο, ρεαλιστικό βήμα.
Αλλά το ερώτημα παραμένει: πώς υπολογίζεται το όριο φτώχειας και τι έχει αλλάξει σε σχέση με το 2008;

Προσωπικά πάντως θα εξαιρούσα το μεγάλο σχολείο του 904 -που είναι ο 902 της Θεσσαλονίκης και λειτουργεί ακόμα- και κάτι ολιγόωρες παρουσίες στο γιαπί με τον Άβερελ, που ήταν κάτι σαν φιλικές συμμετοχές κι εκείνους τους σελέμπριτιζζ, που έκαναν για λίγες ώρες τους ναυαγούς, για να νιώσουν πώς είναι η ζωή του πρόσφυγα και να αποκτήσουν ενσυναίσθηση στο δράμα του. Άλλο αν τελικά παραμένουν αναίσθητα ζώα, χωρίς συναίσθηση της απάνθρωπης γελοιότητάς τους και χωρίς συνείδηση -ή μάλλον με τη συνείδηση της τάξης τους.

Και πώς είναι λοιπόν (η οικοδομή, όχι η ζωή του πρόσφυγα); Δύσκολα, να σου φεύγει η μαγκιά και το υφάκι. Όχι γιατί δε θα αντέξεις μια μέρα η μια βδομάδα, αλλά το συνεχόμενο της υπόθεσης -που είναι παντός καιρού, σαν το κόμμα, γι' αυτό κι η αυξημένη απήχησή μας στον κλάδο- μπορεί να σε τσακίσει. Φρόντισε όμως το σύστημα και το πολιτικό υπαλληλικό του προσωπικό, τώρα που πέθαναν οι κατασκευές σαν κλάδος, κι έτσι οι οικοδόμοι κυνηγάν με το... ψαροντούφεκο τα μεροκάματα κάθε μήνα.

Κι ευτυχώς φροντίζουν για όλους μας (το σύστημα κι οι κυβερνήσεις του). Γιατί αν προσαρμοστείς ευέλικτα και συνηθίσεις στο νέο μοντέλο του μισο-άνεργου, μισο-εργαζόμενου, που κυνηγά διαρκώς συμβάσεις και μέχρι να στεριώσει κάπου, είναι ξανά στο ψάξιμο, να μαζεύει μόρια για την επόμενη σύμβαση ή το επόμενο πεντάμηνο, που θα έχει τελειώσει μέχρι να τον πληρώσουν, και δε φτάνει για να μπει ταμείο ανεργίας, και πάει λέγοντας...
Αν λοιπόν καλομάθεις σε όλα αυτά, ψάξε βρες τη διαφορά μεταξύ εργαζόμενου κι άνεργου.

Κι αν δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ εργαζόμενου κι άνεργου, θα πάψουν να υπάρχουν και τέτοια κείμενα, του τύπου "η πρώτη μου δουλειά", "ο πρώτος μου μισθός", κτλ. Θα προσαρμοστούν ευέλικτα σα φτηνό, εργατικό δυναμικό στα νέα ευέλικτα δεδομένα της ευελφάλειας και θα γίνουν πχ "η πρώτη μου σύμβαση" ή "το πρώτο μου κοινωφελές" ή "το πρώτο πακέτο τσιγάρα που πήρα με το μισθό μου, κι ας μην καπνίζω, γιατί έφυγαν όλα σε λογαριασμούς και δεν έφταναν για παραπάνω".

Θα εξαλειφθεί αντιστοίχως και το αντίστροφο θέμα, που είναι λίγο άχαρο για χαζοχαρούμενα σάιτ, για την "πρώτη φορά που σε απέλυσαν", εφόσον η ανεργία θα είναι κάτι σαν φυσικά κατάσταση, με μικρά εργασιακά διαλείμματα -κι όχι η εξαίρεση στον κανόνα.

Θα τελειώσουμε επίσης μια και καλή με αυτήν την ανόητη ρομαντική αντίληψη, που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά, πως θα βρούμε μια δουλειά που θα είναι η πρώτη αγάπη και παντοτινή και πως θα γνωρίζαμε έναν εργοδότη, που θα τον είχαμε εφ' όρου ζωής, σα να 'μασταν παντρεμένοι. Τότε που όλα μας φαίνονταν πιο εύκολα κι απλά.

Το παν όμως είναι να μην έχεις τίποτα δεδομένο, γιατί η ρουτίνα σκοτώνει τον έρωτα κι ως γνωστόν, η αγάπη θέλει προϋπηρεσία, μεροκάματο, ξενύχτι και νταλγκά, θέλει ΙΚΑ μια ζωή στην αγωνία, στα βαρέα ένσημα και τα ανθυγιεινά.



Δεν είναι λογικό να περιμένουμε τον άσπρο ιππότη και μια εργασιακή σχέση μόνιμη και σταθερή, που να μας γεμίζει, να μας ενθουσιάζει και να μας εξυψώνει ως ανθρώπους. Αυτό που μας περιμένει είναι αγγαρεία επί πληρωμή (αλλά όχι πολύ μεγάλη) και σκέτο πήδημα, με προκαθορισμένους όρους χωρίς προφυλακτικό και αγκυλώσεις, όπως το δώρο, τα ένσημα, κτλ.

Χρειάζεται να μπει κι ένα κείμενο για την πρώτη φορά, που δεν είναι ποτέ όπως την περιμένεις. Για την πρώτη φορά στον έρωτα, την πρώτη φορά στην αγορά εργασίας, την πρώτη φορά Αριστερά. Ναι αυτήν που θα τα άλλαζε όλα και... Και venceremos...

Σε ξένο αχυρώνα

«Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα». Αυτή τη λαϊκή παροιμία θυμίζει η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους επιχειρηματικούς ομίλους που διεκδικούν μία από τις τηλεοπτικές άδειες. Η μεν κυβέρνηση εμφανίζεται με τη ρομφαία του πολέμιου της διαπλοκής, που θέλει να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο, για να προστατέψει τάχα τους εργαζόμενους και το λαό. Κοροϊδεύει ασύστολα, επειδή στην κόντρα για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών εκφράζεται πρώτα και κύρια η αντιπαράθεση για την αναδιανομή της επιχειρηματικής πίτας, ενώ τα κανάλια και οι συχνότητες θα συνεχίσουν να ανήκουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες, και έτσι θα ζουν και θα βασιλεύουν η διαπλοκή και η «ενημέρωση» σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και προς όφελος των επιχειρηματικών.

Αλλά και αυτοί οι όμιλοι παίζουν αισχρά το παιχνίδι της προπαγάνδας σε βάρος του λαού, εμφανιζόμενοι ως υπερασπιστές τάχα της πολυφωνίας, της δημοκρατίας και των συμφερόντων των εργαζομένων που απασχολούν στις επιχειρήσεις τους. Γελάνε πραγματικά και οι πέτρες με όλα αυτά! Οταν τα κανάλια τους είναι συνεπείς προπαγανδιστές της αντιλαϊκής πολιτικής, ενώ όσον αφορά τους εργαζόμενους, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δουλεύουν ήδη σε συνθήκες γαλέρας, πλήρωναν και θα πληρώνουν τις όποιες ανακατατάξεις στην επιχειρηματική πίτα.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Έδρα: Κέρκυρα - Έτος ίδρυσης : 2016 - E mail: oaskerkiras@gmail.com

Κιν. Προέδρου : 6974921885 Κιν. Γενικού Γραμματέα: 6974141197

Κέρκυρα 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016 Αριθ. πρωτ. 7

ΠΡΟΣ: Κο Δήμαρχο Δήμου Κερκυραίων

Κωνσταντίνο Νικολούζο

Κοιν/ση:1) Κο Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων Θεόδωρο Γαλιατσάτο

2) Κα Αντιπεριφερειάρχη Κέρκυρας Νικολέτα Πάνδη

3) Επικεφαλής Παρατάξεων Δημοτικού & Περ/κού Συμβουλίου

4) Αστικό ΚΤΕΛ Κέρκυρας

5) Μέλη Ο.Α.Σ.Κ. – Μ.Μ.Ε.

ΘΕΜΑ: Διευκόλυνση επιβατικού κοινού για την μετακίνηση του από τις νέες

εγκαταστάσεις του ΚΤΕΛ Κέρκυρας προς το κέντρο της πόλης και αντιστρόφως.

Κύριε Δήμαρχε!

Γνωρίζουμε ότι ήδη έχετε γίνει δέκτης παραπόνων συμπολιτών μας για το πρόβλημα

μετακίνησης τους από τις νέες εγκαταστάσεις του υπεραστικού ΚΤΕΛ Κέρκυρας προς το

κέντρο της πόλης και αντίστροφα.

Το πρόβλημα το οποίο απασχολεί τους συμπολίτες μας που μετακινούνται από την ύπαιθρο

προς την πόλη της Κέρκυρας, εντοπίζεται ειδικότερα στο κόστος μεταφοράς, αλλά και στην

συχνότητα των δρομολογίων του αστικού ΚΤΕΛ στην συγκεκριμένη γραμμή εξυπηρέτησης.

Ηλικιωμένοι κυρίως άνθρωποι που μετακινούνται με το ΚΤΕΛ, έχοντας ως μοναδικό

εισόδημα της πετσοκομμένες συντάξεις που επέβαλε η Ε.Ε. μέσω των πρόθυμων ελληνικών

κυβερνήσεων συμπεριλαμβανομένου και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αδυνατούν να

ανταποκριθούν στην επιπλέον αύξηση του κόστους μετακίνησης τους κατά 2,40 ευρώ, για την

μικρή χιλιομετρική απόσταση που πρέπει να χρησιμοποιήσουν το αστικό ΚΤΕΛ προς το

κέντρο της πόλης και αντίστροφα.

Την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζουν και όσοι από τους συμπολίτες μας είναι άνεργοι,

υποαπασχολούμενοι, μικροεπαγγελματίες και κάθε επιπλέον οικονομική επιβάρυνση

δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την ήδη δυσβάσταχτη καθημερινότητα τους. Το γεγονός ότι

οι κάτοικοι του νησιού καταγράφονται στις πρώτες θέσεις των ελλήνων που αδυνατούν να

πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ αυτό αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος.

Κύριε Δήμαρχε ως συνδικαλιστικός φορέας που εκπροσωπεί τους ανθρώπους της υπαίθρου

και ειδικότερα τους μικρομεσαίους αγρότες που βάλλονται πολύπλευρα από τις αντιαγροτικές

πολιτικές, ζητάμε:

Ø Την άμεση παρέμβαση σας μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που δίνουν οι

διατάξεις της παρ. 4 του άρθρου 10, της παρ. 1 του άρθρου 19 και των άρθρων 7

και 8 του Νόμου 2963/2011, “ Οργάνωση και λειτουργία των δημοσίων οδικών

μεταφορών με λεωφορεία ……΅, όπως συμπληρώθηκαν ή τροποποιήθηκαν με τις

διατάξεις των Νόμων 3463/2006 “ Κύρωση Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων ΅ και

του Νόμου 3852/2010 “ Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της

αποκεντρωμένης διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης΅ .

Ø Σε συνεργασία με όλους τους συναρμόδιους φορείς Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, Αστικό

ΚΤΕΛ κ.λ.π.

Προκειμένου να επανακαθοριστούν σε νέα βάση και σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις

ανάγκες του επιβατικού κοινού:

· Η πολιτική του κομίστρου με ελεύθερη επιβίβαση ή την συμβολική έστω

συμμετοχή των εξυπηρετουμένων.

· Η συχνότητα των δρομολογίων με βάση τις ανάγκες του εξυπηρετούμενου

επιβατικού κοινού κυρίως την διάρκεια των πρωινών ωρών που γίνεται η

άφιξη των επιβατών στην πόλη, και του μεσημεριού μεταξύ 12.00 - 15.00

κατά την αναχώρηση τους προς την ύπαιθρο.

Κύριε Δήμαρχε με δεδομένο ότι η λύση στο προαναφερόμενο πρόβλημα αγγίζει μία μεγάλη

μερίδα των Κερκυραίων πολιτών, ζητάμε την άμεση παρέμβαση σας και θα είμαστε σε

αναμονή των ενεργειών σας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Αρμενιάκος Βασίλειος Μιχαήλ Μιχαήλ 

   Patria o Muerte! Η διαφορά ταξικού και αστικού πατριωτισμού

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

“…τούτη η καινούργια κατάσταση μιας ηπείρου, της Αμερικής, ενσαρκώνεται και συνοψίζεται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες μας σαν αδιαμφισβήτητη  απόδειξη της απόφασης τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούγεται, κατανοείται και υποστηρίζεται απ’ όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιαίτερα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Τούτη η κραυγή είναι: ΠΑΤΡΙΔΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ!”.
Έτσι έκλεινε την ομιλία του στη 19η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1964, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Το επιφώνημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (Patria o Muerte), που ιστορικά έχει τις ρίζες του στον αντιαποικιακό πόλεμο του 1847 των μεξικανών επαναστατών ενάντια στις ΗΠΑ, συνδέθηκε άρρηκτα με την κουβανική Επανάσταση τη δεκαετία του 1960. Μια σειρά δημόσιων ομιλιών, τόσο του Τσε όσο και του Φιντέλ Κάστρο, καταλήγουν με την εν λόγω φράση η οποία συνόψιζε τον αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Κούβα. Την τελευταία εικοσαετία, η ίδια φράση επανήλθε στο προσκήνιο του δημόσιου λόγου από τη λατινοαμερικανική αριστερά, κυρίως κατά τη μπολιβαριανή επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.
Ωστόσο, το Patria o Muerte υπήρξε αντικείμενο αισχρής διαστρέβλωσης και πατριδοκαπηλείας από εθνικιστικούς και ακροδεξιούς κύκλους. Ακόμη και η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή κυκλοφόρησε έντυπο της το 2001 («Ο έλληνας εργάτης») με πρωτοσέλιδο τον Τσε και το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος» (βλ.φωτό). Στο ίδιο πλαίσιο, η φασιστική ιταλική οργάνωση CasaPound- «συναγωνιστές» των ναζί χρυσαυγιτών- έχει διοργανώσει εκδηλώσεις με τίτλο «ο άλλος Τσε» όπου επιχειρεί να παρουσιάσει τον αργεντινοκουβανό κομμουνιστή επαναστάτη ως… «εθνικιστή»¨!!. Τα πάσης φύσεως φασιστοειδή σκόπιμα διαστρεβλώνουν το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος», παρουσιάζοντας το τάχα ως φράση με «εθνικιστικό» περιεχόμενο, προκειμένου να συκοφαντήσουν τον προλεταριακό διεθνισμό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο είναι βέβαια τέτοιου είδους χυδαίες λαθροχειρίες για τα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου…
Ασφαλώς, το νόημα που έδιναν στη λέξη «πατρίδα» ο Ερνέστο Γκεβάρα και οι κουβανοί κομμουνιστές είναι στον αντίποδα της ερμηνείας της πατρίδας από την αστική τάξη και τα χρυσαυγίτικα φερέφωνα της. Στις ταξικές κοινωνίες ο «πατριωτισμός» έχει ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δεδομένου ότι κάθε κοινωνική τάξη εκφράζει την στάση της απέναντι στην πατρίδα μέσα από τα ειδικά της συμφέροντα. Υπάρχει ο ταξικός, υπάρχει και ο αστικός πατριωτισμός.
«Η πατρίδα, δηλαδή το δοσμένο πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον, είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας στην ταξική πάλη του προλεταριάτου», σημείωνε ο Λένιν και πρόσθετε πως το «προλεταριάτο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απάθεια τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες της πάλης του, συνεπώς δεν μπορεί να του είναι αδιάφορη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει παρά στο βαθμό που αφορά την ταξική πάλη, και όχι εξαιτίας κάποιου αστικού «πατριωτισμού, που είναι τελείως ανάρμοστος να προφέρεται από χείλια σοσιαλδημοκρατών». (Λένιν, «Απαντα», τ. 17, σελ. 194).
Ο αστικός πατριωτισμός- αυτός που προωθούν και τα χρυσαυγιτοειδή- είναι συνιφασμένος με τα κέρδη του κεφαλαίου. Για τους κεφαλαιοκράτες και τους πάσης φύσεως πραιτωριανούς τους, οι έννοιες «πατρίδα» και «έθνος» υπάρχουν στο βαθμό που διευκολύνουν τη διαιωνιση τους ως ταξη εκμεταλλευτών. «Το κεφάλαιο», γράφει ο Λένιν, «θέτει τη διαφύλαξη της συμμαχίας των καπιταλιστών όλων των χωρών ενάντια στους εργαζόμενους πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας, του λαού και από ο,τιδήποτε άλλο».

«Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν».
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ομιλία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

Το σύνθημα Patria o Muerte του Τσε και των κουβανών επαναστατών είχε αμοιγώς ταξικό πρόσιμο, άρρηκτα δεμένο με τις αρχές και αξίες του προλεταριακού διεθνισμού. Στη λέξη «πατρίδα» (patria) αντικατοπτρίζονταν η πατρίδα του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς- η πατρίδα με την ταξική και όχι με την αστική έννοια του όρου, η πατρίδα της σοσιαλιστικής επανάστασης και όχι η πατρίδα-προτεκτοράτο της δικτατορίας Μπατίστα.
Η εννοιολογική σημασία της «πατρίδας» στο λόγο του Γκεβάρα ταυτίζεται με την ερμηνεία που έδινε στον όρο πατριωτισμός, σχεδόν μια δεκαετία πριν σε μια άλλη γωνιά της γης,  ένας άλλος σπουδαίος κομμουνιστής, ο Ν. Μπελογιάννης απευθυνόμενος στους κατηγόρους του: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας… Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο… και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας… Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας» (Από τη δεύτερη απολογία, Φλεβάρης 1952).
Και πράγματι, με την «καρδιά και το αίμα τους» απέδειξαν ανιδιοτελώς τον ταξικό τους πατριωτισμό εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες στο διάβα της ιστορίας: από τους μπολσεβίκους της Οκτωβριανής Επανάστασης μέχρι τους εθελοντές μαχητές του ισπανικού εμφυλίου και από την αντιφασιστική εποποιία του Κόκκινου Στρατού μέχρι τον ηρωϊκό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

«Εμείς αγαπάμε τη γλώσσα μας και την πατρίδα μας. Εμείς πονάμε περισσότερο από κάθε άλλον, όταν βλέπουμε και αισθανόμαστε σε τι βία, καταπίεση και εξευτελισμό υποβάλλουν την όμορφη πατρίδα μας. Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, γιατί και το μεγαλορωσικό έθνος δημιούργησε επαναστατική τάξη, γιατί και αυτό απέδειξε ότι είναι ικανό να δώσει στην ανθρωπότητα μεγάλα πρότυπα αγώνα για την ελευθερία και το σοσιαλισμό».
Βλ. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 26, σελ. 105.

Αυτός ο πατριωτισμός- ο ταξικός πατριωτισμός του παγκόσμιου «έθνους» της εργατικής τάξης- συνοψίζεται στο σύνθημα Patria o Muerte. Ένας πατριωτισμός που έχει ως σημείο αναφοράς και πάλης την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης.

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

Η «ΕφΣυν» και τα χαράτσια - O tempora o mores

Η «ΕφΣυν» και τα χαράτσια - O tempora o mores

Κατανοούμε ότι είναι αναγκαίο για την «Εφημερίδα των Συντακτών» να καταφεύγει σε «κοτσάνες» εναντίον του ΚΚΕ, ειδικά τώρα που, μαζί με την πλήρη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αντιλαϊκό κυβερνητικό κόμμα, οφείλει κι αυτή να στηρίζει το μνημόνιο Τσίπρα. Τους συνιστούμε, όμως, μεγαλύτερη προσοχή γιατί εκτίθενται.

Η «ΕφΣυν», ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγόρησε το ΚΚΕ σε σχόλιο στο χτεσινό της φύλλο, ότι «ψαρεύει στη μικροαστική δυσαρέσκεια, την οποία ωστόσο εκπροσωπεί η λαϊκίστικη Δεξιά», με αφορμή την πρόταση του Κόμματος για συνολική κατάργηση του χαρατσιού του ΕΝΦΙΑ.

Συμπεραίνουμε άρα ότι οι δημοσιογράφοι της «ΕφΣυν», για να μην είναι λαϊκιστές και «δεξιοί», συμφωνούν με την ύπαρξη, διατήρηση και μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ!

Συμπεραίνουμε, επίσης, ότι οι δημοσιογράφοι της «ΕφΣυν» στη «μικροαστική και λαϊκίστικη Δεξιά» κατατάσσουν τη λαϊκή πλειοψηφία που επιθυμεί την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κι όλων των χαρατσιών, που της έχουν επιβληθεί απ' όλες τις κυβερνήσεις πάνω στο διαρκώς εξανεμιζόμενο εισόδημά της...
Τέλος, συμπεραίνουμε ότι οι δημοσιογράφοι της «ΕφΣυν» έχουν μνήμη μικρότερη κι από χρυσόψαρου, αφού δεν είναι πολύς ο καιρός που, τόσο αυτοί όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν υπέρ της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ.

Οι θέσεις του ΚΚΕ σχετικά με τη φορολογική πολιτική είναι γνωστές: «Πλήρης απαλλαγή της πρώτης και δευτερεύουσας κατοικίας, που καλύπτουν τις στεγαστικές ανάγκες και τις ανάγκες αναψυχής της λαϊκής οικογένειας», «να μην φορολογηθεί η αγροτική γη και να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία» (που καμία σχέση δεν έχει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τη μεγάλη ακίνητη περιουσία), «να φορολογηθούν με συντελεστή 45% τα διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Να καταργηθούν οι φοροελαφρύνσεις και το ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές».

Τι έχουν να πουν γι' αυτές τις θέσεις, τις οποίες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απορρίπτει μετά βδελυγμίας, γιατί πλήττουν την κερδοφορία του κεφαλαίου που υπηρετεί; Κι αυτές οι θέσεις κινούνται στο χώρο της «λαϊκίστικης Δεξιάς»;
Κατά τ' άλλα μόνοι εργοδότες τους οι αναγνώστες τους, ε;...

Τα ραβασάκια και το θράσος

Τα ραβασάκια και το θράσος

Και μονιμοποίηση του βάρβαρου και άδικου χαρατσιού του ΕΝΦΙΑ και... πανηγύρια γιατί τάχα έγινε «πιο δίκαιη και πιο αναλογική» η κατανομή του!
Κάπως έτσι μπορεί να συνοψιστεί η θρασύτατη κυβερνητική προπαγάνδα, η οποία συνοδεύει από τη Δευτέρα τα εκκαθαριστικά ραβασάκια με τη λυπητερή για το χαράτσι του 2016...

***

Τι λέει η κυβέρνηση; Ψηφίσαμε μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι τη διατήρηση του χαρατσιού και του εισπρακτικού στόχου των 2,65 δισ. ευρώ το χρόνο, αλλά εμείς, ως πιο «κοινωνικά ευαίσθητοι», κάναμε τον ΕΝΦΙΑ πιο «δίκαιο» και «αναλογικό», με «μεταφορά βαρών στους μεγαλοϊδιοκτήτες», όπως ισχυρίζεται χαρακτηριστικά η «Αυγή» στο χτεσινό πρωτοσέλιδο τίτλο της.
Ποια είναι η αλήθεια;
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρέα με όλους αυτούς με τους οποίους κατά τ' άλλα «τους χωρίζει άβυσσος», ψήφισαν πράγματι με χέρια και με πόδια τη μονιμοποίηση του χαρατσιού που ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι θα καταργούσε! Την ψήφισαν όλοι μαζί γιατί αυτό επέβαλλαν οι εισπρακτικοί (και όχι μόνο) στόχοι του κεφαλαίου, καθώς και το μνημόνιο που υπέγραψαν με τους «εταίρους» του.
Καμιά όμως «δικαιοσύνη» και καμιά «αναλογικότητα» δεν υπάρχει, ούτε και μπορεί να υπάρξει ποτέ, σε ένα χαράτσι που επιβάλλεται σε κάθε σπιθαμή μικρής ακίνητης περιουσίας και εργατικής - λαϊκής κατοικίας!

***

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση μονιμοποιεί το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ σε βάρος των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, των οποίων το εισόδημα εξανεμίζεται περαιτέρω, μεταξύ άλλων, και από τα νέα βάρβαρα φορολογικά μέτρα που αυτή ψήφισε, έρχεται με περίσσιο θράσος να παρουσιάσει ως «δικαιοσύνη» το γεγονός ότι δίνει σε ορισμένα από αυτά τα νοικοκυριά μια... «έκπτωση» σε ένα χαράτσι που δε θα έπρεπε να πληρώνουν καθόλου!
Με το ίδιο θράσος, μάλιστα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι η «μεταφορά βαρών» αφορά τάχα μόνο τους «μεγαλοϊδιοκτήτες», όταν από τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών προκύπτει ότι πάνω από 2 εκατομμύρια φυσικά πρόσωπα θα πληρώσουν φέτος μεγαλύτερο χαράτσι από πέρσι...
Το εν λόγω στοιχείο, βέβαια, ήταν αναμενόμενο, αφού σε μια σειρά από πλευρές του το αντιλαϊκό χαράτσι του ΕΝΦΙΑ έγινε από φέτος ακόμα χειρότερο, καθώς αυξήθηκαν οι συντελεστές υπολογισμού του κύριου φόρου του ΕΝΦΙΑ για τα οικόπεδα, καταργήθηκε η έκπτωση του 20% για τα κενά και μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και μειώθηκε το όριο της αξίας της ακίνητης περιουσίας πάνω από το οποίο επιβάλλεται και συμπληρωματικός φόρος, από τις 300.000 ευρώ στις 200.000 ευρώ.
Πολύ περισσότερο, με βάση διάταξη που έχει ήδη ψηφίσει η συγκυβέρνηση μέσα στο πολυνομοσχέδιο - έκτρωμα, τον περασμένο Μάη, η εφαρμογή της οποίας αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή και μόνο για φέτος, στον υπολογισμό του συμπληρωματικού φόρου θα συμπεριλαμβάνονται και τα αγροτεμάχια, καθώς και τα οικόπεδα εκτός σχεδίου πόλης ή οικισμού. Είναι προφανές, δηλαδή, ότι η εφαρμογή αυτής της πρόβλεψης από το 2017, σε συνδυασμό με τη μείωση του ορίου για την επιβολή συμπληρωματικού φόρου από τις 300.000 στις 200.000 ευρώ, θα σημάνει ότι μεγάλο κομμάτι λαϊκών νοικοκυριών θα βρεθεί αντιμέτωπο και με νέο, συμπληρωματικό χαράτσι...

***

Εκεί, όμως, που γίνεται κατανοητό ότι η λέξη «θράσος» είναι τελικά πολύ λίγη για να περιγράψει την προκλητικότητα της κυβερνητικής προπαγάνδας περί «κοινωνικής δικαιοσύνης», είναι όταν δει κανείς αυτήν την προπαγάνδα μέσα στο πλαίσιο της συνολικότερης κλιμάκωσης της αντιλαϊκής φοροληστείας, αλλά και στο μπαράζ κατασχέσεων και απειλών για τα ληξιπρόθεσμα χρέη, στα οποία προχωρά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για το πιάσιμο των στόχων του κεφαλαίου και του μνημονίου.
Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, τα συνολικά φορολογικά έσοδα του κράτους το πρώτο 7μηνο του 2016 έφτασαν στα 24,2 δισ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση 1,8 δισ. ευρώ σε σχέση με το πρώτο 7μηνο του 2015 και υπέρβαση του στόχου κατά 533 εκατ. ευρώ.
Μόνο από τις αυξήσεις στον ΦΠΑ τα έσοδα αυξήθηκαν κατά 850 εκατ. ευρώ, από άλλους φόρους κατανάλωσης κατά 374 εκατ. ευρώ και από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων κατά 262 εκατ. ευρώ...
Αντίστοιχα, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, μόνο μέσα στον Ιούνη (οπότε και ξεκίνησε η εφαρμογή της νέας κλίμακας φόρου εισοδήματος με το ακόμα πιο πετσοκομμένο αφορολόγητο και την αυξημένη παρακράτηση φόρου), τα έσοδα από την παρακράτηση φόρου από μισθούς και συντάξεις αυξήθηκαν κατά 60 εκατ. ευρώ ή 15%, ενώ τα έσοδα από το φόρο στο εισόδημα με τη μορφή προκαταβολής αυξήθηκαν κατά 11,2 εκατ. ευρώ (αύξηση 252,6%)...

***

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ακριβώς τέτοιου είδους «δικαιοσύνη» και «αναλογικότητα» θα χαρακτηρίζει και το όποιο «νέο» χαράτσι, το οποίο, σύμφωνα με τις υποσχέσεις της κυβέρνησης, θα «αντικαταστήσει» κάποια στιγμή τον ΕΝΦΙΑ.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στον νέο «αναπτυξιακό νόμο» που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προβλέπει έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ μέχρι και το 2031, επιβεβαιώνοντας ότι τα αντιλαϊκά χαράτσια θα διατηρούνται σε βάθος χρόνου, πέρα και πάνω από το υπό διαμόρφωση «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο» και το τρέχον μνημόνιο...
Ταυτόχρονα, είναι εξίσου σαφές ότι - σε συνδυασμό με τη συνολική αντιλαϊκή επίθεση, την παράδοση των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων στα περιβόητα «funds» (παράδοση της διαχείρισής τους άμεσα και άρση όποιας προστασίας έχει απομείνει από το 2018), την ένταση της επίθεσης ενάντια στους φτωχούς και μεσαίους αγρότες κ.ο.κ. - η μονιμοποίηση του χαρατσιού του ΕΝΦΙΑ, όπως και αν αυτός ενδεχομένως μετονομαστεί στο μέλλον, πέραν του φοροεισπρακτικού του χαρακτήρα, εξυπηρετεί και την επιτάχυνση της συγκέντρωσης της ακίνητης περιουσίας σε όλο και λιγότερα χέρια.

Τους ταΐζουν στο στόμα...

Τους ταΐζουν στο στόμα...

Τα προγράμματα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση για τη μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε «επίδομα απασχόλησης» συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος εργαζομένων και ανέργων, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτούν την έφοδο του κεφαλαίου για την πλήρη κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας.
Ο στόχος είναι καθαρός: Από τα κονδύλια που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ, λεφτά των ίδιων των εργαζομένων, να μην υπάρχει η παραμικρή διαρροή προς επιδόματα που στηρίζουν υποτυπωδώς τους ανέργους, αλλά στο σύνολό τους να κατευθύνονται σε προγράμματα ενίσχυσης και χρηματοδότησης της εργοδοσίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης.
Τώρα, με το νέο πρόγραμμα, η κυβέρνηση επινόησε και ένα νέο προπαγανδιστικό επιχείρημα, αυτό της δήθεν στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες στο εξής θα προσλαμβάνουν επιδοτούμενους ανέργους με 586 και 511 ευρώ μεικτά και ένα μέρος του μισθού τους θα είναι το επίδομα ανεργίας!
Ούτε οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που στενάζουν από την αντιλαϊκή πολιτική και τον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια, ούτε βέβαια οι χιλιάδες άνεργοι θα σωθούν με τέτοια μέτρα.
Οι επιδοτούμενοι άνεργοι αποτελούν κατά μέσο όρο το 10% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επιλέγει αυτή την κατηγορία για να τους εντάξει σε προγράμματα επιδότησης της απασχόλησης και όχι κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που δεν δικαιούνται το επίδομα, με βάση τις απαράδεκτες πρακτικές και τα κριτήρια του ΟΑΕΔ.
Στόχος είναι να καταλήξουν και τα κονδύλια του επιδόματος στην τσέπη της εργοδοσίας. Κι αν σήμερα χρησιμοποιείται ως «όχημα» η στήριξη τάχα των μικρομεσαίων, αύριο, αυτοί που θα καρπώνονται τα χρήματα ακόμα και αυτού του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, θα είναι οι μεγαλοεπιχειρήσεις, στις οποίες καταλήγει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων από τον ΟΑΕΔ.
Αλλωστε, ένας αυτοαπασχολούμενος και μικρός ΕΒΕ δύσκολα μπορεί σήμερα να συντηρήσει την οικογένειά του, πόσο μάλλον να διαθέσει και χρήματα για να προσλάβει έναν άνεργο, έστω και επιδοτούμενο. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτήν την τραγική κατάσταση των μικρομεσαίων, για να κάνει πιο εύπεπτη την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας.
Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν πρωτοτυπεί το υπουργείο Εργασίας με τις εξαγγελίες που κάνει. Η κατάργηση του επιδόματος ανεργίας υπήρξε διαχρονικά διακαής πόθος του κεφαλαίου και των κομμάτων του, στο όνομα της ενίσχυσης των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, σε βάρος της «παθητικής» επιδότησης των ανέργων. Τον ίδιο στόχο θέτει και η ΕΕ στη στρατηγική της για την απασχόληση.
Ετσι, πηγαίνοντας πίσω στο 1999, διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» ότι «το υπουργείο Εργασίας έχει δώσει εντολή στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας (ΕΙΕ) να διενεργήσει μελέτη για την "αναπροσαρμογή" της επιδοματικής πολιτικής για την ανεργία (...) Στη μελέτη εξετάζεται το σύστημα επιδομάτων και των χαρακτηριστικών των δικαιούχων, ώστε να καταλήξει σε προτάσεις μετάβασης από επιδοματικές πολιτικές σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης (...) σύμφωνες με τις ανάγκες της αγοράς».
Το 2003, η τότε κυβέρνηση ετοίμαζε νόμο, με τον οποίο όποιος επιδοτούμενος άνεργος δεν δεχόταν στο εξής να παρέχει «κοινωνική» εργασία σε υπηρεσίες του Δημοσίου, έχανε το επίδομα ανεργίας. Το 2007, στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, προβλεπόταν ότι «ο άνεργος που, δύο φορές, δεν αποδέχεται να απασχοληθεί σε εργασία (...) ή δε δέχεται να παρακολουθήσει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ (...) χάνει την αξίωση για επιδότηση και την ιδιότητα του ανέργου για την τακτική επιδότηση ανεργίας».
Οπως φαίνεται, δηλαδή, το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κρατάει χρόνια, από όλες τις κυβερνήσεις και έρχεται τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...

Η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ξεφτίλας ήρωας και σε ένα  καπιταλιστικό σύστημα ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των κινδύνων, έχει καλές προθέσεις και ότι από δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και  όπου οι μεγάλες εταιρείες θα καταβάλουν στο ελληνικό δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.

Δυστυχώς αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στον χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί η πολυεθνική εφαρμόζοντας εξεζητημένες μεθόδους κερδοσκοπίας και φοροαποφυγής, έχει το δίκτυο αγορών στα Νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι, που δεν υπάρχει σε κανέναν φορολογικό χάρτη, Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, την έδρα της επιχείρησης µε το brand στην Ολλανδία  το εξαγωγικό σκέλος στον φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους, και η θυγατρική της, στις Παρθένες Νήσους.

Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο  και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα της.

Επιπροσθέτως οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις «σωστές» οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στην χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων.

Τώρα ας μιλήσουμε με ονόματα:

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του «Ελληνικού» ομίλου Μαρινόπουλου, όπως και αυτά της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;
Μέσα από ένα σύνθετο μηχανισμό μεταβιβάσεων από τοπικό επίπεδο στην κεντρική διοίκηση, αλλά και μέσα από χρεώσεις για τέλη ευρεσιτεχνίας στην αμερικανική μητρική εταιρία και αγορές κόκκων καφέ από τη θυγατρική της στην Ολλανδία, ένα μεγάλο μέρος των κερδών της οδηγούνται στην Ολλανδία, όπου η φορολογία των επιχειρήσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη, ενώ ένα άλλο τμήμα των κερδών χάνεται σε χρεώσεις από θυγατρική της στην Ελβετία.

Για τα ευρωπαϊκά Starbucks ο φορολογικός παράδεισος είναι η Ολλανδία. Διότι τα 1,2 εκατ. δολάρια που κατέβαλε στις ολλανδικές Αρχές η εταιρεία, είναι ψίχουλα μπροστά στα 11 εκατ. δολάρια των φόρων που θα όφειλε στις φορολογικές αρχές αν τα κέρδη είχαν φορολογηθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Όμως ακόμα και οι Ολλανδοί είναι σχετικά «χαμένοι» από την ιδιότυπη λογιστική. Ο φορολογικός συντελεστής επιχειρήσεων στην Ολλανδία είναι 25%, όμως ελάχιστες πολυεθνικές φορολογούνται με αυτόν τον συντελεστή καθώς επωφελούνται των «ειδικών συμφωνιών» που κλείνει το Άμστερνταμ προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η Starbucks. Η εταιρεία είχε όμως και άλλους τρόπους για να φοροδιαφεύγει, εξίσου νομότυπους με τη μεταφορά της έδρας. Οι θυγατρικές εταιρείες σε κάθε χώρα υποχρεώνονται να καταβάλλουν πολύ υψηλά «πνευματικά δικαιώματα στην ολλανδική μητρική (και όχι στην αμερικανική) τα οποία συρρικνώνουν στο ελάχιστο το περιθώριο φορολογητέου κέρδους. Με αυτή τη μέθοδο η γερμανική αλυσίδα Starbucks που αριθμεί 150 καφέ σε μεγάλες πόλεις με μεγάλη τουριστική (και όχι μόνο) κίνηση δεν κατέβαλε στις ομοσπονδιακές Αρχές ούτε ένα ευρώ φόρο για το προηγούμενο οικονομικό έτος το οποίο έκλεισε με έσοδα 117 εκατ. ευρώ και ζημιές 5,3 εκατ. ευρώ. Ζημιογόνα εμφανίστηκε και η δραστηριότητα στη Γαλλία παρά τα έσοδα των 73 εκατ. ευρώ. Φυσικά ούτε και το ταμείο του γαλλικού Δημοσίου εισέπραξε φόρο από τα Starbucks. Συνολικά οι ζημιές από τις αλυσίδες σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ανήλθαν στα 60 εκατ. ευρώ για το 2011. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι τοπικές οικονομικές διευθύνσεις. Διότι «το παράλογο των Starbucks» ολοκληρώνεται με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που παρουσίασε στους μετόχους της η διοίκηση ανακοινώνοντας κέρδη 40 εκατ. ευρώ σε ολόκληρη την Ευρώπη.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=484404
Το «Βήμα» όπως ήταν φυσικό δεν λέει λέξη για τις όμοιες πρακτικές που ακολουθεί η εταιρεία στην Ελλάδα.

Επιστροφή τώρα στον Μαρινόπουλο και στην εταιρεία Marinopoulos Holding SARL. Μέτοχοι της εταιρείας του Μαρινόπουλου που εδρεύει στο κράτος Offshore, στον αγαπημένο φορολογικό παράδεισο του  Λουξεμβούργου, με μετοχικό κεφάλαιο 287 εκατ., εμφανίζεται με 95% η Μαρινόπουλος Holding στην Κύπρο, με 3,93% η Μαρινόπουλος Βουλγαρίας και με 0,14% το ίδρυμα Nerine Foundation με έδρα τις Μπαχάμες. Τέτοια σκιώδη «ιδρύματα» εκτός από τις Μπαχάμες εδρεύουν στην Βρετανική νήσο Τζέρσεϋ το μικροσκοπικό κράτος-τράπεζα του Λιχτενστάιν, και τον Παναμά. Τώρα το ίδρυμα Nerine Foundation, ελέγχει την κυπριακή holding του Μαρινόπουλου συνεταιρικά με την  ολλανδική εταιρεία Stichtimg Compassion young talented students. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιος ελέγχει το «ίδρυμα» και ποιος την ολλανδική εταιρεία που ειδικεύεται στους νέους και ταλαντούχους φοιτητές.

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν! Στην υγειά των κοροΐδων.!!

Το ζήτημα είναι να μάθουμε ότι αυτές οι νόμιμες πρακτικές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά  συνιστούν έναν καπιταλισμό που ανταποκρίνεται στο πρότυπο των επιθυμητικών μηχανών του κέρδους όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε «ανθρώπινοι πόροι», οι εταιρείες εισέδυσαν σε κάθε τομέα του κοινωνικού κατεστημένου αποφασίζοντας ποιος θα έχει πρόσβαση και ποιος όχι χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικαιούχους και μη. Οι άνθρωποι καθυποτάσσονται σε μια εμπορική ιδεολογία και στο όραμα μιας μάρκας.

Η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων έχει χαθεί. Αυτός που θα «επενδύσει» τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του.
Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση τους , πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαια τους, να συμμετάσχουν στην διοίκηση του Κράτους για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ…

 Οι ιδιώτες επενδυτές πήραν οριστικά, (πιστεύοντας ότι έχουν ξεφορτωθεί τον κομμουνιστικό εχθρό, συνεχίζουν μακαρίως την πορεία τους), στα χέρια τους τα σκήπτρα από τους πολιτικούς. Οι οποίοι μπορούν να κρατούν τις θέσεις τους μόνο αν διευρύνουν την έννοια της κυβέρνησης και της δημοκρατίας σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, προσθέτοντας πολυεθνικούς ομίλους και καρτέλ, που συγκεντρώνουν πάνω τους τόση εξουσία ώστε  εκ των πραγμάτων είναι κυβέρνηση.

 Το θέμα τους είναι μόνο η διατήρηση του συστήματος,  η σταθερότητα του καπιταλισμού και η επέκταση του ώστε να μην απομείνει πλέον κανένας μη εμπορικός χώρος στην κοινωνική δραστηριότητα.

Με τα λόγια του Τολιάτι

«Ο φασισμός δεν γεννιέται, αλλά γίνεται ολοκληρωτικός, τη στιγμή που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι αγγίξουν τον μέγιστο βαθμό οικονομικής και πολιτικής τους ενοποίησης. Διότι πηγή και αυτής της ίδιας τής ιδέας τού ολοκληρωτισμού δεν είναι η φασιστική ιδεολογία. Ο ολοκληρωτισμός πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως η αντανάκλαση τής επελθούσας μεταβολής και συνάμα τής κυριαρχίας τού χρηματιστικού κεφαλαίου. […] Αν η αστική τάξη αλλάξει τις αντιλήψεις της, ο φασισμός οφείλει να την ακολουθήσει κατά πόδας!»

Διασχίζοντας τον ποταμό - Crossing the river

 Διασχίζοντας τον ποταμό - Crossing the river

Η φράση χρησιμοποιείται  μεταφορικά και είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Βίκτορ Γκρόσμαν (ή Στέφεν Βέχσλερ, αν προτιμάτε το αμερικάνικο όνομά του). Ποτέ άλλοτε όμως μια μεταφορά δεν έκρυβε τόση δύναμη στα σημαινόμενα και τόσο συγκλονιστικά γεγονότα, καθώς ο Γκρόσμαν είναι ένας Αμερικάνος που δραπετεύει από τη Δυτική Γερμανία στη Λαοκρατική και δεν περνά απλώς στην άλλη όχθη του Δούναβη, αλλά σε ένα διαφορετικό νέο κόσμο, που χτίζεται από την αρχή.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο -γιατί δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά- οπότε δεν έχω προσωπική εικόνα για το περιεχόμενο και τους όποιους περιορισμού του. Αλλά αν περνούσε από το δικό μου χέρι -που δεν περνά προφανώς- θα ήταν ίσως το πρώτο βιβλίο που θα επέλεγα να μεταφράσει και να εκδώσει η Σύγχρονη Εποχή.

Όσοι θέλουν να πάρουν μια ιδέα για το περιεχόμενο, μπορούν να διαβάσουν μια παρουσίαση του από τον Anton Saefkow (ψευδώνυμο) στο Ατέχνως, καθώς και μια συνέντευξη που του παραχώρησε ο συγγραφέας, που δημοσιεύτηκε σε τρία μέρη (1ο, 2ο, και 3ο) και έχει μια σύντομη περιγραφή όσων εξιστορεί στο βιβλίο του: τα πρώτα χρόνια, το ΚΚ ΗΠΑ, οι σπουδές, η θητεία του ως βιομηχανικός εργάτης, ο πόλεμος της Κορέας, ο Μακαρθισμός, η απόδραση, η καινούρια ζωή, οι κατακτήσεις, οι ανέσεις κι ο τρόπος ζωής που απολάμβανε, τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα.
Αυτό που δεν περιγράφει, είναι η μεταγενέστερη ένταξή του στο οπορτουνιστικό die Linke, εξ ου κι ένας βασικός περιορισμός για την οπτική του επί της σημερινής πολιτικής κατάστασης -αν και έχει αρκετούς προβληματισμούς για τις θέσεις και την πολιτική γραμμή του κόμματός του.

Από τη μια πλευρά, μπορεί να μας προβληματίζει η πολιτική επιλογή ενός συντρόφου, τόσο συνειδητοποιημένου, ώστε να διασχίσει ανάποδα το ποτάμι -βέβαια το άλλο αντίστοιχο παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης που έχουμε είναι ο Βολφ Μπίρμαν, που αν δεν κάνω λάθος έφτασε να στηρίζει το SPD. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια για την κατάληξη του στιχουργού που έγραφε για την πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Από την άλλη όμως δεν είναι παράλογη εξέλιξη, καθώς ο κορμός του die Linke αποτελείται από τα παλιά μέλη του ΕΣΚΓ και τα "απομεινάρια" του τελευταίου, που οδηγήθηκαν σχεδόν σύσσωμα στο νέο μόρφωμα -με ενδιάμεσο σταθμό το ΚΟΔΗΣΟ -ο ίδιος ο Γκρόσμαν δεν ήταν ποτέ οργανωμένο μέλος του ΕΣΚΓ (SED), αλλά βρισκόταν πάντα κοντά του κι ακολούθησε το γενικό ρεύμα.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου τα πρώην ΚΚ μετεξελίχθηκαν σε σοσιαλδημοκρατικά. Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η Ρωσία, με το ΚΚΡΟ, που κράτησε το όνομα χωρίς τη χάρη ή μάλλον με όλα τα προβληματικά στρατηγικά στοιχεία του ΚΚΣΕ της τελευταίας περιόδου της ΕΣΣΔ.

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στη ΛΔΓ του ΕΣΚΓ προέκυψε από τη συγχώνευση του κομμουνιστικού κόμματος με το σοσιαλδημοκρατικό (ως κεντρική επιλογή κι όχι επειδή αυτό ήταν απαραίτητος όρος για την επιβίωση των σοσιαλδημοκρατών, αφού στη ΛΔΓ, αν δεν απατώμαι, υπήρχαν διάφορα νόμιμα μικρά κόμματα, που δεν είχαν καμία σχέση με τους κομμουνιστές.
Αντίστοιχη ενωτική πείρα πρέπει να είχε γαλουχήσει πολιτικά τον Γκρόσμαν και στα νεανικά του χρόνια στις ΗΠΑ, με την πολιτική γραμμή του εκεί ΚΚ.

Θέλω να πω λοιπόν ότι αν συνυπολογίσουμε κάποια προβλήματα στη φυσιογνωμία και τη στρατηγική στόχευση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, θα διαπιστώσουμε τη διαβρωτική επίδραση κάποιων σοσιαλδημοκρατικών θέσεων, που δεν καθιστούν εντελώς παράλογη τη μετεξέλιξη ολόκληρων κομμάτων και των μελών τους. Αυτό μπορούμε να το δούμε εξάλλου και στο παράδειγμα του ΚΚΕ και της ανανεωτικής του πτέρυγας, που κατέληξε στο Συνασπισμό (κι από εκεί στο σημερινό Σύριζα ή το γενόσημό του, τη ΛαΕ).

Συνεπώς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπήρχε άμεση σύνδεση-συγγένεια μεταξύ του τότε και του "τώρα", σωστά;
Όχι. Το παρόν περιέχει πάντα το παρελθόν μετασχηματισμένο και τα σπέρματά του βρίσκονται πάντα σε (διαλεκτικές) στιγμές του δεύτερου. Αλλά τα σημερινά μορφώματα τύπου Σύριζα και die Linke, δεν είναι φυσικοί συνεχιστές του διεθνούς ΚΚ, αλλά καρπός του εκφυλισμού και της ήττας του, πλήρης άρνηση κι όχι διαλεκτική άρση του. Κι αυτό απαντάει, πιστεύω, στην όποια... υφολογική σύνδεση επιχειρείται μεταξύ των δύο.

Αυτό είναι φανερό και στην περίπτωση του ίδιου του Γκρόσμαν, που είναι συνεπής υπερασπιστής του υπαρκτού σοσιαλισμού, διατηρώντας τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις του για τα αρνητικά του σημεία. Τι σχέση έχει αυτή η έντιμη στάση, με την πολιτική θέση του σημερινού die Linke; Καμία απολύτως. Παίρνει γενικά θέση εναντίον των διώξεων που υφίστανται παλιά στελέχη του κρατικού μηχανισμού της ΛΔΓ, αλλά απορρίπτει συλλήβδην την πείρα της ΛΔΓ και το συγκεκριμένο μοντέλο οικοδόμησης. Στέκεται στο αντίπαλο, ταξικό στρατόπεδο, του εκλεπτυσμένου αντικομμουνισμού, κι έχει εγκλωβίσει στις γραμμές του πολλούς τίμιους αγωνιστές, που βρίσκονται εκεί με τη δύναμη της συνήθειας.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα; Αν το διεθνές ΚΚ είχε διάφορες αδυναμίες, παρεκκλίσεις, που αντανακλούσαν την επίδραση της σοσιαλδημοκρατίας και αντανακλώνται και στις αντιλήψεις-αυταπάτες των οργανωμένων μελών του, δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντική σοσιαλδημοκρατία και το βρώμικο, ιστορικό της ρόλο. Κι αν το ΕΣΚΓ, συγκεκριμένα, είχε αδυναμίες και προβληματικά στοιχεία στις προγραμματικές του θέσεις και την πολιτική πρακτική του, στοιχεία που εκκόλαψαν κι ως ένα βαθμό προαπεικόνιζαν το σημερινό εκφυλισμό, δεν έχει ωστόσο καμία πολιτική (υφολογική ή όποια άλλη) συγγένεια κι άμεση σύνδεση με τα σημερινά μεταλλαγμένα (πρώην ΚΚ) κόμματα, που καλύπτουν το κενό της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Πεσκέσι στους εργοδότες και το επίδομα ανεργίας

Ο,τι δεν τόλμησε καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα, έρχεται να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας

Από παλιότερη κινητοποίηση για μέτρα ουσιαστικής

 προστασίας των ανέργων

Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά τώρα σε αυτό που δεν είχε τολμήσει να κάνει καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: Να μετατρέψει το επίδομα ανεργίας σε επίδομα προς τις επιχειρήσεις και στην πράξη να ανοίξει το δρόμο για την κατάργησή του.

Αυτό ακριβώς ήταν το αντικείμενο της χτεσινής συνάντησης της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας με τα Επιμελητήρια όλης της χώρας, την Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων Ελλάδας, την ΕΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ, ενώ συμμετείχαν επίσης η διοικήτρια του ΟΑΕΔ καθώς και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού και Οικονομικών.

Οπως σημείωσε μετά το τέλος της συνάντησης ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, «...η προσπάθειά μας είναι να επιδοτήσουμε κυρίως την απασχόληση και όχι παθητικά την ανεργία. Παρουσιάσαμε προτάσεις, ειδικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με προγράμματα, τα οποία θα επιδοτούν τη δυνατότητα ανέργων να απασχολούνται σε αυτές. Εγινε μία πλήρης εισαγωγική συζήτηση, η οποία ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία με τους εκπροσώπους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πρόκειται να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση αυτή».

Ο ισχυρισμός του υπουργού για ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι μόνο το πρόσχημα, αφού και αυτές βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής με την υπερφορολόγηση που τις πνίγει και την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, που λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος των κρατικών επιχορηγήσεων, των δανείων και της πάσης φύσεως κρατικής στήριξης. Μέσα στη δίνη του σκληρού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, οι μικροί ΕΒΕ μοιράζονται κοινές αγωνίες με τους ανέργους και έχουν τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια και την πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντά τους.

Το νέο πρόγραμμα

Το στίγμα της νέας αντεργατικής επίθεσης έδωσε η αναπληρώτρια υπουργός Ρ. Αντωνοπούλου, η οποία, παρουσιάζοντας το πλαίσιο του νέου προγράμματος, σημείωσε: «Με τους κοινωνικούς εταίρους έχουμε άριστη συνεργασία από τότε που αναλάβαμε τα καθήκοντά μας, και σήμερα κάνουμε μία ακόμη βελτίωση στο ταμείο ανεργίας, προκειμένου να μπορούν τα χρήματα που παίρνουν οι άνεργοι σαν επιδότηση να χρησιμοποιούνται για να γίνονται καινούργιες προσλήψεις.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνεργος έχει την επιλογή είτε να παίρνει το επίδομα ανεργίας είτε να το χρησιμοποιήσει σαν μία επιταγή που θα επιτρέψει στον ιδιωτικό τομέα να τον προσλάβει. Με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζουμε τις πολύ μικρές επιχειρήσεις διότι αυτό το δικαίωμα δίνεται μόνο σε επιχειρήσεις που έχουν μέγεθος από 1 μέχρι 10 εργαζόμενους, όπως επίσης και σε αυτοαπασχολούμενους που μπορούν να προσλάβουν έστω και 1 εργαζόμενο.

Το πρόγραμμα αυτό σημαίνει ότι για 12 μήνες θα υπάρχει μερική χρηματοδότηση, καθώς το επίδομα ανεργίας γίνεται επίδομα εργασίας, ενώ για τους υπόλοιπους μήνες που θα απομένουν, θα χρηματοδοτείται από πόρους του ΟΑΕΔ. Οι επιχειρήσεις θα έχουν την υποχρέωση να συνεχίσουν την πρόσληψη για 3 μήνες. Πρόκειται για ακόμα ένα βήμα που κάνουμε προς την κατεύθυνση να υποστηρίξουμε τον χώρο της εργασίας».

Από τα παραπάνω προκύπτει πως η κυβέρνηση δίνει «πεσκέσι» στις επιχειρήσεις και τα επιδόματα ανεργίας, μετατρέποντας και τους επιδοτούμενους ανέργους σε φθηνό εργατικό δυναμικό.

Το επιχείρημα ότι αυτό θα γίνεται κατόπιν επιλογής του ανέργου, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αντί για τον άνεργο επιδοτείται η επιχείρηση. Δεν φτάνει δηλαδή που ήδη οι επιχειρήσεις λυμαίνονται το μεγαλύτερο μέρος από τις εισφορές των εργαζομένων προς τον ΟΑΕΔ (μέσω όλων αυτών των προγραμμάτων απασχόλησης, εργασιακής εμπειρίας, κατάρτισης κ.λπ.), τώρα θα εισπράττουν και τα ποσά που προορίζονται για τους ανέργους, βρίσκοντας σχεδόν τζάμπα εργάτες.

Πανηγυρίζει η εργοδοσία

Μάλιστα, στο εν λόγω πρόγραμμα, ο χρόνος που υποχρεώνεται να κρατήσει η επιχείρηση τον άνεργο, μετά το τέλος της 12μηνης επιδοτούμενης απασχόλησης, είναι μόλις 3 μήνες. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, θα πρόκειται για θέση απασχόλησης με ημερομηνία λήξης.

Στην πράξη, δίπλα στις δεκάδες άτυπες μορφές απασχόλησης και στις διάφορες ομάδες «απασχολήσιμων» που συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα, η κυβέρνηση δημιουργεί άλλη μια ομάδα, των «επιδοτούμενων ανέργων», που όμως θα εργάζονται, χτυπώντας και με αυτόν τον τρόπο τη σταθερή εργασία και τα εργατικά δικαιώματα. Διότι μένει να δούμε αν οι συγκεκριμένοι άνεργοι που θα προσληφθούν θα εργάζονται με τη Συλλογική Σύμβαση του κλάδου εκεί που υπάρχει ή (το πιθανότερο) θα απασχολούνται με τον κατώτερο μισθό, όπως συμβαίνει με την «κοινωφελή εργασία».

Η αναπληρώτρια υπουργός ισχυρίζεται πως με το πρόγραμμα αυτό υποστηρίζεται «ο χώρος της εργασίας». Προφανώς «ξεχνά» ότι αυτός ο «χώρος» - όπως τον περιγράφει - έχει δύο πλευρές, τους εργοδότες και τους μισθωτούς, και ότι η κυβέρνηση αυτούς που πραγματικά υποστηρίζει είναι μόνο οι πρώτοι. Γι' αυτό άλλωστε οι ηγεσίες των εργοδοτών έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την παρέμβαση της κυβέρνησης.

Για «πρωτοβουλία που κινείται σε σωστή κατεύθυνση» έκανε λόγο η ΓΣΕΒΕΕ, ενώ ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Β. Κορκίδης, βλέπει το συγκεκριμένο πρόγραμμα ενταγμένο σε μια ευρύτερη στρατηγική, δηλώνοντας ότι «στο πλαίσιο αυτό, η ΕΣΕΕ προτείνει μία νέα συμφωνία για την απασχόληση μεταξύ κοινωνικών εταίρων, υπουργείου Εργασίας και του ΟΑΕΔ, η οποία να διέπεται από την αρχή επιδότησης της απασχόλησης αντί της ανεργίας και της διατήρησης ενεργών πολιτών αντί γενεές ανέργων και ιδιαίτερα σε ευαίσθητες ηλικίες, όπως νέων από 18 έως 24 ετών, αλλά και μεγαλύτερων, άνω των 50 ετών».

ΚΕΡΚΥΡΑ-Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια ή Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!!!

...Αυξάνεται μέρα με τη μέρα ο όγκος των απορριμμάτων

στους δρόμους της Ζακύνθου, καθώς η πύλη του ΧΥΤΑ

στην περιοχή Σκοπός παραμένει σφραγισμένη από τους

κατοίκους.....Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της δημοτικής

αρχής, η νέα μονάδα επεξεργασίας θα λειτουργήσει από τις

31 Μάρτη του 2016 και ο ΧΥΤΑ του Σκοπού θα

σταματήσει να δέχεται σκουπίδια. (!!!)

Πρώτο Θέμα - 29/12/2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια

ή

Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!!!

Μας λένε ψέματα πολλά, ας πούμε και μερικές αλήθειες...

Μας

λένε:

"Τοπικό το πρόβλημα των σκουπιδιών"

***και έχει και συνέχεια Λευκάδα, Αττική...

Μας Λένε: "Δεν υπάρχουν χρήματα"

***Άρα λεφτά για πρόστιμα έχουν και τα πληρώνουν, ενώ και

τα 4,2 εκ ευρώ που κυρίως καρπώνονται επιχειρήσεις δεν το λες και μικρό ποσό...

Μας Λένε: "Δεν ξέραμε – παραλάβαμε καμένη γη κλπ"

***Σαν κάτι να ήξεραν δε νομίζετε;;;

....Κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή η

Πελοπόννησος να γεμίσει σκουπίδια, γιατί

με την αποκατάσταση των ΧΑΔΑ δεν θα

έχουμε πού να πάμε τα σκουπίδια....

Capital.gr - 11/3/2016

Ο ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής και συγκεκριμένα 4-6 μήνες ακόμα....Το πρόβλημα που

έχουμε να διαχειριστούμε είναι πολυσύνθετο και θα πρέπει να το διαχειριστούμε σε 3 επίπεδα: βραχυπρόθεσμη

αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων με ορίζοντα 6 μηνών, εξεύρεση μεσοπρόθεσμης λύσης από το καλοκαίρι του

2015 όταν και θα κορεστεί πλήρως το 3ο κύτταρο στο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και τέλος, μέχρι την έναρξη της

ολοκληρωμένης λύσης που στο πιο αισιόδοξο σενάριο θα είναι το καλοκαίρι του 2018.....

ΠΟΡΙΣΜΑ της Επιτροπής που συστάθηκε από το Δήμαρχο Κέρκυρας (απόφαση με Α.Π. 83968/02-12- 2014,

ΑΔΑ Β8Ε1ΩΕΑ-41Τ) προκειμένου να διερευνήσει τις δυνατότητες διαχείρισης των στερεών αποβλήτων του

Δήμου Κέρκυρας ...

Μήπως, τελικά, απλά είναι ανίκανοι;;;

ΚΑΙ εύκολο ΚΑΙ βολικό θα ήταν ένα τέτοιο συμπέρασμα.

ΕΥΚΟΛΟ, γιατί από μόνη της η προσωποποίηση

των ευθυνών (“ποινικών και αστικών” όπως

συνηθίζεται να λέγονται), απομακρύνει την ευθύνη

συνολικά του αστικού κράτους από τα

προβλήματα που βιώνει η λαϊκή οικογένεια. Κρίκος

του κράτους είναι η Τοπική Διοίκηση με το δικό

της πολιτικό προσωπικό που δεν ξεχωρίζει ως

πολιτική αντίληψη από το κεντρικό πολιτικό

προσωπικό που αξιοποιεί η αστική τάξη για τα

συμφέροντά της

** -- ** -- **

ΒΟΛΙΚΟ, γιατί η λογική του “φύγε εσύ, έλα εσύ”

χωρίς να αλλάζει τίποτα στο αποτέλεσμα της

ασκούμενης πολιτικής (με όποιο μείγμα) στην

κατάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων

της, κρατά το λαό μας χειροπόδαρα δεμένο στη

λογική του “δεν γίνεται τίποτα”, “δεν έχουν

αποτέλεσμα οι αγώνες” κλπ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί, από το 2008 με τα γεγονότα στη Λευκίμμη και το θύμα που θρηνήσαμε εκεί, μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει λύση; Μήπως δεν υπάρχει η απαραίτητη τεχνογνωσία για τη διαχείριση των σκουπιδιών;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι βαθύτατα πολιτικό - ταξικό ζήτημα και όχι τεχνοκρατικό. Η τεχνολογία σήμερα, το 2016, είναι επαρκής ώστε η διαχείριση των

απορριμμάτων να είναι τέτοια που να μην επιβαρύνει την υγεία του λαού και το περιβάλλον. Η τεχνολογία

σήμερα, επίσης, επιτρέπει να δαπανώνται όσο το δυνατόν λιγότεροι πόροι για τη διαχείριση των

απορριμμάτων. Όπως επίσης, υπάρχουν μέθοδοι ασφαλούς επεξεργασίας των απορριμμάτων και η τεχνική

δυνατότητα να βρεθούν κατάλληλες θέσεις και περιοχές.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μήπως δεν υπάρχει έμπειρο επιστημονικά εργατικό δυναμικό να υλοποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μόνο στις καφετέριες και τα ξενοδοχεία του νησιού να κοιτάξετε, θα βρείτε πολλά από τα παιδιά μας, με σωρό πτυχία, να δουλεύουν για τρεις και εξήντα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, άλλοι ως

μπάρμαν, άλλοι ως λαντζέρηδες κλπ.

Είναι τα ΚΕΡΔΗ τους για άλλη μια φορά που έρχονται σε αντίθεση με τη ζωή μας και την

ποιότητα που θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει, με τα δικαιώματά μας στο σύνολό τους!

Και όχι μόνο τα κέρδη τους, μα και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, που ανάλογα με τη δυναμική,

πετούν και κάποιους έξω από το παιχνίδι (όπως συνέβη πρόσφατα με τον ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟ στο εμπόριο), όχι

βέβαια για να πεινάσουν! Αυτοί μπορούν να ταΐσουν παιδιά και εγγόνια μόνο και μόνο με ότι έχουν ήδη

βγάλει από τη νόμιμη κλεψιά του μόχθου των εργαζομένων! Αλίμονο σε αυτούς τους εργαζόμενους

που συνεχίζουν να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με αυτά των αφεντικών τους χωρίς να

συνειδητοποιούν ότι είναι συνολικά η Αστική Τάξη – και όχι ο κάθε εργοδότης μεμονωμένα – που τσακίζει τα

δικαιώματά μας!

... Ηχηρά ονόματα από τον χώρο των κατασκευών και της ενέργειας, όπως οι οικογένειες Μπόμπολα και Λάτση, ο

Σάκης Καλλιτσάντσης ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο Δάκης Ιωάννου, ο Δημήτρης

Κοπελούζος, ο Γιώργος Περιστέρης, ο Νίκος Κάμπας, ο Θανάσης Λασκαρίδης, μέχρι και η ΔΕΗ, αλλά και

μικρότεροι πλην δυναμικοί «παίκτες» (Χρήστος Καλογρίτσας, Χρήστος Δρακόπουλος, Δημήτρης

Κωνσταντινίδης, Κλέαρχος Ρούτσης, Γιώργος Ρωμοσιός, Νίκος Κουβαράς κ.ά.) συνωστίζονται γύρω από τους 11

+ 1 εν εξελίξει διαγωνισμούς για τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα στη διαχείριση απορριμμάτων,

προεκτιμώμενου συνολικού προϋπολογισμού 2,1 δισ. ευρώ σε τιμές 2012... Την ίδια ώρα, στο παρασκήνιο

κινούνται μεγάλοι γερμανικοί όμιλοι με ισχυρή παρουσία στον χώρο της διαχείρισης απορριμμάτων, επενδυτικά

funds, καθώς και ορισμένες ξένες τράπεζες... Στη χώρα μας οι μεγάλοι κατασκευαστές έχουν πάρει θέσεις μάχης,

διεκδικώντας τον θησαυρό των σκουπιδιών για τα επόμενα 25-27 χρόνια με έργα τεράστιας δυναμικής...

Energypress.gr - 31/7/2013

"Βιαζόμαστε, περισσότερο από ότι φαντάζεστε,

περισσότερο ακόμα και από τους ιδιώτες" ανέφερε

χαρακτηριστικά ο κ. Τσιρώνης, Αναπληρωτής

Υπουργός Περιβάλλοντος, και διευκρίνισε, ότι  ούτε

η κυβέρνηση ούτε οι συναρμόδιοι υπουργοί έχουν

εμμονή με το εάν η διαχείριση θα γίνεται μέσω του

Ιδιωτικού, του Δημόσιου Τομέα ή μέσω μίας

Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, αρκεί ο

σχεδιασμός της επένδυσης να εναρμονίζεται με τον

Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ)

και τον ΠΕΣΔΑ και να λαμβάνονται υπόψη οι

παρακάτω προϋποθέσεις: Το κόστος της επένδυσης, η

διάρκεια της απόσβεσης, η εγγυημένη ποσότητα των

αποβλήτων, η χωροθέτηση των εγκαταστάσεων

επεξεργασίας των σκουπιδιών και εν τέλει η

αξιοποίηση του υπολείμματος...

www.ypodomes.com - 11/1/2016

Είναι τα κέρδη που συσσώρευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον δικό μας ιδρώτα και τώρα,

λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τα αφήνουν να “κάθονται” μιας και δεν μπορούν πλέον να τους

αποδώσουν όσα θα ήθελαν! Αυτά τα κεφάλαια θέλουν να “επενδύσουν” στον κλάδο των σκουπιδιών για να

τα αυγατίσουν, αξιοποιώντας το ζεστό τζάμπα χρήμα του νέου αναπτυξιακού νόμου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

– ΑΝΕΛ, το ΕΣΠΑ, τους μισθούς πείνας που θα δώσουν στους εργαζόμενους στις “νέες θέσεις εργασίας” που

θα ανοίξουν, την κατάργηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που καταφθάνει για ψήφιση τον Σεπτέμβρη.

Αυτή την περίοδο, μοιράζεται σε όλη τη χώρα, η "πίτα" για τον κερδοφόρο κλάδο των

απορριμμάτων. Είναι πολλά και μεγάλα τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που τσακώνονται για τα κομμάτια

αυτής της πίτας. Ο λαός μας δεν πρέπει να επιλέξει ΠΟΙΟΣ θα τον χαρατσώσει "καλύτερα", ΠΟΙΟΣ

θα υποβαθμίσει παραπέρα την ποιότητα της ζωής μας, ΠΟΙΟΣ εν τέλει, θα κεδροφορήσει περισσότερο πάνω

στα συντρίμμια των τσακισμένων δικαιωμάτων μας.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε, υπήρξε διαχρονικά η καλύτερη τακτική από

την πλευρά της άρχουσας τάξης, για να μπορέσει να εγκλωβίσει τα αντιμαχόμενα τάχα τμήματα του λαού

μας, στα δικά της συμφέροντα. Κανένας εργαζόμενος στο Τεμπλόνι δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον

Λευκιμμιώτη εργαζόμενο ή με αυτόν από τη Βόρεια Κέρκυρα!

Κανένας αυτοαπασχολούμενος ΕΒΕ, φτωχός αγρότης, νέος, άνεργος δεν έχει να κερδίσει

τίποτα παραπάνω από τον συνάδελφό του όπου και αν κατοικούν. Όλοι τους έχουν να χάσουν

παραπέρα από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό και η Συμμαχία του Λαού μας απέναντι

στους μεγαλοεπιχειρρηματίες όλων των κλάδων, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει εμπόδια στον

αντιλαϊκό κατήφορο που μας σπρώχνουν.

<======= Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ

Ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν βρήκε ο Υπουργός μια λέξη να πει για τις συνθήκες ζωής των

εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, των μικρομεσαίων αγροτών, των λαϊκών οικογενειών!

Αυτή την ανάπτυξη πρεσβεύουν όσοι πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των

μονοπωλίων (είτε με ευρώ είτε με δραχμή)!

Αυτή την ανάπτυξη στηρίζουν όσοι μιλάνε για φως στο τούνελ και για θυσίες του λαού μας που “θα

πιάσουν τόπο”.

Και αυτή την ανάπτυξη, με όλες τις διαφοροποιήσεις που πράγματι υπάρχουν, υποστηρίζουν ΟΛΑ τα

κόμματα που θέλουν τους ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ να κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας του τόπου. Σε

αυτούς συγκαταλέγεται και η φασιστική Χρυσή Αυγή με την έφεση που έχει προς τα ντόπια μονοπώλια,

τους εφοπλιστές, Που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να πείσουν ότι χωρίς τους ομίλους, δεν μπορεί να

υπάρξει οικονομία!

Μόνο που η πραγματικότητα στέκει ανάποδα: Χωρίς ΕΣΕΝΑ εργάτη, γρανάζι δεν

γυρνά! Γι΄ αυτό, ΜΠΟΡΕΙΣ χωρίς αφεντικά!

Αυτή η διαφορά, δεν πρόκειται να λυθεί σε κανένα αστικό δικαστήριο, σε καμία μορφή οργάνωσης

που θα περιλαμβάνει και τον θύτη και το θύμα γιατί τάχα τους ενώνει το εδαφικό κριτήριο.

Αυτή η διαφορά λύνεται στους χώρους δουλειάς πρώτα και κύρια, στον τόπο κατοικίας, μέσα από ένα

πλαίσιο διεκδίκησης που περιλαμβάνει όλες τις πλευρές της ζωής του λαού μας, χωρίς να ξεχωρίζονται τα

προβλήματα σε “μικρά – μεγάλα”, “τοπικά – πανελλαδικά” κλπ, αλλά με κριτήριο ΠΟΙΟΣ παράγει, ΠΟΙΟΣ

καρπώνεται τον πλούτο που παράγεται!

Η διαχείριση των σκουπιδιών λοιπόν, προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, είναι ΩΡΙΜΟ σήμερα να

αντιμετωπιστεί στο βαθμό που το εργατικό – λαϊκό κίνημα, έχοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του,

θα μπορεί να σχεδιάζει κεντρικά, με επιστημονικό τρόπο την κατανομή του εργατικού δυναμικού, την

αξιοποίηση των αποτελεσμάτων για την κάλυψη – με φθηνό τρόπο – των ενεργειακών δυνατοτήτων που

προσφέρει η επεξεργασία των απορριμμάτων. Προϋπόθεση για το άνοιγμα ενός τέτοιου δρόμου, είναι η

ΤΑΞΙΚΗ συμπόρευση της εργατιάς και των συμμάχων της σήμερα, απομονώνοντας οπορτουνιστικές και

φασιστικές φωνές που στρέφονται εναντίον της. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει:

· Κεντρικό εθνικό σχεδιασμό της διαχείρισης των σκουπιδιών με αποκλειστικά δημόσια

διαχείριση χωρίς καμία συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών.

· Στην Κέρκυρα χρειάζεται επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με πιστή τήρηση των

κριτηρίων καταλληλότητας και αξιολόγησης των υποψήφιων χώρων. Τα κριτήρια αυτά θα

πρέπει να είναι εκ των προτέρων γνωστά.

· Προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή, σε σύγχρονους σταθμούς μεταφόρτωσης,

ανακύκλωση, κομποστοποίηση και τελική κατάληξη των υπολειμμάτων σε ΧΥΤΑ.

· Μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους με τήρηση των κανόνων υγιεινής και

ασφάλειας.

· Το κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό