Η ώρα της αποτίμησης

 Η ώρα της αποτίμησης

Στο σημερινό, τελευταίο (για φέτος) φεστιβαλικό κείμενο, η κε του μπλοκ συγκεντρώνει όλα όσα δε χώρεσαν στα προηγούμενα -κάτι σαν τις κομμένες σκηνές των τηλεοπτικών σειρών- και μερικά που της έστειλαν και της υπέδειξαν άλλοι σφοι.

Όπως αυτό το πολύ ωραίο φωτογραφικό στιγμιότυπο που μου έστειλε ένας σφος αναγνώστης (δε γράφω το όνομα, γιατί δεν ξέρω αν θα ήθελε να αναφερθεί).

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί και η σημαία, υπάρχει ελπίδα

Ή το διάλογο που μου μετέφερε -και μεταφέρω εδώ με την άδειά του- ένας άλλος σφος, με τον Αμερικάνο από τη Διεθνούπολη.

Τη δεύτερη μέρα, πήγα μια μακρά βόλτα από τη διεθνούπολη. Αφού ξεκίνησα από τους γαλλόφωνους (Γάλλους και Αλγερινούς) για να καταλήξω στο προφανές ότι οι δεύτεροι είναι σαφώς πιο της προκοπής, βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τον εξωτικό για τα μάτια μου αμερικάνο σ/φο για τις αμερικανικές εκλογές.
-Ποιος πιστεύεις ότι θα κερδίσει;
-Λογικά η Κλίντον, αλλά εγώ ελπίζω ο Τραμπ.
-Γιατί το λες αυτό;
-Είναι πιο ξεκάθαρη η αντιπαράθεση μαζί του και δεν έχει το δημοκρατικό προκάλυμμα της Χίλαρυ (μέχρι εδώ ψιλοκατανοητό) και άσε που θέλει καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία ενώ η Χίλαρυ μας έφερε την Ουκρανία. 

Και κάπου εκεί ξαναγυρνάς από εκεί που άρχισες "Αμερικάνοι είναι"

Στα υλικά που είχε φέρει μαζί του ο Αμερικάνος, βρήκα επίσης ένα φυλλάδιο του λαϊκού σχολείου για μαρξιστικές-λενινιστικές σπουδές, με διάφορα μαθήματα (από το δια-ματ και τον ιμπεριαλισμό, ως την ΕΣΣΔ και τις άλλες ΛΔ), πιστωτικές μονάδες (λες να εφαρμόζουν και την Μπολόνια;), τιμοκατάλογο και το απαραίτητο απόκομμα-κουπόνι ενίσχυσης. Που σε εμάς είναι οικεία εικόνα από την εφημερίδα των ΣΕΚιτών, που το πήραν και το αντέγραψαν αυτούσιο από το εξωτερικό. Μόνο που αυτοί δεν έχουν αδελφά κόμματα ή έστω μακρινά ξαδέρφια, που κράτησαν μόνο το όνομα, χωρίς καμία (ιδεολογική) συγγένεια, αλλά μητρικές οργανώσεις και ενδοφατριακές αντιθέσεις-βεντέτες.

Ένα άλλο φυλλάδιό του μας παρουσίαζε τον αμερικάνικο σύνδεσμο φίλων των σοβιετικών λαών -κάτι σαν διάδοχο σχήμα του αμερικανο-σοβιετικού συνδέσμου φιλίας, που προσπαθεί να διασώσει τη σοβιετική κληρονομία -κι ανάμεσά τους κάτι σοβιετικά φιλμ, που θέλει να ψηφιοποιήσει, αλλά μέχρι τώρα έχει καταφέρει να τα μεταφέρει με το βανάκι ενός εθελοντή στη Νέα Υόρκη- και να προπαγανδίσει την επικαιρότητά της στον 21ο αιώνα. Κι ενώ περιμένεις να εκπροσωπεί ένα κάποιο πλήθος, βλέπεις μια φωτογραφία με οκτώ άτομα και τα σοβιετικά σημαιάκια τους -κι ένας ο φωτογράφος εννιά. (Όλοι εμείς εδώ στο στούντιο ΚΚΕ ψηφίσαμε, μόνο εγώ και η κάμερα είμαστε, που έλεγε κι ο Ζαραλίκος σε κάτι εκλογές). Αλλά και μόνο που (τρ)έχουν μια τέτοια πρωτοβουλία, στο στόμα του λύκου, είναι αξιέπαινοι.

Και σίγουρα έχουν πολύ καλύτερα υλικά από τα τουριστικά φυλλάδια που έφερε μαζί του ο Κουβανός σφος, όπου η πιο πολιτική αναφορά για το νησί της επανάστασης, είναι τα ονόματα των επαρχιών Σιενφουέγος και Γκράνμα, και οι πολιτικοί συνειρμοί που προαλούν.

Ή (πολύ καλύτερα) από το ενημερωτικό φυλλάδιο ΕΔΟΝews, που δίπλα από τον τίτλο δεν έχει πχ στίχους του Βάρναλη (όπως ο Οδηγητής) ή κάποιο κλασικό σύνθημα ("προλετάριοι όλων των χωρών γεννηθείτε", όπως ο Ρίζος) έχει το σύνθημα "άλλαξε κανάλι - οργανώσου στην ΕΔΟΝ". Και στο βασικό θέμα του τετρασέλιδου δελτίου, χαίρεται για τις συγκλίσεις στο Κυπριακό και σημειώνει:

"παρόλη την προσπάθεια που γίνεται και αναγνωρίζεται από τις δυνάμεις που θέλουν λύση, δεν παύουν να υπάρχουν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που συμπεριφέρονται ως να είναι σε παιδική χαρά, δίνοντας την εντύπωση ότι κάποιοι αντιπαλεύουν με κάθε τρόπο την προσπάθεια άρσης του status quo".

Σκληρή, ταξική αντιπολίτευση, αλλά δε μας λέει ποιες είναι οι δυνάμεις που θέλουν λύση, ποιες δε θέλουν και τι λύση είναι αυτή.

Η ΚΝ Βουλγαρίας Τσε Γκεβάρα είχε ένα γουστόζικο τρικάκι με έναν τύπο λαβύρινθου, που σχημάτιζε τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και την έξοδο κινδύνου, που είχε ένα σφυροδρέπανο. Κι ένα ακόμα φυλλάδιο, με το χαρακτηριστικό mail επικοινωνίας kommunisti1919@gmail.com, μικρά κειμενάκια και φωτογραφικά στιγμιότυπα, όπου ξεχωρίζει και μια συνάντησή τους με αντιπροσωπεία από τη (φερόμενη ως) ΛΔ του Ντονέτσκ.

Οι Μεξικάνοι σφοι, στην μπροσούρα τους για τα εκατό χρόνια από την μπροσούρα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, έχουν μια συλλογή πέντε άρθρων, εκ των οποίων τα δύο είναι μεταφρασμένα από τα ελληνικά: του Μαρίνου και του Στέφανου Λουκά ("σχέσεις εξάρτησης ή αλληλεξάρτησης").

Η μόνη που μπορεί να ήταν κάπως εξοικειωμένη με τη μαζική προσέλευση και το πλήθος (εκτός από τον Κουβανό που παίζει εκτός συναγωνισμού) ήταν η Πορτογαλίδα, γιατί το δικό τους φεστιβάλ γίνεται μία φορά το χρόνο στη Λισαβόνα (και δεν ταξιδεύει σε όλες τις πόλεις), σε ιδιόκτητο χώρο που ανήκει στο ΚΚ και έχει επτά μουσικές σκηνές!

Κλείνουμε το κεφάλαιο της Διεθνούπολης με την "εκκρεμότητα" για τους νέους Μπολσεβίκους, που είναι όντως η νεολαία του ΚΕΚΡ-ΕΚΚ, και θα το είχα καταλάβει κι εγώ, αν δεν διάβαζα διαγώνια το υλικό τους, όπου είχαν και μια ωραία γελοιογραφία, με τους (μισθωτούς) δούλους να τραβάνε με σκοινί το γιοτ της πλουτοκρατίας στη θάλασσα, τους πλούσιους στο καράβι να φωνάζουν "μην ταρακουνάτε (don't shake) το κοινό μας πλοίο" και από κάτω το χορευτικό σύνθημα-προτροπή.

Let's shake it.

Σε αυτόν το σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε αποσπάσματα από την εισήγηση του Αμπατιέλου στο διεθνές σεμινάριο της ΚΝΕ (ο λόγος που άργησε να ξεκινήσει η εκδήλωση της Παρασκευής).

Σε άλλες κομμένες σκηνές-στιγμές.

Ο νόμος προσφοράς και ζήτησης δεν παίζει ούτε καν ρυθμιστικό ρόλο στο χώρο του Φεστιβάλ. Αλλιώς η πλεονάζουσα προσφορά του κυριακάτικου Ρίζου από δεκάδες ακροβολισμένους σφους θα έπρεπε να κάνει την τιμή του να κατρακυλήσει, όπως των μενίρ στο Οβελίξ και ΣΙΑ ή των ψαριών (και των αντικών) στην "Κατοικία των Θεών". Πχ με κάθε Ρίζο, δώρο ένα κεσεδάκι λουκουμάδες. Που οι δικοί μας ήταν πιο νόστιμοι και φτηνοί, αλλά κάποιοι (σαν τον Ιβάν Τζόνι) την πάτησαν, γιατί βαρέθηκαν να περιμένουν στην ουρά. [ΚΑΤ]

Της Μποφίλιου της έχει βγει το όνομα (γιατί άραγε;) ότι είναι κλαψιάρα, για να το θέσω κομψά. (Ακολουθεί φαϊτ-κλαμπική παρένθεση: αν ο Γκόντζος ήταν το σύνθημα "τι την έκανε την μπάλα ο θεός" για τον Γκάλη, η Νατάσα θα ήταν το ειρωνικό "κλάψε-κλάψε" στο Γιαννάκη). Κι όταν έκανε μια μικρή παύση ανάμεσα στα τραγούδια και ρώτησε έναν από την μπάντα της "πώς είναι η ζωή", φοβήθηκα πως θα είχαμε χαρακίρι επί σκηνής (γιατί η ζωή είναι χάλια), αλλά τελικά ακολούθησε το "έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις..." που πρέπει να είναι το ταβάνι της στα εύθυμα άσματα, αλλά δε δείχνει την προοπτική και πώς θα αλλάξει ο κόσμος. [ΚΑΤ]

Οι παππούδες που κάθονταν στην κεντρική περιμένοντας την ομιλία, πρέπει να ήξεραν τον ύμνο της ΚΝΕ λίγο καλύτερα από τους νεολαίους. Αλλά λογικό δεν είναι; [ΚΑΤ]

Στο χώρο υπήρχε και μια έκδοση (με DVD) των συντρόφων από τη Δράμα για την εξέγερση του 41' (μία από τις πρώτες αντιστασιακές εκδηλώσεις στην Ευρώπη) και τα πρακτικά από την πρόσφατη εκδήλωση του κόμματος, τον περασμένο Δεκέμβρη. Αλλά δε θα κυκλοφορήσει από τη Σύγχρονη Εποχή και δεν ξέρω πώς μπορεί να την προμηθευτεί, όποιος ενδιαφέρεται. [ΚΑΤ]

Τα περισσότερα βιβλία της ΣΕ ήταν σε τιμή προσφοράς -πχ τα πρακτικά της ιστορικής 12ης Ολομέλειας του 68', που είναι μια γκουμούτσα χίλιες σελίδες και βάλε, μόλις 12 ευρώ. Ενώ στις ειδικές προσφορές με το στοκ από τις παλιές εκδόσεις, μπορούσες να βρεις πχ μια συλλογή κειμένων για τις μεταλλάξεις της σοσιαλδημοκρατίας, με άρθρα (μεταξύ άλλων) του Κορτζίδη και του Μάκη Κοψίδη (για το ΠαΣοΚ, το δικομματισμό και τη συναίνεση). Ο άνθρωπος δεν έμεινε μόνο στη θεωρία, την αφομοίωσε και έφυγε για να την κάνει πράξη. [ΚΑΤ]

Στην έκθεση με τα αντικείμενα του ΔΣΕ, είδαμε τα πιστόλια του Μπελογιάννη και του Χαρίλαου, τα κιάλια και την πυξίδα του Φλωράκη (που όχι, δεν έδειχναν το Βορρά, επειδή προς τα εκεί ήταν η Μόσχα) και το χαρτοφύλακα του Ζαχαριάδη, που αν τον είχαμε σε στοκ, θα έκανε θραύση και θα ξεπουλούσε...

Κι επίσης, συγκλονιστικά χειρόγραφα, με στρατιωτικές εκθέσεις μαχητριών, που στην όψη έμοιαζαν με σχολικές, και εκκλήσεις μανάδων, για να σωθούν τα παιδιά τους από τις παιδουπόλεις της Φρίκης.

Καθώς και σημειώσεις τοπογραφίας για το πώς να διαβάζουμε τους χάρτες και άλλες οδηγίες, που έμοιαζαν με πανεπιστημιακό corpus: Τοπολογία ΙΙ, Ανάπτυξη Τακτικού Στρατού Ι, κτλ... [ΚΑΤ]

Στο στέκι πολιτισμού υπήρχε και μια έκθεση έργων τέχνης σπουδαίων αγωνιστών δημιουργών, αλλά είναι πρακτικό αδύνατο να γράψει κανείς για όλα.

Δεν πειράζει, για να ξανάρθουμε -όπως λέει και μια σφισσα.

Ή "(χρόνια πολλά) και του χρόνου", όπως είπαν σε ένα σφο που έδινε μπύρες στο μπαρ (όχι σε αυτό που μπήκε ο Βαφειάδης στο ανέκδοτο).

Ναι αλλά τι παραπάνω μπορεί να γίνει του χρόνου και μέχρι τα εκατό;

Μια σφισσα λέει πως πρέπει να (ξανα)φέρουμε κάποιο όνομα από το εξωτερικό. Λες να φέρουμε την ορχήστρα του Κόκκινου Στρατού για τα εκατό χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση; Και μετά ο πήχης πάει τόσο ψηλά, που θα πρέπει να νεκραναστήσουμε κάποιον (Λοΐζο, Ξυλούρη, Δημητριάδη, Μητροπάνο), για να τον ξεπεράσουμε.

Βασικά πρέπει ίσως να υπερβούμε το φαύλο, διαλεκτικό κύκλο του πολιτικού τραγουδιού. Οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες γέννησαν τη δική μας ηγεμονία στο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Και τα τραγούδια του αγώνα έθρεψαν εν μέρει με τη σειρά τους τους αγώνες της μεταπολίτευσης και μας τρέφουν μέχρι σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε επαφή με το καινούριο, αλλά ότι το καινούριο δεν έχει την ποιότητα να αντικαταστήσει το παλιό, που εξιδανικεύεται, όσο παλιώνει.

Και πόσο καινούρια μορφή είναι άλλωστε κάποια θεάματα; Η Γλυκερία έχει πχ την ίδια περμανάντ -κι ευτυχώς την ίδια φωνή- που είχε και στη δεκαετία με τις βάτες. Αλλά οι Ιμάμ Μπαϊλντί που είναι πιο νέοι τι διαφορετικό κάνουν, παρά μια ανακύκλωση του παλιού, κλασικού, λαϊκού τραγουδιού;

Σε κάθε περίπτωση, πάει κι αυτό το Φεστιβάλ, κι ας καρτερούμε το άλλο. Και -τώρα ναι- μπορούμε να πούμε καλό φθινόπωρο, καλό χειμώνα.

Αλλά αν κάποιοι νιώθουν τη μελαγχολία να τους σφίγγει την καρδιά, ας περιμένουν ως το επόμενο τριήμερο, για να γελάσουν με το Φεστιβάλ Σπούτνικ, που πρέπει να ψάξεις αρκετά, και με το μικροσκόπιο, για να βρεις ότι είναι της νεολαίας Σύριζα, με άλλο όνομα και χωρίς κεντρική πολιτική ομιλία, για να μην το(υς) καταλάβουν. Θέλει ο Συριζαίος να κρυφτεί και η ΔΦΑ δεν τον αφήνει.

Κι όπου έχει κερδίσει με το σπαθί της, από πέρσι, μια θέση και η (τρ-Ελενίτσα η) Βιτάλη...

Για πιο απαιτητικά γούστα, την Παρασκευή στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ γίνεται και η δημόσια έναρξη του Συνεδρίου του ΕΕΚ, που είναι αισίως το 15ο, για να επισφραγίσει τη στροφή του Σάββα προς το ΑΑΔΜ...

Κλείνουμε, όπως αρχίσαμε: με τη φοβερή ανταπόκριση του (ίδιου) σφου (και τον ευχαριστώ πολύ που μου την έστειλε), που ξεχώρισε την...

...απρογραμμάτιστη αφήγηση της συντρόφισσας Κατίνας (μαχήτριας του ΔΣΕ) στην έκθεση για τα 70χρονα του ΔΣΕ το Σάββατο. Έθιξε το φλέγον ζήτημα, που όπως χαρακτηριστικά είπε "όλοι το έχουν στο μυαλό τους αλλά κανείς δε τολμάει να ρωτήσει", δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ γυναικών και αντρών μέσα στις τάξεις του στρατού. Απέδωσε στον Άρη τη φράση"το πουλί σας το έχετε μόνο για κατούρημα" και την εντολή "όποιος αντάρτης προσβάλει μαχήτρια, αυτή έχει δικαίωμα να τον χτυπήσει με το όπλο και να τον σκοτώσει, ή αν δεν θέλει η ίδια να το κάνει, να μας το αναφέρει για να τον στήσουμε στα 6 βήματα για παραδειγματισμό", που λογικά την παρέλαβε κι αυτή ως αφήγηση από τους συναγωνιστές τις στο ΔΣΕ, καθώς όταν πιάστηκε στο τέλος του εμφυλίου ήταν μόνο 17 ετών, άρα δύσκολο να πρόλαβε τον ίδιο τον Άρη στο βουνό.

Στη συνέχεια, κι αφού μια σφισσα επέμεινε ιδιαίτερα να μας πει πως "γλίτωσε", η ίδια ταπεινά μας μίλησε για το πιάστηκε με κάποιες άλλες μαχήτριες, πως πέρασε απάνθρωπη ανάκριση ως διμοιρίτισσα για να αποκαλύψει από πόσους αποτελείται το τμήμα της και σε ποια κατεύθυνση πηγαίνει, στο τέλος μας άφησε άναυδους με το παρακάτω: Όταν καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλακή ως ανήλικη από το έκτακτο στρατοδικείο Λαμίας, ένας γαλονάς χωροφύλακας (του οποίου τη φάτσα ακόμα θυμότανε) της πρότεινε να την βγάλει από τη φυλακή, να ζήσουνε μαζί και να τα 'κονομήσουν. Ήθελε να γίνει νταβατζής της. Και τότε του λέει η Κατίνα μας "Νόμιζες ότι επειδή είμαι αντάρτισσα το τέτοιο μου το έχω εδώ (δείχνοντας το κουτελό της); Εγώ του κούτελό μου το έχω καθαρό! Σα δεν ντρέπεσαι! Και πήγε με την αξιοπρέπειά της δέκα φορές πιο ψηλά στη φυλακή. Κι εσύ χάνεις φυσικά κάθε δικαιολογία και νομιμοποίηση να γκρινιάξεις για τη χρέωση τελευταία στιγμή στο μπαρ...

Υ.Γ: Όταν κάποιος ρώτησε τι γινόταν αν ένας μαχητής και μια μαχήτρια αγαπηθούν, απάντησε πάνω κάτω τα εξής "Έρωτας μπορούσε να υπάρχει, αλλά όχι επαφή. Τότε πολεμούσαμε, έπρεπε να έχουμε άλλα στο μυαλό μας. Μετά το γάμο θα τους παντρεύαμε. Και στο κάτω κάτω όταν είχες 10-20 καλαμπόκοσπορα για να περάσεις 10 και 20 μέρες, πως μπορούσες να σκέφτεσαι τέτοια";