«Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο ανάχωμα»
Του Τάκη Βαρελά
Πράγματι αποκαλυπτικός ήταν ο Λαφαζάνης στη συνέντευξη που παραχώρησε το πρωί της Τετάρτης 2 Σεπτέμβρη στην τηλεόραση του «Mega».
Για πρώτη φορά και με βάθος σαραντακονταετίας περιέγραψε διαχρονικά το θεωρητικό και πολιτικό του υπόβαθρο, αλλά και τη στάση του, στάση που από τον ίδιο τεκμηριώνεται και μάλιστα χωρίς ντροπή και σεβασμό στον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη.
Μας λέει, λοιπόν, ότι την πετριά του οπορτουνιστή την είχε από μικρός!
«…Στο ΚΚΕ εμένα με κατηγορούσαν για ευρωκομμουνιστή, από τα νεανικά μου χρόνια, όχι από τα τελευταία, μιλάω από τη δεκαετία του ’70, γιατί εγώ διάβαζα τους Ιταλούς μαρξιστές, τους Γάλλους μαρξιστές. Ήθελα να έχω μια πιο πανοραμική εικόνα. Έβλεπα ότι πολλά πράγματα που έλεγαν είχαν δίκιο».
Τι θέλει να μας πει ο Λαφαζάνης για τις επιρροές του από τους Ιταλούς και Γάλλους μαρξιστές;
Ότι ήταν η αφετηρία για τη θεωρητική βάση ανατροπής του σοσιαλισμού;
Τι θέλει να μας πει, ότι οι ευρωκομμουνιστικές απόψεις εδραίωσαν τα κομμουνιστικά κόμματα στην Ιταλία και τη Γαλλία και έγινε ανθρώπινος ο καπιταλισμός;
Μήπως τα κόμματα αυτά, που ανοικτά πλέον έπαιρναν θέση ενάντια στις σοσιαλιστικές κατακτήσεις, δεν αξιοποιήθηκαν από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;
Μήπως δεν ευθυγραμμίστηκαν σε θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο με τις στρατηγικές επιλογές της παγκόσμιας αστικής τάξης από το 1917 για ανατροπή της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο;
Ο όρος ευρωκομουνισμός μήπως από μόνος του δεν θέτει τη βάση της διάσπασης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και την άρση αλληλεγγύης στην οικοδόμηση του πρώτου κράτους των εργατών;
Και εμείς διαβάζαμε, κ. Λαφαζάνη, τους Ιταλούς και τους Γάλλους διανοητές, διαβάζαμε και μας έζωναν τα φίδια, φίδια που δούλευαν πολυεπίπεδα στους τρεις πυλώνες της πάλης για το σοσιαλισμό.
1. Στη φυσιογνωμία και τη στρατηγική στόχευση που πρέπει να έχει το ΚΚΕ.
2. Στα ταξικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα, γιατί για την εξουσία της εργατικής τάξης έχει λόγο ύπαρξης ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα.
3. Για τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλεγγύη ως αναντικατάστατο μέσο για νικηφόρα έκβαση κάθε κοινωνικής επανάστασης που στόχο έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Και συνεχίζει ο Λαφαζάνης:
«Εγώ, ένα από τα λίγα πράγματα που σιχαίνομαι, είναι ο δογματισμός. Δεν είμαι εγώ δογματικός και δογματικά προσηλωμένος…».
Μάλιστα!
Αυτόν το δογματισμό, κ. Λαφαζάνη, πράγματι τον σιχαινόσουν και τον σιχαίνεσαι! Σας ευχαριστούμε που σήμερα το δηλώνετε, έστω και εκ του πονηρού, ποντάροντας στις δύο βάρκες της διγλωσσίας που σας διαπερνά.
Από τη μια μεριά απευθύνεστε στην εργαλειοθήκη της αστικής τάξης να μη φοβάται να σας συμπεριλάβει στην ατζέντα της και από την άλλη παίζετε ένα βρώμικο παιχνίδι με τον όρο δογματισμό, λέξη για την οποία λοιδορήθηκαν εκατοντάδες.
Λοιδορήθηκαν και κατηγορήθηκαν ως δογματικοί για την αυταπάρνηση και την πίστη τους στα ιδανικά του σοσιαλισμού χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και αγωνιστές που στρατεύθηκαν μέχρι τέλους, παρέμειναν πιστοί στο δίκαιο αγώνα της εργατικής τάξης, στην πάλη μέχρι τέλους για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και τη λαϊκή εξουσία σε όλο τον κόσμο.
Αλήθεια, μήπως ο πρώτος στόχος της αστικής τάξης δεν ήταν η ανατροπή του σοσιαλισμού παντού στον κόσμο;
Μήπως η αστική τάξη δεν χρησιμοποίησε παγκοσμίως όλα τα μέσα, θεωρητικούς, κόμματα, κράτη, στρατιωτικές επεμβάσεις;
Να σας θυμίσω; Την Κορέα, το Βιετνάμ, την Κούβα, τη Νικαράγουα, να μην απαριθμήσω τη στήριξη που παρείχε σε αντισοσιαλιστικές ομάδες, από την «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία, τους «Κόντρας» στη Νικαράγουα.
Όλοι οι ευρωκομουνιστές συντάχθηκαν με τη μαύρη ραφιναρισμένη προπαγάνδα. Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, έσκουζαν και ήθελαν πότε «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», πότε «ελευθερία», ενώ στην ουσία ήθελαν την παλινόρθωση της «ελεύθερης αγοράς», τον καπιταλισμό, αυτή που υπηρετήσατε πιστά 25 χρόνια και 7 μήνες κυβέρνηση, που σήμερα λέγεται απάνθρωπος καπιταλισμός χωρίς πρόσωπο!
Και τι έκαναν οι φίλοι σας, οι ευρωκομμουνιστές, που σας άνοιξαν τα μάτια;
Διέλυσαν τα κομμουνιστικά κόμματα ή τα έκαναν παραμάγαζα του καπιταλισμού, περιφερόμενες ταμπέλες, έγιναν πρώτα συνετά και μετά πέρασαν στη δράση.
Στη γειτονική Ιταλία το ΚΚΙ μεταλλάχθηκε σε Δημοκρατική Αριστερά, ξανά μεταλλάχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα και ανέλαβε δράση με το φίλο σας, τον Ντ’ Αλέμα, πρωθυπουργό, να παίρνει μέρος στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και να πιλοτάρει δημοκρατικά τα βομβαρδιστικά κατ' εντολή των εταίρων σας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σφαγιάζοντας τους λαούς με αριστερή, δημοκρατική λεπίδα!
Αλήθεια, σας τιμούν αυτές οι συναναστροφές, κ. Λαφαζάνη;
Πόσο αριστερός αισθάνεστε;
Συνεχίζει ο κ. Λαφαζάνης:
«Θέλω να βλέπω την πραγματικότητα. Θέλω να είμαι απόλυτα ρεαλιστής».
Πράγματι, και την πραγματικότητα βλέπει, και απόλυτα ρεαλιστής είναι.
1. Πρώτον, γιατί είναι στρατευμένος στο ξεπούλημα των ιδανικών της εργατικής τάξης, τη βάζει στο ζύγι και μετά στο τραπέζι της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, φορώντας κάθε φορά τη μάσκα που απαιτείται.
2. Δεύτερον, είναι στρατιώτης της μετάλλαξης, προσαρμόσιμος, διαφωνεί μεν αλλά στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Νο 1, φτιάχνει κόμμα στο κόμμα, κάτι σαν το shop in shop που έχουν τα «The Μall» του Λάτση, και την κατάλληλη στιγμή -που απαιτεί το αστικό σύστημα- παίρνει την παρέα του και φεύγει -όπως πολύ καλά το είπε στην ίδια συνέντευξη στο «Μega», «η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο ανάχωμα…»- και στήνει το ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, μόνο που τον έστησε απέναντι στο ΚΚΕ και απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
3. Τρίτον, έχει ταχθεί με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, με εντιμότητα και ρεαλισμό απέναντί της, αφού της αναγνωρίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Συμφωνεί με τα θεσμικά εργαλεία άσκησης εξουσίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) και τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνουν για την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, διατυπώνοντας διορθωτικές προτάσεις υπέρ π.χ. επιστροφής στη δραχμή ή εξόδου από την Ευρωζώνη, αφήνοντας άθικτα τα αίτια που γεννούν την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση του λαού.
4. Τέταρτον, εμμέσως πλην σαφώς, με κυνικό τυχοδιωκτισμό κατηγορεί το ΚΚΕ για δογματισμό και στοχοπροσήλωση στο σοσιαλισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ εγκαλεί και κατηγορεί τον Χαρίλαο Φλωράκη για τύφλα και υποταγή σε ένα χείριστο, τελειωμένο καθεστώς, λέγοντας:
«….Ποτέ δεν ήμουν υπαρκτός σοσιαλισμός και ξερό ψωμί και τους το έλεγα μέσα στο ΚΚΕ και στον Χαρίλαο Φλωράκη το έλεγα! Του έλεγα, βρε Χαρίλαε, ποιος υπαρκτός σοσιαλισμός; Δεν βλέπεις, βρε Χαρίλαε, τα πράγματα; Πρέπει να παίρνεις θέση σε όλα αυτά! Αυτά θα καταρρεύσουν! Δεν πρόκειται να έχει βελτίωση η κατάσταση!».
Τέτοια φίδια τύπου Λαφαζάνη φώλιασαν, δυστυχώς, και στο Κόμμα μας και έσπερναν δηλητήριο, με στόχο τη διάλυσή του ή τη μετατροπή του σε ένα κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ Νο 1 και ΣΥΡΙΖΑ Νο 2.
Αυτή η δράση πρέπει να ηττηθεί, δεν είναι αναγκαία.
Σε αυτό το ανάχωμα, όχι λόγο, ούτε πέτρα να βάλουν οι πραγματικοί αριστεροί.
Μιλούν οι ίδιοι για το έργο τους.
Βλέπουμε διά στόματος Λαφαζάνη ποιους θαύμαζαν και με ποιους γυρόφερναν 40 χρόνια οι οπορτουνιστές.
Βλέπουμε με τι μεγάλη αγάπη τούς αγκαλιάζει στα διεθνή φόρα η αστική τάξη.
Η καλύτερη απάντηση είναι μπροστά μας. Η δεύτερη απάτη πρέπει να ηττηθεί πριν σηκώσει κεφάλι.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι απάντηση και στους περιπατητές των πάρκων των Βρυξελλών, εκεί που στοχάζονται και αποφασίζονται τα μέτρα σφαγής των λαών.
Είναι απάντηση στους εντολοδόχους της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΚΤ.
Στην κοινωνική συμμαχία, σύμμαχοί μας δεν είναι οι υποτακτικοί και οι μεταλλάκτες τύπου Λαφαζάνη, που πετούν από κανάρα σε κανάρα και κελαηδούν στα κρυφά στα συμφέροντα του καπιταλισμού και ύστερα μεταμορφώνονται σε γάτες και σκούζουν για σκιαχτούν τάχα τα λιοντάρια των ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ.
Πράγματι αποκαλυπτικός ήταν ο Λαφαζάνης στη συνέντευξη που παραχώρησε το πρωί της Τετάρτης 2 Σεπτέμβρη στην τηλεόραση του «Mega».
Για πρώτη φορά και με βάθος σαραντακονταετίας περιέγραψε διαχρονικά το θεωρητικό και πολιτικό του υπόβαθρο, αλλά και τη στάση του, στάση που από τον ίδιο τεκμηριώνεται και μάλιστα χωρίς ντροπή και σεβασμό στον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη.
Μας λέει, λοιπόν, ότι την πετριά του οπορτουνιστή την είχε από μικρός!
«…Στο ΚΚΕ εμένα με κατηγορούσαν για ευρωκομμουνιστή, από τα νεανικά μου χρόνια, όχι από τα τελευταία, μιλάω από τη δεκαετία του ’70, γιατί εγώ διάβαζα τους Ιταλούς μαρξιστές, τους Γάλλους μαρξιστές. Ήθελα να έχω μια πιο πανοραμική εικόνα. Έβλεπα ότι πολλά πράγματα που έλεγαν είχαν δίκιο».
Τι θέλει να μας πει ο Λαφαζάνης για τις επιρροές του από τους Ιταλούς και Γάλλους μαρξιστές;
Ότι ήταν η αφετηρία για τη θεωρητική βάση ανατροπής του σοσιαλισμού;
Τι θέλει να μας πει, ότι οι ευρωκομμουνιστικές απόψεις εδραίωσαν τα κομμουνιστικά κόμματα στην Ιταλία και τη Γαλλία και έγινε ανθρώπινος ο καπιταλισμός;
Μήπως τα κόμματα αυτά, που ανοικτά πλέον έπαιρναν θέση ενάντια στις σοσιαλιστικές κατακτήσεις, δεν αξιοποιήθηκαν από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;
Μήπως δεν ευθυγραμμίστηκαν σε θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο με τις στρατηγικές επιλογές της παγκόσμιας αστικής τάξης από το 1917 για ανατροπή της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο;
Ο όρος ευρωκομουνισμός μήπως από μόνος του δεν θέτει τη βάση της διάσπασης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και την άρση αλληλεγγύης στην οικοδόμηση του πρώτου κράτους των εργατών;
Και εμείς διαβάζαμε, κ. Λαφαζάνη, τους Ιταλούς και τους Γάλλους διανοητές, διαβάζαμε και μας έζωναν τα φίδια, φίδια που δούλευαν πολυεπίπεδα στους τρεις πυλώνες της πάλης για το σοσιαλισμό.
1. Στη φυσιογνωμία και τη στρατηγική στόχευση που πρέπει να έχει το ΚΚΕ.
2. Στα ταξικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα, γιατί για την εξουσία της εργατικής τάξης έχει λόγο ύπαρξης ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα.
3. Για τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλεγγύη ως αναντικατάστατο μέσο για νικηφόρα έκβαση κάθε κοινωνικής επανάστασης που στόχο έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Και συνεχίζει ο Λαφαζάνης:
«Εγώ, ένα από τα λίγα πράγματα που σιχαίνομαι, είναι ο δογματισμός. Δεν είμαι εγώ δογματικός και δογματικά προσηλωμένος…».
Μάλιστα!
Αυτόν το δογματισμό, κ. Λαφαζάνη, πράγματι τον σιχαινόσουν και τον σιχαίνεσαι! Σας ευχαριστούμε που σήμερα το δηλώνετε, έστω και εκ του πονηρού, ποντάροντας στις δύο βάρκες της διγλωσσίας που σας διαπερνά.
Από τη μια μεριά απευθύνεστε στην εργαλειοθήκη της αστικής τάξης να μη φοβάται να σας συμπεριλάβει στην ατζέντα της και από την άλλη παίζετε ένα βρώμικο παιχνίδι με τον όρο δογματισμό, λέξη για την οποία λοιδορήθηκαν εκατοντάδες.
Λοιδορήθηκαν και κατηγορήθηκαν ως δογματικοί για την αυταπάρνηση και την πίστη τους στα ιδανικά του σοσιαλισμού χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και αγωνιστές που στρατεύθηκαν μέχρι τέλους, παρέμειναν πιστοί στο δίκαιο αγώνα της εργατικής τάξης, στην πάλη μέχρι τέλους για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και τη λαϊκή εξουσία σε όλο τον κόσμο.
Αλήθεια, μήπως ο πρώτος στόχος της αστικής τάξης δεν ήταν η ανατροπή του σοσιαλισμού παντού στον κόσμο;
Μήπως η αστική τάξη δεν χρησιμοποίησε παγκοσμίως όλα τα μέσα, θεωρητικούς, κόμματα, κράτη, στρατιωτικές επεμβάσεις;
Να σας θυμίσω; Την Κορέα, το Βιετνάμ, την Κούβα, τη Νικαράγουα, να μην απαριθμήσω τη στήριξη που παρείχε σε αντισοσιαλιστικές ομάδες, από την «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία, τους «Κόντρας» στη Νικαράγουα.
Όλοι οι ευρωκομουνιστές συντάχθηκαν με τη μαύρη ραφιναρισμένη προπαγάνδα. Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, έσκουζαν και ήθελαν πότε «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», πότε «ελευθερία», ενώ στην ουσία ήθελαν την παλινόρθωση της «ελεύθερης αγοράς», τον καπιταλισμό, αυτή που υπηρετήσατε πιστά 25 χρόνια και 7 μήνες κυβέρνηση, που σήμερα λέγεται απάνθρωπος καπιταλισμός χωρίς πρόσωπο!
Και τι έκαναν οι φίλοι σας, οι ευρωκομμουνιστές, που σας άνοιξαν τα μάτια;
Διέλυσαν τα κομμουνιστικά κόμματα ή τα έκαναν παραμάγαζα του καπιταλισμού, περιφερόμενες ταμπέλες, έγιναν πρώτα συνετά και μετά πέρασαν στη δράση.
Στη γειτονική Ιταλία το ΚΚΙ μεταλλάχθηκε σε Δημοκρατική Αριστερά, ξανά μεταλλάχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα και ανέλαβε δράση με το φίλο σας, τον Ντ’ Αλέμα, πρωθυπουργό, να παίρνει μέρος στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και να πιλοτάρει δημοκρατικά τα βομβαρδιστικά κατ' εντολή των εταίρων σας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σφαγιάζοντας τους λαούς με αριστερή, δημοκρατική λεπίδα!
Αλήθεια, σας τιμούν αυτές οι συναναστροφές, κ. Λαφαζάνη;
Πόσο αριστερός αισθάνεστε;
Συνεχίζει ο κ. Λαφαζάνης:
«Θέλω να βλέπω την πραγματικότητα. Θέλω να είμαι απόλυτα ρεαλιστής».
Πράγματι, και την πραγματικότητα βλέπει, και απόλυτα ρεαλιστής είναι.
1. Πρώτον, γιατί είναι στρατευμένος στο ξεπούλημα των ιδανικών της εργατικής τάξης, τη βάζει στο ζύγι και μετά στο τραπέζι της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, φορώντας κάθε φορά τη μάσκα που απαιτείται.
2. Δεύτερον, είναι στρατιώτης της μετάλλαξης, προσαρμόσιμος, διαφωνεί μεν αλλά στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Νο 1, φτιάχνει κόμμα στο κόμμα, κάτι σαν το shop in shop που έχουν τα «The Μall» του Λάτση, και την κατάλληλη στιγμή -που απαιτεί το αστικό σύστημα- παίρνει την παρέα του και φεύγει -όπως πολύ καλά το είπε στην ίδια συνέντευξη στο «Μega», «η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο ανάχωμα…»- και στήνει το ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, μόνο που τον έστησε απέναντι στο ΚΚΕ και απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
3. Τρίτον, έχει ταχθεί με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, με εντιμότητα και ρεαλισμό απέναντί της, αφού της αναγνωρίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Συμφωνεί με τα θεσμικά εργαλεία άσκησης εξουσίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) και τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνουν για την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, διατυπώνοντας διορθωτικές προτάσεις υπέρ π.χ. επιστροφής στη δραχμή ή εξόδου από την Ευρωζώνη, αφήνοντας άθικτα τα αίτια που γεννούν την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση του λαού.
4. Τέταρτον, εμμέσως πλην σαφώς, με κυνικό τυχοδιωκτισμό κατηγορεί το ΚΚΕ για δογματισμό και στοχοπροσήλωση στο σοσιαλισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ εγκαλεί και κατηγορεί τον Χαρίλαο Φλωράκη για τύφλα και υποταγή σε ένα χείριστο, τελειωμένο καθεστώς, λέγοντας:
«….Ποτέ δεν ήμουν υπαρκτός σοσιαλισμός και ξερό ψωμί και τους το έλεγα μέσα στο ΚΚΕ και στον Χαρίλαο Φλωράκη το έλεγα! Του έλεγα, βρε Χαρίλαε, ποιος υπαρκτός σοσιαλισμός; Δεν βλέπεις, βρε Χαρίλαε, τα πράγματα; Πρέπει να παίρνεις θέση σε όλα αυτά! Αυτά θα καταρρεύσουν! Δεν πρόκειται να έχει βελτίωση η κατάσταση!».
Τέτοια φίδια τύπου Λαφαζάνη φώλιασαν, δυστυχώς, και στο Κόμμα μας και έσπερναν δηλητήριο, με στόχο τη διάλυσή του ή τη μετατροπή του σε ένα κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ Νο 1 και ΣΥΡΙΖΑ Νο 2.
Αυτή η δράση πρέπει να ηττηθεί, δεν είναι αναγκαία.
Σε αυτό το ανάχωμα, όχι λόγο, ούτε πέτρα να βάλουν οι πραγματικοί αριστεροί.
Μιλούν οι ίδιοι για το έργο τους.
Βλέπουμε διά στόματος Λαφαζάνη ποιους θαύμαζαν και με ποιους γυρόφερναν 40 χρόνια οι οπορτουνιστές.
Βλέπουμε με τι μεγάλη αγάπη τούς αγκαλιάζει στα διεθνή φόρα η αστική τάξη.
Η καλύτερη απάντηση είναι μπροστά μας. Η δεύτερη απάτη πρέπει να ηττηθεί πριν σηκώσει κεφάλι.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι απάντηση και στους περιπατητές των πάρκων των Βρυξελλών, εκεί που στοχάζονται και αποφασίζονται τα μέτρα σφαγής των λαών.
Είναι απάντηση στους εντολοδόχους της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΚΤ.
Στην κοινωνική συμμαχία, σύμμαχοί μας δεν είναι οι υποτακτικοί και οι μεταλλάκτες τύπου Λαφαζάνη, που πετούν από κανάρα σε κανάρα και κελαηδούν στα κρυφά στα συμφέροντα του καπιταλισμού και ύστερα μεταμορφώνονται σε γάτες και σκούζουν για σκιαχτούν τάχα τα λιοντάρια των ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου