Στιβ τα μπούτια σου

 Στιβ τα μπούτια σου

Την είδηση που έδωσε την αφορμή για το σημερινό σημείωμα, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ -αν δεν τη γνωρίζετε ήδη. Η παράξενη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι πως το αρχικό περιστατικό έγινε στην εκδήλωση για τα χίλια φύλλα της φυλλάδας "χρυσή αυγή" που προκαλεί κάποια έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς τη σχέση του μέσου φασίστα με το διάβασμα. Τη συνέχεια, που αποδεικνύει πως ο Γιατζόγλου δεν έχει μπερδέψει απλώς τα μπούτια του, αλλά είναι συνειδητός και αμετανόητος βλάκας (ή μαλάκας κατά δική του ομολογία, happy now?) μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Μα να μην έχουν λεφτά οι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και να πρέπει να πάνε στα δημόσια, μαζί με τα προσφυγόπουλα; Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα...

Εντάξει δε θα ήταν πολύ λογικό, όλοι όσοι εκδηλώνονται πολιτικά στο χώρο να είναι μαζί μας: ψηφίζω-στηρίζω ΚΚΕ. Εξάλλου, εκτός από την ΚΟΒα μπάσκετ που θα μπορούσε να στηθεί (με Μίσσα, Παππά, Πετρόπουλο και παλιότερα τον εκλιπόντα, Μάκη Δενδρινό) φυτρώνει κάθε καρυδιάς καρύδι, με κορυφαία παραδείγματα τον Ιωαννίδη και το Φασούλα (που κι αυτός στην ΚΝΕ ήταν κάποτε). Αλλά ο Γιατζόγλου τους ξεπέρασε όλους, ακόμα και τον εαυτό του.

Δε θα υπήρχαν ίσως πολλά περιθώρια κι ελπίδες, όταν έρχεται εξ Αμερικής εν μέσω χούντας και προέρχεται από την ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ, όπου σαρώνει ο Τραμπ -που βάζει νόμους, τάξη και σύνορα, για να δώσει δουλειές, όπως μάθαμε από τον κόουτς. Κι από αυτήν την άποψη μπορεί να του βρει μερικά "ελαφρυντικά". Γιατί να πούμε αυτόν φασίστα, όταν θεωρούμε τις ΗΠΑ ηγέτιδα δύναμη του "ελεύθερου, δημοκρατικού κόσμου" που εκστρατεύει σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, για να εξαπλώσει τα ιδεώδη του δυτικού κόσμου; Ή εφόσον θεωρούμε "δημοκρατική" τη Χίλαρι Κλίντον, που ηγήθηκε της "ειρηνευτικής επέμβασης" στη Λιβύη, και αριστερό τον Τσίπρα που χτυπάει με χημικά τους συνταξιούχους.
Έχει κι ο φασίστας τα δίκια του...

Το βασικό του μειονέκτημα είναι πως δεν ξέρει (και δε θέλει) να κρυφτεί, όπως άλλοι. Κι έτσι θεωρεί πχ τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα "κακιά στιγμή", αποδεικνύοντας πως η δική του παρουσία στην εκδήλωση μόνο τέτοια δεν ήταν (με την έννοια της στιγμής και κάτι μεμονωμένου). Απορεί γιατί δε θα γινόταν ο ίδιος χαμός αν είχε πάει πχ σε κάποια εκδήλωση του ΚΚΕ. Θεωρεί τη χρυσή αυγή μια δεξιά παράταξη (της σοβαρής ακροδεξιάς, που θα έλεγε κι ο Μπάμπης), τον εαυτό του εθνικιστή (τι κακό υπάρχει σε αυτό, μου λέτε;), το Μιχαλολιάκο πατριώτη (που ξυπνάει φασίστας). Κι αρνείται να δει το προφανές, όταν του επισημαίνουν πχ πως ο αρχηγός του θεωρεί χιμπατζήδες το Σοφοκλή και τον Αντετοκούμπο, που δε θα έπρεπε να φοράνε τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Νεοναζί; Πού τους είδατε; Μια ατυχής διατύπωση ήταν μόνο...
(Και δε σκέφτεσαι Στιβ, τα παιδιά που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο μαζί του; Ποιος ξέρει αν τον είχαν εμβολιάσει ή όχι;)

Ο Γιατζόγλου είναι ένα τυπικό δείγμα του μέσου χρυσαυγίτη ψηφοφόρου. Μπορεί να μην είναι όλοι διαμορφωμένοι φασίστες, αλλά κανείς τους δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας, ότι δεν ήξερε (δε ρώταγε) τι συνέβη και τον παρέσυραν. Βλέπει μπροστά του το έγκλημα και σφυρίζει αδιάφορα ότι δεν τρέχει τίποτα -τέτοια γίνονται εκατό, αλλά εσείς μόνο το ένα λέτε.

Για το αντιαθλητικό φάουλ του Γιατζόγλου (που θα μπερδέψει τους πάντες φέτος στην Ευρωλίγκα, περίπου όπως στην ΕΕ, που στρέφεται κατά του ολοκληρωτισμού, ψάχνει να βρει πώς θα τον ορίσει -δύο άκρα, κτλ- αλλά μπερδεύεται και -κατά περίεργο τρόπο- μόνο τα κομμουνιστικά σύμβολα διώκει) γράφτηκαν πολλά, πετυχημένα και μη.

Για τη βαριά προφορά και τα ελληνικά του Στιβ, που -ακόμα κι έτσι- είναι λίγο καλύτερα από αυτά του μέσου χρυσαυγίτη-δρώμαινα.
Για το μαύρο Σκάρεϊ που του πήρε τη γυναίκα, ή τον Εβραίο Σερφ που τον αντικατέστησε και πήρε το πρώτο ευρωπαϊκό του Άρη. Πώς να μη σου βγούνε κόμπλεξ με τέτοια βιώματα...
Πόσο παράδοξο είναι πχ να βγαίνει ντούρος εθνικιστής κάποιος με το "αμερικανοτούρκικο" ονοματεπώνυμο Στιβ Γιατζόγλου.
Πόσο άτοπο είναι να πουλάς εθνικισμό, ως αθλητής και προπονητής, που ζεις και εργάζεσαι σε ένα πολυεθνικό περιβάλλον-Βαβέλ. Εκτός κι αν την επόμενη φορά -που δε νομίζω να υπάρξει μετά από αυτό- που κληθεί να αναλάβει ομάδα σε αποστολή σωτηρίας-αυτοκτονίας, κάνει την μπασκετική Αθλέτικ Μπιλμπάο και παίζει μόνο με γηγενείς παίκτες, χωρίς Αμερικανούς. Πολύ αμφιβάλλω... Κι αυτή είναι η σχιζοφρενική αντίφαση κάθε πωρωμένου εθνικιστή, που δε μένει καν συνεπής προς τις ιδέες του.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι με τους ξένους, γενικά κι αόριστα. Είναι με τους φτωχούς ξένους, όπως σημειώνει πολύ σωστά ένα χτεσινό άρθρο. Και το πιο παρήγορο-ευχάριστο στην όλη υπόθεση, μέσα σε όλα όσα γράφτηκαν, είναι τα σωστά αντανακλαστικά που έδειξαν (στη συντριπτική πλειοψηφία τους) οι άνθρωποι του χώρου, χωρίς να υπολογίσουν φιλίες, συμπάθειες και δημόσιες σχέσεις. Εδώ υπάρχουν όντως κόκκινες γραμμές, και αν τις υπερβεί κάποιος, απλώς περνάει απέναντι και... θέτει εαυτόν εκτός αθλήματος (όπως θα έλεγαν στην μπασκετική δεκαετία με τις βάτες). Μπορεί να μην είναι απαλλαγμένος από αντίστοιχους λεκέδες κι ακαθαρσίες, αλλά έχει υγιή αντισώματα.

Όπως γράφει ο Γρ. Μπάτης, για κάθε Στιβ, υπάρχουν εκατό σαν την Κατίνα Μανιταρά. Και συνεχίζει:

Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πως θα μπορέσεις αυτός ο άνθρωπος να μιλήσει στους μη Έλληνες παίκτες του; Μα είπαμε, κομμένα τα αστειάκια. Και θα μιλήσει και θα γελάσει και πανηγυρίσει. Το πρόβλημα δεν είναι ο ξένος. Το πρόβλημα είναι ο φτωχός ξένος. Το πρόβλημα είναι καθαρά ταξικό και στην πραγματικότητα το πιο μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι δεν έχουμε αντιληφθεί την ρίζα του. Αυτό το “ναι” στον τουρίστα που στ' ακουμπάει και μπορεί να σου κάψει το σπίτι και το “όχι” στον πρόσφυγα που του έκαψαν το σπίτι και τρέχει να σωθεί, είναι μεγάλο κοινωνικό πλήγμα. Είναι η τρανή απόδειξη της χρηματολαγνείας και του εκφασισμού που εξαπλώνεται, αλλά για κακή του τύχη βρίσκει απέναντί του πολύ κόσμο και ένα λαμπρό αντιφασιστικό κίνημα.

Σπάνια μπορεί να διαβάσει κανείς σε αθλητικές ιστοσελίδες τόσο εύστοχα σχόλια.

Και αν δε σας κουράζει το θέμα, μπορείτε να συνεχίσετε με αυτό, του Γ. Κογκαλίδη (που μεταξύ άλλων είναι στη συντακτική ομάδα που προσπαθεί να αναβιώσει -κάτι σαν- το παλιό, εβδομαδιαίο Τρίποντο, με το Man to Man).

Άκου Στιβ. Είπες ότι είσαι πατριώτης. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Πατριώτης ήταν κι οΝίκος Γόδας, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, λοχαγός του ΕΛΑΣ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μάντεψε από ποιους…