Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

 Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

Κείμενο που έπρεπε κανονικά να μπει χτες, που ήταν τα γενέθλια της Μπάρτσα, αλλά το ξεπέρασαν οι εξελίξεις.

Ο φιλελές Πανούτσος είχε γράψει κάποτε αφοριστικά πως η βαριά φανέλα και η περιβόητη ιστορία των ομάδων είναι ότι έχουν παίξει πολλούς αγώνες, κάποιοι από αυτούς ήρθαν "άσο", κάποιοι άλλοι "χι" κι άλλοι διπλό. Αυτό ως απάντηση σε οπαδούς που απαιτούν τρελαμένοι σεβασμό στην ιστορία της ομάδας τους. Αλλά κι ως δείγμα περιφρόνησης του σνομπ, φιλελέ "άριστου" για τη γνώμη του πόπολου. Έχει πάντως ένα δίκιο, μες στην υπερβολή του.

Η Μπάρτσα ωστόσο δηλώνει -και είναι- κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, mes que un club, με εμβέλεια που ξεπερνά κατά πολύ τις γραμμές του γηπέδου. Κι αυτό είναι που επιτρέπει στους διοικούντες της να χτίζουν στις πλάτες της χρυσές δουλειές ή μάλλον κάτι παραπάνω από μια απλή, εμπορική συναλλαγή. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Πανούτσου, οι σύγχρονες ομάδες είναι ανώνυμες εταιρίες, που πουλάνε το προϊόν τους, το μύθο τους, την ικανότητά τους να παράγουν στιγμές και συγκινήσεις, άλλες με περισσότερη κι άλλες με λιγότερη επιτυχία.

Η Μπάρτσα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, μια αποεμπορευματοποιημένη ποδοσφαιρική νησίδα κι ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, γιατί αν δεν ακολουθούσε το γενικό κανόνα, θα έπαυε αυτομάτως να είναι ανταγωνιστική, να είναι σε θέση να αποκτά κορυφαίους παίκτες και να διεκδικεί τρόπαια. Κι αυτό είναι ίσως το πιο απλό και εκλαϊκευτικό παράδειγμα για όσους αρνούνται να καταλάβουν τον ουτοπικό χαρακτήρα της αυτοδιαχείρισης, του "εναλλακτικού εμπορίου" και βασικά του σοσιαλισμού σε μία μόνο επιχείρηση.

Αν διαφέρει κάπου, είναι στο μύθο και το ιστορικό φορτίο που κουβαλάει, το μέγεθος και τη γοητεία του, τις εξωαγωνιστικές προεκτάσεις και τους συνειρμούς που μπορεί να γεννήσει: η καταπίεση του φρανκικού καθεστώτος, η επί χρόνια ανόθευτη φανέλα, η λαϊκή βάση κι οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Θα μου πεις όλα αυτά μπορούν να πείσουν μόνο ένα μικρό παιδί. Αφενός όμως σε αυτήν την ηλικία είναι που διαλέγει κανείς ομάδα, αφετέρου τα αθλητικά είναι το βασικό καταφύγιο του παλιμπαιδισμού μας, μετά την ενηλικίωση. Το πρόβλημα είναι αν συνεχίζουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το μύθο και να τον μπερδεύουμε με την πραγματικότητα.

Το άλλο βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτό το μύθο τον εκμεταλλεύεται εμπορικά η εκάστοτε διοίκηση, που φροντίζει κάθε φορά να τον ακυρώνει στην πράξη. Είτε στην υπόγεια συνδιαλλαγή με το λαομίσητο φρανκικό καθεστώς για την αρπαγή του Ντι Στέφανο, σε ρόλο ποδοσφαιρικής ωραίας Ελένης, από τη Ρεάλ. Είτε σπιλώνοντας τη φανέλα με χορηγό, μια συμβολική, ιδεολογική "καθαρότητα" -που είχε αρχίσει ωστόσο να θυμίζει το παράδειγμα με τον υποκριτή που είναι χωμένος στο βούρκο ως το λαιμό, αλλά τον ενδιαφέρει να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.

Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, σύμβολο της διαφορετικότητας και του αγώνα της για ανεξαρτησία. Αλλά η διοίκησή της δε θα εγκατέλειπε ποτέ την ισπανική Primera Division, την αίγλη και τα κέρδη ενός clasico, για να παίξει σε μια ανεξάρτητη, καταλανική λίγκα, με βασική αντίπαλο την Εσπανιόλ -που το όνομά της δηλώνει το φιλο-ισπανικό της φρόνημα, αλλά η καταλανική γραφή του (Espanyol και όχι με το κλασικό "περισπώμενο" ñ) τονίζει τη σχιζοφρένεια και την αντιφατικότητα των καταστάσεων.

Το Σάββατο έρχεται άλλο ένα Clasico στο Καμπ Νου, με την Μπάρτσα στριμωγμένη στον τοίχο, στο -6 και τους λευκοφρουρούς να έχουν το πάνω χέρι. Από μια άποψη το Μπάρτσα-Ρεάλ είναι η ποδοσφαιρική απεικόνιση της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης δυο κόσμων. Η Μπάρτσα που στον ισπανικό εμφύλιο έχασε τον πρόεδρό της (εκτελέστηκε απ' τους φασίστες), που έκανε περιοδείες ανά τον κόσμο για την ενίσχυση των δημοκρατικών, κι ήταν το αποκούμπι των εθνικά καταπιεσμένων Καταλανών, που μόνο στο Καμπ Νου μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα τη γλώσσα τους, εναντίον της Βασίλισσας και της αγαπημένης του φρανκικού κατεστημένου.

Μια πάλη που συνεχίζεται στους καιρούς μας με νέες, συμβολικές μορφές κι απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Πχ με τη μαζική παραγωγή αστέρων από τα σπλάχνα της και τη φημισμένη ακαδημία της ομάδας (Masia) απ' όπου βγήκε κι ο Μέσι (κι ο Ινιέστα κι ο Πικέ, κτλ) αντί της συνταγής των ακριβοπληρωμένων galacticos. Ή με την αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή να έχει αυτή παντού και πάντα τη μπάλα, την πρωτοβουλία κινήσεων, να φτιάχνει παιχνίδι και να επιτίθεται συνεχώς, ακόμα και αν πέφτει πάνω σε τείχος ή αφήνει ακάλυπτα τα νώτα της, κόντρα στον τακτικό μακιαβελισμό του Μουρίνιο, που τα θυσίαζε όλα στο βωμό της σκοπιμότητας και προτιμά να περιμένει πίσω τον αντίπαλό του.

Μόνο που αυτά δεν καθιστούν την Μπάρτσα το άοπλο ποδοσφαιρικό τμήμα της επανάστασης. Γιατί η ίδια αναγκάζεται (;) πολλές φορές να δανειστεί τις συνταγές του αντιπάλου (όπως η Σοβιετία στα τελευταία της), να προσαρμόζει το παιχνίδι της, να το κάνει πιο "ρεαλ-ιστικό", και να βάζει μπόλικο νερό στο κρασί της. Ουσιαστικά δηλαδή να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο και κεκτημένη ταχύτητα από την πρόσφατη ιστορία της, την (επαναστατική) περίοδο του Γκουαρντιόλα και την προγενέστερη μαγεία του Ροναλντίνιο. Ο οποίος δεν έμεινε για πολλά χρόνια στην κορυφή ενός επαγγελματικού ποδοσφαίρου που τον χλευάζει ως τσιρκολάγνο, δε σηκώνει τη διδασκαλία του και τους γλεντζέδες μάγους, που έχουν ως πρώτιστο μέλημά τους να διασκεδάσουν (τους άλλους και τον εαυτό τους) εντός κι εκτός γηπέδου.

Μια Μπάρτσα που δείχνει πολλές φορές άψυχη, γιατί πούλησε την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας, σαν επανάσταση που μένει μετέωρη και τελειώνει από καύσιμα, χωρίς ιδέες για τη συνέχεια. Παραμένει όμως η καλύτερη θυμίζοντας, σε κάποιες αναλαμπές της, την αίγλη και τις αξίες αυτού του παρελθόντος της, που είναι πολύ νωπό, για να σβήσει εντελώς.

Χρόνια πολλά λοιπόν. Αλλά το "ευτυχισμένα" δεν εξαρτάται πάντα από τους τίτλους και τα αποτελέσματα, ιδίως όταν αυτά γίνονται αυτοσκοπός και δεν έρχονται στην πορεία και παρεμπιπτόντως. Κάτι που είναι, μεταξύ άλλων, κι η βασική διαφορά της κοινωνίας του μέλλοντος από τη σημερινή (της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης).

Visca Barça Visca Catalonia

Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους

 Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους

Αυτή είναι μια συνηθισμένη στιγμή όταν μιλάει κάποιος εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Αμέσως μόλις αρχίσει η τοποθέτησή του επικρατεί χάβρα.
Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, οι δύο παρουσιαστές και όποιος άλλος προαιρείται, κάνουν ντου και σε αναγκάζουν να αλλάξεις κανάλι και φυσικά να μην ακούσεις τι έχει να πει το ΚΚΕ.

Στο δια ταύτα είναι πραγματικά γελοίο να ακούς από τον εκπρόσωπο της ΝΔ ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας.
Η ΝΔ εννοεί ότι αυτό που έχουμε στην Ελλάδα είναι δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα;
Σοβαρά τώρα;

Ποια είναι τα δικαιώματα που έχει ο λαός εδώ και που σέβεται η εξουσία και οι κυβερνήσεις της;
Έχει ο λαός το δικαίωμα στη δουλειά; Και τα 2 εκ. άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι  τι είναι; Εχει το δικαίωμα στην υγεία όπου όποιος δεν έχει χρήμα δεν έχει ούτε το δικαίωμα να πεθάνει;
Η μήπως έχει το δικαίωμα στην παιδεία όπου αριστούχοι περνουν σε πόλεις μακριά από τα σπίτια τους και δεν μπορούν να πάνε γιατί οι οικογένειες τους είναι φτωχές;

Στην Κούβα όμως παρά τα 50 χρόνια εμπάργκο ο λαός είχε αυτά τα απόλυτα στοιχειώδη που εδώ στην "ελεύθερη και δημοκρατική" δύση ούτε κατα διάνοια...

Για πολιτισμό, αθλητισμό κλπ ας μη μιλήσουμε καλύτερα.

Αυτά τα παραπάνω δεν είναι ανθρώπινα δικαιώματα;



Τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα τελικά;
Το δικαίωμα να έχεις τουίτερ, φέισμπουκ και όποιον άλλο τρόπο να αποβλακώνεσαι και να σε φακελώνουν;
Το δικαίωμα να βρίζεις την εξουσία αφήνοτας σ'αυτήν το δικαίωμα να σ'εκμεταλλεύεται μέχρι θανάτου;

Μιλάνε για δημοκρατία.
Στην αποκλεισμένη από τις ΗΠΑ- και όχι μόνο- Κούβα υπήρχε με τις όποιες αδυναμίες μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας.
Και ανώτερη μορφή δημοκρατίας είναι εκείνη όπου ο λαός έχει το δικαίωμα να εκφράζει γνώμη και να αποφασίζει για το πως θα παράγεται και πως θα μοιράζεται ο παραγόμενος πλούτος, δηλαδή στο να έχει γνώμη και ψήφο στην βάση που δεν είναι άλλη από την οικονομία.
Στην καπιταλιστική Δύση βέβαια δημοκρατία θεωρείται το να έχεις το δικαίωμα να εκλέγεις αυτούς που σε κοροιδεύουν και σου αρπάζουν τη ζωή κάθε 4 χρόνια.

Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους.

Τη βλέπουμε άλλωστε και στο βίντεο όπου δεν αφήνουν τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να μιλήσει και να ακουστεί

Linkwithin

«ΚΑΛΟ» για τους καπιταλιστές

«ΚΑΛΟ» για τους καπιταλιστές

«Λαγούς με πετραχήλια» τάζει για λογαριασμό της κυβέρνησης η εφημερίδα «Αυγή», η οποία στο τελευταίο κυριακάτικο φύλλο της ανέλαβε να προωθήσει το νόμο για την αποκαλούμενη «κοινωνική οικονομία». Με πολυσέλιδο αφιέρωμα, συνέντευξη της αρμόδιας υπουργού, αλλά και ενδελεχή αναφορά στο πώς όσοι θέλουν να στήσουν μια «κοινωνική επιχείρηση», μπορούν να ωφεληθούν των κινήτρων του «αναπτυξιακού νόμου», σπέρνει αυταπάτες για το περιεχόμενο της «κοινωνικής οικονομίας», ακριβώς όπως και η κυβερνητική προπαγάνδα, που έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί - έστω περιφραστικά - ότι καταργεί τον καπιταλισμό. Οτι τάχα αποτελεί μια τρίτη μορφή οικονομίας, όπου οι σχέσεις παραγωγής είναι σχέσεις «δημοκρατίας, ισότητας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, σεβασμού στον άνθρωπο και το περιβάλλον»! Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση, μαέστρος στην προπαγάνδα, βάφτισε το εγχείρημα με το ακρωνύμιο ΚΑΛΟ, που σημαίνει «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία».

***

Η προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας» αποτελεί και στόχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, μιας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, που ξηλώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και μόνο αυτό φτάνει για να ψιλιάσει τον καθένα για το πού στοχεύουν η κυβέρνηση και η ΕΕ. Ετσι, στην κατεύθυνση στήριξης της «κοινωνικής οικονομίας», πάγια μέριμνα της ΕΕ αποτελεί η εξεύρεση πόρων χρηματοδότησής της. Περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ από τους πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου προορίζονται για την προώθησή της για τη χρονική περίοδο 2014 - 2020. Ενα ακόμα κονδύλι ύψους 6,4 εκατ. ευρώ προορίζεται για την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Ακόμα, στο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβλέπονται μια σειρά πηγές χρηματοδότησης και χρηματοδοτικά εργαλεία. Δηλαδή, όπως και όλες οι άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν για το κέρδος, έτσι και οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα μπορούν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, τις τράπεζες και την ΕΕ.

***

Από την άλλη, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν αντικειμενικά να αποτελέσουν «οάσεις δημοκρατίας» μέσα στον καπιταλισμό. Μπορούν να προσλαμβάνουν εργάτες, όπως και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις (από τις οποίες υποτίθεται διαφέρουν), με τους χειρότερους δυνατούς όρους, με προσωρινή και μερική απασχόληση, με ελάχιστο μισθό. Υπάρχουν νομικά «παράθυρα» για συγκαλυμμένη «μαύρη εργασία» μέσω «εθελοντισμού». Είναι μύθος ότι δεν αποσκοπούν στο κέρδος, απλώς ο νομοθέτης εύχεται (!) να μην το θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Ομως, η επιδίωξη του κέρδους δεν είναι θέμα πρόθεσης, αλλά αντικειμενικό στοιχείο της λειτουργίας των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Επίσης, η «Αυγή», ψάχνοντας να βρει παραδείγματα πετυχημένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της «κοινωνικής οικονομίας», αναφέρει ως τέτοιο τον αγροτικό συνεταιρισμό «ΘΕΣγάλα». Μα, ο συγκεκριμένος συνεταιρισμός είναι μια από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχει το 10% της εγχώριας παραγωγής γάλακτος, συνεργάζεται με άλλες μεγάλες εταιρείες και το μέσο μέγεθος των εκμεταλλεύσεων που συμμετέχουν στο συνεταιρισμό είναι 180 αγελάδες/εκμετάλλευση, τη στιγμή που ο μέσος όρος σε επίπεδο χώρας υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά τις 35 αγελάδες/εκμετάλλευση. Δεν πρόκειται δηλαδή για μικρούς παραγωγούς.

***

Σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα από τα εργαλεία των εκπροσώπων του κεφαλαίου, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, συγκαλύπτοντας και αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία που τα γεννά, τον ίδιο τον καπιταλισμό. Καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει «συλλογικός εργοδότης» (του εαυτού του και όχι μόνο), ότι ο άνεργος γίνεται αφεντικό του εαυτού του και ότι δεν εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις του καπιταλιστή και τις διακυμάνσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε πρακτικό επίπεδο, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» σε τομείς κοινωνικών παροχών και φροντίδας, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρίσκονταν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Λειτουργούν, δηλαδή, ως ο «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίησή τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει να προωθήσει τη δημιουργία «κοινωνικών επιχειρήσεων» και σε άλλους παραγωγικούς τομείς (π.χ. «συνεταιρισμοί εργαζομένων» που αναλαμβάνουν κλειστά εργοστάσια κ.ά.), όπου αυτό είναι δυνατό. Σε κάθε περίπτωση, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» αντικειμενικά συμβάλλουν στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφενός συμμετέχοντας οργανικά στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας που υπηρετεί το κεφάλαιο, αφετέρου παράγοντας αξίες που τελικά κατανέμονται στο κεφάλαιο αναλογικά με το μέγεθός του σ' ολόκληρη την οικονομία. Τελικά, επειδή κάθε «κοινωνική επιχείρηση» λειτουργεί μέσα στον καπιταλισμό και αντικειμενικά λειτουργεί με τους όρους της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε θα απεκδυθεί τον κοινωνικό μανδύα της και θα γίνει καθαρά καπιταλιστική, είτε θα παύσει να λειτουργεί ως επιχείρηση, είτε θα κλείσει.

Στη μέγγενη των ανταγωνισμών

Στη μέγγενη των ανταγωνισμών

Πλευρές των συνομιλιών, που αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν ότι για τις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, κριτήριο διευθέτησης (ή μη) του Κυπριακού είναι το καθεστώς που εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα τα στρατιωτικοπολιτικά και επιχειρηματικά τους σχέδια στην περιοχή.
Αυτό που αναμφίβολα ξεχωρίζει είναι η κινητικότητα που αναπτύσσουν οι ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, ξεπερνώντας οποιονδήποτε άλλον στις πιέσεις, για να επαναληφθούν οι συνομιλίες και να υπάρξει άμεσα συμφωνία.
Μάλιστα, Αμερικανοί παράγοντες, που σχετίζονται με τη διαπραγμάτευση, προειδοποιούν ακόμα και για «δυσάρεστες εκπλήξεις», αν δεν υπάρξει άμεσα συμφωνία, αναπαράγοντας τις απειλές της Τουρκίας για προσάρτηση των Κατεχομένων.
Κι άλλοι «παίχτες» όμως παρεμβαίνουν στο Κυπριακό, όπως η Ρωσία, η Μ. Βρετανία ανάλογα με τη γεωπολιτική τους ισχύ και το βαθμό που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, ενώ αυτό βρίσκεται - όπως είναι φυσικό - στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Καθένας από αυτούς προωθεί ιδιαίτερα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, σε μια περιοχή με μεγάλη ρευστότητα.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν το ενδιαφέρον τους για ανάδειξη της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο, κάτι που συνδέεται άμεσα με το στόχο (των ΗΠΑ και κρατών της ΕΕ) για διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης, η οποία, σε συντριπτικά ποσοστά, τροφοδοτείται μέχρι σήμερα με ρωσικό αέριο.
Είναι αυτονόητο ότι τέτοια σχέδια λειτουργούν ανταγωνιστικά στην προσπάθεια της Ρωσίας όχι μόνο να κατοχυρώσει τη σημερινή της ενεργειακή κυριαρχία στην Ευρώπη, αλλά να την επεκτείνει κιόλας, χαράσσοντας αγωγούς κατά μήκος και του «Νότιου διαδρόμου», οξύνοντας την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Νούλαντ, Αμερικανίδα αξιωματούχος με πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, εμφανίζεται να δηλώνει ότι «δεν θα αφήσουμε την αρκούδα (σ.σ. τη Ρωσία) να αλωνίζει στην περιοχή», ενώ δημοσιεύματα συνδέουν την πρεμούρα των ΗΠΑ να υπάρξει άμεσα συμβιβασμός, με τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων στη Συρία, που ενισχύουν το ρόλο τους στην περιοχή.
Δεν είναι επίσης κρυφό ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την επίλυση του Κυπριακού ως έναν κρίκο στην αλυσίδα των διευθετήσεων που αφορούν τα «ανοιχτά» ελληνοτουρκικά ζητήματα, στο όνομα της «σταθερότητας» για την «οικονομική ανάπτυξη» στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση της Κύπρου είναι στο σχεδιασμό ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων, είτε συμβεί με το προτεινόμενο σχέδιο είτε προκύψει ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης.
Είναι βέβαιο ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρουόμενων συμφερόντων και αντιθέσεων που δυναμώνουν, όποια διευθέτηση κι αν προκύψει με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ανταγωνισμών, θα είναι διχοτομική και θα περιέχει το σπέρμα μιας επόμενης όξυνσης των αντιθέσεων, με πρώτα θύματα τους Ελληνοκύπριους, τους Τουρκοκύπριους και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, που θα κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Πραξικόπημα στο Ατέχνως

 Πραξικόπημα στο Ατέχνως

Στις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ έληξε, σε ό,τι μας αφορά ως “Οικοδόμο” και “Σφυροδρέπανο”. Καταλήφτηκε ανοίκεια, αιφνιδιαστικά και χωρίς προηγουμένως κήρυξη πολέμου από τον ως τώρα συνταξιδιώτη Ηρακλή Κακαβάνη, που μπορεί να μας κατηγορήσει άδικα ―ήδη δεν είναι η πρώτη φορά― ότι δε σταθήκαμε Ηρακλείς στο στέμμα του. Ουδέποτε είχε θρόνο το ΑΤΕΧΝΩΣ. Τώρα αποχτά και παύει να είναι ΑΤΕΧΝΩΣ.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης επιχειρεί να μετατρέψει το ΑΤΕΧΝΩΣ σε μαγαζί, χωρίς τη δική μας σύμφωνη γνώμη, για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του φιλοδοξιών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα συνεργασίας και τις αρχές στις οποίες βασίστηκε το ΑΤΕΧΝΩΣ, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, μέχρι που μας ανακοίνωσε ως άλλος Ανδρέας: “Θέσατε εαυτούς εκτός περιοδικού”.

Όταν ξεκινήσαμε ούτε λεφτά είχαμε στο κεφάλι μας, ούτε επιχειρηματικά σχέδια, μόνο την ελπίδα ότι χάρη στη συμβολή τόσων και τόσων συνεργατών, που αγκάλιασαν το ΑΤΕΧΝΩΣ με την ανιδιοτελή, εθελοντική συμμετοχή τους και γέμισαν τις σελίδες του με δουλειά, φαντασία, μεράκι, την αφειδώλευτη και χωρίς υλικά ανταλλάγματα προσφορά τους, μπορεί κάποια μέρα να μετατραπεί σε μεγαλύτερη και πιο επαγγελματικοφανή ιστοσελίδα.

Τρεις άνθρωποι δε μπορούν να συμφωνούν πάντα, ούτε να διαφωνούν συνεχώς. Έτσι για παράδειγμα όταν τρεις άσχετοι τεχνικά με το διαδίκτυο, ανακαλύψαμε ότι το domain το ’χει στο όνομά του ο κατασκευαστής της ιστοσελίδας, και είπαμε να το πάρουμε, προσφέρθηκε ο Ηρακλής Κακαβάνης να το πάρει αυτός. Για μας ισοδυναμούσε ότι το είχαμε ως η καλώς εννοούμενη «τρόικα» του ΑΤΕΧΝΩΣ. Για τον Ηρακλή Κακαβάνη το domain ισοδυναμεί με dominium (κυριαρχία).

Τώρα πώς και γιατί ένα πρωί ο Ηρακλής Κακαβάνης μάς αφαίρεσε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στην ιστοσελίδα του ΑΤΕΧΝΩΣ για να μη μπορούμε να κάνουμε αναρτήσεις, άλλαξε τους κωδικούς των λογαριασμών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τους κωδικούς του προφίλ του περιοδικού στο facebook, καθώς και τους κωδικούς των σελίδων του ΑΤΕΧΝΩΣ στο facebook και στο twitter, εκπαραθυρώνοντας ουσιαστικά τους δύο από τους τρεις συνδημιουργούς του περιοδικού από το σπίτι τους, είναι και κρίμα και άδικο. Το κρίμα άντε να το επιμερίσουμε στους λαιμούς των τριών μας, το άδικο αφορά στον Ηρακλή Κακαβάνη που δεν άντεξε προφανώς τη συλλογικότητα, όταν ονειρευόταν τη θέση του διαδικτυακά και όχι μόνο.

Αν το κρατήσει μόνος του θα το δούμε. Από δω κι εμπρός, δυστυχώς, εμάς δεν θα μας αφορά γιατί δεν μετρήσαμε ποτέ, ούτε αποτιμήσαμε υλικά αριθμό αναρτήσεων, προσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις με συνεργάτες, σχέδια και προτάσεις, με αντίληψη ένα… ΕΣΠΑ που έσπασε τα αυγά και κανείς δεν τρώει ―Ατέχνως― ομελέτα.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης οφείλει να δώσει λόγο, όχι σε εμάς, αλλά στους συνεργάτες και τους αναγνώστες του περιοδικού γιατί διέσπασε το ΑΤΕΧΝΩΣ και ποια κίνητρα δικαιολογούν τις κινήσεις του. Και το κυριότερο, τι θεωρεί ότι εκπροσωπεί και υπερασπίζεται, στο όνομα του ΑΤΕΧΝΩΣ και από ποιον, ενεργώντας αυθαίρετα και πραξικοπηματικά.

Από τις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ της συντακτικής του ομάδας και των δεκάδων συνεργατών του. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ που εμπιστεύτηκαν οι χιλιάδες αναγνώστες και οι φίλοι του. Εξακολουθεί να υφίσταται τυπικά και να 'χει το ίδιο όνομα.

Συμμεριζόμαστε απόλυτα τη δύσκολη θέση των συνεργατών (έχουν ήδη ενημερωθεί) και των φίλων του περιοδικού που ξαφνιάζονται δυσάρεστα από όσα μαθαίνουν σήμερα. Αυτή η κατάληξη μάς στενοχωρεί περισσότερο από τον καθένα. Έχουμε όμως καθαρή τη συνείδησή μας ότι εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο, προτού αναγκαστούμε να καταγγείλουμε ανοιχτά αυτές τις ενέργειες.

Θα μας λείψει, μας λείπει ήδη, και από αυτό το μετερίζι δεν αποχαιρετάμε κανέναν. Άλλωστε η θάλασσα είναι πολύ πλατιά, και χάριν των όσων ζήσαμε από τον Γενάρη του 2015 ως τώρα, αφήνουμε παρακαταθήκη στο αρχείο του ΑΤΕΧΝΩΣ ό,τι μας αφορά, φτάνει να μην αλλάξει η χρήση του.

Βασίλης Κρίτσας (Σφυροδρέπανο) – Νίκος Πουρναράς (Οικοδόμος)

Venceremos! (η ιστορία μιας επανάστασης)

 Venceremos! (η ιστορία μιας επανάστασης)

Στα νιάτα του, ο Φιντέλ είχε οργανωθεί στο Ορθόδοξο Κόμμα του Εδουάρδου Τσιμπάς, το οποίο ασκούσε έντονη κριτική στη διαφθορά των στρατηγών και των πολιτικών που κυβερνούσαν την Κούβα για λογαριασμό των ΗΠΑ. Το Ορθόδοξο Κόμμα είχε μεγάλη επιρροή στους μικροαστούς και στην νεολαία αλλά δεν είχε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που απαιτούνταν για την ανατροπή της πολιτειακής εμπλοκής στην διακυβέρνηση της χώρας. Ο Φιντέλ δεν θα μπορούσε να βολευτεί με την μετριοπαθή πολιτική τού Τσιμπάς. Ο Μπλας Ρόκα Καλντέιρο, γενικός γραμματέας τού Κ.Κ.Κούβας, επέμενε ότι το κόμμα αυτό αποτελούσε εμπόδιο στην κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, στον ενεργητικό αγώνα και στην επαναστατική δράση εναντίον της τυραννίας. Η προοπτική τής επαναστατικής δράσης δελέασε τον Φιντέλ και τον οδήγησε στην ενταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Μετά την Μονκάδα, ο Φιντέλ φυλακίζεται για δυο χρόνια. Όταν απελευθερώνεται, αυτοεξορίζεται στο Μεξικό, όπου συναντιέται με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγκος. Εκεί, όλοι μαζί επεξεργάζονται σχέδιο ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά των ΗΠΑ. Τον Νοέμβριο του 1956, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Στις 30 του μηνός, 82 επαναστάτες μπαίνουν στο Γκράνμα (ένα σαπιοκάραβο που σώζεται στο Μουσείο της Επανάστασης) και αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της Σιέρρα Μαέστρα. Οι δυνάμεις τού Μπατίστα τους παίρνουν χαμπάρι και τους χτυπούν ακόμη και με αεροπορικά πυρά. Από τους 82 επιζούν μόνο 10. Ανάμεσά τους, ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Μ' αυτούς τους 10 αρχίζει στα βουνά η εποποιία της επόμενης διετίας.

Φιντέλ Κάστρο - Καμίλο Σιενφουέγκος

Παράλληλα με την δράση στα βουνά, το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" οργάνωνε ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο, το οποίο δούλευε στις πόλεις και στα χωριά, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες, με σκοπό την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις αντίθετες στην δικτατορία δυνάμεις. Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.

Μπορεί η επίθεση της 26/7/1953 στην Μονκάδα να απέτυχε τυπικά αλλά ουσιαστικά απετέλεσε την σπίθα που θα αφύπνιζε τις πλατειές λαϊκές μάζες, οι οποίες μέχρι τότε ήσαν τρομοκρατημένες από την σκληρή διακυβέρνηση του Μπατίστα. Μετά την Μονκάδα άρχισαν να εκδηλώνονται εξεγέρσεις σε κάθε σημείο του νησιού, με τη συμμετοχή πολλών φοιτητών, αγροτών και εργατών. Ο πρώτος σοβαρός τριγμός στα θεμέλια της δικτατορίας ακούστηκε τον Φεβρουάριο του 1956, όταν ξέσπασε η δίμηνη απεργία στα ζαχαρουργεία και τα μέσα μαζικών συγκοινωνιών, με την σπουδάζουσα νεολαία να συμπαρίσταται ενεργά στους απεργούς.

Στο μεταξύ, πάνω στην Σιέρρα Μαέστρα, οι επαναστάτες εδραιώνουν την θέση τους καθώς αγρότες και εργάτες εντάσσονται καθημερινά στον αντάρτικο στρατό που οργανώνουν ο Τσε με τον Φιντέλ. Μέρα με την μέρα, αυτός ο στρατός μεγαλώνει, δίχως να δέχεται σοβαρές ενοχλήσεις από τον στρατό τού Μπατίστα, ο οποίος είναι απασχολημένος με την τήρηση της τάξης στις μεγάλες πόλεις, όπου το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" δημιουργεί συνεχώς αντιπερισπασμούς με διαδηλώσεις, απεργίες και εξεγέρσεις. Σπουδαιότερη απ' αυτές τις εξεγέρσεις θεωρείται η επίθεση που εξαπέλυσαν κατά του προεδρικού μεγάρου στις 13 Μαρτίου 1957 οι φοιτητές, με σκοπό να σκοτώσουν τον Μπατίστα. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά για τους κατοίκους της Αβάνας.

Το 1958, όλη η χώρα είχε πλέον καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις να την συγκλονίζουν. Δίχως μεγάλη αντίσταση, ο Επαναστατικός Στρατός προχωρούσε στην σταδιακή κατάληψη του νησιού. Τον Δεκέμβριο του 1958, οι περισσότεροι από 6.000 ένοπλοι αντάρτες, με επί κεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα, ξεκινούν για την Αβάνα. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου ο Τσε οδηγεί την ομάδα του σε μια καθοριστικής σημασίας νίκη στην Σάντα Κλάρα (βιομηχανικό κέντρο τής χώρας), κόβοντας τον ανεφοδιασμό τού κυβερνητικού στρατού. Το κύμα της επανάστασης μπορεί πλέον να ξεχυθεί προς την πρωτεύουσα.

Πριν χαράξει η 29η του μηνός, ο Φιντέλ με την ομάδα του γλιστρούν στο σκοτάδι και πιάνουν καίριες θέσεις μέσα στην πόλη. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αιφνιδιάζονται και η ψυχολογία τους καταρρέει. Μέχρι τα μεσάνυχτα της 31ης τα πάντα θα έχουν κριθεί. Υπό τις αναλαμπές των πυροτεχνημάτων που σημαίνουν την είσοδο του 1959, ο Μπατίστα και η συμμορία του μπαίνουν στο αεροπλάνο και εξαφανίζονται. Μια καινούργια περίοδος ξημερώνει για την Κούβα.

Φιντέλ Κάστρο - Χουάν Αλμέιδα

Αυτή είναι σε περίληψη η ιστορία τής κουβανικής επανάστασης μέχρι την επικράτησή της. Το τι κατάφερε αυτή η επανάσταση το λέει ο ίδιος ο Φιντέλ στην εισήγησή του κατά το πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, τον Δεκέμβριο του 1975 (*):

• Καταλαβαίναμε θαυμάσια όλες τις δυσκολίες κι όταν μπήκαμε στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, στις 8 Γενάρη 1959, δηλώσαμε: "Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θά 'ναι ακόμα πιο δύσκολα".
• Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα. Αυτό που αποτελούσε στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης, που το ζητούσε ομόφωνα ο λαός μας, προκάλεσε τη λυσσασμένη εκστρατεία του ιμπεριαλιστικού Τύπου ενάντια στην Επανάσταση.
• Ταυτόχρονα, δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος.
• Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος, "ήταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο".
• Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία.
• Τα πολιτικά κόμματα που υπηρέτησαν τους καταπιεστές διαλύθηκαν.
• Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν.
• Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη.
• Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων -γιάνκικο μονοπώλιο- που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο.
• Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους.
• Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής.
• Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο. Παρ’ όλο που το καθορισμένο ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 30 καβαλερίες (4.020 στρέμματα), δηλαδή έκταση σχετικά μεγάλη, υπήρχαν αμερικανικές εταιρείες που είχαν στην ιδιοκτησία τους εκτάσεις μέχρι και 17 χιλιάδες καβαλερίες (2.270 χιλιάδες στρέμματα). Απ’ αυτήν την άποψη ο νόμος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός.
• Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου.
• Εκτός από τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην παιδεία και στη λαϊκή υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία.
• Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής.
• Στις 24 Μάρτη του 1959 δημιουργήθηκε το Κουβανέζικο Ίδρυμα Κινηματογραφίας. Ο κουβανέζικος κινηματογράφος ήταν για τη χώρα μας μια νέα μορφή τέχνης και δεν είχε ούτε τη δική του ιστορία, ούτε παράδοση. (...) Η απουσία κινηματογραφικών προβολών στην ύπαιθρο ήταν εκδήλωση της έντονης ανισότητας ευκαιριών ανάμεσα στον πληθυσμό της πόλης και του χωριού. Τα τελευταία χρόνια ο κινητός κινηματογράφος πραγματοποίησε 1.603.000 προβολές και είχε 198.200.000 θεατές. Σήμερα έχουμε 620 μηχανές προβολής των 16 χιλιοστών, από τις οποίες 480 μόνιμα εγκατεστημένες, 112 φορητές σε καμιόνια, 22 μεταφερόμενες με ζώα και 2 σε μηχανοκίνητα πλοιάρια. Έχουμε 449 κινηματογράφους για ταινίες των 35 χιλιοστών, από τους οποίους 71 χτίστηκαν τελευταία, που δεν είναι όμως αρκετοί ακόμα για να αναπληρώσουν αυτούς που κλείστηκαν για επισκευές ή άλλες αιτίες. Ο αριθμός των θεατών έφτασε το 1970 τα 70 εκατομμύρια.

Ραούλ Κάστρο - Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα

Και για όσους ξεχνούν πως οι κουβανοί προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα σε ένα εμπάργκο που κρατάει πάνω από μισόν αιώνα, ας κλείσουμε με δυο ακόμη αποστροφές από εκείνη την εισήγηση του Φιντέλ:

• Ωστόσο, η χώρα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση: οι τιμές της ζάχαρης παρέμεναν χαμηλές, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα τα είχε κατακλέψει η τυραννία. Καθώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρακολουθούσε αυτό το πρόγραμμα επιτεύξεων με όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Ετσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης.
• Ο ιμπεριαλισμός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει ήσυχα την ανάπτυξη της Επανάστασης στην Κούβα, δεν μπορούσε να ανεχτεί έστω και μόνο την εθνική-απελευθερωτική επανάσταση στην Κούβα. Μόλις ψηφίστηκε ό νόμος για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, οι ΗΠΑ άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στην Κούβα. Ακόμα λιγότερο ήταν διατεθειμένοι οι ιμπεριαλιστές να ανεχθούν το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Και μόνο η σκέψη για το τι παράδειγμα μπορούσε να αποτελέσει για τη Λατινική Αμερική η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, τρόμαζε τους ηγετικούς κύκλους των γιάνκηδων. Για τον κουβανέζικο λαό, όμως, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει. Η εθνική μας απελευθέρωση και η κοινωνική μας απελευθέρωση ήταν αδιάσπαστα αλληλένδετες. Το να τραβήξουμε προς τα μπρος, γινόταν μια ιστορική ανάγκη. Το σταμάτημα θα σήμαινε δειλία και προδοσία που θα μας ξανακαταντούσε αποικία των γιάγκηδων και σκλάβους των εκμεταλλευτών. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες για την τελική εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας καθορίζονταν από το νέο συσχετισμό των δυνάμεων στον παγκόσμιο στίβο.

---------------------------------------------------------------------
(*) Φιντέλ Κάστρο, "Venceremos! - Εισήγηση στο πρώτο συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος Κούβας", Σύγχρονη Εποχή, 1975. 

    Ανακύκλωση της φτώχειας για τη διαχείριση των ακραίων μορφών της

Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης προβλέπει περικοπές σε επιδόματα και προνοιακές παροχές, σύμφωνα με την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας

Με την ανακύκλωση προνοιακών επιδομάτων, τα οποία περικόπτονται για να μεταφερθούν στη χρηματοδότηση του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ), αλλά και πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, που προέρχονται από τα «ματωμένα πλεονάσματα» σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, σκοπεύει η κυβέρνηση να «καλύψει» τη δαπάνη για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, όπου κατευθύνεται το συγκεκριμένο επίδομα.

Ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση «ανακυκλώνει» τα ήδη αποδιδόμενα επιδόματα είναι το γεγονός ότι, ενώ στον προϋπολογισμό του 2017 αναφέρεται το ποσό των 760 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση του ΚΕΑ, τελικά γι' αυτόν το σκοπό εγγράφει μόλις 571 εκατ. ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα θα καλυφθούν από το «Πρόγραμμα της φτώχειας» του 2016. Το πρόγραμμα αυτό θα σταματήσει να υλοποιείται, καθώς οι δικαιούχοι του θα ενταχθούν κάτω από την «ομπρέλα» του ΚΕΑ.

Στην ίδια λογική, από το 2018 «αναζητούνται» πόροι, που, σύμφωνα με πληροφορίες, οδηγούν σε κατάργηση επιδομάτων, όπως αυτό της θέρμανσης, φοροαπαλλαγών σε ναυτικούς ή στις δαπάνες για την Υγεία, ώστε να εξασφαλιστεί ένα ποσό 150 με 180 εκατ. ευρώ, που θα ανακατευθυνθεί προς το ΚΕΑ.

Απ' αυτήν τη σκοπιά και με δεδομένο ότι το ψαλίδι στα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας δουλεύει κανονικά, μέσω των ΚΕΠΑ, όπως και στις δαπάνες για την Πρόνοια, είναι τουλάχιστον πρόκληση ο ισχυρισμός της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, Θ. Φωτίου, ότι στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση», διαγράφτηκε η υποχρέωση για περικοπές ύψους 0,5% του ΑΕΠ που θα κατευθυνθούν στη χρηματοδότηση του ΚΕΑ, σε μόνιμη βάση.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να αξιοποιήσει τη σχετική Εκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας και να προχωρήσει στην «αναμόρφωση» του συστήματος των οικογενειακών επιδομάτων, όπως και να ενοποιήσει τα επιδόματα τέκνων και τα πολυτεκνικά επιδόματα, στο όνομα μάλιστα της «ισονομίας των παιδιών»! Αναμόρφωση που σίγουρα αποβλέπει στην περιστολή της δαπάνης μέσα από τη συρρίκνωση των κλιμακίων και τον αριθμό των δικαιούχων.

Ο αφορισμός μάλιστα της υπουργού πως «η επιδοματική πολιτική μάς έχει καταστρέψει...», δεν συνιστά τίποτα παραπάνω από προσπάθεια να απαξιωθεί και να ενοχοποιηθεί η Πρόνοια, με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό» της. Στο στόχαστρο μπαίνουν και τα αναπηρικά επιδόματα, καθώς η Εκθεση που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση ρητά υπαγορεύει «τον περιορισμό και εξορθολογισμό τριών παροχών αναπηρίας» και τον εξορθολογισμό επιδομάτων «για αναψυχή και διακοπές που αποδίδονται σε ανάπηρους συνταξιούχους, ενώ έχουν καταργηθεί για τους υπόλοιπους συνταξιούχους».

Στο πλαίσιο αυτό, το υπουργείο Εργασίας σχεδιάζει και το διαχωρισμό αναπηρίας και χρόνιων παθήσεων, κάτι που κρύβει παραπέρα κινδύνους για την έτσι και αλλιώς ελλειμματική προστασία των αναπήρων.

Επιπλέον, ανατροπές προς το χειρότερο στην ήδη απαράδεκτη λειτουργία των ΚΕΠΑ αναμένονται και μέσα από την υλοποίηση σχετικής μελέτης, αφού η κατευθυντήρια εκτίμηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, που υιοθετεί η κυβέρνηση, είναι πως «η προσέγγιση που εφαρμόζεται για την αξιολόγηση της αναπηρίας και τον προσδιορισμό των παροχών, βασίζεται στα ιατρικά δεδομένα. Αντί για μια πιστοποίηση αναπηρίας που στοχεύει στον καθορισμό των ικανοτήτων του ατόμου, των εμποδίων που αντιμετωπίζει, και του τύπου της υποστήριξης που χρειάζεται, στην Ελλάδα η χορήγηση επιδομάτων, υπηρεσιών και προστασίας βασίζεται ολοκληρωτικά σε ιατρικά κριτήρια και καθορίζεται από ιατρικές επιτροπές» (!)

Ετσι, μέσα από την αλλαγή στα κριτήρια πιστοποίησης της αναπηρίας προετοιμάζεται και εδώ το χτύπημα και των αναπηρικών επιδομάτων, αλλά και των συντάξεων.

Μια... ανατριχιαστική συνέντευξη

Μια... ανατριχιαστική συνέντευξη

Eurokinissi

Ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη, ενδεικτική των πολύ επικίνδυνων σχεδίων που «τρέχουν» με την ενεργή εμπλοκή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έδωσε ο νέος Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, στην «Καθημερινή» της Κυριακής 27/11.
Ο πρέσβης, στο φόντο και της πρόσφατης επίσκεψης του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, χωρίς να «κρύβει λόγια», ανοίγει στη συνέντευξή του όλη την «ατζέντα» των ΗΠΑ στην περιοχή, το ρόλο που επιφυλάσσουν για την Ελλάδα, χωρίς να κρύβει και το «θαυμασμό του» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που η σχέση τους, όπως χαρακτηριστικά λέει: «Είναι η πιο άνετη σχέση που είχαμε εδώ και πολύ καιρό, με μια σαφή εικόνα και στις δυο πλευρές ότι τα συμφέροντά μας εξυπηρετούνται από μια ευρεία συνεργασία».
Πρόκειται, εξάλλου, για συνεργασία και επικίνδυνα σχέδια στα οποία αποβλέπει να παίξει ενεργό ρόλο η αστική τάξης της χώρας μας, με «χαρτί» τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και την ένταξή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και στόχο την «αναβάθμιση» της θέσης της σε σχέση με τους ανταγωνιστές της στην περιοχή και την καπιταλιστική ανάκαμψη. Πρόκειται, δηλαδή, για τους στόχους του κεφαλαίου, που όπως αποκαλύπτει και η συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη, δρομολογούν ανησυχητικές εξελίξεις για το λαό μας.

Η Ελλάδα «πυλώνας» για τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή

«Υπάρχει ένα διάγραμμα με τρεις κύκλους. Ο ένας αφορά τη Βόρεια Αφρική, ο άλλος την Ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία και ο τρίτος τη Μαύρη Θάλασσα και μια πιο επιθετική και επεκτατική Ρωσία. Το μέρος όπου αυτοί οι τρεις κύκλοι συναντώνται είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι το υφιστάμενο στρατηγικό πλαίσιο...».
«(Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή) είναι πολύ σημαντικός. Παλαιό μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πυλώνας σταθερότητας και δημοκρατικής διακυβέρνησης σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει προκλήσεις».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Αμερικανός πρέσβης το πώς οι ΗΠΑ βλέπουν τη θέση της Ελλάδας και το ρόλο που της επιφυλάσσουν στην περιοχή - «μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η θέση της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης για σταθερή ένταξη στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο κάνουν, εξάλλου, τον Αμερικανό πρέσβη να προχωρά και στην εν λόγω συνέντευξη σε μια σειρά από αναφορές, όπως ότι «οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να στηρίξουν την Ελλάδα. Επενδύουν σε μια πετυχημένη Ελλάδα (...) μια χώρα που επιβεβαιώνει τον ρόλο της ως καθοριστική σύμμαχος στο ΝΑΤΟ...».
Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να υπονοήσει και τη σημασία της Ελλάδας, ως μοχλού για την παρέμβαση των ΗΠΑ στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου εξελίσσονται οι σφοδροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και τμήματα του κεφαλαίου. Ανταγωνισμοί που απειλούν τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής ένωσης - βασικού συμμάχου των ΗΠΑ, ενώ παίρνουν και τη μορφή «προβληματισμού» για το μέλλον των ευρωατλαντικών σχέσεων, «ανησυχίας» για την εκλογή Τραμπ, αλλά και σεναρίων και δεύτερων σκέψεων για στοίχιση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να κλείσει κάθε τέτοια συζήτηση, «υπενθυμίζοντας», καθόλου τυχαία, και τη σχετική εμπειρία της Ουκρανίας, όπου η διαπάλη για το με ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα στοιχηθεί η χώρα οδήγησε έως την πολεμική σύγκρουση. Λέει χαρακτηριστικά:
«Στο στρατηγικό επίπεδο, οι ΗΠΑ χρειάζονται μια επιτυχή Ελλάδα για όλους τους λόγους που ανέφερα πριν, αλλά και διότι μας ενδιαφέρει μια επιτυχημένη Ευρώπη. Και παρά τη ρητορική της προεκλογικής εκστρατείας, τελικά για πολλές δεκαετίες ο σταθερός πυρήνας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι οι διατλαντικές μας σχέσεις. Αυτή είναι η βάση που μας επιτρέπει να κάνουμε όλα όσα κάνουμε μαζί σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο - και το έζησα αυτό από κοντά και σε προσωπικό επίπεδο για τρία χρόνια στο Κίεβο - το βασικό συστατικό είναι η ενότητα και η συμφωνία μας σε συγκεκριμένες Αρχές».

Προϋπόθεση της «σταθερότητας» η δέσμευση στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο

Παράλληλα με τις δηλώσεις στήριξης, ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να θυμίσει ότι η στήριξη αυτή των ΗΠΑ για «σταθερότητα», όπως και συνολικά η ένταξη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, αφορά συγκεκριμένες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.
Ξεχωριστή αναφορά κάνει στη βάση της Σούδας, «ένα σημαντικό μέρος της εξίσωσης, όπως ανάφερε και ο Πρόεδρος Ομπάμα. Για αυτό μια από τις πρώτες κινήσεις μου όταν ήρθα στην Ελλάδα ήταν να μεταβώ στη βάση, όπου διαπίστωσα πόσο αποτελεσματικά συνεργαζόμαστε με τους Ελληνες στρατιωτικούς. Είδα την ποιότητα της επαγγελματικής τους συνεργασίας που έχει τεράστια σημασία σε βάθος χρόνου».
Ταυτόχρονα, αναφέρεται στο ζήτημα της «ασφάλειας», κάνοντας ειδική αναφορά στο ζήτημα της ανταλλαγής πληροφοριών (που άλλωστε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δια στόματος και του υπουργού Π. Καμμένου, έχει προτάξει). Είπε: «Τα καλά νέα είναι πως έχουμε αναπτύξει μια εξαιρετικά υψηλού επιπέδου αντιτρομοκρατική συνεργασία. Εχω εντυπωσιαστεί (...) Υπάρχει συνεργασία με το FΒΙ, με το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. (...) Πριν από δύο εβδομάδες προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα, με την υπογραφή της συμφωνίας για ασφαλή και ταχεία, σε πραγματικό χρόνο, ανταλλαγή πληροφοριών».

Ηρθε να διασφαλίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ενέργεια...

Εκεί, πάντως, που ο νέος Αμερικανός πρέσβης δεν «μασάει» τα λόγια του, είναι όταν ερωτάται αν οι ΗΠΑ θα εξάγουν αέριο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρη την απάντηση:
«Εχω ασχοληθεί πολύ τα τελευταία χρόνια με την Ενέργεια. Οι δυνάμεις της αγοράς κινούνται προς μια κατεύθυνση που συμφέρει χώρες όπως η Ελλάδα. Αυξάνονται οι μεταφορές αερίου με LNG και οι ΗΠΑ εξελίσσονται σε κύριο εξαγωγέα. Μια σημαντική παράμετρος είναι η Ρωσία και ο καθοριστικός ρόλος που έχει διαδραματίσει η "Γκάζπρομ". Η χρήση της Ενέργειας από το Κρεμλίνο για την άσκηση στρατηγικής επιρροής. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι ξεκάθαρη. Υποστηρίζουμε την ενεργειακή διαφοροποίηση. Είναι ένα θέμα στο οποίο θα επικεντρωθώ κατά τη θητεία μου στην Ελλάδα. Εχετε τη δυνατότητα να εξελιχθείτε σε καθοριστικό ενεργειακό κόμβο στην περιοχή, λόγω της εύκολης πρόσβασης LNG και της μεταφοράς αερίου προς τα Βαλκάνια και άλλες χώρες που αυτή τη στιγμή εξαρτώνται 100% από την "Γκάζπρομ". Επίσης, λόγω του ΤΑΡ, ο οποίος, σε αντίθεση με άλλα έργα, είναι πραγματικός αγωγός που κατασκευάζεται, δεν είναι απλώς σχέδιο όπως ο "Nord Stream II" και άλλα που δεν μας αρέσουν. Είναι ο μόνος αγωγός που κατασκευάζεται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και θα μεταφέρει μη ρωσικό αέριο».
Πρόκειται για μια από κάθε άποψη αποκαλυπτική απάντηση. Αποκαλυπτική και της πραγματικής «ατζέντας» των ανοιχτών θεμάτων, αλλά και των τεράστιων ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τους δρόμους μεταφοράς της Ενέργειας, ανταγωνισμοί όπου βέβαια πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και κυριολεκτικά ανάβουν τη φωτιά του πολέμου στην περιοχή, όπως δείχνουν και τα παραδείγματα της Ουκρανίας, της Συρίας κ.ο.κ. Αποκαλυπτική και του πόσο ανησυχητικά είναι για το λαό τα «πανηγύρια» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη στήριξη των ΗΠΑ στο «στόχο» της αστικής τάξης για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο».
Ταυτόχρονα, ο Τζ. Πάιατ μιλάει για το πώς τα παραπάνω διαπλέκονται με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης που βάζει η αστική τάξη, με δεδομένη βέβαια την αντιλαϊκή επίθεση και σημειώνοντας: «Εχουμε λάβει ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τον κ. Τσίπρα για το ενδιαφέρον του να προσελκύσει αμερικανικές επενδύσεις. Ηταν πολύ θετική κίνηση ο διορισμός ως νέου υπουργού Οικονομίας του κ. Παπαδημητρίου, που προφανώς γνωρίζει πολύ καλά τις ΗΠΑ. (...) Υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες που έρχονται με τις αποκρατικοποιήσεις. Ηταν πολύ σημαντικό το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος με την "Ελληνικός Χρυσός", εκπέμποντας στις αγορές το μήνυμα ότι αυτή είναι μια κυβέρνηση που όχι μόνο θέλει να προσελκύσει επενδύσεις, αλλά κατανοεί τι ακριβώς θέλουν οι επενδυτές. Πρέπει να προβληθεί αυτό το θετικό αφήγημα. Και το χρέος έχει σημασία, αλλά δεν είναι το κύριο».

Κυπριακό - Ελληνοτουρκικά: Δρομολογούνται εξελίξεις για να ανοίξουν «οικονομικές ευκαιρίες»

Το ίδιο αποκαλυπτικά για το τι σηματοδοτούν για τους λαούς οι τέτοιοι στόχοι των καπιταλιστών, είναι και τα όσα λέει ο Αμερικανός πρέσβης σχετικά με το Κυπριακό, όπου δηλώνει ορθά - κοφτά ότι η δρομολόγηση της άδικης διχοτομικής λύσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και η διαδικασία που «από τη σκοπιά των ΗΠΑ είναι ζωντανή» και κάνει τις ΗΠΑ να βλέπουν «ένα "παράθυρο ευκαιρίας"» για λύση, «ανοίγει οικονομικές ευκαιρίες, πρωτίστως στον ενεργειακό τομέα».
Μάλιστα, ο πρέσβης των ΗΠΑ δηλώνει «εντυπωσιασμένος» «από την ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον» και «πολύ ικανοποιημένος» από τους αξιωματούχους της ελληνικής κυβέρνησης, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι «ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο Ελληνας πρωθυπουργός αφιέρωσαν πολύ χρόνο» στο ζήτημα αυτό κατά την πρόσφατη επίσκεψη.
Θυμίζουμε ότι πολύ λίγα είδαν το φως της δημοσιότητας σε σχέση με αυτή την πλευρά της συνάντησης. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, πάντως, κάνει ειδική αναφορά στα όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας μια μέρα μετά (μίλησε για το ζήτημα της κατάργησης των εγγυήσεων), στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρόεδρο της Κύπρου, «καθιστώντας σαφή την αποφασιστικότητά του να στηρίξει ρίσκα που μπορεί να πάρει η ελληνοκυπριακή πλευρά στο πλαίσιο της ειρηνευτικής διαδικασίας. Στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις κανείς δεν παίρνει το 100% αυτών που επιδιώκει», ενώ ερωτώμενος για το αν είναι περίεργο σε ένα κράτος - μέλος της ΕΕ να υπάρχουν στρατιωτικές δυνάμεις μιας άλλης χώρας, αρκείται σε ένα... σιβυλλικό «θέλω να είμαι εξαιρετικά προσεκτικός, καθώς δεν είμαι ένας από τους διαπραγματευτές και οι συνομιλίες είναι σε εξέλιξη. Από τη σκοπιά των ΗΠΑ, η διαδικασία είναι ζωντανή», που ουσιαστικά αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Στο ίδιο πνεύμα, της δρομολόγησης εξελίξεων για να ανοίξουν οι «ευκαιρίες» για τα μονοπώλια, κινούνται και οι απαντήσεις του Τζ. Πάιατ σε σχέση με τα Ελληνοτουρκικά. Ο Αμερικανός πρέσβης ουσιαστικά προαναγγέλλει εξελίξεις, μιλώντας για το ότι «βρισκόμαστε σε μια ευχάριστη συγκυρία, όπου είμαστε μια ομάδα από διπλωμάτες που γνωριζόμαστε καλά και έχουμε εργαστεί μαζί για πολλά χρόνια. Ο Τζον Μπας στην Αγκυρα, η Τόρια (Νούλαντ) και εγώ εργαζόμασταν για τον Στρόουμπ Τάλμποτ», δηλώνοντας... εντυπωσιασμένος «από τις συζητήσεις που είχα με τον υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά, τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Παρασκευόπουλο, και άλλους, και την ποιότητα της διαχείρισης που κάνουν στις σχέσεις με την Αγκυρα» και την «ξεκάθαρη θέση της Ελλάδας (...) μια δημοκρατική και σταθερή Τουρκία που ακολουθεί τις ευρωπαϊκές αξίες». «Βγάζει μάτι», δε, η απάντησή του σε ό,τι αφορά την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης από την τουρκική αστική τάξη, που παραπέμπει σε κλείσιμο των «εκκρεμοτήτων» που αφορούν τα κυριαρχικά δικαιώματα για να προχωρήσουν οι μπίζνες του κεφαλαίου: «Πρόκειται για δυο χώρες που είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, που έχουν να κερδίσουν πολλά από τη μεταξύ τους συνεργασία σε πολλούς τομείς, μεταξύ αυτών και στην Ενέργεια».

Αλλη μια φορά πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη»

Αλλη μια φορά πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη»

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία στην Πανελλήνια Ενωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) και ο πρόεδρός της, Α. Νταλακογιώργος, ξαναχτύπησαν. Με το μηχανισμό των εφοπλιστών, έστησαν σωματείο - σφραγίδα, τον «Σύλλογο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων», με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Κάκκο, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Ναυτών (ΠΕΝΕΝ). Διασπαστική - υπονομευτική κίνηση, με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τη στήριξη των συμφερόντων του εφοπλιστικού κεφαλαίου, την κατάργηση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την επιβολή των επιχειρησιακών συμβάσεων, συνθήκες γαλέρας για τους ναυτεργάτες.
Εγκαιρα, τα σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ και οι ναυτεργάτες κατήγγειλαν την υπονομευτική δράση της περιθωριακής ομάδας του ΔΣ της ΠΕΝΕΝ, βραχίονα του εργοδοτικού συνδικαλισμού που λειτουργεί ενάντια στον κλάδο των ναυτεργατών. Ολα άρχισαν να αποκαλύπτονται όταν με δελτίο Τύπου τα ταξικά σωματεία, στις 8/11/16, έφεραν στο φως την ίδρυση του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων». Τα ΔΣ των ναυτεργατικών σωματείων στις πορθμειακές γραμμές Ρίου - Αντιρρίου και Κέρκυρας - Ηγουμενίτσας κατήγγειλαν την υπονομευτική δράση της ομάδας της ΠΕΝΕΝ.

***

Οι ετερόκλητες ομάδες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, οπορτουνιστές και ρεφορμιστές, τα ΔΣ της ΠΕΝΕΝ και του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων» αλληλοκατηγορούνται με αποκαλύψεις για τις σχέσεις τους και την υπονομευτική δράση τους σε βάρος των ναυτεργατών.
Σε ανακοίνωση στις 23/11/2016, που υπογράφεται από τον Α. Κάκκο και τον Δ. Πετρή, πρόεδρο και γενικό γραμματέα, αντίστοιχα, του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων», μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής: «Εκπληξη και απορία προκάλεσε το περιεχόμενο της από 16 Νοεμβρίου ανακοίνωσης της Πανελλήνιας Ενωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) διότι στις πρόσφατες αλλεπάλληλες συνεργασίες που είχαμε με την ΠΕΝΕΝ και τον πρόεδρό της για την τελική διαμόρφωση του κειμένου του τροποποιηθέντος καταστατικού μας, η ΠΕΝΕΝ επέδειξε διάθεση συνεργασίας...», «...η ΠΕΝΕΝ καλείται να απαντήσει, πότε έλεγε την αλήθεια, όταν συνεργαζόταν με εμάς για την τελική διαμόρφωση του περιεχομένου του καταστατικού που εισακούστηκαν μάλιστα και οι παρατηρήσεις της ή τώρα..;». Τέλος, «...καλεί την ΠΕΝΕΝ να εγκαταλείψει τη διπρόσωπη στάση της και να συνεργαστεί μαζί μας για την εκπλήρωση των κοινών σκοπών μας»!
Ο Α. Νταλακογιώργος, πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, για άλλη μια φορά, συνελήφθη με τη γίδα στην πλάτη...

***

Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, ανάμεσα στους εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές, διεκδικούν ρόλο στο «Σύλλογο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων» και φασίστες, χρυσαυγίτες, τα μαντρόσκυλα των εφοπλιστών. Δεν πρόκειται για αποσπασματική περίπτωση ότι τα ΔΣ στην ΠΕΝΕΝ και σε άλλα σωματεία λειτουργούν ως θερμοκήπια ανάπτυξης φασιστών - χρυσαυγιτών, ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αποκάλυψη και την απομόνωσή τους από τους ίδιους τους ναυτεργάτες.
Τα σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ καλούν τους ναυτεργάτες να δυναμώσουν την πάλη στα σωματεία, στα καράβια, κόντρα στους εφοπλιστές και τους υποτακτικούς τους, για την αλλαγή του συσχετισμού, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, την κλιμάκωση της πάλης με γραμμή ρήξης και ανατροπής, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των ναυτεργατών, της εργατικής τάξης.

Ενα ακόμα σίριαλ...

Ενα ακόμα σίριαλ...

Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο συνεχίζεται, με τις ημερομηνίες και τα χρονοδιαγράμματα να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια ως προς την έκβαση της «αξιολόγησης» και τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.
Ωστόσο, όπως διαβεβαιώνουν κυβέρνηση και εκπρόσωποι των «θεσμών», τα ανοιχτά ζητήματα είναι πλέον λίγα και πως ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 5 Δεκέμβρη, η ολοκλήρωση της διαδικασίας έχει δρομολογηθεί.
Ακόμα και στα Εργασιακά, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στον κορμό της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης και όσα ζητήματα μένουν σε εκκρεμότητα, ενδεχομένως να παραπεμφθούν για αργότερα, χωρίς να εμποδίζεται η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης».
Επομένως, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση επάξια ανταποκρίνεται στην αποστολή της, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ενσωματώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτά που ήδη υπάρχουν, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αν και σε ποιο βαθμό θα το πετύχει, εξαρτάται από την απάντηση που θα δώσει ο λαός στα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν πράγματι στο τέλος της «αξιολόγησης» βρίσκεται το «ξέφωτο» της ανάκαμψης και της λαϊκής ευημερίας, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί όλοι αυτοί οι εκβιασμοί και οι απειλές από τα αστικά επιτελεία για αστάθεια και απρόβλεπτες καταστάσεις, αν δεν ολοκληρωθεί στην ώρα της και πλήρως η «αξιολόγηση»; Γιατί τα σενάρια για πρόωρες εκλογές;
Μια εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, πέρα από το να περνάει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι επιφορτισμένη με το παράλληλο καθήκον να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει τις δίκαιες αντιδράσεις του. Κι αυτό το προσπαθεί, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια στην εναλλαγή του «καρότου» με το «μαστίγιο».
Ετσι, οι φρούδες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη θα ωφελήσει εξίσου τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματικούς ομίλους εναλλάσσονται με απειλές για αστάθεια και «πισωγύρισμα», σε ένα αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά περιβάλλον. Αυτό είναι η μια πλευρά, δοκιμασμένη απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στο παρελθόν.
Η άλλη, πιο σοβαρή, έχει να κάνει με το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται πίσω από αυτήν.
Μέρα με τη μέρα, γίνεται πιο φανερό ότι το αντικείμενο και το «αγκάθι» της διαπραγμάτευσης δεν είναι κατ' αποκλειστικότητα τα σημεία της δεύτερης «αξιολόγησης» όπου υπήρξε ήδη συμφωνία, ή εκείνα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, όπως κάποια από τα Εργασιακά, χωρίς να υποτιμάει κανείς τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η διαρκής προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας του.
Αυτό που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις, είναι το τι θα γίνει μετά το 2018, όταν θα λήξει το τρέχον «πρόγραμμα» για την Ελλάδα. Η συζήτηση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όρους διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους και ανοίγει όλη τη βεντάλια των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε συνθήκες αναιμικής και εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης.
Αν σ' αυτά προστεθεί η αβεβαιότητα που προκαλούν ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ τους επόμενους μήνες και η ένταση που συσσωρεύουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πραγματικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης υπερβαίνουν κατά πολύ την τυπική ολοκλήρωση μιας ακόμα «αξιολόγησης».
Το θέμα, επομένως, ήταν και παραμένει ένα: Πώς οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαμορφώσουν τη δική τους ατζέντα απέναντι στη διαπραγμάτευση που ενσωματώνει τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πώς θα οργανωθούν και θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ταξική εκμετάλλευση, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, μέχρι την ανατροπή της.

Κόκκαλα στον λαιμό

 Κόκκαλα στον λαιμό

Στην αρχή, οργίστηκα. Κατόπιν, αηδίασα. Στο τέλος, έμαθα να αδιαφορώ. Σιγά που θα καθόμουν να ασχοληθώ με τα απανταχού τραμποειδή και τζημεροειδή, που βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν το εμετικό τους φαρμάκι για τον Φιντέλ και την κουβανική επανάσταση. Και σιγά που θα επέτρεπα σε κανάλια τύπου Σκάι να με ταράξουν, βλέποντας να ντύνουν την είδηση του θανάτου τού ιστορικού ηγέτη τής Κούβας με εικόνες από τα πανηγύρια των κουβανικής καταγωγής ηλιθίων τής Φλόριντας.

Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.

Αβάνα, Οκτώβριος 1962: Ο Φιντέλ συνομιλεί με τον Αχμέντ Μπεν Μπελλά, παρουσία του Τσε.

Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).

Μπορεί αυτό να είναι το μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό των καπιταλιστών, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα μικρότερα. Ένα απ' αυτά επισημαίνει η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: "Προ καιρού την επισκέφθηκα (σ.σ.: την Κούβα) μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί" (**).

Η αλήθεια είναι ότι, στο διάβα των χρόνων, εκατομμύρια επισκέπτες τής Κούβας έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους ότι η υγεία και η παιδεία αποτελούσαν πάντοτε δυο από τους κεντρικούς στόχους τής επανάστασης. H σημασία που δίνει η Κούβα στην παιδεία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο μήνυμα "sin educación no hay revolución, sin educación no hay socialismo" (χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει το δημοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα μας είναι από τα χειρότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κούβα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, φιγουράρει στην κορυφή τής λίστας, με το απόλυτο 100% αλφαβητισμού, τόσο για τους κάτω των 24 ετών όσο και για τους μεγαλύτερους!

Ένα ακόμη κοκκαλάκι στον λαιμό των καπιταλιστών είναι ότι στην κατασυκοφαντημένη Κούβα η λέξη "άστεγος" είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι στις προοδευμένες ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται όπου βρίσκουν ενώ και στην Ελλάδα κάπου 20.000 άτομα κάνουν το ίδιο. Στην Κούβα, όμως, το "δικτατορικό" καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε όλους ανεξαιρέτως ένα κεραμίδι, έστω και φτωχικό. Α! Εκτός από κεραμίδι είχε εξασφαλίσει και φαΐ! Την ώρα που εκατομμύρια κατοίκων των ΗΠΑ υποσιτίζονται ή περιμένουν να τραφούν από τα κουπόνια και τα συσσίτια, η UNICEF ανακοινώνει ότι ο υποσιτισμός στην Κούβα έχει εξαλειφθεί πλήρως. Άντε τώρα να είσαι δημοκράτης στην δύση και να πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας κομμουνιστής δικτάτορας έχει εξασφαλίσει για όλους ανεξαιρέτως τους υπηκόους του υγεία, παιδεία, κατοικία και τροφή. Καταπίνεται αυτό;

Ο Φιντέλ είχε αρχίσει να ενοχλεί την κατάποση των καπιταλιστών πολύ πριν την πρωτοχρονιά τού 1959. Ήταν 6 Οκτωβρίου 1953 όταν απολογούμενος στην δίκη για το αντάρτικο χτύπημα στον στρατώνα τής Μονκάδας, είπε στους δικαστές του με απόλυτη περιφρόνηση: "Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει". Εξήντα τρία χρόνια μετά, πώς να πιστέψουν οι αντίπαλοί του ότι η Ιστορία τον δικαίωσε; Πώς να χωνέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους έβγαζε τόσα χρόνια την γλώσσα χωρίς να τους φοβάται; Πώς να δεχτούν ότι ο Φιντέλ έκανε πράξη το όραμα ενός λαού για ανεξαρτησία, έτσι όπως το είχε εκφράσει ο ίδιος, μιλώντας στον δικό μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το 2004: "Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες 'άντε γαμήσου'".

Κι είναι αλήθεια πως αυτό το "άντε γαμήσου" το έλεγε δυνατά ο Φιντέλ: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, και με 10 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι". Δίκιο είχε. Πόσοι θα είχαν το τσαγανό να πάρουν 82 ξυπόλητους, να μπουν σ' ένα σαπιοκάραβο, να βγουν νύχτα στην στεριά, να πάρουν τα βουνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο και, τελικά, να καθαρίσουν ένα σάπιο καθεστώς που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, δίχως να μπορεί κανένας να τους κάνει ζάφτι;

Τίτλος: "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" - Υπότιτλος: "Τα καπιταλιστικά εκατομμύρια
δεν συγκινούν τον κουβανό βαρέων βαρών Τεόφιλο Στήβενσον". Πόνος από το Sport Illustrated.

Γιατί δεν είναι να πεις πως δεν προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση. Στα 58 χρόνια που κράτησε το τιμόνι της Κούβας ο Φιντέλ, καταγράφηκαν 638 απόπειρες εξόντωσής του, χώρια πόσες δεν καταγράφηκαν ποτέ. Σχεδόν μια απόπειρα κάθε μήνα! Κι όμως, ο Φιντέλ έμεινε στην θέση του, βλέποντας τους ορκισμένους εχθρούς του να έρχονται και να φεύγουν. Έντεκα πρόεδροι πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και έξι πάπες από το Βατικανό δίχως να μπορέσουν να τον πειράξουν. Επί 58 χρόνια πάλευε η CIA να τον φάει και, τελικά, εκείνος έφυγε μόνος του με το πλήρωμα του χρόνου, στα 90 του και στο κρεβάτι του. Πώς να το καταπιούν αυτό οι εχθροί του;

Βγήκαν και οι "κυνηγημένοι" κουβανοί τής Φλόριντας να πανηγυρίσουν για τον θάνατο του διώκτη τους, σάμπως και δεν ξέρουμε και ποιοι το έβαλαν τότε στα πόδια καθώς έβλεπαν την επανάσταση να επικρατεί και ποιοι έφευγαν κακήν-κακώς κάθε φορά που αποκαλυπτόταν κάποια από τις αμέτρητες αντεπαναστατικές πράξεις που οργάνωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Επειδή δεν ξεχνάμε ότι επί Μπατίστα η Κούβα είχε καταντήσει ένα απέραντο καζίνο κι ένας απέραντος οίκος ανοχής, καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο όλοι εκείνοι που κουλάντριζαν αυτή την κατάσταση έφυγαν νύχτα για την Φλόριντα (με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μπατίστα), απ' όπου σήμερα το παίζουν "αντιστασιακοί" κι αυτοί και οι απογονοί τους.

Την καλύτερη απάντηση σ' αυτούς τους "κυνηγημένους" έδωσαν με την στάση τους οι κορυφαίοι και αξέχαστοι θρύλοι του αθλητισμού Αλμπέρτο Χουαντορένα, Τεόφιλο Στήβενσον και Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, όταν αρνήθηκαν να ενδώσουν στα εκατομμύρια δολλαρίων των ΗΠΑ και να εγκαταλείψουν την Κούβα. "Τί είναι ένα εκατομμύριο δολλάρια μπροστά στα οκτώ εκατομμύρια κουβανών που με αγαπούν;", είχε πει χαρακτηριστικά ο Στήβενσον, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στον καπιταλισμό και αναγκάζοντας το περιοδικό Sport Illustrated να τιτλοφορήσει το άρθρο του για εκείνον "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" (***).

"Κάποιοι πανηγύριζαν όταν πέθανε η Θάτσερ, τώρα είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε", δήλωσε ο Θάνος Τζήμερος, χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου για τα πανηγύρια. Επειδή ο λαός λέει "δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ ότι η Θάτσερ είχε φίλους τον Πινοτσέτ και τον Ρήγκαν ενώ ο Φιντέλ είχε τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Μπεν Μπελλά και τον Τσάβες. Δεν βλάφτει, επίσης, να θυμηθούμε ότι, όταν η Θάτσερ είχε τον νου της στον πόλεμο με την Αργεντινή, ο Κάστρο έστελνε γιατρούς και φάρμακα στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα και στην Ταϊλάνδη. Ε, όπως και να το κάνουμε, κάπου υπάρχει μια ποιοτική διαφορά η οποία δεν καταπίνεται όσες εμετικές αηδίες κι αν ξεστομίσουν τα τζημεροειδή όλου του κόσμου.

Με το πιστόλι και το βιβλίο. Σιέρρα Μαέστρα, 1958.

Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για τα κόκκαλα που κάρφωσε στον λαιμό των καπιταλιστών ο Φιντέλ αλλά δεν θα το κάνω. Ούτε θα αναμασήσω γνωστά πράγματα, όπως το φιάσκο της CIA στον Κόλπο των Χοίρων. Θα κλείσω τούτο το κείμενο με δυο πολύ μικρά αλλά εξαιρετικά ενοχλητικά στον λαιμό κοκκαλάκια. Πρώτον, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους θα μείνει στην μνήμη μας με το μικρό του όνομα, έτσι όπως καταγράφουμε τους δικούς μας ανθρώπους, με τα μικρά τους ονόματα ή με τα παρανόμια τους: Φιντέλ, Τσε, Άρης... Δεύτερον, από τις 25 Νοεμβρίου 2016 υπάρχει διαθέσιμη άλλη μια φυσιογνωμία (δίπλα σε τόσες και τόσες άλλες) για να στολιστούν με την φωτογραφία της τοίχοι σπιτιών ή γραφείων και για να αποτελέσει πρώτη ύλη για αφίσσες, πανώ και μπλουζάκια. Κι ας μείνουν τα τραμποειδή, τα τζημεροειδή και τα κάθε είδους και μορφής καπιταλοειδή και φασιστοειδή να ξεροκαταπίνουν κοιτώντας την φωτογραφία τής Μάργκαρετ...


---------------------------------------------------------------
(*) "Was Fidel good for Cuba?", Foreign Policy, 14/10/2009.
(**) "Οι μύθοι για την Κούβα", Το Βήμα, 4/10/1998
(***) "He'd rather be red than rich", Sport Illustrated, 18/3/1974 

Εσπασε ο πάγος

Μέχρι προχτές διαβάζαμε στην «Αυγή» ρεπορτάζ και αναλύσεις για το πόσο δεξιά «στρίβει το τιμόνι» το πολιτικό σύστημα σε ΗΠΑ - ΕΕ, για τη «Μαύρη διεθνή» των (εν αναμονή) ηγετών που υπερασπίζονται την «περιχαράκωση» και τον «απομονωτισμό» στην οικονομία και εκφράζουν εθνικιστικές απόψεις, για την ανάγκη «αριστερά και σοσιαλδημοκρατία» να συμπτήξουν κυβερνητικό μέτωπο σε όλη την ΕΕ για να υπάρξει ανάσχεση του ρεύματος προς τον εθνικισμό.

Ολα αυτά, μέχρι να σηκώσει ο Τραμπ το τηλέφωνο και να μιλήσει με τον Αλ. Τσίπρα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το Μέγαρο Μαξίμου και την «Αυγή», «κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, τονίστηκε ο κρίσιμος ρόλος της Ελλάδας για την ειρήνη και ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής - ιδιαίτερα σε μια περίοδο αυξανόμενης αποσταθεροποίησης - καθώς και οι σημαντικές προσπάθειες που έχει καταβάλει ο ελληνικός λαός για την αντιμετώπιση τόσο της οικονομικής όσο και της προσφυγικής κρίσης (...)

Επιβεβαιώθηκε η σημασία ενίσχυσης της στρατηγικής συνεργασίας των δύο χωρών σε σειρά τομέων, σε συνέχεια και της πρόσφατης επίσκεψης του Προέδρου Ομπάμα στην Ελλάδα (...) ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην προσφυγική και οικονομική κρίση, λέγοντας στον Αλέξη Τσίπρα: "Παρακολουθώ τη δουλειά που κάνετε. Εχει καταπληκτικά αποτελέσματα".

Επίσης, ο Ντόναλντ Τραμπ σημείωσε πως η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα ήταν "πολύ καλή" και ότι "ο ελληνικός λαός είναι ένας καταπληκτικός λαός"».

Το πανηγυρικό σχεδόν πνεύμα της ανταπόκρισης από το Μέγαρο Μαξίμου για την επικοινωνία Τσίπρα - Τραμπ σε τίποτα δεν θυμίζει τα ζοφερά ρεπορτάζ της «Αυγής» και τις αναλύσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του νέου Προέδρου.

Φαίνεται πως ένα τηλέφωνο ήταν αρκετό για να σπάσει ο πάγος με τη ...«Μαύρη διεθνή».

Πολιτικές διεργασίες στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ

Πολιτικές διεργασίες στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ

ΕΕ

Ενα από τα πολλά διαβούλια των εκπροσώπων των αστών στην Ευρωζώνη, στις Βρυξέλλες

Οι δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη, που παρατηρούνται σε διαφορετικό βαθμό στις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ, η διεύρυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της, φέρνουν πιο απροκάλυπτα στην επιφάνεια τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις σε κάθε χώρα, που επιδρούν και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Εκεί που έχει σχετικά ξεπεραστεί η κρίση του 2008 (π.χ. Γερμανία), δεν υπάρχει ουσιαστική δυναμική ανάκαμψης και επιτείνεται η διαπάλη για την πολιτική διαχείρισης που θα δώσει ώθηση στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, ζητούμενο είναι πώς θα είναι πιο αποτελεσματική η χειραγώγηση και ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, που εμφανίζονται σε κάθε χώρα ως «εθνική υπόθεση» ...για μια δήθεν «βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη». Αυτό είναι το μοτίβο, με όποιες παραλλαγές, που χρησιμοποιείται, είτε κυβερνούν οι νεοφιλελεύθεροι «δεξιοί», είτε οι «αριστεροί» διαχειριστές. Ταυτόχρονα, η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη σε πολλά πεδία επιδρά με τη σειρά της στις διεργασίες στα αστικά πολιτικά συστήματα. Η διαπάλη ανάμεσα στους διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που βιώνουν έτσι κι αλλιώς οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, εκφράζεται με τις τάσεις για μεγαλύτερη διεθνοποίηση (που είναι αντικειμενική τάση της λειτουργίας του κεφαλαίου) και των μέτρων προστατευτισμού της εθνοκρατικής βάσης της παραγωγής, που προβάλλεται ως επιλογή που μπορεί να βγάλει την οικονομία από την κρίση και δήθεν να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα. Αυτό φαίνεται ανάγλυφα στις εξελίξεις που έχουμε στις πιο ισχυρές χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, όπου θα αναφερθούμε ενδεικτικά.

«Εναλλακτικές» στην αντιλαϊκή πολιτική στη Γερμανία

Στη Γερμανία, παρότι είναι η πιο ισχυρή οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με την αστική τάξη πιο ωφελημένη από την κρίση σε σχέση με άλλες στη λυκοσυμμαχία, υπάρχει ανησυχία για τη χαμηλή ανάπτυξη (1,7% του ΑΕΠ το 2016) και τις όχι τόσο αισιόδοξες προβλέψεις (1,4% για το 2017). Ειδικά μετά την απόφαση για αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, παρατηρείται ανησυχία για αύξηση της συμμετοχής της Γερμανίας από 21% στο 25% στη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της ΕΕ, ενώ η στατιστική υπηρεσία καταγράφει πτώση εξαγωγών ειδικά εκτός Ευρωζώνης.
Γι' αυτό και μέσα στον κυβερνητικό συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών εκδηλώνονται διαφοροποιήσεις για την ανάγκη τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, που προσδοκούν να διασκεδάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τα πολλά χρόνια «παγώματος» των μισθών και του χτυπήματος δικαιωμάτων, που ξεκίνησε από τη λεγόμενη «Ατζέντα 2010» του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, που περιόρισε κοινωνικές παροχές, έφερε το νόμο Χαρτς IV, που αύξησε τη σύνταξη στα 67 έτη και διεύρυνε τη μερική απασχόληση και τα λεγόμενα «μινι τζομπς» των 400 ευρώ το μήνα. Διαφοροποιήσεις υπάρχουν και στις λεγόμενες προτάσεις για «δημοσιονομική χαλάρωση» που γίνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ειδικά οι Σοσιαλδημοκράτες, παρότι συμφώνησαν με τους Χριστιανοδημοκράτες να κατεβάσουν κοινό υποψήφιο, τον νυν υπουργό Εξωτερικών σοσιαλδημοκράτη Φρ. Β. Σταϊνμάγερ, στις προεδρικές εκλογές το Φλεβάρη του 2017, θα κονταροχτυπηθούν για την αναλογία μείγμα διαχείρισης, στις βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβρη, με τους ίδιους να εμφανίζονται ως προστάτες του «κοινωνικού κράτους». Αξίζει να θυμίσουμε ότι οι επίσης σοσιαλδημοκράτες του κόμματος «Λίνκε» - Αριστερά (που συμπροεδρεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) έτρεξαν να παρουσιάσουν τον Σταϊνμάγερ ως ευκαιρία για κοινό υποψήφιο της αριστεράς, αλλά όταν «αδειάστηκαν» ...κατάπιαν τη γλώσσα τους.
Στοιχείο που δείχνει τις διεργασίες που γίνονται είναι η άνοδος του νέου εναλλακτικού κόμματος του κεφαλαίου «Alternative fur Deutschland» (AfD - Εναλλακτική για τη Γερμανία), που ιδρύθηκε μόλις το 2013 και ξεπήδησε μέσα από τις ρατσιστικές διαδηλώσεις της «Pegida» (κατά της λεγόμενης «ισλαμοποίησης της Ευρώπης»). Το κόμμα αυτό έχει αύξηση σε όλες τις τοπικές βουλές (δημοσκοπικά σε παν-γερμανικό επίπεδο βρίσκεται πάνω από 10%) και εκφράζει το τμήμα εκείνο του κεφαλαίου που βλέπει τη Γερμανία σε διαφορετική σχέση με την Ευρωζώνη, με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, χειραγωγώντας και λαϊκά στρώματα.

Στη σκιά της Λεπέν η Γαλλία

Με το «Εθνικό Μέτωπο» (Front National - FN) της Λεπέν να παραμένει πρώτο στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές της επόμενης άνοιξης, στη Γαλλία εντείνονται οι διεργασίες και στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και σε αυτόν που χαρακτηρίζεται «πιο συντηρητικός».
Αυτό δείχνουν οι άφθονες «ανεξάρτητες» υποψηφιότητες που κατέθεσαν πρώην υπουργοί κυβερνήσεων Ολάντ - Βαλς, όπως ο Αρνό Μοντεμπούργκ και ο Εμανουέλ Μακρόν. Αυτό δείχνει και η ρευστότητα στην κεντροδεξιά, όπου ο μέχρι πρότινος πρόεδρος των Ρεπουμπλικάνων (κόμμα - μετεξέλιξη του UMP, που αναβαπτίστηκε για να στηθεί νέο σχήμα της άλλοτε γκολικής δεξιάς), Ν. Σαρκοζί, έμεινε εκτός β' γύρου για το προεδρικό χρίσμα και ο «αουτσάιντερ» Φρ. Φιγιόν θεωρείται το φαβορί που πιθανώς θα αναμετρηθεί με τη Λεπέν για την καρέκλα στα Ιλίσια Πεδία. Κοινός παρονομαστής η διάθεση «επαναξιολόγησης» διαφόρων πλευρών και της εξωτερικής πολιτικής, όπως οι σχέσεις με τη Ρωσία. Αλλά και στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, ιεραρχείται η μεγαλύτερη ευελιξία στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών αποφάσεων, για μεγαλύτερα περιθώρια στήριξης των ντόπιων μονοπωλίων απέναντι σε ανταγωνιστές τους.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα σφίγγει η θηλιά, που διαμορφώνουν αφενός οι ασταμάτητες μεταρρυθμίσεις για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μετά το πέρασμα του νόμου «Ελ Κομρί», για χάρη του οποίου η (κατά πολλούς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) «αριστερή» κυβέρνηση παρέκαμψε αρκετές φορές το Κοινοβούλιο και χρησιμοποίησε Προεδρικά Διατάγματα, τώρα παίρνουν σειρά νέες προτάσεις, όλες ενταγμένες στις κοινές κατευθύνσεις που συνδιαμορφώνονται στις Βρυξέλλες, όλες απαραίτητες για τη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» των γαλλικών μονοπωλίων.
Αφετέρου, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», η χώρα παραμένει σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» από τον περσινό Νοέμβρη και θα συνεχίσει μέχρι (τουλάχιστον;) την άνοιξη, αστυνομικοί και στρατιώτες συνεχίζουν να είναι ακροβολισμένοι πάνοπλοι σε μεγάλα αστικά κέντρα και μια σειρά μέτρα καταστολής να παραμένουν σε ισχύ, στοχοποιώντας οποιαδήποτε απόπειρα του λαού να αντισταθεί και να οργανωθεί για τα δικά του συμφέροντα.

Καταλύτης το Βrexit

Το βρετανικό δημοψήφισμα του περασμένου Ιούνη εντείνει τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς η αδυναμία των κομμάτων εξουσίας να πετύχουν κάτι παραπάνω από μία αναιμική καπιταλιστική ανάκαμψη δημιουργεί αντιπαραθέσεις. Αυτό συμβαίνει παρά την προφανή ενίσχυση των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών από το αποτέλεσμα υπέρ του Brexit (της αποχώρησης δηλαδή της χώρας από την ΕΕ), διότι η κόντρα αυτών με τις δυνάμεις που επιθυμούν την παραμονή στην ΕΕ και κυρίως τη διατήρηση της πρόσβασης στην ενιαία αγορά κλιμακώνεται σε όλα τα επίπεδα. Και στο εσωτερικό της κυβέρνησης των Συντηρητικών της Τερέζα Μέι, όπου οι υπουργοί έχουν χωριστεί σε «στρατόπεδα» υπέρ και κατά του Brexit, και στο εσωτερικό των δύο μεγαλύτερων κομμάτων εξουσίας (Συντηρητικοί και Εργατικοί), όπου το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αμφισβήτησε τις ηγεσίες που υπήρχαν προ του δημοψηφίσματος.
Ο πρώην πρωθυπουργός και τότε ηγέτης των Συντηρητικών, Ντέιβιντ Κάμερον, που υποστήριξε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί και από την κυβέρνηση και από την ηγεσία του κόμματος, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην Τερέζα Μέι.
Ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέφρι Κόρμπιν, αμφισβητήθηκε ανοικτά από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του και αναγκάστηκε να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την ηγεσία των Εργατικών, αφού οι 172 από τους 230 Εργατικοί βουλευτές τον κατηγόρησαν ότι έκανε απρόθυμα εκστρατεία εναντίον του Brexit. Από την πρόκληση αυτή, ο Κόρμπιν βγήκε ενισχυμένος και αδιαμφισβήτητος αρχηγός, παίρνοντας το 61,8% των ψήφων των μελών του κόμματος.
Ταυτόχρονα, αναδεικνύονται ενισχυμένες αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, που προσπαθούν να επωφεληθούν για να εγκλωβίσουν και να χειραγωγήσουν λαϊκά στρώματα, προς όφελος των μονοπωλιακών συμφερόντων που εκπροσωπούν, όπως φαίνεται να συμβαίνει με το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP). Ο αρχηγός του, Νάιτζελ Φάρατζ, υπέβαλε αρχικά την παραίτησή του λίγες βδομάδες μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, λέγοντας πως «πέτυχε» το στόχο του. Ομως, οι συγκρούσεις που σημειώθηκαν εσωκομματικά, όχι μόνο παρέτειναν την παραμονή του στην αρχηγία του UKIP, αλλά τον επανέφεραν ενισχυμένο, και λόγω της καλής σχέσης που καλλιέργησε με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Δημοψήφισμα με ευρύτερη σημασία στην Ιταλία

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 4ης Δεκέμβρη ίσως επιδράσει καθοριστικά στον πολιτικό χάρτη της Ιταλίας, με δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι επαναφέρει το ενδεχόμενο παραίτησής του αν καταψηφιστούν οι αλλαγές που προτείνει η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) και επικρατήσει το «όχι».
Το δημοψήφισμα αφορά αλλαγές που θα ενισχύσουν την ευελιξία της αστικής κρατικής μηχανής. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προκρίνουν το «όχι» ως καταδίκη της σημερινής κυβέρνησης, χωρίς αναγκαστικά να διαφωνούν με το στρατηγικό πυρήνα των προτεινόμενων αλλαγών.
Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν σημαντικό προβάδισμα στο «όχι», μέχρι και με δέκα ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Ωστόσο, ενδεικτικές των διεργασιών είναι τοποθετήσεις όπως αυτές του πρώην υπουργού, πρώην γραμματέα και νυν βουλευτή του PD, Πιερλουίτζι Μπερσάνι, ότι θα ψηφίσει «όχι», επειδή «τυχόν νίκη του "ναι" θα δημιουργήσει μεγαλύτερη αστάθεια». Παράλληλα, υποστήριξε ότι «η κυβέρνηση πρέπει να μείνει στη θέση της» (σε κάθε περίπτωση), αλλά και ότι «μέσα στον επόμενο χρόνο είναι ανάγκη να ασχοληθούμε αμεσότερα και με την οικονομία», χαρακτηρίζοντας «βλακείες» τα περί «εξόδου από το ευρώ» αν επικρατήσει το «όχι» και υπογραμμίζοντας: «Η Ευρώπη έχασε μεγάλο ποσοστό ομοιογένειας εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης (...) Πρέπει να ποντάρουμε σε νέες ευρωπαϊκές πολιτικές. Αλλά και να καταστήσουμε σαφές ότι παραμένουμε ευρωπαϊστές».
Τους τελευταίους μήνες, πάντως, η ίδια η κυβέρνηση Ρέντσι διεκδίκησε επίμονα μεγαλύτερη «ευελιξία» ως προς τη δημοσιονομική προσαρμογή με βάση τις συμφωνίες της ΕΕ, στο πλαίσιο της ευρύτερης διαπάλης για το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, συνεχίζει να ενισχύεται και το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Κίνημα των Πέντε Αστέρων», εκφράζοντας μερίδες του κεφαλαίου που ιεραρχούν άλλες συμμαχίες.
Αντίστοιχες διεργασίες στο αστικό σύστημα γίνονται και σε άλλες χώρες. Η Ισπανία σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας μετά από ένα χρόνο παζαριών, με το νεοφιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα του Μ. Ραχόι, που έχει την ανοχή των Σοσιαλδημοκρατών, όπου υπήρξαν έντονοι διχασμοί με παραίτηση του γραμματέα τους, και τους «Πολίτες» (συνονθύλευμα σαν το Ποτάμι). Στην Αυστρία στις 4 Δεκέμβρη γίνεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών, με τον αντιδραστικό Νόμπερτ Χόφερ του «Κόμματος Ελευθερίας» να προβάλλει αντιλήψεις πιο κοντά στο αστικό ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα. Στην Πορτογαλία σχηματίστηκε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με τη στήριξη των αριστερών (συμπεριλαμβανομένου του Πορτογαλικού ΚΚ), που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι άλλες αστικές κυβερνήσεις.