Υποκρισία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Υποκρισία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας ανέδειξε, για άλλη μια φορά, αυτό που πραγματικά είναι η ΕΕ, όσο και αν προσπαθούν ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, και η συγκυβέρνηση να κρύψουν με τα λεγόμενά τους περί «ανάγκης επιστροφής στις αξίες και αρχές της». Πρόκειται για διακρατική καπιταλιστική ένωση, δηλαδή ιμπεριαλιστικό οργανισμό για τις υποθέσεις του κεφαλαίου και αυτό είναι από τα γεννοφάσκια της, από την ιδρυτική της πράξη με την Ενωση Χάλυβα και Ανθρακα. Οι αξίες της ήταν πάντα αυτές της εξασφάλισης της κερδοφορίας των καπιταλιστών στον ανταγωνισμό τους με αυτούς άλλων περιοχών του πλανήτη, μέσα από την κοινή στρατηγική της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε κάθε χώρα. Βεβαίως, ο ανταγωνισμός είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει και τις σχέσεις των αστικών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων μέσα στην Ενωση και εκδηλώνεται με διάφορους κάθε φορά «άξονες» και «αντιάξονες» και συγκυριακές συνεργασίες, όπως αυτή που παρουσιάζεται ως σύμπλευση της Γερμανίας και της Ελλάδας με αφορμή το Προσφυγικό. Το ανατολίτικο παζάρι που κάνει η τουρκική αστική τάξη, αξιοποιώντας το Προσφυγικό, είναι μέρος αυτού του ευρύτερου ανταγωνισμού.

***

Στην έκτακτη Σύνοδο μπήκαν οι πρώτες βάσεις και σε αυτή της επόμενης βδομάδας υποτίθεται θα καταληχθεί η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία για τη λεγόμενη ελεγχόμενη ροή των ξεριζωμένων από τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και την Ασία, δηλαδή το πώς θα ανοιγοκλείνει η στρόφιγγα σύμφωνα με τα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών. Η διαδικασία αυτή με τα πολλά «κόσκινα» και την παραβίαση ακόμα και αυτών των διεθνών συμφωνιών, όπως της Γενεύης, για τον ορισμό του πρόσφυγα, όπως και όλη η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ με την εφαρμογή των Συνθηκών της Σένγκεν και του Δουβλίνου, την ένταση της καταστολής, δημιουργεί συνθήκες εγκλωβισμού χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων και στη χώρα μας.

Ταυτόχρονα, όμως, με τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό της ΕΕ, που πολλές φορές οι αστικές κυβερνήσεις προσπαθούν να μπλέξουν με την ειλικρινή και ανιδιοτελή λαϊκή αλληλεγγύη προς τους ξεριζωμένους, υπάρχουν προβληματισμοί στους αστούς για τους χειρισμούς που γίνονται. Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση που κλιμακώνεται για τη Συνθήκη Σένγκεν (για ελεύθερη κίνηση πολιτών χωρίς συνοριακούς ελέγχους εντός των συνόρων των 26 χωρών - από τις 28 - που την συνυπογράφουν) με αφορμή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την απόφαση πολλών χωρών να ανοιγοκλείνουν τα σύνορα. Ετσι, η κεντρική οργάνωση των 80 γερμανικών βιομηχανικών και εμπορικών επιμελητηρίων - ως πιο ...ρεαλιστές καπιταλιστές - ζητάει να εφαρμοστεί η Σένγκεν και εκτιμά ότι λόγω της αναμονής στα σύνορα, των ουρών αυτοκινήτων, της γραφειοκρατίας, των αυξημένων δαπανών αποθήκευσης, το κόστος φτάνει τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Το Ινστιτούτο Bertelsmann ανεβάζει το κόστος στα 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο ενώ για το σύνολο της ΕΕ, χωρίς το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα, την Κύπρο και την Κροατία, το ποσό αυτό φθάνει τα 143 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Κάποιες άλλες αναλύσεις αποδίδουν σε αυτή την κατάσταση και αύξηση των τιμών κατά 3%. Και από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, από καιρό έχει σημειωθεί - προφανώς για το κοινό καλό του ευρωενωσιακού κεφαλαίου - ότι «όποιος σκοτώσει τη Σένγκεν, θα θάψει και την εσωτερική αγορά», ενώ η ίδια η Κομισιόν εκτιμά το κόστος ετησίως στα 18 δισεκατομμύρια ευρώ. Φυσικά, όλες αυτές οι αναλύσεις και οι αποκλίσεις έχουν τις σκοπιμότητές τους, χωρίς να υπάρχουν ασφαλή κριτήρια για το ακριβές κόστος. Ωστόσο, η ανησυχία μερίδων του κεφαλαίου εκφράζει τη γενικότερη αντιπαράθεση που εκδηλώνεται και έχει πολλές πτυχές, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που υπάρχουν τόσο μέσα στην Ενωση, αλλά και στο πλαίσιο κάθε αστικού κράτους.

***

Τμήμα αυτής της κόντρας είναι και το πώς αντιμετωπίζεται η προώθηση της σχέσης με την Τουρκία, δηλαδή των επιδιώξεων της τουρκικής αστικής τάξης, που διαφάνηκαν και στη σύνοδο της Δευτέρας για ευνοϊκότερες σχέσεις με την ΕΕ. Αυτό εκφράστηκε και από αναλύσεις διαφόρων επιτελείων, που φαίνονται και στα δημοσιεύματα του διεθνούς αστικού Τύπου, τα οποία εστιάζουν στα παζάρια και τα πάρε-δώσε έως την κριτική γιατί ...δίνονται πολλά στην Τουρκία χωρίς εγγυήσεις ότι μπορεί να εφαρμόσει τα συμφωνημένα. Κάποιες αναλύσεις προβάλλουν το αντιδημοκρατικό καθεστώς της Τουρκίας, με αφορμή την κατάργηση της ελευθερίας του Τύπου και το πρόσφατο κλείσιμο ΜΜΕ και μιλάνε για «συμφωνία ντροπής». Ολες αυτές, όμως, οι αναλύσεις είναι εν πολλοίς υποκριτικές, γιατί όλοι γνωρίζουν το ρόλο τόσο της Τουρκίας, όσο και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, πετρελαιομοναρχιών του Κόλπου, που συνέβαλαν στη δημιουργία των εγκληματιών του «Ισλαμικού Κράτους», τους οποίους τώρα υποτίθεται πολεμάνε και με τις επεμβάσεις ξεσπίτωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Επίσης, όλοι υπηρετούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το να σχολιάζεις το υπαρκτό παζάρι ανάμεσα στους αστούς και να κρύβεις τη βασική αιτία για το δράμα των ξεριζωμένων αποτελεί συνενοχή σε ένα έγκλημα διαρκείας. Να γιατί είναι αναγκαίο να συνδυαστεί η μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.