Επιτάχυνση.

Επιτάχυνση...

Το γνώριμο σκηνικό με φόντο την επάνοδο των υψηλόβαθμων κλιμακίων της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ στην Αθήνα στήνουν, για μια ακόμη φορά, η συγκυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, εστιάζοντας στην άρση της «επενδυτικής αβεβαιότητας», στην υπόθεση της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους, στην έγκαιρη εκταμίευση των δόσεων από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών κ.ο.κ. Στην εξασφάλιση, δηλαδή, αυτών των όρων που θα στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Η ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου είναι «σπαρμένη» με το μπαράζ των αντιλαϊκών μέτρων που θα αρχίσουν άμεσα να καταφτάνουν για ψήφιση από τη Βουλή, με στόχο αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για το κεφάλαιο, κάλυψη δημοσιονομικών κενών με μόνιμο τρόπο, επίτευξη αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς τόσο για το 2016 όσο και για τα επόμενα χρόνια.

Το μενού, με βάση την αντιλαϊκή συμφωνία, περιλαμβάνει πολλαπλές παρεμβάσεις, με άξονες την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, τη δραστική μείωση των συντάξεων, την απογείωση της φοροληστείας στα λαϊκά στρώματα, τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία, την εκχώρηση φρέσκου ζωτικού χώρου σε επιχειρηματικούς ομίλους, μέσω του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.

Ολα τα προηγούμενα έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα αντιλαϊκά μέτρα και των τριών μνημονίων, ενώ στον επόμενο τόνο θα έρθουν και οι παρεμβάσεις για το «ανοιχτό» ζήτημα των εργασιακών σχέσεων.

Οι σοβαρές και επικίνδυνες εξελίξεις στο Προσφυγικό δεν πρέπει να αξιοποιηθούν για να κρύψουν την επιτάχυνση της αντιλαϊκής επίθεσης που ετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα. Αλλωστε, αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η τρέχουσα «αξιολόγηση» περιλαμβάνει και άλλα νευραλγικά ζητήματα για το εγχώριο κεφάλαιο. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν το νέο «πρότυπο της παραγωγικής ανασυγκρότησης», ο λεγόμενος αναπτυξιακός νόμος, οι παραπέρα «απελευθερώσεις» κλάδων και υπηρεσιών της οικονομίας και της παραγωγής, με στόχο τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών. Αυτά, με τη σειρά τους, σημαίνουν κρατικές επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες, σε συνδυασμό βέβαια με φοροαπαλλαγές, ελαφρύνσεις, απαλλαγές και άλλα προνόμια, με στόχο την τόνωση των νέων κερδοφόρων επενδύσεων του κεφαλαίου. Και, βεβαίως, οι ιδιωτικοποιήσεις, με τη δημιουργία νέου «Ταμείου», προκειμένου να ενισχύσουν αφειδώς το κεφάλαιο με τομείς οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων, η «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους αποτελεί μια ακόμη απάτη ολκής. Αποτελεί υπόθεση ξένη και εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα. Συνδέεται με την ολόπλευρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και ταυτόχρονα προσδίδει στην κυβερνητική - κρατική διαχείριση κάποιους «βαθμούς ελευθερίας», στην κατεύθυνση διοχέτευσης επιπλέον διαθέσιμων κεφαλαίων για την ενίσχυση των τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, μια ακόμη από τις πτυχές της αντιλαϊκής διαβούλευσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αποτελεί και το ζήτημα του νέου παράλληλου και συμπληρωματικού μνημονίου, που θα συμφωνηθεί και με την πλευρά του ΔΝΤ. Αυτό, με τη σειρά του, θα έρθει να «κουμπώσει» με αυτό που ήδη έχει συμφωνηθεί με την Ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση, το εν λόγω μνημόνιο θα συνοδευτεί με την υπογραφή και μιας ακόμη δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ, ενώ τα αντιλαϊκά παζάρια στην πορεία και την εξέλιξή τους θα ανεβάζουν τον αντιλαϊκό πήχη και τα μέτρα, είτε εντός μνημονίου είτε και πέραν αυτού.

Σε αυτό το φόντο, από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων προβάλλει η ανάγκη οργάνωσης της πάλης τους και της αντεπίθεσης, αντίστοιχης με το μέγεθος της επίθεσης και της βαρβαρότητας που εκδηλώνονται από την πλευρά της συγκυβέρνησης και των μονοπωλίων. Σταθμός σε αυτήν την πορεία είναι η 48ωρη απεργία όταν η κυβέρνηση φέρει τον αντιασφαλιστικό νόμο στη Βουλή.