Το άλλο μισό του ουρανού

Αν και η γυναίκα συνήθως ταυτίζεται με την καρπερή γη, στην οποία εισχωρεί ο ουρανός, για να τη γονιμοποιήσει και να δώσει ζωή.

Μερικές σκόρπιες σημειώσεις λοιπόν για τη χτεσινή ημέρα. Που αν την ξεχνούσε κανείς στη σοβιετία, κέρδιζε την κοινωνική κατακραυγή των υπολοίπων. Και που δεν είναι μία τυπική γιορτή, σαν το πανηγυράκι του αγίου Βαλεντίνου, κι ας προσπαθούν να το κάνουν τέτοιο, όπως λέει μια φίλη. Για να συμπληρώσω λοιπόν ένα χτεσινό τιτίβισμα:
Η μέρα της γυναίκας δεν είναι ladies night, ούτε πανηγυράκι σαν τη μέρα των ερωτευμένων, η Πρωτομαγιά δεν είναι για λουλούδια, στεφάνια, κτλ, και η 9η Μάη δεν είναι προφανώς η μέρα της Ενωμένης Ευρώπης.

Κατά τα άλλα:

Η ελευθερία είναι για εμάς μια ωραία γυναίκα. Ενώ για τα αστικά χοντρογούρουνα (που είναι χοντρόψυχα, ακόμα κι αν έχουν λεπτό, γυμνασμένο σώμα), μια ωραία γυναίκα δεν μπορεί να είναι ελεύθερη, αν θέλει να είναι ωραία. Είναι υποταγμένη στο σατράπη της, τη "θηλυκότητά της" και τα υπαγορευμένα πρότυπα ομορφιάς. Και πάντως δεν είναι ελεύθερη να φάει ό,τι θέλει, αν δε θέλει να την κοιτάζουν λες και είναι καμιά γουρούνα -ενώ ελάχιστοι τολμάνε να κοιτάξουν σαν γουρούνια τα αστικά χοντρογούρουνα, από τον παραπάνω στίχο, που μας στερούν την πραγματική ελευθερία.

Η γυναίκα έχει έναν προκαθορισμένο ρόλο να παίξει και την ελευθερία να τον ερμηνεύσει όπως θέλει, όσο παραμένει αυστηρά σε αυτά τα πλαίσια. Στήριγμα και συμπλήρωμα ενός μεγάλου άνδρα, το μυστικό που κρύβεται πίσω από τη δική του επιτυχία. Ενός άνδρα που την κατακτά, για να την έχει στο πλευρό του, από το οποίο δημιουργήθηκε εξάλλου -για να μην ξεχνάμε το προπατορικό, σεξιστικό αμάρτημα του θεού, με τους πρωτόπλαστους.
Αν θέλει να ξεφύγει από αυτή τη θέση και να πρωτοστατήσει, πρέπει να υιοθετήσει τις ίδιες ακριβώς αξίες-προδιαγραφές, που δεν είναι αντρικές και γενικώς έμφυλες, αλλά ταξικές και καταπιεστικές.

Το αστικό πρότυπο θέλει τον άντρα μάτσο και ματσωμένο, για να μπορεί να ρίξει θηλυκά στην απόχη του. Νοιάζεται μόνο για το αποτέλεσμα κι όχι για ρομαντικούς αναχρονισμούς, περιορίζοντας το θαυμασμό προς το ωραίο σε περίτεχνες φράσεις του τύπου "μουνάρα".
Φροντίζει όμως για όλα. Πχ για την πλήρη ισότητα, καταργώντας την προστασία της μητρότητας και τα "προνόμια" των γυναικών, που σήμερα συνταξιοδοτούνται μια πενταετία πριν από τους άντρες.

Προπαντός φροντίζει για την ίδια την (ψευτο)άρνησή του, με τη "ριζοσπαστική" άποψη πως τα φύλα δεν είναι αυθύπαρκτα, αλλά σύμβαση, κοινωνική κατασκευή και προσωπική επιλογή του καθενός. Όπως ακριβώς κι οι συντάξεις εξάλλου. Αν θες, μπορείς να δίνεις εισφορές και να καθορίσεις εσύ το ύψος της μελλοντικής σύνταξής σου. Κι υπάρχει πάντα κι η ιδιωτική ασφάλιση, που παρέχει μεγάλες ευκαιρίες (για κέρδος στην επιχείρηση).
Πληθώρα κι ελευθερία επιλογών.
Ακόμα και για να αυτοδιαθέσεις -sic- το σώμα σου και να γίνεις πχ ιερόδουλη. Δεν έχεις να ζήσεις, δεν έχεις να βιοποριστείς; Είσαι λεύτερη...

Ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα.
Η ελευθερία για αυτούς είναι... είναι...
Μα δεν είναι πολύ σεξιστικό να λέμε ότι η ελευθερία είναι γυναίκα; Τη ρωτήσαμε να μας πει πώς αυτοπροσδιορίζεται;

Στις ιστορίες αστικής, καθημερινής τρέλας και παρακμής, μπορεί να δει κανείς να υπερασπίζονται πχ τη Σαράποβα (τενίστρια που βγήκε ντοπέ) γιατί είναι όμορφη κι ελκυστική, και να προσθέτουν πως αποκλείεται να μην ντοπάρεται και η Σερένα Ουίλιαμς, που έχει το μειονέκτημα να είναι μαύρη και εύσωμη. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν ντοπάρεται ή όχι, που είναι σχεδόν απίθανο να μην... στο υψηλό, επαγγελματικό επίπεδο. Όσο απίθανο είναι να μη χέζουν οι αρκούδες στο δάσος.

Επίσης, είναι εκπληκτικό πόσες σεξιστικές εξυπνάδες και αήττητα επιχειρήματα μπορεί να διαβάσει κανείς για την υπόθεση της αθλητικογράφου που μαγνητοσκοπήθηκε (και διαπομπεύτηκε) γυμνή εν αγνοία της. Κι αυτό δεν αναιρείται από οποιοδήποτε δικό της φάλτσο-ατόπημα, κατά το χειρισμό της υπόθεσης (αν υποθέσουμε δηλ πως είναι φιλοχρήματη και αξιοποιεί το γεγονός, για να βγάλει πολλά λεφτά).

Ο καπιταλισμός απελευθερώνει υποτίθεται την ανθρώπινη προσωπικότητα και το άτομο, για να το εγκλωβίσει σε πανομοιότυπα, ομαδοποιημένα γούστα κι υπαγορευμένες μόδες, που θεωωρητικά ο καθένας μας διαμορφώνει κι επιλέγει αυθόρμητα.

Και πώς να πάει κανείς ή μάλλον καμιά ενάντια στη δικτατορία των προτύπων; Πρέπει να ξυρίσει τα πάντα, για να μην την πουν Κνίτισσα των 70'ς, με ταγάρι, άρβυλα κι αξύριστες μασχάλες. Να πάρει σέξι εσώρουχα κι άβολα κορδόνια, για να μην της πουν πως φοράει τη βράκα της γιαγιάς της. Και να βάψει απαραιτήτως τα νύχια της, για να μην είναι σαν πιτόγυρο χωρίς μουστάρδα (ή χωρίς τζατζίκι, δεν είναι αυτό το θέμα μας).

Κι αν το θέλει, έχει καλώς. Αν όχι όμως, πρέπει να το κάνει, γιατί το θέλουν οι άντρες. Που δεν είναι έτσι ακριβώς -όχι για όλους δηλ. Αλλά είναι αλήθεια ότι συνηθίζεις σε ό,τι βλέπεις πολλές φορές και το ψάχνεις ασυνείδητα.
Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν πρέπει να λειτουργείς και να ντύνεσαι ψυχαναγκαστικά, ακόμα και ως εναλλακτικιά, που σνομπάρει υποτίθεται τα πρότυπα, τους κανόνες κι όλα τα παραπάνω, αλλά τα αντικαθιστά με "δικά μας, κινηματικά" φετίχ (μαύρα ρούχα, πίρσινγκ, σαλβάρια, αναλόγως το χώρο).

Κι εμείς σφοι, τι κάνουμε; Ό,τι μπορούμε γενικώς. Αλλά φτάνει αυτό;
Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην καθιέρωση της παγκόσμιας μέρας της γυναίκας. Ανέδειξαν από τις γραμμές τους μεγάλες επαναστατικές μορφές, σαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ -που έχει γενέθλια την ίδια μέρα με την επέτειο θανάτου του Στάλιν. Έδωσαν πρώτοι δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες κι όπλο στο χέρι (αλλά και παντελόνι να φορέσουν, γιατί με το φουστάνι δεν μπορείς να περάσεις πολύ εύκολα ένα ποτάμι) Σφυρί-δρεπάνι και όπλο στο φουστάνι. Και το ΚΚΕ ανέδειξε την πρώτη γυναίκα πολιτική αρχηγό, την Αλέκα, που δίνει κάθε τόσο φοβερά στιγμιότυπα στους φωτογράφους. (Κι άσε τους άλλους να ασχολούνται με τη Ζωή και να ψαρώνουν με το υφάκι της).

Να είναι άραγε δικό της; Ή να της βγαίνει να το κάνει με όλα;

Και βασικά έχει γράψει ίσως το πιο ολοκληρωμένο έργο στην ελληνική βιβλιογραφία για το γυναικείο ζήτημα.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως ο Αριστοφάνης συνέδεσε στην εποχή του τις γυναίκες με το αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα (Λυσιστράτη) και μια μορφή κομμουνισμού (Εκκλησιάζουσες), η οποία θα μπορούσε να είναι και ένα αποτύπωμα της ανάμνησης της μητριαρχικής κοινότητας και του πρωτόγονου κομμουνισμού.

Από την άλλη όμως, κανείς δε ζει σε γυάλα, για να είναι τελείως απαλλαγμένος από κατάλοιπα και αστικές προλήψεις. Ας αναρωτηθεί ο κάθε σφος πχ για τα ποσοστά παρουσίας γυναικείων στελεχών στα ανώτερα όργανα και αν έχει υποτιμήσει ασυνείδητα κάποια σφισσα που ανέλαβε να μιλήσει πχ σε ένα γεμάτο κι άγριο αμφιθέατρο (όπου δεν αρκούν τα επιχειρήματα, για να επιβληθείς) ή σε μια σύσκεψη για ένα θέμα, που απαιτεί καλή συγκρότηση και θεωρητική κατάρτιση. Αν και προφανώς, δεν μπορούμε από κανέναν να έχουμε μεγάλες προσδοκίες, να έχει διαβάσει πχ το Κεφάλαιο, από τα 15 του, όπως έκανε η Παπαγγελή (κι είναι εκπληκτικό πώς σε αυτή την περίπτωση διάφοροι σεξιστές ανακάλυψαν σεξιστικά, ειρωνικά σχόλια, και όχι πολιτική σάτιρα ενάντια στις προκλητικές δηλώσεις της.

Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες είναι το άλλο μισό του ουρανού. Και χωρίς αυτές είναι ουτοπικό και αστείο να νομίζει κανείς πως μπορεί να πετύχει η επουράνια έφοδος...