Επιτακτική ανάγκη η ιδεολογική και οργανωτική ανασύνταξη του κινήματος

Επιτακτική ανάγκη η ιδεολογική και οργανωτική ανασύνταξη του κινήματος

Αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών

Στιγμιότυπο από τη μαζική εκδήλωση - παρουσίαση

Στην γεμάτη με κόσμο αίθουσα του Δημαρχείου στο Χαϊδάρι, παρουσιάστηκε την περασμένη Κυριακή η νέα μπροσούρα που εξέδωσε η Τομεακή Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών, συνοψίζοντας τις εξελίξεις από τη λήξη της εννιάμηνης απεργίας τον Ιούλη του 2012 μέχρι τις δικαστικές διώξεις, τις καταδίκες και το κλείσιμο του εργοστασίου. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΕ Βιομηχανίας.

***

Η συμβολή του αγώνα των Χαλυβουργών στο εργατικό κίνημα ήταν μεγάλη, γεγονός που πολλοί εργάτες αναγνωρίζουν. Θα ήταν αλλιώς, όμως, τα πράγματα, αν το παράδειγμά τους τότε το ακολουθούσαν και άλλα εργοστάσια του κλάδου του Μετάλλου, ολόκληρος ο κλάδος, όλοι οι κλάδοι της Βιομηχανίας.
Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί, γιατί μας βοηθάει στο να δούμε καλύτερα το τι εργατικό κίνημα χρειάζεται σήμερα, με ποια γραμμή και ποια οργάνωση, για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί η επίθεση του αντιπάλου και να περάσει στην αντεπίθεση.
Σήμερα, για παράδειγμα, αναπτύσσονται σε αρκετούς χώρους αγώνες. Ανάβουν ξεχωριστές φωτιές και σβήνουν, χωρίς να πολλαπλασιάζονται, να επεκτείνονται στον όμιλο, στον κλάδο, γιατί ο κάθε αγώνας δεν γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου. Υπάρχουν φορές που οι εργάτες χαίρονται όταν κάποια άλλη επιχείρηση του κλάδου κλείσει, γιατί θα έχει περισσότερες δουλειές η επιχείρηση που δουλεύουν. Ταυτίζουν το συμφέρον τους με το συμφέρον της επιχείρησης, επιδρά ο συντεχνιασμός, η λογική «της επιχείρησής μας».
Από την άλλη, οργανώνονται κλαδικοί αγώνες που δεν στηρίζονται απ' όλα τα εργοστάσια των κλάδων, γιατί σε πολλά κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια, η λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», αλλού ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που βάζει εμπόδια.
Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιηθεί ότι τα επιτελεία της αστικής τάξης, για να προωθήσουν τα αντεργατικά τους σχέδια, συντονίζονται σε κάθε κλάδο και γενικότερα, επεξεργάζονται και βαθαίνουν την ενιαία γραμμή τους απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της. Οτι παρά τις αντιθέσεις τους μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν στην επίθεση απέναντι στους εργάτες. Ο Μάνεσης, για παράδειγμα, είχε τη στήριξη απ' όλη την τάξη του, από το κράτους τους, τη δικαιοσύνη τους, τα μέσα προπαγάνδα τους.
Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται να προβάλουμε με μεγαλύτερη ένταση την ανάγκη ιδεολογικής και οργανωτικής ανασύνταξης του κινήματος, να κατανοηθεί το περιεχόμενο, ο στόχος της. Πως όταν εμείς μιλάμε για κίνημα, σε καμία περίπτωση δεν το ταυτίζουμε με έναν αγώνα ή μια κινητοποίηση ανάλογα με το ξέσπασμα του ενός ή του άλλου προβλήματος στο εργοστάσιο, στον κλάδο κ.λπ.
Μιλάμε για ένα ενιαίο πανελλαδικό κίνημα με βάση τον κλάδο, που θα πατάει γερά στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους τόπους δουλειάς, που θα διακρίνεται για τη σταθερή συμμετοχή στην οργάνωση, στη δράση, με πολύμορφα χαρακτηριστικά με βάση τις ανάγκες της ζωής των εργαζομένων, που θα παλεύει σε ενιαία κατεύθυνση και δε θα εξαντλείται στη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες ή και σε κάποιες απεργίες και κινητοποιήσεις.

Ο αντίπαλος είναι ισχυρός αλλά όχι ανίκητος

Σήμερα, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα εργατών που νομίζει ότι δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, γιατί ο αντίπαλος είναι ισχυρός και αυτό τον κρατάει σε αδράνεια. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο εμφανίζεται και ότι οι αγώνες έχουν αποτελέσματα.
Ο αγώνας των Χαλυβουργών ήταν ένας αγώνας ενός εργοστασίου και όμως ανάγκασε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να τους χτυπήσει και παρ' όλα αυτά κράτησε 9 μήνες, την πλειοψηφία δεν μπόρεσαν να την λυγίσουν. Μέσω της αλληλεγγύης και άλλων μορφών κινητοποίησε και ευαισθητοποίησε χιλιάδες εργάτες, ανέδειξε το βάρβαρο πρόσωπο της εργοδοσίας, της έκανε ζημιά. Στρίμωξε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον ανάγκασε να εκτεθεί περισσότερο στα μάτια των εργατών. Βοήθησε αρκετούς εργάτες να ξεπεράσουν το φόβο, να καταλάβουν τη δύναμή τους.
Το ίδιο επιβεβαίωσαν και οι τελευταίες κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, απεργίες. Ανάγκασαν την κυβέρνηση να καθυστερήσει να φέρει το Ασφαλιστικό, πιθανόν και να μην φέρει τώρα όσα είχε αποφασίσει τον Αύγουστο. Ανάγκασε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να ταχθούν κατά του κυβερνητικού ασφαλιστικού σχεδίου, χωρίς να διαφωνούν στην ουσία του. Ανάγκασαν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό να ελιχθεί για να μην απομονωθεί. Απέδειξαν τη δύναμη του εργατικού κινήματος, παρ' όλο που και αυτή τη φορά η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν κινητοποιήθηκε.
Κανένας δεν είπε ότι ο αντίπαλος δεν είναι ισχυρός. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η εργατική τάξη δεν έχει συνειδητοποιήσει την ακατανίκητη δύναμή της, ότι «χωρίς αυτή γρανάζι δε γυρνά». Το πρόβλημα είναι ότι η εργατική τάξη ακόμα δεν την έχει αξιοποιήσει. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης παραμένει ανοργάνωτη. Σε πολλά εργοστάσια δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, οργιάζει η νοθεία και έτσι ο αντίπαλος φαίνεται πιο ισχυρός απ' ό,τι στην πραγματικότητα είναι.
Σήμερα, όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε ποια θα ήταν η δύναμή μας, αν μέσα στα εργοστάσια είμαστε οργανωμένοι, είχαμε συγκροτήσει ισχυρά ταξικά εργοστασιακά σωματεία, ισχυρά κλαδικά συνδικάτα και συμμετείχαμε όλοι ενεργά. Αν συνολικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρχε άλλος συσχετισμός και δεν πλειοψηφούσαν οι δυνάμεις του συμβιβασμού, της κοινωνικής διαχείρισης και συναίνεσης.
Αν όλοι μας είχαμε συμβάλλει στο να έχει συγκροτηθεί ένα πανελλαδικό κίνημα με βάση τον κλάδο, με ισχυρά πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους δουλειάς, με ενιαία κατεύθυνση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, στις κυβερνήσεις και το κράτος, στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά.

Ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς και διαπάλης στο κίνημα

Μέσα από τον αγώνα των Χαλυβουργών αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πως δεν φτάνει η συμμετοχή σε αγώνες, ακόμα και με ανεβασμένες μορφές, για να αλλάξει η συνείδηση του εργάτη. Δεν φτάνει η σύγκρουση με τον εργοδότη, γιατί αυτός δεν είναι μόνος του, έχει την κυβέρνηση, το κράτος, τα κόμματά του, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, είναι μέλος μιας τάξης που έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία. Γι' αυτό μέσα σε κάθε αγώνα χρειάζεται να γίνεται ταυτόχρονα και συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική δουλειά.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί σήμερα, μαζί με τον οικονομικό πόλεμο που κάνει η αστική τάξη απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δυναμώνει ταυτόχρονα και τον ιδεολογικό πόλεμο. Εχει στην κυβέρνησή της ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μεγαλύτερη ικανότητα από τα προηγούμενα στο να κάνει το μαύρο - άσπρο, να ενσωματώνει συνειδήσεις και μέσα από το κίνημα.
Γι' αυτό σήμερα, η προσπάθεια για να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι, για να έχει επιτυχία η 48ωρη απεργία, η Πρωτομαγιάτικη απεργία και συγκέντρωση, απαιτεί το ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς και διαπάλης μέσα στο κίνημα.
Σε πολλούς εργάτες, για παράδειγμα, που σήμερα κινητοποιούνται, που μας πλησιάζουν και μας ακούνε, συνυπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία. Ζητάνε να αποσυρθεί το Ασφαλιστικό και τα μέτρα, ταυτόχρονα όμως είναι με την καπιταλιστική ανάκαμψη, από την οποία πηγάζουν και τα υπόλοιπα, θέλουν να γίνουν επενδύσεις, γιατί αυτές νομίζουν ότι είναι ο δρόμος για να έχουν δουλειά.
Είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως για τη στρατηγική του αλλά για τα ψέματα που τους είπε. Είναι ενάντια στην ΕΕ και στα κόμματα που τη στηρίζουν και ταυτόχρονα φοβούνται την πολιτική αστάθεια, ανησυχούν που η ΕΕ δεν είναι ενωμένη. Εκφράζουν συμπάθεια απέναντι στους πρόσφυγες, αλλά είναι και υπέρ της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, της παρέμβασης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ανησυχούν μήπως βγούμε έξω από την αντιδραστική συμφωνία της Σέγκεν και υιοθετούν πολλές αντιδραστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις.
Βρίζουν τα αστικά πολιτικά κόμματα, για παράδειγμα, όχι γιατί υπηρετούν την αστική τάξη, αλλά γιατί τους ξεγέλασαν, γιατί τους είπαν ψέματα, γιατί είναι ανίκανοι κ.ά. Ολα αυτά, όμως, διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για τη δημιουργία των αντίστοιχων ιδεολογημάτων, διλημμάτων που εγκλωβίζουν, όπως αριστερά - δεξιά, μνημόνιο - αντιμνημόνιο και το νέο μεταρρυθμιστές - λαϊκιστές.
Εμείς θα πρέπει να δουλεύουμε με υπομονή, με ανεκτικό πνεύμα απέναντι σε εργάτες που έχουν διαφορετικές απόψεις και με καμία ανεκτικότητα απέναντι στην αστική ιδεολογία και πολιτική, στα μονοπώλια και στον οπορτουνισμό. Να δουλεύομε με τέτοιο τρόπο που δε θα βάζει τους εργάτες με διαφορετικές απόψεις απέναντι και με όξυνση της διαπάλης με τις απόψεις και τις δυνάμεις που τους κρατάνε εγκλωβισμένους.

Αναντικατάστατος ο καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ

Παρά τον ηρωισμό των Χαλυβουργών, χωρίς την καθοδήγηση και τη βοήθεια του ΚΚΕ δύσκολα θα μπορούσε αυτός ο αγώνας να γίνει όπως έγινε. Η πολύτιμη συλλογική πείρα του Κόμματος αποτέλεσε πολύτιμο όπλο στα χέρια των απεργών, ενώ σημαντική ήταν και η πείρα που απέκτησε και το ίδιο το Κόμμα απ' αυτό τον αγώνα.
Αναδείχτηκε πιο παραστατικά ο αναντικατάστατος καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ, η ανάγκη ύπαρξης οργανωμένων δυνάμεων του ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια. Χωρίς γερό Κόμμα σε κάθε κλάδο και μεγάλο χώρο δουλειάς, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να γίνουν, ούτε να έχουν σωστό προσανατολισμό, ότι η μάχη της ανασύνταξης είναι άρρηκτα δεμένη με τη μάχη της ισχυροποίησης του ΚΚΕ.