Πολύ μελάνι, μάταιος κόπος...

Πολύ μελάνι, μάταιος κόπος...

Συνεχίστηκαν τις προηγούμενες μέρες τα αφιερώματα από όλων των «αποχρώσεων» τις γραφίδες για τον Νίκο Μπελογιάννη, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά τους φόβους της αστικής τάξης, που ξέρει καλά τι συμβολίζει το εκτελεσμένο μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Κάποιοι δημοσιογράφοι βρήκαν στο νεοϊδρυθέν μουσείο της Αμαλιάδας την ευκαιρία να «αναγνωρίσουν θεσμικά» τον Μπελογιάννη και να κάνουν ένα ακόμα βήμα «λησμονιάς», δήθεν συγχωρώντας τον για όσα εκπροσωπούσε. Παίρνοντας τη σκυτάλη από την καπηλεία του ΣΥΡΙΖΑ, αγωνίζονται για να μετατρέψουν τον Μπελογιάννη σε «σύμβολο εθνικής συμφιλίωσης». Μόνο που η εκτέλεσή του αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο: ότι οι αστοί και το κράτος τους δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την εργατική τάξη, ούτε στον αιώνα των αιώνων.

Αλλοι απέκτησαν μεταφυσικές ικανότητες και με μια πρωτοφανή ενόραση «μαντεύουν» τι θα έκανε ο Μπελογιάννης αν γλίτωνε την εκτέλεση... Και ένας από αυτούς, με τη στρατευμένη στο σύστημα φώτισή του, δηλώνει σίγουρος ότι αν ζούσε ο Μπελογιάννης «θα μάτωνε η καρδιά του για τα χιλιάδες θύματα του Στάλιν, τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τα βάσανα που φόρτωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους ο υπαρκτός σοσιαλισμός...». Προσπερνάμε το γεγονός ότι ο Μπελογιάννης δολοφονήθηκε μόλις 11 μήνες πριν πεθάνει ο Στάλιν, επομένως η Ιστορία τού είχε δώσει και την ευκαιρία να τοποθετηθεί για τον ηγέτη της ΕΣΣΔ, αλλά ούτε τότε έκανε τη χάρη στα σημερινά «μέντιουμ». Αντίθετα, δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή για την προσήλωσή του στην υπόθεση του σοσιαλισμού, υπερασπιζόμενος την εργατική εξουσία.

Τέλος, οι ίδιες σελίδες που «τιμούν» τον Μπελογιάννη, δεν παραλείπουν να φιλοξενήσουν και αναλύσεις από φθαρμένους «ανανήψαντες» τύπου Τ. Λαζαρίδη (που υπηρετεί εδώ και δεκαετίες τον αντικομμουνισμό, επιβεβαιώνοντας ότι πολλές φορές τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα), που «συνήλθε», συνειδητοποιώντας το μάταιο της πάλης... Τόσο η «Χρυσή Αυγή», όσο και σύσσωμος σχεδόν ο αστικός Τύπος, έσπευσαν να αναπαράγουν την συγκεκριμένη τοποθέτηση, δείχνοντας πώς προτιμούν τους «αγωνιστές»: Είτε στρατευμένους στην αστική εξουσία είτε μετανιωμένους, που καλούν σε συστράτευση για να διαφυλαχθεί η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας...».

Μάταιος κόπος: Οι χιλιάδες λέξεις που εξακολουθούν να αφιερώνονται στον Μπελογιάννη από τις αστικές γραφίδες είναι χαμένες από χέρι. Γιατί το μεγαλείο του αλύγιστου κομμουνιστή που δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος, και μάλιστα από κυβέρνηση του λεγόμενου «Κέντρου», δεν μπορεί να χωρέσει στις αντιεπιστημονικές, κουτοπόνηρες και αντικομμουνιστικές αναλύσεις τους.