Δελτίο Κομινφόρμ 12

Στον απόηχο των μαζικών πανεργατικών κινητοποιήσεων ενάντια στα προκαταρκτικά του τέταρτου μνημονίου, αλλά χωρίς την παραμικρή πολιτική σύνδεση με αυτές, ο πολιτικός ροκ σταρ, Γιάνης Βαρουφάκης, παρουσίασε στο κλειστό του Σπόρτινγκ τη νέα πολιτική του κίνηση, καταφέρνοντας να μαζέψει ένα στενό κύκλο συγγενών και φίλων -που με πολιτικούς όρους λέγεται σέχτα ή αλλιώς τρεις κι ο κούκος, που δε φέρνει την άνοιξη.

Λένε πως όταν είχε έρθει ο Έντι Τζόνσον στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό κι έπαιξε πρώτο αγώνα με τον ΠΑΟ στο Κύπελλο, είχε πάθει σοκ με τις συνθήκες και πίστευε πως το Σπόρτινγκ ήταν απλά ένα βοηθητικό κλειστό κι όχι η σάλα όπου θα γινόταν ο αγώνας (με το ιστορικό χαμηλό του 42-40, κάτω κι από το 45-44 στον πέμπτο τελικό της ίδιας χρονιάς).  Τηρουμένων των αναλογιών, αν πήγαινε κανείς δικός μας την Παρασκευή στο κλειστό, μπορεί να ξεγελιόταν και να πίστευε πως ήταν απλώς μια μικρή προσυγκέντρωση. Κι ύστερα να κάνει τις συγκρίσεις με τα εισιτήρια που έκοβε ο Μίτσελ Ουίγγινς (κι ο Αβδάλας, κι ο Παπαδάτος, ο Μποσγανάς, ο Χρήστος Χριστοδούλου, ο Αγγελίδης, ο Τόνι Κόστνερ, ο Κουβανός Γκίμπερτ, μη σου πω κι η Άννυ Κωνσταντινίδου). Για να μην πιάσουμε την ΚΝΕ που το γεμίζει άνετα μόνη της -και το παρκέ, όχι μόνο τις κερκίδες.

Αλλά στα δύσκολα έρχονται οι φίλοι, όπως η ΕφΣυν κι ο συντάκτης της, να συμμαζέψουν τα αδικαιολόγητα, θυμίζοντας τις αθλητικές αναλύσεις του γαλατικού κοινού από τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες: ο αγωνιστικός χώρος ήταν πολύ βαρύς, και τα αγριογούρουνα -που είναι πολύ ευαίσθητα ζώα- είχαν φάει κάτι αηδίες, ενώ το κοινό ήταν πιο ευγενές στις μέρες του Μαθουσαλίξ...
Κατ' αντιστοιχία, την Παρασκευή η παρουσίαση ήταν αργά το βράδυ, είχε μπάσκετ ο Ολυμπιακός -που ήταν το απόγευμα πάντως- κι ήταν μακριά από το κέντρο... Χώρια που τον πολεμούν τα ΜΜΕ κι οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ -που είναι βασικά επαρχιώτες, παρά φιλελέδες- παραγνωρίζοντας την εκδοτική του επιτυχία στην Ευρώπη.

Έτσι είναι... Κατά βάθος, ο Βαρουφάκης έγινε ροκ-σταρ επειδή τον πολέμησε ανελέητα το μιντιακό σύστημα για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του απόψεις: πχ αποδοχή του μνημονιακού πυρήνα στο 70% του, και αταξικές αναφορές στην Ευρώπη-ΕΕ: εμείς δε μένουμε Ευρώπη, είμαστε η Ευρώπη που μάχεται για τη Δημοκρατία και την Αξιοπρέπεια.

Γιατί όχι όμως; Εδώ θεωρείται αριστερή σύγκρουση με το σύστημα το κακόγουστο σόου της Ραχήλ ή τα τρικάκια της ΛαΕ. Κι ένα σόου -σε αντίθεση με τις πολιτικές συγκεντρώσεις- χρειάζεται πολύ λίγα άτομα για να πιάσει. Πχ σαν τους 30 παρατρεχάμενους της Μακρή ή τις μερικές δεκάδες του Βαρουφάκη.

-Για όσους (επιμένουν να) μπερδεύουν τη σύγχρονη καπιταλιστική Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση, μπορούν απλώς να συγκρίνουν το λιγόψυχο -πλην πανάκριβο σαν γούνα- κουφάρι της σημερινής ΤΣΣΚΑ, με την παλιά κραταιά ομάδα του Κόκκινου Στρατού. Μισθοφόροι vs ερασιτέχνες, που όμως αγαπάνε την τέχνη τους κι αυτό που κάνουν.

Το βράδυ, ο Ολυμπιακός πάει με φόρα για το 4ο (Ευρωπαϊκό), αλλά τον πρόλαβε στη γωνία ο Τσίπρας με το τέταρτο μνημόνιο και ο Μητσοτάκης με τις γουρλίδικες και γουρολμάτικες ευχές του.

Και μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα του Λαϊκού Στρώματος.
Είναι ο Ομπράντοβιτς ένα είδος μπασκετικού Μουρίνιο; Και πρέπει άραγε να ταχθούμε με την ήττα της δικής μας αστικής τάξης, στην ελληνοτουρκική διένεξη;

-Δεν είναι μόνο η νοσταλγία των λαών της Ευρώπης για το σοσιαλισμό που γνωρίσανε. Είναι και η εκτίμησή τους για τα "καλούδια" που τους έφερε ο "ελεύθερος" ιμπεριαλιστικός κόσμος.

Ο Ρίγκαν στη γειτονικής Βουλγαρία

Αλλά κι η προκλητικότητα του τελευταίου που στήνει μνημεία της νίκης του για λαομίσητους ηγέτες, που αν δεν ήταν πρόκληση, θα ήταν απλώς ανέκδοτο. Σαν κι αυτά που διηγούνταν στις μέρες τους ο Ρίγκαν.



-Μπορεί να μην έβαλε γραβάτα, αλλά μας την φόρεσε θηλιά και συνεχίζει με κρύα αστειάκια να προκαλεί για τη μαύρη τρύπα του χρέους. Και τώρα λέει πως μπορεί να χρειαστεί να φορέσει τελικά γραβάτα... Φοβερό, τρομερό!



Μόνο που στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί και γραβάτες...

Του Γιάννη Δερμεντζόγλου

Όποιος κρίνει την προοδευτικότητα ενός πολιτικού από το ντύσιμο και την εμφάνισή του, είναι σαν να βλέπει ένα προϊόν από τη συσκευασία ή ένα αστικό κόμμα από τις προεκλογικές του διακηρύξεις ή μια σύγκρουση από τις τρακατρούκες και το τηλεοπτικό σόου τριάντα χαρούμενων -όπως τις προάλλες στο Σύνταγμα. Ή να κάνει όλα τα παραπάνω μαζί...

-Μπορείτε επίσης να διαβάσετε τη συνέντευξη του Κουτσούμπα στα "Νέα", όπου μεταξύ άλλων απαντά στην κλασική πια ερώτηση περί συνεργασίας με ΛαΕ, Ανταρσυα, κτλ, για να πει ότι έχουμε κάτι καλύτερο, την κοινωνική συμμαχία.

Προτείνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό και συνάμα ρεαλιστικό. Να τα "βρουν" μέσα στο κίνημα στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, μέσα από τα σωματεία τους, τις επιτροπές αγώνα, τους συλλόγους τους, τις συσπειρώσεις τους, ανεξάρτητα τι έχουν ψηφίσει τα προηγούμενα χρόνια, ανεξάρτητα πως νιώθουν "αριστεροί", "δεξιοί", "προοδευτικοί", εάν είναι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Να διαμορφώσουν τη δική τους συμμαχία, την κοινωνική συμμαχία, η οποία θα διαθέτει και σχέδιο, θα έχει και κατεύθυνση και πρόγραμμα δράσης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή βάση, δεν θα περιορίζεται σε τρέχοντα ζητήματα, άμεσων διεκδικήσεων, αλλά θα στρέφεται ενάντια στο σύστημα, θα ανοίξει τη συζήτηση και την πάλη για την εξουσία που πρέπει να πάρουν οι εργάτες, ο λαός, για το οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο δράσης της. Μέσα σε αυτή τη συμμαχία έχουν θέση όλοι και όλες, όχι απλά ως κάποιες συνιστώσες κορυφών, που θα ποδηγετούν το κίνημα, αλλά μέσω των μελών και των φίλων τους θα μπορούν να συζητάνε και να αγωνίζονται για τα ωραιότερα ιδανικά που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία.

Κοινωνική συμμαχία. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο;