Η πραγματική «επιτροπεία»
Η
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε μια προσπάθεια να συσκοτίσει την
πραγματικότητα και να αποπροσανατολίσει το λαό, κηρύσσει την «έξοδο από
την επιτροπεία» το φθινόπωρο του 2018, δηλαδή μετά την προγραμματιζόμενη
τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου.
Μέχρι τότε, βέβαια, θα έχουν δρομολογηθεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα άλλα που θα προκύψουν στην πορεία, μιας και μεγάλα ζητήματα, όπως τα Εργασιακά, παραμένουν ακόμα ανοιχτά.
Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν αποθαρρύνει την κυβέρνηση να ζητάει από το λαό να «καταπιεί» τα προηγούμενα και τα επόμενα μέτρα, ως το αναγκαίο τάχα «σκαλοπάτι» για να βγει η χώρα από την «επιτροπεία» των μνημονίων, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι έτσι θα απαλλαχθεί από την αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της.
Τίποτα απ' αυτά, βέβαια, δεν ισχύει. Τα λεγόμενά τους περί «επιτροπείας» αποσκοπούν στο να αποδώσουν τις ευθύνες για τα βάρβαρα μέτρα στα μνημόνια και στους δανειστές, να αφήσουν στο απυρόβλητο την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ευλαβικά υλοποιεί και αυτή η κυβέρνηση, με αντιλαϊκά μέτρα μέσα κι έξω από τα μνημόνια.
Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτική η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού ότι η πώληση μονάδων της ΔΕΗ θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, μιας και προβλέπεται από τη στρατηγική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, απέναντι στην οποία δεσμεύεται η Ελλάδα, ανεξάρτητα από τα μνημόνια.
Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε ότι τα μνημόνια και οι δημοσιονομικοί τους στόχοι είναι βραχνάς για την κυβέρνηση και εμπόδιο στην άσκηση πολιτικής ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, το ...αφήγημα της «επιτροπείας» «μπάζει νερά», με δεδομένο ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στη δεύτερη «αξιολόγηση», όπως και οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, επεκτείνονται πολύ μετά την τυπική λήξη του μνημονίου.
Δίπλα σ' αυτά, βασικός πυλώνας της αντιλαϊκής πολιτικής στη «μετά μνημόνιο» εποχή είναι η «βιώσιμη» διαχείριση του κρατικού χρέους, σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, ενδεχομένως και μέχρι το 2060, που σημαίνει μέτρα πάνω στα μέτρα για να εκπληρώνεται η εξυπηρέτηση και η σταδιακή απομείωσή του.
Για την εφαρμογή των αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου και τυχόν δανειακές συμβάσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ΕΕ έχει επίσης θεσπίσει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό εξάμηνο», που προβλέπει ενισχυμένους δημοσιονομικούς ελέγχους και μέτρα συμμόρφωσης σε βάρος του λαού.
Οι διαδικασίες των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» προβλέπουν και ειδικούς εποπτικούς ελέγχους μετά τη λήξη των προγραμμάτων χρηματοπιστωτικής στήριξης μέσω των μνημονίων, μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κάθε κράτος.
Την εικόνα συμπληρώνουν μια σειρά άλλων συμφωνιών και συνθηκών της ΕΕ, που ισχύουν στο διηνεκές, όπως το «Σύμφωνο Σταθερότητας», οι διακρατικές συμφωνίες που υπέγραψαν μεταξύ τους οι αστικές κυβερνήσεις («Σύμφωνο για το ευρώ+», «Ενιαίος Μηχανισμός Στήριξης», «Δημοσιονομικό Σύμφωνο»), η νομοθεσία για τους 6+2 Κανονισμούς για την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση» κ.ά.
Ολα αυτά, μέσα από έναν αυτοματοποιημένο σχεδόν μηχανισμό επιβολής περικοπών και αντιλαϊκών μέτρων, στη βάση προκαθορισμένων στόχων, που συνδέονται άμεσα με βασικούς δείκτες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, συνιστούν μνημόνια διαρκείας για το λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Η πραγματική «επιτροπεία», λοιπόν, είναι αυτή της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Και από αυτή ο λαός μπορεί να βγει με έναν μόνο τρόπο: Δυναμώνοντας τη συμμαχία και την πάλη του για την ανάκτηση των απωλειών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του.
Μέχρι τότε, βέβαια, θα έχουν δρομολογηθεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα άλλα που θα προκύψουν στην πορεία, μιας και μεγάλα ζητήματα, όπως τα Εργασιακά, παραμένουν ακόμα ανοιχτά.
Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν αποθαρρύνει την κυβέρνηση να ζητάει από το λαό να «καταπιεί» τα προηγούμενα και τα επόμενα μέτρα, ως το αναγκαίο τάχα «σκαλοπάτι» για να βγει η χώρα από την «επιτροπεία» των μνημονίων, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι έτσι θα απαλλαχθεί από την αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της.
Τίποτα απ' αυτά, βέβαια, δεν ισχύει. Τα λεγόμενά τους περί «επιτροπείας» αποσκοπούν στο να αποδώσουν τις ευθύνες για τα βάρβαρα μέτρα στα μνημόνια και στους δανειστές, να αφήσουν στο απυρόβλητο την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ευλαβικά υλοποιεί και αυτή η κυβέρνηση, με αντιλαϊκά μέτρα μέσα κι έξω από τα μνημόνια.
Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτική η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού ότι η πώληση μονάδων της ΔΕΗ θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, μιας και προβλέπεται από τη στρατηγική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, απέναντι στην οποία δεσμεύεται η Ελλάδα, ανεξάρτητα από τα μνημόνια.
Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε ότι τα μνημόνια και οι δημοσιονομικοί τους στόχοι είναι βραχνάς για την κυβέρνηση και εμπόδιο στην άσκηση πολιτικής ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, το ...αφήγημα της «επιτροπείας» «μπάζει νερά», με δεδομένο ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στη δεύτερη «αξιολόγηση», όπως και οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, επεκτείνονται πολύ μετά την τυπική λήξη του μνημονίου.
Δίπλα σ' αυτά, βασικός πυλώνας της αντιλαϊκής πολιτικής στη «μετά μνημόνιο» εποχή είναι η «βιώσιμη» διαχείριση του κρατικού χρέους, σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, ενδεχομένως και μέχρι το 2060, που σημαίνει μέτρα πάνω στα μέτρα για να εκπληρώνεται η εξυπηρέτηση και η σταδιακή απομείωσή του.
Για την εφαρμογή των αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου και τυχόν δανειακές συμβάσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ΕΕ έχει επίσης θεσπίσει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό εξάμηνο», που προβλέπει ενισχυμένους δημοσιονομικούς ελέγχους και μέτρα συμμόρφωσης σε βάρος του λαού.
Οι διαδικασίες των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» προβλέπουν και ειδικούς εποπτικούς ελέγχους μετά τη λήξη των προγραμμάτων χρηματοπιστωτικής στήριξης μέσω των μνημονίων, μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κάθε κράτος.
Την εικόνα συμπληρώνουν μια σειρά άλλων συμφωνιών και συνθηκών της ΕΕ, που ισχύουν στο διηνεκές, όπως το «Σύμφωνο Σταθερότητας», οι διακρατικές συμφωνίες που υπέγραψαν μεταξύ τους οι αστικές κυβερνήσεις («Σύμφωνο για το ευρώ+», «Ενιαίος Μηχανισμός Στήριξης», «Δημοσιονομικό Σύμφωνο»), η νομοθεσία για τους 6+2 Κανονισμούς για την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση» κ.ά.
Ολα αυτά, μέσα από έναν αυτοματοποιημένο σχεδόν μηχανισμό επιβολής περικοπών και αντιλαϊκών μέτρων, στη βάση προκαθορισμένων στόχων, που συνδέονται άμεσα με βασικούς δείκτες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, συνιστούν μνημόνια διαρκείας για το λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Η πραγματική «επιτροπεία», λοιπόν, είναι αυτή της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Και από αυτή ο λαός μπορεί να βγει με έναν μόνο τρόπο: Δυναμώνοντας τη συμμαχία και την πάλη του για την ανάκτηση των απωλειών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου