9η Μαη Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ

Και τώρα που το "οικοδόμημά" τους ξεψυχά με πάταγο .Και τώρα που ξορκίζουν το κακό να μην τους βρεί ,μέσα στην αγωνία τους και κάθιδροι ,εφεύραν επειγόντως τον Μπαμπούλα .Τον Σατανά και Βεεζλεβούλ ,τον Λύκο τον κακό που κυνηγά κοκκινοσκουφίτσες .Στην πραγματικότητα ξέρουν πως αυτός έχει τελειώσει απ το 53 .Απο ΑΥΤΟΝ δεν κινδυνεύουν πιά ....Μα απο αυτό, που ΑΥΤΟΣ υπηρέτησε ,αυτό που υπάρχει κίνδυνος να αναστηθεί ρωμαλέο και δυνατό μπροστά τους και να τους γκρεμοτσακίσει δια παντός στα Τάρταρα της Ιστορίας ..

Παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα επειδή κάποιοι-που προφανώς δε συμπαθούν τη πολύπλευρη ανάγνωση της ιστορίας αλλά αρέσκονται στη μασημένη τροφή που τους σερβίρεται από τους ισχυρούς-μίλησαν για το Στάλιν της γραφειοκρατίας και  "ανακάλυψαν" και  τον... αντισταλινικό Τσέ (αν και  το σταλινικός δεν υπάρχει ως όρος αυτοκαθορισμού ενώ ο περιβόητος αντισταλινισμός δεν καταντά τίποτε άλλο από μασκαρεμένος αντικομμουνισμός):

"(…) Το δεύτερο ζήτημα αφορά τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία, τα καθήκοντα της οργάνωσης της μαζικής κριτικής των ελλείψεων μας, τα καθήκοντα της οργάνωσης του μαζικού ελέγχου απ’ τα κάτω. Ένας απ’ τους πιο σκληρούς εχθρούς της πορείας μας προς τα μπρος είναι η γραφειοκρατία. Ο εχθρός αυτός ζει σ΄ όλες τις οργανώσεις μας, και στις κομματικές, και στις κομσομολικές, και στις συνδικαλιστικές, και στις οικονομικές. Όταν μιλάνε για γραφειοκράτες, δείχνουν συνήθως με το δάχτυλο τους παλιούς εξωκομματικούς υπαλλήλους, που, στις γελοιογραφίες, τους παριστάνουν συνήθως με γυαλιά (γέλια). Αυτό δεν είναι πέρα για πέρα σωστό σύντροφοι. Αν το ζήτημα ήταν μόνο για τους παλιούς γραφειοκράτες, η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία θάταν η πιο εύκολη δουλειά. Το κακό είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για τους παλιούς γραφειοκράτες. Εδώ, σύντροφοι, πρόκειται για τους νέους γραφειοκράτες που συμπαθούν τη Σοβιετική εξουσία, πρόκειται τέλος για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες. Ο κομμουνιστής γραφειοκράτης είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος γραφειοκράτη. Γιατί; Γιατί καμουφλάρει τη γραφειοκρατία του με τον τίτλο του κομματικού μέλους. Και τέτοιους κομμουνιστές γραφειοκράτες, δυστυχώς, δεν έχουμε λίγους.

Πάρτε τις κομματικές οργανώσεις. Θα διαβάσατε φαντάζομαι, για την υπόθεση Σμόλενσκ, για την υπόθεση Αρτιόμοφσκ κτλ. Τι λέτε, τυχαία είναι αυτά; Πώς εξηγούνται αυτές οι επαίσχυντες περιπτώσεις αποσύνθεσης και ηθικής κατάπτωσης σε μερικούς κρίκους των κομματικών μας οργανώσεων; Εξηγούνται με το γεγονός ότι εκεί έφτασαν το μονοπώλιο του κόμματος ως τον παραλογισμό, έπνιξαν τη φωνή της βάσης, εκμηδένισαν την εσωκομματική δημοκρατία και εγκαθίδρυσαν τη γραφειοκρατία. Πώς να παλέψουμε ενάντια σ’ αυτό το κακό; Νομίζω πως ενάντια σ’ αυτό το κακό δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα μέσα, πέρα από την οργάνωση του ελέγχου απ’ τα κάτω από μέρους των κομματικών μαζών και την καλλιέργεια της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τι αντίρρηση μπορεί να φέρει κανείς στο να ξεσηκώσουμε την οργή των κομματικών μαζών ενάντια σ’ αυτά τα σάπια στοιχεία και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κυνηγήσουν αυτά τα στοιχεία με το κοντόξυλο; Νομίζω πως σ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αντίρρηση.

Ή, ας πάρουμε λ.χ. την Κομσομόλ. Δε θα αρνηθείτε βέβαια ότι υπάρχουν εδώ κι εκεί, στην Κομσομόλ, ολότελα σάπια στοιχεία, που η ανελέητη πάλη ενάντια τους είναι απόλυτα αναγκαία. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τα σάπια στοιχεία. Ας πάρουμε το τελευταία γεγονός της χωρίς αρχές, πάλης ομάδων μέσα στην Κομσομόλ, γύρω από πρόσωπα, που δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα της Κομσομόλ. Πως εξηγείται το γεγονός ότι στην Κομσομόλ υπάρχουν όσοι θες «κοσαρεφικοί» και «σομπολεφικοί», ενώ τους μαρξιστές πρέπει να τους γυρεύεις με το κερί; (Χειροκροτήματα). Τι άλλο δείχνει αυτό το γεγονός, αν όχι ότι σε μερικούς κρίκους των κορυφών της Κομσομόλ συντελείται ένα προτσές γραφειοκρατικής αποστείρωσης;

Και τα συνδικάτα; Ποιος θ’ αρνηθεί ότι στα συνδικάτα έχουμε όση θέλεις γραφειοκρατία; Έχουμε τις παραγωγικές συσκέψεις στις επιχειρήσεις. Έχουμε τις προσωρινές επιτροπές ελέγχου στα συνδικάτα. Καθήκον αυτών των οργανώσεων είναι να ξυπνούν τις μάζες, να αποκαλύπτουν τις ελλείψεις μας και να δείχνουν τους δρόμους για την καλυτέρευση της οικοδόμησης μας. Γιατί οι οργανώσεις αυτές δεν αναπτύσσονται; Γιατί δεν σφύζει μέσα τους η ζωή; Μήπως δεν είναι φανερό ότι η γραφειοκρατία στα συνδικάτα, μαζί με τη γραφειοκρατία στις κομματικές οργανώσεις, δεν αφήνουν τις σπουδαιότατες αυτές οργανώσεις της εργατικής τάξης να αναπτυχθούν;

Τέλος, οι οικονομικές μας οργανώσεις. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα οικονομικά μας όργανα πάσχουν από γραφειοκρατία; Πάρτε έστω μόνο την υπόθεση Σάχτι. Μήπως η υπόθεση Σάχτι δε δείχνει ότι τα οικονομικά μας όργανα δεν προχωρούν αλλά έρπουν, σέρνονται;

Πως θα βάλουμε τέρμα στη γραφειοκρατία σ’ όλες αυτές τις οργανώσεις; Για να γίνει αυτό υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος: να οργανωθεί ο έλεγχος απ’ τα κάτω, να οργανωθεί η κριτική των μαζών, των εκατομμυρίων της εργατικής τάξης ενάντια στη γραφειοκρατία των ιδρυμάτων μας, ενάντια στις ελλείψεις τους, ενάντια στα λάθη τους. Ξέρω πως, ξεσηκώνοντας την οργή εργαζομένων μαζών ενάντια στις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις των οργανώσεων μας, καμιά φορά αναγκαζόμαστε να θίξουμε και μερικούς συντρόφους μας που στο παρελθόν πρόσφεραν υπηρεσίες, μα που σήμερα πάσχουν από την αρρώστια της γραφειοκρατίας. Μα, μπορεί αυτό ποτέ να σταματήσει τη δουλεία μας για την οργάνωση του ελέγχου προς τα κάτω; Νομίζω πως δεν μπορεί και δεν πρέπει. Για τις παλιές υπηρεσίες πρέπει να υποκλινόμαστε βαθιά μπροστά τους, μα για τα τωρινά λάθη και τη γραφειοκρατία θα έπρεπε να τους δώσουμε μια στο σβέρκο. (Γέλια, χειροκροτήματα). Μπορεί να γίνει και αλλιώς; Γιατί να μην το κάνουμε αυτό, αν το απαιτεί το συμφέρον της υπόθεσης;

Μιλάνε για κριτική απ’ τα πάνω, για κριτική από μέρους της εργατοαγροτικής επιθεώρησης, από μέρους της Κ.Ε. του κόμματος , ας κ.λ.π. Όλα αυτά είναι βέβαια καλά. Όμως απέχουν πολύ απ’ το να είναι αρκετά. Κάτι περισσότερο, αυτό δεν είναι καθόλου το κύριο σήμερα. Το κύριο σήμερα είναι να ξεσηκώσουμε ένα πλατύτατο κύμα κριτικής απ’ τα κάτω ενάντια στη γραφειοκρατία γενικά, ενάντια στις ελλείψεις της δουλειάς μας, ιδιαίτερα. Μόνο οργανώνοντας αυτή τη διπλή πίεση, κι απ’ τα πάνω κι απ’ τα κάτω, μόνο μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους στην κριτική απ’ τα κάτω, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η πάλη μας θα πετύχει και η γραφειοκρατία θα ξεριζωθεί.

Θάταν λάθος να νομίζουμε ότι την πείρα της οικοδόμησης την έχουν μόνο οι καθοδηγητές. Αυτό δεν είναι σωστό, σύντροφοι. Οι μάζες των εκατομμυρίων εργατών, που οικοδομούν τη βιομηχανία μας, συσσωρεύουν μέρα με τη μέρα μια τεράστια οικοδομική πείρα, που δεν είναι καθόλου λιγότερο πολύτιμη για μας από την πείρα των καθοδηγητών. Η μαζική κριτική απ’ τα κάτω, ο έλεγχος απ’ τα κάτω μας χρειάζεται, κοντά στ’ άλλα, για να μην πηγαίνει χαμένη η πείρα αυτή της μάζας των εκατομμυρίων, για να παίρνεται υπόψη και να μετουσιώνεται σε πράξη.

Από δώ βγαίνει το άμεσο καθήκον του κόμματος, ανελέητη πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία, οργάνωση της μαζικής κριτικής στις πρακτικές αποφάσεις για την εξάλειψη των ελλείψεων μας. Δε μπορούμε να πούμε ότι η Κομσομόλ, και ιδιαίτερα η «Κομσομόλσκαγια Πράβντα», δεν έπαιρναν υπόψη τους τη σπουδαιότητα αυτού του καθήκοντος. Η αδυναμία εδώ είναι ότι συχνά, δεν εκπληρώνουμε αυτό το καθήκον ολοκληρωτικά. Και για να το εκπληρώσουμε ολοκληρωτικά δεν πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας μόνο την κριτική, μα και τα αποτελέσματα της κριτικής, καθώς και τις βελτιώσεις που εφαρμόζονται στη ζωή σαν αποτέλεσμα της κριτικής (...)"

Aπο τα Απαντα Ι.Β. Στάλιν

ΥΓ. Το παραπάνω απόσπασμα μπήκε ενδεικτικά κ μόνο. Όποιος ενδιαφέρεται για ιστορική γνώση, ας στρώσει τον απαυτό του κάτω να διαβάσει αντί να αναμασά ότι του προβάλλουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Και για να γίνω ακόμα πιο προκλητικός προς τους συγκεκριμένους τεμπέληδες θα τους σημειώσω ότι ακόμα κ τις περιβόητες δίκες της Μόσχας για τις οποίες τόσοι τόνοι λάσπης έχουν χυθεί (πατώντας σε υπαρκτές αστοχίες) αν τις εξετάσουν με ψυχραιμία θα δουν σε αυτές τη προσπάθεια ενός κόμματος να τα βάλει με την ίδια τη γραφειοκρατία του ούτως ώστε να βγει αμέσως μετά στην πρώτη γραμμή του Αγώνα κατά του ναζιστικού κτήνους, με δυο εκατομμύρια μέλη του να θυσιάζονται προκειμένου να μπήξει ο σοβιετικός λαός το κόκκινο λάβαρο μέσα στο Βερολίνο.

Φυσικοπολιτικό θεώρημα 

(γνωστό και ως πρώτος νόμος του σταλινισμού):

Ο αριθμός των ανθρώπων που επιβάλλεται να έχει σκοτώσει ο Στάλιν είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον βαθμό συγκέντρωσης του πλούτου: όσο λιγότεροι είναι αυτοί που κατέχουν το τεράστιο μερίδιο του συνολικού πλούτου, τόσο περισσότερα επιβάλλεται να είναι τα θύματα του σταλινισμού.

Έτσι, σύμφωνα με τους μαθηματικούς υπολογισμούς μου βάσει φετινών δεδομένων, στην πρόταση "0.7% του πληθυσμού ξεκοκκαλίζει το 41% του παγκόσμιου πλούτου, 98.7 τρισεκατομμύρια δολάρια!δλδ" η σωστή απάντηση είναι "ναι, αλλά ο Στάλιν σκότωσε 714 εκατομμύρια ανθρώπους."

Δοκτωρ Αντώνης

Αναρτήθηκε από Γκεόργκυ Ζούκωφ