Το βιβλιο των ηρωων του τρομου

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου βρήκα τις φάτσες που ζητούσες  χθες

Ζαρωμένος στην γωνιά του δρόμου, περνάς  τις  μέρες σου με προσευχές

Π.Σιδηρόπουλος

Με βάση όσα μεταδίδονται από τα μέσα, το σαββατοκύριακο σημαδεύτηκε από άλλη μια δολοφονική επίθεση στο Λονδίνο. Σκοτώθηκαν επτά άνθρωποι και να τραυματίστηκαν άλλοι 48 ενώ νεκροί είναι και οι τρείς (σύμφωνα με τα επίσημα μέσα) δράστες. Είχε προηγηθεί  η βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ, σε μια συναυλία  που  παρακολουθούσαν παιδιά και έφηβοι. Ήταν άλλη μια από τις πολλές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια: Αίγυπτος, Τουρκία, Λίβανος, Γαλλία, Βέλγιο, Μάλι, Β. Αφρική κ.α. Από όλες αυτές τις επιθέσεις  αυτές  που τράβηξαν την προσοχή  ήταν αυτές που έγιναν στην Ευρώπη.  Στις περιοχές, που έχουν την ατυχία να βρίσκονται εκτός του δυτικού  πολιτισμού και των ανθρωπιστικών αξιών του, η αντιμετώπιση .από τα μέσα ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις. ήταν βέβαια διαφορετική.

Η δεξιά  πρωθυπουργός  της Βρετανίας δεν θα άφηνε φυσικά την επίθεση να πάει χαμένη και μάλιστα παραμονές των εκλογών: « Αν και αυτές οι επιθέσεις δεν συνδέονται, ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός ενώνει τους δράστες. Είναι μία ιδεολογία που ισχυρίζεται ότι οι αξίες μας δεν είναι συμβατές με το ισλάμ. Η ήττα της είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας. Δεν θα ηττηθεί με μία αντιτρομοκρατική επιχείρηση και με στρατιωτική δράση. Θα γίνει μόνο αν πειστούν οι άνθρωποι ότι οι αξίες  μας είναι καλύτερες».

Βέβαια η πρωθυπουργός ξέρει καλά ότι αυτοί που βομβαρδίζονται καθημερινά – από το ΝΑΤΟ και τις άλλες συμμαχίες που συμμετέχουν οι Ευρωπαϊκές αστικές τάξεις-  η βρίσκονται στον  πάτο της Μεσογείου (και του Αιγαίου), δύσκολα θα πειστούν ότι οι αξίες του «Ευρωπαϊκού πολιτισμού» είναι καλύτερες. Οπότε αμέσως μετά τόνισε ότι θα πρέπει να ενταθούν οι μηχανισμοί ελέγχου και καταστολής στο διαδίκτυο και προανήγγειλε νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία αλλά και στο εσωτερικό: «»ναι» στη στρατιωτική δράση σε Ιράκ και Συρία κατά του ISIS, αλλά πρέπει να αναλάβουμε δράση εντός των συνόρων. Υπάρχει υπερβολικά μεγάλη ανοχή στον εξτρεμισμό στη χώρα μας. Αυτό θα περιλαμβάνει κάποιες αμήχανες και δύσκολες συζητήσεις….πρέπει να αναθεωρήσουμε την αντιτρομοκρατική στρατηγική μας», σημειώνοντας ότι αν χρειαστεί θα αλλάξει η νομοθεσία ώστε να γίνουν μεγαλύτερες οι ποινές.

Έτσι αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο ξεκίνησε το γνωστό έργο, που γίνεται κάθε φορά  πιο αποκρουστικό για την υποκρισία και τον κυνισμό του: Την δολοφονική επίθεση ακολουθούν αμέσως διακηρύξεις για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, τις αξίες του κ.λπ. Την ίδια στιγμή εξαπλώνεται μια οργανωμένη τρομουστερία που δημιουργεί κλίμα ώστε να εξαγγέλλονται κατευθείαν νέα κατασταλτικά μέτρα και ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους των Ευρωπαϊκών πόλεων. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί, κρατικοί και επιχειρηματικοί, στήνουν μια παρέλαση από δεξιούς και αριστερούς πολιτικούς, καθηγητές, δημοσιογράφους, αναλυτές κ.α. Αυτοί  χωρίζονται, χοντρικά, σε αυτούς  που απαιτούν πιο πολλά κατασταλτικά μέτρα και σε αυτούς που θρηνούν τις Ευρωπαϊκές αξίες και τον πολιτισμό. Τελικά όλοι μαζί συναινούν σε αυτά τα μέτρα και τις αντίστοιχες  πολιτικές, εντός και εκτός των συνόρων τους, που αποτελούν και την εγγύηση ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί. Και  οι αναλύσεις δεν καταλήγουν πουθενά, πέρα βέβαια από τους υποκριτικούς ψευτοανθρωπιστικούς μονόλογους ή την υπεράσπιση των κατασταλτικών μέτρων. 

Οι κραυγές  για περισσότερη καταστολή συνήθως συνοδεύονται και από θεωρίες για τον χαρακτήρα του Ισλάμ (ξεχνώντας προφανώς ότι ο χριστιανισμός , στην κρατική του μορφή, έχει νομιμοποιήσει τους πολέμους με αμέτρητα θύματα και καταστροφές στην διάρκεια των αιώνων) και τις κατασκευασμένες στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία  παραλλαγές της σύγκρουσης των πολιτισμών (του ιστορικού ανάλογου του «εκπολιτισμού των αγρίων» των χασάπηδων της αποικιοκρατίας). Αυτές  οι προτάσεις  για περισσότερα  αυταρχικά μέτρα  δεν έχουν νόημα  για την αντιμετώπιση της δράσης ομάδων τύπου ISIS. Οι φράχτες στα σύνορα δεν  φτιάχνονται για αυτούς αφού όλα τα στοιχεία  δείχνουν ότι σε μεγάλο μέρος τους οι δράστες αυτών των επιθέσεων δεν προέρχονται από έξω αλλά από μέσα. Ούτε φυσικά το καθεστώς  έκτακτης ανάγκης κατάφερε να αποτρέψει στο παρελθόν αυτές τις δολοφονικές επιθέσεις που χτυπάνε πολίτες σε συναυλίες, χώρους αεροδρομίων και πλατείες.

Έχουν νόημα όμως για την επιβολή ενός κλίματος φόβου, τρόμου και χειραγώγησης του πληθυσμού, κρίσιμο στην σημερινή εποχή της κρίσης. Στην εποχή που οι αστικές κυβερνήσεις δεν έχουν τίποτα πέρα από την λιτότητα και την φτώχεια να δώσουν στους εργαζόμενους. Έτσι η επιχείρηση της μεταφοράς της συζήτησης από την ανεργία και την φτώχεια, στην ασφάλεια, η οποία τροφοδοτεί τα ακροδεξιά και ναζιστικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη προβάλλει σαν μονόδρομος. Μονόδρομος για τις αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό, που αξιοποιούν τελικά την δράση αυτών των ομάδων (που εξάλλου οι ίδιες ενίσχυσαν και δημιούργησαν). Έτσι το έδαφος προετοιμάζεται γρήγορα για νέα αυταρχικά μέτρα στο εσωτερικό όπως οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, η εξοικείωση με τους στρατιωτικούς νόμους και η ενίσχυση του πανευρωπαϊκού φακελώματος τα οποία δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη ενάντια σε ποιους πραγματικά στρέφονται. Και στο εξωτερικό για την νομιμοποίηση των νέων ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που ετοιμάζονται.

Από την άλλη πλευρά πληθαίνουν οι φωνές για τις ανθρωπιστικές αξίες της Ευρώπης και οι εκκλήσεις για επιστροφή στις  ουμανιστικές  της ρίζες. Όμως κανείς δεν εξηγεί καθαρά ποιες είναι αυτές οι ρίζες και το ανθρωπιστικό παρελθόν της  Ευρώπης ( και της Ε.Ε) στο οποίο η λύση είναι να επιστρέψουμε: Στο Μάαστριχτ του 1992, το οποίο έφτιαξε τα μνημόνια και την λιτότητα σε όλη την Ευρώπη που κρατάει τρείς δεκαετίες; στην επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία; στο Αφγανιστάν; στο Ιράκ; στην Λιβύη; Στην πολιτική των ιμπεριαλιστών στο Παλαιστινιακό; ή μήπως στην εποχή των επεμβάσεων τύπου Βιετνάμ και Αλγερίας και των πυρηνικών ανταγωνισμών;

Η διαφορετική καπιταλιστική Ευρώπη (η και η Ε.Ε)  που φαντασιώνονται και προβάλλουν οι υποστηρικτές των «ανθρωπιστικών αξιών της Ευρώπης» δεν υπήρξε ποτέ και ούτε θα υπάρξει. Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί δημιουργούνται και λειτουργούν για πολύ συγκεκριμένους  σκοπούς  που τους έχουμε ζήσει και στην χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Κοντά σε αυτούς τους υποστηρικτές ακολουθούν και διάφορες δυνάμεις της αριστεράς  που πλειοδοτούν σε διακηρύξεις  για διεθνισμό, αλληλεγγύη κλπ. αλλά στο βασικό θέμα της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς  μηχανισμούς  και του ρόλου τους είτε σιωπούν, είτε αρχίζουν τα «ναι μεν αλλά» είτε υπερασπίζονται ανοιχτά την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Οι υπαίτιοι όμως για την δράση των συμμοριών τύπου ISIS έχουν ονοματεπώνυμο: Είναι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και οι δυτικές αστικές τάξεις με το πολιτικό και επικοινωνιακό τους προσωπικό που εδώ και δεκαετίες (και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) οργάνωσαν, υλοποιήσαν και υποστήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Επεμβάσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση κρατών, τα εκατομμύρια νεκρών και ανάπηρων και τα μεταναστευτικά κύματα προσφύγων χωρίς τέλος. Αλλά και την περιθωριοποίηση των φτωχών στρωμάτων και της νεολαίας των μειονοτήτων στο εσωτερικό των δυτικών χωρών.

Όλα αυτά και η κοινωνική κατάσταση που δημιουργούν ήταν και είναι οι μεγαλύτεροι χορηγοί της δράσης τέτοιων ομάδων. Όμως, πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, όλοι αυτοί οι μηχανισμοί εξόπλισαν, χρηματοδότησαν και στήριξαν άμεσα  και ανοιχτά αυτές τις συμμορίες, προσπαθώντας να τις αξιοποιήσουν για τα σχέδια τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;. Την «αντίσταση» κατά του Καντάφι, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τις μπίζνες με το πετρέλαιο ,το λαθρεμπόριο πάνω στα πτώματα του άμαχου πληθυσμού αυτών των περιοχών; ή την Συρία και την «συριακή αντιπολίτευση», που εξοπλιζόταν ανοιχτά από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κάτω από τη σημαία της οποίας οργανώθηκαν αρχικά αυτές οι συμμορίες;.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία πραγματική λύση στο πρόβλημα αν δεν σταματήσουν αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί (και οι συμμορίες  που δημιουργούν) να επιτελούν αυτό το καταστροφικό έργο. Και επειδή αυτό το έργο είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν και δημιουργήθηκαν (όπως είδαμε ας ρίξει κανείς μια ματιά στο βιογραφικό του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε και τις επεμβάσεις που στήριξαν μόνο από το 90 και μετά) δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν διαλυθούν.

Είναι λοιπόν σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η πάλη ενάντια στον φασισμό και τα αυταρχικά μέτρα. Όμως αυτή η πάλη  δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την γενικότερη προσπάθεια κατάργησης όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Με την ταυτόχρονη ακύρωση όλων των στρατιωτικών, οικονομικών και  πολιτικών μέτρων που ενισχύουν αυτήν την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και την Β. Αφρική αλλά και των πολιτικών λιτότητας και αυταρχισμού.

Αυτή είναι η μόνη πραγματική λύση υπέρ των εργαζομένων και των λαών. Αυτή η είναι η πρόκληση με την οποία θα αναμετρηθεί το κάθε εργατικό κίνημα στην χώρα του. Πολύ περισσότερο που η συνέχιση της κρίσης και η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών θα οδηγήσει τα επόμενα χρόνια σε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές, αν δεν τις αποτρέψουμε. Γιατί σε αυτό το αιματοβαμμένο βιβλίο των ηρώων του τρόμου, οι ισλαμιστές  βομβιστές  και μαχαιροβγάλτες είναι μόνο οι υποσημειώσεις. Οι  τίτλοι, τα  περιεχόμενα και οι σελίδες των κεφαλαίων  ανήκουν στον ιμπεριαλισμό και τους  συνεργάτες του, μέσα  και έξω  από τον «δυτικό κόσμο».