Ο ξυλοδαρμός ενός μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του ήταν η σταγόνα
που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για τους συναδέλφους του, που
οργανώνουν συλλογικά την αντίδρασή τους και προχωράνε σε απεργιακή
κινητοποίηση.
Θεωρητικά στην καπιταλιστική παραγωγή, ο
εργάτης είναι ελεύθερος. Μπορεί να εκμεταλλεύονται την εργατική του
δύναμη τα αφεντικά, αλλά υποτίθεται πως δεν είναι έρμαιο στις διαθέσεις
τους, δεν τον μαστιγώνουν σα σκλάβο και δεν είναι κτήμα τους, όπως τον
καιρό της δουλοπαροικίας. Στην πράξη, ωστόσο, ο εργασιακός Μεσαίωνας
πάει πολύ πιο βαθιά, αναβιώνοντας στιγμές από την εποχή της
δουλοκτησίας. Τα αφεντικά δεν ήταν ποτέ ίσα κι όμοια με τους μισθωτούς
δούλους, που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν διάφορες διαβαθμίσεις
μεταξύ τους, για να στρέφονται οι μεν ενάντια στους δε και να μην
ενώνουν ποτέ τη δύναμή τους.
Αυτή η εισαγωγή γράφεται με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του, στο εργοστάσιο Γεωργίου στα Οινόφυτα -που κατασκευάζει πλαστικές σακούλες, προμηθεύοντας τις μεγαλύτερες αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ. Το απίστευτο περιστατικό έλαβε χώρα επειδή ο απολυμένος εργάτης τόλμησε να ζητήσει το πιστοποιητικό υγείας και το χαρτί της απόλυσής του -για να μπορέσει να αναζητήσει αλλού εργασία- διεκδικώντας ένα αυτονόητο δικαίωμά του. Το αφεντικό αρνήθηκε πεισματικά, προκάλεσε ένταση, κι ο εργάτης αποχώρησε, αλλά ειδοποιήθηκε στην πύλη να επιστρέψει, όπως κι έκανε, πιστεύοντας πως θα του δοθούν τα χαρτιά που χρειαζόταν. Αντ’ αυτού, το αφεντικό τον ξυλοκόπησε, εκδηλώνοντας με τον πιο πρωτόγονο τρόπο το ταξικό του μίσος ενάντια στους εργάτες.
Αυτή ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην επιχείρηση του Γεωργίου. Όπως καταγγέλλουν οι εργάτες της επιχείρησης, υποχρεώνονται να δουλεύουν επτά φορές την εβδομάδα και άδεια παίρνουν μία μέρα το τρίμηνο! Επίσης είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες, σε ένα χώρο όπου δεν υπάρχουν ούτε καν κανονικές τουαλέτες. Παρόλα αυτά, το αφεντικό παρακρατεί σταθερά ένα ποσό από το μεροκάματό τους, για να πληρώσει τις καθαρίστριες.
Παράλληλα, η εργοδοσία επιχειρεί να εξαγοράσει τις συνειδήσεις και τη σιωπή των εργατών, ενώ καλλιεργεί και αξιοποιεί έντεχνα τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Αλλά οι εργαζόμενοι -που είναι στην πλειοψηφία τους μετανάστες- δεν τσιμπάνε το δόλωμα και οργανώνουν συλλογικά την αντίδρασή τους. Ήδη από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας απέχουν από τη δουλειά κι αρνούνται να μπουν στο εργοστάσιο, ενώ σήμερα προχωράνε σε 24ωρη απεργία, που κήρυξε το ταξικό σωματείο Χημικής Βιομηχανίας Αττικής, διεκδικώντας την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου τους και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Επίσης, συγκρότησαν σωματειακή επιτροπή αγώνα, έκαναν συνέλευση το Σάββατο έξω από τις πύλες του εργοστασίου και ήρθαν σε επαφή με το οργανωμένο ταξικό κίνημα, για να συντονίσουν τις ενέργειές τους.
Ο αγώνας τους βρίσκεται σε εξέλιξη, και ακόμα δεν έχει πετύχει τίποτα. Αλλά το πιο αποφασιστικό βήμα, η ταξική συνειδητοποίηση, το σπάσιμο του λήθαργου και της πνευματικής αλυσίδας, φαίνεται να έχει γίνει και θα αφήσει σε βάθος χρόνου τους καρπούς του.
Αυτή η εισαγωγή γράφεται με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του, στο εργοστάσιο Γεωργίου στα Οινόφυτα -που κατασκευάζει πλαστικές σακούλες, προμηθεύοντας τις μεγαλύτερες αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ. Το απίστευτο περιστατικό έλαβε χώρα επειδή ο απολυμένος εργάτης τόλμησε να ζητήσει το πιστοποιητικό υγείας και το χαρτί της απόλυσής του -για να μπορέσει να αναζητήσει αλλού εργασία- διεκδικώντας ένα αυτονόητο δικαίωμά του. Το αφεντικό αρνήθηκε πεισματικά, προκάλεσε ένταση, κι ο εργάτης αποχώρησε, αλλά ειδοποιήθηκε στην πύλη να επιστρέψει, όπως κι έκανε, πιστεύοντας πως θα του δοθούν τα χαρτιά που χρειαζόταν. Αντ’ αυτού, το αφεντικό τον ξυλοκόπησε, εκδηλώνοντας με τον πιο πρωτόγονο τρόπο το ταξικό του μίσος ενάντια στους εργάτες.
Αυτή ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην επιχείρηση του Γεωργίου. Όπως καταγγέλλουν οι εργάτες της επιχείρησης, υποχρεώνονται να δουλεύουν επτά φορές την εβδομάδα και άδεια παίρνουν μία μέρα το τρίμηνο! Επίσης είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες, σε ένα χώρο όπου δεν υπάρχουν ούτε καν κανονικές τουαλέτες. Παρόλα αυτά, το αφεντικό παρακρατεί σταθερά ένα ποσό από το μεροκάματό τους, για να πληρώσει τις καθαρίστριες.
Παράλληλα, η εργοδοσία επιχειρεί να εξαγοράσει τις συνειδήσεις και τη σιωπή των εργατών, ενώ καλλιεργεί και αξιοποιεί έντεχνα τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Αλλά οι εργαζόμενοι -που είναι στην πλειοψηφία τους μετανάστες- δεν τσιμπάνε το δόλωμα και οργανώνουν συλλογικά την αντίδρασή τους. Ήδη από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας απέχουν από τη δουλειά κι αρνούνται να μπουν στο εργοστάσιο, ενώ σήμερα προχωράνε σε 24ωρη απεργία, που κήρυξε το ταξικό σωματείο Χημικής Βιομηχανίας Αττικής, διεκδικώντας την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου τους και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Επίσης, συγκρότησαν σωματειακή επιτροπή αγώνα, έκαναν συνέλευση το Σάββατο έξω από τις πύλες του εργοστασίου και ήρθαν σε επαφή με το οργανωμένο ταξικό κίνημα, για να συντονίσουν τις ενέργειές τους.
Ο αγώνας τους βρίσκεται σε εξέλιξη, και ακόμα δεν έχει πετύχει τίποτα. Αλλά το πιο αποφασιστικό βήμα, η ταξική συνειδητοποίηση, το σπάσιμο του λήθαργου και της πνευματικής αλυσίδας, φαίνεται να έχει γίνει και θα αφήσει σε βάθος χρόνου τους καρπούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου