Ρε, δείξτε μου το τέρμα!

Τσακαλώτος: 'Νιώθω σαν προπονητής που δεν ξέρει πού είναι το τέρμα'

Δείξτε μου το τέρμα»! αναφωνεί ο κ. Τσακαλώτος στήνοντας το αντάρτικο των... καπετανάτων στο βουνό του χρέους. Πολιτικά η φράση μοιάζει σαν μπάλα στην εξέδρα, μόνο που αυτή είναι άδεια κι από θεατές κι από χουλιγκάνους της τέως πρώτης φοράς αριστεράς. Οταν στο γήπεδο του ΣΕΒ η εθνική φανέλα αφορά στη σωτηρία των επενδύσεων, δηλαδή των εταιρειών των κερδών, των διαφημιστικών πακέτων και τα σλόγκαν των σωτήρων εγγράφονται ακόμα και στα σωβρακάκια των πολιτικών για να τα πιάνει η κάμερα, τότε η διαβόητη ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού λόγου και βίου μοιάζει με φυσική εξέλιξη των προοπτικών, των εμμονών και των ιδιοληψιών του ντόπιου κεφαλαίου. Σε μια χώρα που σφυράει το διαιτητικό τρίο Κατρούγκαλος - Πετρόπουλος - Αχτσιόγλου, ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε οι θεατές μπορούν να περιμένουν να δούνε... μπάλα.

 

Κι επειδή το πράγμα το ξεφτίλισε ποδοσφαιρικά μέχρι σήμερα με κρυόκωλο αγγλικό χιούμορ πασπαλισμένο με ανύπαρκτο ελληνικό φλέγμα ο κ. Τσακαλώτος, προπονητής που κατεβαίνει στο γήπεδο, έστω του χρέους, και περιμένει να του δείξουνε το τέρμα, δεν κάνει, όπως κι η πολιτική του, ούτε για πρωτάθλημα της παράγκας.

Οι δημοσιογράφοι «ίσως είναι μια κάποια λύσις» που λέει κι ο ποιητής, γιατί μπορούν να του δείξουν, και μάλιστα on camera, πώς ξηλώνονται τα καθίσματα που κάθονται και τα πετάνε ο ένας στον άλλον, τώρα που αναμένοντας την ανάπτυξη, οι δημοσιογράφοι πωλούνται μαζί με τις καρέκλες και γενικώς την επίπλωση, μπιρ παρά πριν από την ανακαίνιση της επικοινωνίας, που λαμβάνει χώρα με όρους αστικής τελετουργίας.

 

Κοιτάω γύρω μου κάμποσους συναδέλφους δημοσιογράφους, κυρίως δυο - τρεις με καρκίνο, που καθώς μπήκε ο Ιούνης το 2017 ατενίζουν την ανάπτυξη, εκεί στους πρόποδες του βουνού του χρέους με το βάρος της κακοήθειας του όγκου τους, να μένουν αποσβολωμένοι με κομμένη την επικουρική σύνταξη, τα φάρμακα και την περίθαλψη, καθηλωμένοι περισσότερο απ' την κατάργηση του αγγελιόσημου - εκσυγχρονισμός του δημοσιογραφικού ασφαλιστικού κατά την κατρουγκάλεια, κι όχι μόνο, αριστεροσύνη - και λιγότερο από μια αρρώστια που δε χωρά κατάθλιψη κι απελπισία. Το ταμείο τα 'φτυσε με το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο σ' ένα επάγγελμα - λειτούργημα το λένε οι χαμαιλέοντες της προσαρμογής - που πάτησε ασφαλιστικά στο Λαχείο Συντακτών κι ύστερα την έκανε λαχείο, παράγοντας μόνον οφθαλμούς από συν-αδερφικές τυφλώσεις...

Τα εκδοτικά δάνεια, οι συγκροτηματιακές υποχρεώσεις θα περάσουν απ' τη χοάνη των τραπεζών και θα προσγειωθούν στην πλάτη που τ' αφεντικά ζητούν να βάλουν και οι δημοσιογράφοι και ο λαός. Αλλά είναι κι εκείνες οι φράξιες με τα εμπνευσμένα συνθήματα τύπου «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ή εκείνο το αμίμητο που άκουσα από μαχητή να λέει παίζοντας στο survivor των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας «για το bottox σου μωρή κοράκι βγάζεις τα σπίτια του κοσμάκη στο σφυρί», που σε κάνουν κι αναθαρρεύεις (;). Μπορεί ν' αναβαθμιστεί ο αγώνας σε επίπεδο απλής επιβίωσης μ' ένα bottox στην ξεφουσκωμένη μπάλα κι ένα δάχτυλο που δείχνει το τέρμα κάπου εκεί βαθιά στο λάκκο που ανοίξαμε μόνοι μας...

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Ριζοσπάστης