"Κυριε... πειναω"

Οτραγικός θάνατος του μαθητή από «αδέσποτη σφαίρα» έφερε με σφοδρότητα στην επικαιρότητα τα σοβαρά προβλήματα της υποβάθμισης της ζωής, της φτώχειας και της εξαθλίωσης σε μάζες πολιτών και στα παιδιά τους στο Μενίδι και όχι μόνο.

Μιλώντας για τις αιτίες της εγκληματικότητας στον «Ριζοσπάστη», εκπαιδευτικός και μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ανατ. Αττικής με δύο μόνο λέξεις, έφερε στο φως την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Ξεσκέπασε την υποκρισία όλων αυτών που καμώνονται ότι υπογράφουν Διεθνείς Συμβάσεις όπως αυτή για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989:

- «Όλα τα παιδιά είναι ίσα και πρέπει να προστατεύονται από διακρίσεις λόγω φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, καταγωγής, πεποιθήσεων, νομικής κατάστασης των ίδιων ή μελών της οικογένειάς τους».

- «Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει τα αναγκαία υλικά αγαθά (στέγη, ρούχα, τροφή) και διασφαλίζει τη σωματική, νοητική, συναισθηματική και κοινωνική τους ανάπτυξη». 

«Κάντε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έναν παγκόσμιο Υπερασπιστή των Δικαιωμάτων του Παιδιού!», ορίζει το «Μανιφέστο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» που προώθησε η UNICEF, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και που απευθύνεται στα Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές ώστε να προστατεύσουν καλύτερα τα δικαιώματα των παιδιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όταν ένα στα τέσσερα παιδιά στην EE ζει σε συνθήκες φτώχειας.

Οι δύο αυτές λέξεις των παιδιών, «Κύριε... πεινάω», που μεταφέρει στη συνέντευξή του στο «Ρ» ο δάσκαλος, ανέδειξαν και την αντιλαϊκή επίθεση της δεύτερης αξιολόγησης στην αναζήτηση του δρόμου που αναζητούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους ξεσκεπάζοντας τους ξετσίπωτους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και των παπαγάλων της.

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι μόνο με την οργάνωση και την πάλη, την διεκδίκηση και την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η βαρβαρότητα, να τσακιστούν τα φαινόμενα σαπίλας, να ανοίξει ο δρόμος όπου το κάθε παιδί, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα και θρησκεία να απολαμβάνει τα πραγματικά του δικαιώματα. Τα 100 χρόνια της σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν ξεγράφονται, το έκαναν πράξη.