Αντίβαρο στη «ναρκωκουλτούρα» η αγωνιστική στάση ζωής

Στις ιδιαίτερες αιτίες και προβλήματα που ωθούν τη γυναίκα στη χρήση και την εξάρτηση αναφέρθηκε η Μαρία Μανιατάκου. «Δεν έχουμε στόχο να διαχωρίσουμε το πρόβλημα της τοξικομανίας σε ανδρικό και γυναικείο. Σκοπός μας είναι να προσεγγίσουμε το φαινόμενο με εξειδίκευση στο γυναικείο πληθυσμό, αναπτύσσοντας τις θέσεις της Ομοσπονδίας μας σχετικά με αυτό», ξεκαθάρισε και πρόσθεσε πως η ανάγκη της εξειδικευμένης μελέτης της σχέσης των γυναικών με τις ψυχοδραστικές ουσίες πηγάζει από έναν ακόμα λόγο: «Η διάδοση των ναρκωτικών αξιοποιείται, πέραν του οικονομικού οφέλους, σαν μέσο κοινωνικής καταστολής, οπότε προσθέτει ένα ακόμα τεράστιο εμπόδιο στην προσέλκυση γυναικών στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα».
Αναφέρθηκε στην έκθεση του ΟΗΕ σύμφωνα με την οποία το 1/3 των χρηστών παγκοσμίως είναι γυναίκες, σημειώνοντας τα εξής: «Τα διαθέσιμα στοιχεία, αν και περιορισμένα, δείχνουν ότι ο αριθμός των γυναικών που κάνουν χρήση αυξάνει, τόσο στις νεότερες ηλικίες, όσο και στον πληθυσμό των φυλακών. Κάποιες χώρες αναφέρουν αύξηση των θανάτων γυναικών από υπερβολική δόση. Συνήθως φαίνεται ότι οι γυναίκες αρχίζουν τη χρήση σε μεγαλύτερη ηλικία συγκριτικά με τους άνδρες και κατά κανόνα η πορεία τους σε αυτήν επηρεάζεται έντονα από συντρόφους που επίσης είναι χρήστες. Για παράδειγμα, πολύ συχνά ο σύντροφος είναι αυτός που θα κάνει στη γυναίκα την πρώτη ένεση ηρωίνης, παρόλο που γενικά οι γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να ξεκινήσουν την ενέσιμη χρήση. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι από τη στιγμή που θα γίνει η αρχή, οι γυναίκες προχωρούν γρηγορότερα σε υψηλά ποσοστά χρήσης των διαφόρων ουσιών και φτάνουν συντομότερα στην εξάρτηση».

Φαινόμενο που εμφανίζεται σε συγκεκριμένο κοινωνικό έδαφος

Στη συνέχεια, παρουσίασε το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο προκύπτει το φαινόμενο της εξάρτησης ιδιαίτερα για τις γυναίκες: «Η τοξικομανία ως στάση ζωής της γυναίκας αντικατοπτρίζει την προσωπική της εξέγερση απέναντι σε μια δυσβάσταχτη πραγματικότητα, κοινωνική και οικογενειακή, αντανάκλαση της γενικότερης κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής κρίσης, που την καταπιέζει, την εκμεταλλεύεται, την καταδικάζει σε καθημερινή μιζέρια. Μπορεί να ερμηνευθεί και ως στρεβλή αντίδραση της γυναίκας στον κοινωνικά καθορισμένο τρόπο κοινωνικοποίησής της. Μια κοινωνικοποίηση που περνά μέσα από την κυρίαρχη ιδεολογία και τη διαιώνιση των εξαρτητικών ρόλων της γυναίκας.
Η ουσιοεξάρτηση των γυναικών προκύπτει, σε μεγάλο βαθμό, ως αντίδραση σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από δυσπιστία και επιθετικότητα απέναντί τους και τις αντιμετωπίζει ως σεξουαλικά αντικείμενα. Μια κοινωνία που χρησιμοποιεί τις βιολογικές ιδιαιτερότητες της γυναίκας ως άλλοθι για να της προσδώσει υποδεέστερο ρόλο, ως φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, αλλά και ως υποταγμένο και υπάκουο θηλυκό, σύζυγο ή ερωμένη και στοργική μητέρα. Μια κοινωνία που διατυμπανίζει την ισότητα των γυναικών μόνο όταν θέλει και χρειάζεται να τις εκμεταλλευτεί παραπάνω, όπως και τους άνδρες, τσακίζοντας όποια εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματα είχαν απομείνει για την προστασία του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας. (...)

Η δήθεν ισότητα στα χαρτιά και στα λόγια, με την οποία φουσκώνουν τα μυαλά της νέας γυναίκας, έρχεται σε αντίφαση με τη βαθιά ανισοτιμία και την άγρια εκμετάλλευση που βιώνει η γυναίκα στην καθημερινότητά της. Αυτή η διαρκής αντίφαση προκαλεί μπέρδεμα και σύγχυση στη σκέψη, καθιστώντας τη γυναίκα πιο ευάλωτη ακόμα και στη χρήση και εξάρτηση από ουσίες.
Σε αυτές τις συνθήκες, το κάλπικο επιχείρημα της ατομικής επιλογής και της αυτοδιάθεσης του σώματος βρίσκει ομολογουμένως μεγαλύτερη απήχηση στο γυναικείο πληθυσμό. Η νέα γυναίκα "επιλέγει" κοινωνικές συμπεριφορές κατά την αναζήτηση μιας ουσίας, νόμιμης ή παράνομης. Προσπαθεί να αντέξει την αδιαφορία της σύγχρονης ατομιστικής κοινωνίας, να ξεφύγει από τον εαυτό της, να αποφύγει την πραγματικότητα που βιώνει σαν εφιάλτη.
Στο σημερινό άνθρωπο υπάρχει τεράστια έλλειψη του "κοινωνικού είναι", στη γυναίκα ακόμα περισσότερο, καθώς καλείται να φέρει εις πέρας πολλαπλούς ρόλους και ευθύνες, τους οποίους η κοινωνία και το κράτος της φορτώνουν στις πλάτες. Η σύγχρονη γυναίκα αισθάνεται αποκλειστικά υπεύθυνη για πλειάδα υποχρεώσεων, αλλά ταυτόχρονα είναι μόνη και αβοήθητη, όχι από τον σύντροφό της κατ' ανάγκη. Μόνη και αποξενωμένη από το κοινωνικό σύνολο και πλήρως αφημένη από το κράτος, βουτηγμένη στις ενοχές για όσα και ό,τι δικαιολογημένα δεν προφταίνει ή δεν μπορεί να κάνει.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα γυναίκα, αλλά και η μεγαλύτερη, υιοθετεί κοινωνικές συμπεριφορές που οδηγούν στην αποξένωση, τον ατομικό τρόπο σκέψης και δράσης, την παραίτηση από τα κοινωνικά της δικαιώματα, την υποκρισία, τον καταναλωτισμό, την έλλειψη αξιών, την πολιτιστική και συναισθηματική φτώχεια. Ετσι μπορεί να φτάσει και στην τοξικομανία, στην οποία με ακραίο τρόπο εκφράζεται ο σημερινός πολιτισμός της παρακμής. Πρόκειται για τον πολιτισμό του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχει στο επίκεντρό του το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων».

Πρόληψη σημαίνει ατομικές και κοινωνικές αντιστάσεις

Ιδιαίτερο βάρος έδωσε στη σημασία και το νόημα που έχει για την ΟΓΕ η πρόληψη: «Πρόληψη σημαίνει διαμόρφωση εσωτερικών ατομικών και κοινωνικών αντιστάσεων μέσα από έναν άλλο τρόπο ζωής, κόντρα στον ατομισμό, στον ανταγωνισμό, στον πλήρη υποκειμενισμό, το συμβιβασμό. Πρόληψη σημαίνει ενεργητική στάση ζωής μέσα από τη γνώση της αντικειμενικής κοινωνικής, οικονομικής πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τη δράση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της γυναίκας και της οικογένειάς της. Πρόληψη εξειδικευμένα στις γυναίκες σημαίνει ενίσχυση των προγραμμάτων για την αντιμετώπιση της σχολικής διαρροής ιδιαίτερα των κοριτσιών, για τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των νέων. Ιδιαίτερα ενημερωτικά προγράμματα για το ρόλο της κοινωνικής δικτύωσης που σμπαραλιάζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και αναπαράγει στρεβλά κοινωνικά πρότυπα για το γυναικείο φύλο, τον έρωτα, τις σχέσεις. Σημαίνει επιστημονική, κοινωνική στήριξη των γυναικών και των παιδιών, θυμάτων βίας».
Αντίστοιχα, όσον αφορά στη θεραπευτική διαδικασία, τόνισε πως «λαμβάνοντας υπόψη ότι στη χώρα μας μόνο το 14% των εξαρτημένων γυναικών είναι ενταγμένες σε πρόγραμμα απεξάρτησης, αναδεικνύεται η ανάγκη εξειδίκευσης στις γυναίκες χρήστριες. Προϋπόθεση αποτελεί η ενίσχυση των "στεγνών" θεραπευτικών προγραμμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με προσλήψεις μόνιμου και ειδικευμένου προσωπικού».
Η Μαρία Μανιατάκου καταδίκασε κάθε σχέδιο διαχωρισμού «σκληρών» και «μαλακών» ναρκωτικών. «Αντιστεκόμαστε στη νομιμοποίηση της κάνναβης που προβάλλεται με τον "προοδευτικό" μανδύα της ιατρικής και ψυχαγωγικής χρήσης. Παντού όπου νομιμοποιήθηκαν οι ουσίες, αυξήθηκε η χρήση και η εξάρτηση. Η διαθεσιμότητα μιας ουσίας αυξάνει και τη χρήση της. Αντιστεκόμαστε στην καλλιέργεια της ναρκωκουλτούρας, που σπρώχνει στην ανοχή και το συμβιβασμό για τη χρήση ουσιών και την εξάρτηση, στοχεύοντας κυρίως στις νεανικές συνειδήσεις», υπογράμμισε και τόνισε πως οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ θα συνεχίσουν τις πρωτοβουλίες τους με στόχο «να συζητήσουμε με τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου για την ανάγκη να δώσουμε με τη στάση μας το παράδειγμα της ενεργητικής, συλλογικής, αγωνιστικής στάσης ζωής στα παιδιά μας, στη νέα γενιά, κόντρα στον ατομικό δρόμο φυγής της ναρκωκουλτούρας».