“ΣΕΡΝΑΜΕΝΟΙ” ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ…

 

Είτε ακούει κανείς τον πρωθυπουργό σε τηλεοπτικό διάγγελμα, όπως αυτό πριν  δυο βδομάδες που ανακοίνωσε πώς θα διανεμηθεί το κοινωνικό μέρισμα, είτε τη συζήτηση στη Βουλή για την υπόθεση  πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία που συρρικνώθηκε στο αγωνιώδες ερώτημα αν ήταν μεσάζων ή εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας ο Β. Παπαδόπουλος, είτε τις  κυνικές δηλώσεις για τον πόλεμο στην Υεμένη από το διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Ζαχαριάδη ο αστικός πολιτικός λόγος δεν παρουσιάζει  νέας ποιότητας προβληματισμό, το πολύ-πολύ να είναι απλά μεγεθυσμένες κατά εκθετικό τρόπο οι προσπάθειες για τις  συγκινησιακές του απηχήσεις. Η ρητορική των αστών πολιτικών μας  προβλέψιμη, προδιαγεγραμμένης σκοπιμότητας, μικρού ενδιαφέροντος, μηδενικής πληροφόρησης επί της ουσίας δεν λέει απολύτως τίποτε, ενώ το πλήθος των αφορμών για νέας κατηγορίας πολιτικό λόγο η έντασή τους και το χρονικό βάθος των συνεπειών τους αυξάνονται τεραστίως  Η κενότητα που υποκρίνεται ότι καλύπτει με οξυδέρκεια και εμβρίθεια τα πάντα, ενώ δεν λέει τίποτε και για τίποτε συνεχίζεται  στη βουλή, στα διαγγέλματα, στις ανακοινώσεις, στις πολιτικές αναλύσεις.

             Αλλά βέβαια  αυτού του είδους ο πολιτικός λόγος διαμορφώνει εκείνη την επιχειρηματολογία που δικαιώνει  την πολιτική απέναντι σε μια συγκεκριμένη διαχείριση  της  περιόδου κρίσης προς όφελος της άρχουσας τάξης. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προβάλλει με εντυπωσιακή βεβαιότητα, ακόμα και σε σύγκρουση με την πραγματικότητα,  ως δήθεν στόχο τη μεταβολή της κατανομής των πόρων προς όφελος των εργαζομένων. Μοιράζοντας ψιχία εν είδει φιλανθρωπικού σωματείου θέλει να πείσει για την  διαφορετική κυβερνητική  πολιτική που καταφέρνει από τη «δημοσιονομική υπεραπόδοση»  να  κατανέμει μέρισμα «δίκαια, στους πολίτες που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Με προτεραιότητα στους άνεργους, τους νέους, τους χαμηλοσυνταξιούχους». Και  επιπλέον μεταξύ άλλων στοχεύει στον περιορισμό, κατά το διάγγελμα του Α. Τσίπρα «της διαφθοράς, της διασπάθισης δημόσιου χρήματος αλλά και της φοροδιαφυγής».

    Ζώντας, το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων, με την οικονομική αφαίμαξή τους χρόνο το χρόνο αυξάνεται, στην ένδεια και ανασφάλεια η προσφορά χρηματικών βοηθημάτων,  στους πιο εξαθλιωμένους, μια αρωγή εντελώς ανεπαρκής, στοχεύει να κάνει υποφερτή την αθλιότητα καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για την προσωρινότητα της κατάστασης που θα ανατρέψει  η οικονομική ανάπτυξη. Μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο, μεροδούλι μεροφάι, σχεδόν οκτώ χρόνια σέρνουμε τις ζωές μας σε εργασίες  με όρους δουλικούς και ταπεινωτικούς που μπορούν να αποτελειώνουν τη συντριβή και των πιο περήφανων ψυχών, όταν η άγνοια και ο φόβος δεν συσπειρώνει σε οργανωμένους αγώνες, αλλά  χωρίς πυξίδα  και κέντρο σπαταλούνται οι  δυνάμεις μας στις  απαιτήσεις και στις ποταπές ταπεινώσεις της καθημερινής δουλειάς και τις ελεημοσύνες που μοιράζει με θριαμβευτική αυταρέσκεια η  πολιτική ηγεσία.

   Ο αρχηγός πάλι της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια προσπάθεια αναζητήσεων για οριοθέτηση του δικού του χώρου, που επειδή  δεν φτάνουν στη επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε την ανυπαρξία τους όταν απουσιάζει εντελώς οποιαδήποτε ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν βγάζει στην επιφάνεια παρά μόνο προβλήματα που συνδέονται με τις μεταξύ τους αντιπαλότητες στα πλαίσια μικροσυμφερόντων.

    Εκεί όμως  που ο λόγος όλων αυτών γίνεται σαφής είναι στην συκοφάντηση οραμάτων, στην απαξίωση αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος,  στοχεύοντας είτε να μολύνουν τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είτε να απαλλοτριώσουν τις δόξες του. Με ευκαιρία μάλιστα την  εκατονταετηρίδα της Οκτωβριανής επανάστασης περίσσεψε, στην καλύτερη περίπτωση όταν ευθέως δεν καταφέρονται εναντίον της σε αντιδιαστολή με τα γεγονότα του Φεβρουαρίου, η δυσαρέσκεια και η πικρία για την προδοσία της. Και όσοι απ’ αυτούς  δείχνουν πως  τιμούν την επέτειο της ρωσικής επανάστασης είναι περισσότερο για να τονιστεί το ανέφικτο της πετυχημένης επανάστασης. Γιατί ο βασικός στόχος είναι να κατασκευάζονται συκοφαντικά οι αποτυχίες των κομμουνιστών, ώστε να αποτραπούν οι εργαζόμενοι  από το να προσπαθήσουν ποτέ  να επαναλάβουν την επαναστατική δράση.
       Κι απομένει μόνο ο κομμουνιστικός λόγος  όχι μόνο για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα για μετασχηματισμό της κοινωνίας αλλά και για να πραγματοποιηθεί. «(...)Η εργατική τάξη έχει αποδείξει ότι μπορεί, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα ως μοναδική πραγματικά επαναστατική τάξη να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή, να ηγηθεί της κοσμογονίας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού (…) Γι' αυτό σήμερα προτεραιότητά μας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος από τη φάση της υποχώρησης που βρίσκεται. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να συνειδητοποιούν καθημερινά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος κα ι πού πρέπει να στραφεί η πάλη τους. Προτεραιότητά μας είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να παίρνουν μέρος στην οργάνωση της πάλης, για να περάσει το κίνημα σε αντεπίθεση, να προετοιμαστεί, για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.Συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη, ως εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη που αντιλαμβάνεται την ανάγκη συνολικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και επιδιώκει η πάλη να κατευθύνεται προς αυτόν το στόχο(…)» (από το λόγο του γγ του ΚΚΕ στο ΣΕΦ για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση)
     Κι αν αυτό που υπερασπιστήκαμε έπαθε μια ήττα, αυτό δεν είναι ανεπανόρθωτη δυστυχία αν δεν τη δεχτούμε αυτήν την ήττα. Ξέροντας ποιο είναι  σωστό κι αυτό που πρέπει να γίνει, ξέρουμε πως αυτό θα γίνει.
    «Σερνάμενοι» κι αν είμαστε θα ξανασταθούμε στα πόδια μας