Κάθε χρόνο και πιο δύσκολα για τους αναπήρους και τις οικογένειές τους

Σε συγκέντρωση με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ καλούν η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων και άλλοι φορείς, στις 11 π.μ. στον πεζόδρομο της Κοραή (στάση μετρό «Πανεπιστήμιο»)

Από παλιότερη κινητοποίηση στο υπουργείο Υγείας

Η σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ βρίσκει και φέτος τους αναπήρους από τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μαστίζονται από τη φτώχεια, με πετσοκομμένα δικαιώματα, επιδόματα και συντάξεις. Η γύμνια σε κρατικές υπηρεσίες, υποδομές και σχολεία συμπληρώνεται από την αφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας, που αναγκάζεται να καταφεύγει στους ιδιώτες ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Ολα αυτά, στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» για να στηριχτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία επιβεβαιώνεται πως είναι ασύμβατη με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να κρυφτεί, όσες φιέστες και ψευδεπίγραφες επιδείξεις ευαισθησίας επιχειρήσουν κυβέρνηση και αστικά κόμματα, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα των ΑμΕΑ.
Το ίδιο επιβεβαιώνει και ο προϋπολογισμός του 2018, ο οποίος προβλέπει νέα περικοπή κατά 1,7 δισ. ευρώ στα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια - Ασφάλιση, μείωση κατά 638 εκατ. ευρώ της κρατικής χρηματοδότησης προς ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και ΕΟΠΥΥ (τα κονδύλια προς τον ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά εκμηδενίζονται, καθώς προβλέπονται μόλις 100 εκατομμύρια για τους ανασφάλιστους). Μείωση της χρηματοδότησης του ΟΓΑ κατά 60 εκατ. ευρώ, που προμηνύει νέες περικοπές στα προνοιακά επιδόματα. Ολα τα παραπάνω μέτρα χτυπούν ανελέητα τα λαϊκά στρώματα και πολύ περισσότερο τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους.
Τα άτομα με αναπηρίες αποτελούν το 9,3% του συνολικού πληθυσμού της χώρας και ζουν στο πετσί τους την απουσία ουσιαστικής κρατικής μέριμνας, που θα ξεκινά από την πρόληψη της αναπηρίας, μέχρι την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν έγκαιρη θεραπεία και αποκατάσταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, δωρεάν προγεννητικός έλεγχος, δημόσιες υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης, προστασίας της ζωής και των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, αντιμετώπιση των επαγγελματικών ασθενειών κ.ά.), με τη χρήση όλων των σύγχρονων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Η ανεργία στους ικανούς προς εργασία ανάπηρους ξεπερνά το 95%, με βάση τα επίσημα στοιχεία. Πάνω από 200.000 παιδιά με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες είναι εκτός Ειδικής Αγωγής. Χιλιάδες οικογένειες βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν όσα θα έπρεπε να τους παρέχει το κράτος δωρεάν, από τα φάρμακα και τις θεραπείες, μέχρι την εκπαίδευση των παιδιών τους.
Για όλα αυτά, η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων, ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων, το Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες, Ιδρύματα, Σχολεία Ειδικής Αγωγής και σύλλογοι γονέων ειδικών σχολείων διαδηλώνουν σήμερα, στις 11 το πρωί, στον πεζόδρομο της Κοραή (στάση μετρό «Πανεπιστήμιο»). Θα ακολουθήσει πορεία προς το Μέγαρο Μαξίμου.
Οι διεκδικήσεις στις κινητοποιήσεις που γίνονται σήμερα από το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, είναι: Πολιτική πρόληψη της αναπηρίας. Να σταματήσουν τα σφαγεία των ΚΕΠΑ. Να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, του κουαρτέτου και των μονοπωλιακών ομίλων για το πετσόκομμα των επιδομάτων και των συντάξεων αναπηρίας και της μείωσης κατά 50% των δημοσίων δαπανών για την πρόνοια. Να καλύψει 100% ο κρατικός προϋπολογισμός τις ανάγκες για φάρμακα, θεραπείες, τεχνικά βοηθήματα. Καμία πληρωμή από τους ανάπηρους και τις οικογένειες τους ανεξάρτητα αν είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι, ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι Ελληνες ή μετανάστες. Αμεση καταβολή των οφειλόμενων από τον ΕΟΠΥΥ στις οικογένειες των ΑμΕΑ. Δημόσιες, δωρεάν και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης, έγκαιρης παρέμβασης, Εκπαίδευσης, Ειδικής Αγωγής και αποκατάστασης των ΑμΕΑ κ.ά.

Σφαγή σε επιδόματα, συντάξεις

Τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) λειτουργούν κυριολεκτικά ως βιομηχανία μείωσης των ποσοστών αναπηρίας. Ο αριθμός των χιλιάδων βαριά αναπήρων χρόνο με το χρόνο «λιγοστεύει» στα χαρτιά. Οχι επειδή υπάρχει πραγματική αλλαγή στη βαρύτητα της πάθησης, αλλά επειδή αποχαρακτηρίζονται κι αναγκάζονται να επιβιώσουν ακόμη και χωρίς αυτές τις ανεπαρκείς παροχές που είχαν. Ενδεικτικό του πετσοκόμματος των ποσοστών αναπηρίας είναι το γεγονός ότι το 2012 έπαιρναν επίδομα 210.000, ενώ το Δεκέμβρη του 2014 μειώθηκαν σε 160.000, όταν οι βαριά ανάπηροι στη χώρα μας εκτιμάται ότι φτάνουν τους 500.000.
Η διοίκηση του ΕΦΚΑ προσποιείται την ανίδεη κάθε φορά που το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα διαμαρτύρεται και τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που τους έκοψαν συντάξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άρνηση να δώσει τη σύνταξη αναπηρίας που έχει κόψει εδώ και πέντε χρόνια από έναν σακατεμένο και στα δύο χέρια μεταλλεργάτη και σήμερα πλημμυροπαθή στη Μάνδρα Αττικής. Και αυτή δεν είναι βέβαια μεμονωμένη περίπτωση...
Μάλιστα, για το κόψιμο των επιδομάτων και των συντάξεων αναπηρίας έχουν επινοηθεί νέα «επιστημονικά» κριτήρια - φίλτρα. Χιλιάδες άνθρωποι «μεταφέρονται» από την κατηγορία της παραπληγίας στην κατηγορία της βαριάς αναπηρίας, χωρίς μείωση ποσοστού, με συνέπεια να κόβεται το επίδομα παραπληγίας των 700 ευρώ και να δίνεται αυτό της βαριάς αναπηρίας των 300 ευρώ, που και αυτό όμως προϋποθέτει να είναι ανασφάλιστοι, ενώ χάνουν και το επίδομα κίνησης των 165 ευρώ το μήνα.
Είναι τέτοια η διαστροφή των περικοπών, που το επίδομα παραπληγίας κόβεται ακόμη και σε κατάκοιτους (!) με το πρόσχημα ότι δεν έχουν τον «τυπικό χαρακτήρα της εγκάρσιας τομής του νωτιαίου μυελού». Ακόμη και σε παιδιά με νοητική υστέρηση μειώθηκε το ποσοστό αναπηρίας τους κάτω από το 67%, χαρακτηρίζοντάς τα ήπιας νοητικής υστέρησης, με αποτέλεσμα να χάνουν επιδόματα, το δικαίωμα έμμεσης ασφάλισης στους γονείς τους, αλλά και το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης σε αυτά σε περίπτωση θανάτου του γονέα.
Αλλα παιδιά, με βαριά νοητική υστέρηση χαρακτηρίζονται ικανά προς εργασία, χάνοντας το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης του θανόντα γονέα τους, αλλά και το δικαίωμα της έμμεσης ασφάλισης. Οι οικογένειές τους αγωνιούν, καθώς δεν υπάρχουν ειδικές κρατικές δομές στις οποίες θα μπορούσαν να απορροφηθούν. Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι στη Σοβιετική Ενωση είχε εξασφαλιστεί δουλειά σε όλους τους ικανούς προς εργασία αναπήρους, αλλά και καθολική δωρεάν Εκπαίδευση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Την ίδια ώρα, δομές που φιλοξενούσαν ανθρώπους με αναπηρίες βάζουν λουκέτο, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Ιδρύματος Χρόνιων Παθήσεων «Σκαραμαγκά», προκειμένου να υλοποιηθούν οι κατευθύνσεις της ΕΕ για μείωση κατά 50% των δαπανών για την Πρόνοια (μέσω κλεισίματος ιδρυμάτων, συρρίκνωσης υπηρεσιών κ.ά.), φορτώνοντας το κόστος στην ίδια την οικογένεια, διευρύνοντας την επιχειρηματική δράση στον ευαίσθητο αυτόν τομέα, τη στιγμή που υπάρχει τεράστια ανάγκη για την ίδρυση και άλλων δημόσιων κρατικών δομών, για την αποφασιστική ενίσχυση και αναβάθμιση των υπαρχόντων.
Αποτέλεσμα των μαζικών περικοπών είναι χιλιάδες εργαζόμενοι, που έχουν δουλέψει μια ζωή και με σοβαρά προβλήματα υγείας, να μην παίρνουν σύνταξη, να μην μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους, ούτε να πληρώσουν τις αναγκαίες θεραπείες τους. Ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αναγκάζονται να δουλέψουν, εκθέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Ορισμένες πλευρές που αφορούν στην Εκπαίδευση

Σύμφωνα με παλιότερα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, περίπου 15.500 παιδιά με αναπηρία εξυπηρετούνταν από τα δημόσια Ειδικά Σχολεία και Ειδικά Εργαστήρια Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΚ).
Η τελευταία έρευνα για τις σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι σε αυτές φοίτησαν 10.037 μαθητές το σχολικό έτος 2015/2016, ενώ δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τα παιδιά που φοιτούν σε κανονικά σχολεία, σε τάξεις ένταξης ή συνδιδασκαλία, όπως επίσης και για τους εξυπηρετούμενους στα Κέντρα Ειδικής Αγωγής ΝΠΙΔ όλων των ηλικιών.
Η πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα παιδιά, οι νέοι και οι ενήλικες με αναπηρία που εξυπηρετούνται στα δημόσια ειδικά σχολεία, οι οικογένειές τους αλλά και οι εργαζόμενοι, είναι τραγική.
Στα περισσότερα δημόσια ειδικά σχολεία φοιτούν παιδιά που έχουν διαφορετικής μορφής αναπηρία, στοιβάζονται όλα μαζί χωρίς να γίνεται ουσιαστική εκπαίδευση ή/και θεραπεία όπου απαιτείται, καθώς υπάρχουν έλλειψη μόνιμου προσωπικού (εκπαιδευτικού, επιστημονικού και βοηθητικού), ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και εξειδικευμένων αναλυτικών προγραμμάτων, ανεπαρκείς μεταφορές κ.λπ.
Για την Ειδική Αγωγή και ιδιαίτερα για κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες, όπως ο αυτισμός, η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης και το σταθερό πρόσωπο αναφοράς θεωρούνται καθοριστικά για την περαιτέρω εξέλιξη του ατόμου.
Το προσωπικό ωστόσο στους χώρους Ειδικής Αγωγής - κυρίως στα δημόσια ειδικά σχολεία - με την ανακύκλωση των αναπληρωτών και όχι την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, εναλλάσσεται συστηματικά, κι έτσι καθιστά αδύνατη τη δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ εκπαιδευτικού/θεραπευτή και παιδιού. Σε αυτό το έδαφος καμία εκπαίδευση/θεραπεία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, ενώ παράγεται και το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή προκαλούνται άγχος και αποδιοργανωτική συμπεριφορά στα συγκεκριμένα άτομα.
Οσον αφορά τις οικογένειες, οι επιπτώσεις όλων των προαναφερόμενων προβλημάτων είναι σοβαρές, καθώς πέραν του πόνου και του ψυχικού τραυματισμού που βιώνουν μεγαλώνοντας ή συμβιώνοντας με έναν άνθρωπο με αναπηρία, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά μια σειρά από πρακτικά ζητήματα: Θα ανοίξει φέτος το σχολείο; Πότε θα ανοίξει; Θα υπάρχει τρόπος να πάει ο άνθρωπός τους με ασφάλεια εκεί; Σε τι συνθήκες θα εκπαιδεύεται; Ο ίδιος/α θα μπορεί να εργαστεί; Πώς θα λύσει το ζήτημα της εργασίας του για όσο καιρό δεν θα λειτουργεί το σχολείο; Πού θα βρει τα χρήματα που ζητούν συνήθως για τη μεταφορά, για τα τροφεία, για το εκπαιδευτικό υλικό; Για τα φάρμακα και τα άλλα τεχνικά βοηθήματα;
Σε αυτά έρχεται να προστεθεί το νέο χαράτσι που πληρώνουν οι οικογένειες, καθώς με την εφαρμογή των κανονισμών του ΕΟΠΥΥ, μια σειρά από θεραπείες που δικαιολογούνταν έχουν μειωθεί δραστικά, έχουν αυξηθεί τα ποσοστά συμμετοχής σε φάρμακα και βοηθήματα.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη από άλλες ειδικότητες, κάτω από την πίεση της εργασιακής ανασφάλειας. Ιδιαίτερα για τους συμβασιούχους/αναπληρωτές, οι συνθήκες είναι ακόμα πιο δύσκολες, καθώς από χρόνο σε χρόνο δεν ξέρουν σε ποιο σχολείο θα βρίσκονται, δεν προλαβαίνουν καν να γνωρίσουν τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να διαμορφώσουν εκπαιδευτικούς ή/και θεραπευτικούς στόχους.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τα ΝΠΙΔ, η συνεχής υποχρηματοδότηση από το κράτος και η μη καταβολή των νοσηλίων από τον ΕΟΠΥΥ οδηγούν σε συρρίκνωση των προσφερόμενων υπηρεσιών και στην επιβάρυνση των οικογενειών με τροφεία. Το προσωπικό στις δομές αυτές μένει απλήρωτο για πολλούς μήνες (σε μερικές περιπτώσεις φθάνει και τα δύο χρόνια!).
Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια οι εξυπηρετούμενοι στους χώρους αυτούς έχουν μειωθεί κατά 40%, καθώς οι οικογένειες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις για τροφεία, έξοδα μετακίνησης. Ετσι, χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, χωρίς να λαμβάνουν τις απαιτούμενες για την κατάστασή τους υπηρεσίες και δομές παραμένουν κλειστές ή υπολειτουργούν (π.χ. ΕΓΝΥΑ, ΠΕΓΚΑΠ).