Η αρρώστια του μεταβατικού και η αριστερά της μετάβασης

 Η αρρώστια του μεταβατικού και η αριστερά της μετάβασης

Όσο αυξάνεται η ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης τόσο αυξάνονται οι αριστερές φωνές για την ανάγκη μετωπικών πρωτοβουλιών του “αριστερού χώρου” σε ένα ελάχιστο “μεταβατικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής κατεύθυνσης” που θα είναι σε θέση να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Σε αυτή την προσφιλή τακτική της ενδοαριστερής συνεννόησης που από δήθεν μέσο αναφύεται σε μονόδρομο σκοπό, έχουν υπάρξει τα τελευταία οκτώ χρόνια των μνημονίων παρά πολλά επεισόδια.

Σε αυτά, μέχρι να γίνει κυβέρνηση, πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως δορυφόρους-συνομιλητές και συνδαιτυμόνες στα διάφορα αντιμνημονιακά πάνελ, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών και αυτοαποκαλούμενων αντικαπιταλιστικών οργανώσεων που έμμεσα ή άμεσα στήριξαν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ενώ στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης από την “κυβέρνηση της αριστεράς” παρήγαγαν σωρεία “θεωρητικών αναλύσεων” περί “αριστερής στροφής” της ελληνικής κοινωνίας, ενώ στήριζαν άμεσα ή έμμεσα το “αριστερό σχέδιο” εθνικής ανασυγκρότησης που έψαχνε δανεισμό στην Κίνα και στην Ρωσία. Όλα αυτά στην βάση της αποδοχής μιας μεταβατικής κατάστασης που ήταν δυνατόν να οδηγήσει στην “σοσιαλιστική προοπτική”.

Πρόκειται για την θρασύδειλη λαγνεία του αριστερού μεταβατικού προγράμματος που δεν κόβει ποτέ τους δεσμούς του με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και με τις αστικές θεωρίες περί της δυνατότητας εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης που να αφορά με όρους ισοτιμίας τόσο το κεφάλαιο όσο και την εργασία, ενώ η χώρα παραμένει στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, η ταξική οικονομική και πολιτική διάρθρωση της κοινωνίας στέκει ανέπαφη, και οι λαϊκές και εργατικές δυνάμεις διαπαιδαγωγούνται από αυτές τις αριστερές προσεγγίσεις, στην βάση της σταδιακής και ομαλής μετάβασης σε ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Τα αποτελέσματα αυτής της σαθρής, ιστορικά ηττημένης προσέγγισης , απόνερο της εκκωφαντικά καταστροφικής αστικής γραμμής των λαϊκών μετώπων είναι ορατά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και άνευ χρείας εξαιρετικής πολιτικής οξυδέρκειας. Η μεταβατική αριστερά που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε σε λίγες ώρες ξεφτιλίζοντας το “Όχι” του δημοψηφίσματος και υπογράφοντας τρίτο μνημόνιο αποδεχόμενη το σύνολο του πολιτικού και ιδεολογικού προτάγματος που εκφέρεται από τις καπιταλιστικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν πρόκειται για προδοσία. Πρόκειται για ξεκάθαρη πολιτική επιλογή.

Για αυτό ακριβώς όσοι εκ των υστερών οδύρονται για την μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και επιμένουν να υποδύονται τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ (ΛΑΕ κτλ) είτε αρνούνται είτε αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι η αριστερά που επιδιώκει “ολίγον καπιταλισμό” στο τέλος μπουκώνεται με την μεγαλύτερη μερίδα που υπάρχει στο τραπέζι και γλύφει με βουλιμία και τα αποφάγια των πρώην “ταξικών εχθρών”. Είναι τόσο καθολική και μονολιθική η κίνηση των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, που μόνο μια αντίστοιχη ολιστικά αντιθετική κίνηση των δυνάμεων της εργασίας μπορεί να την αναστρέψει. Η αριστερά της λιτανείας, της “Δραπετσώνας” και της “ειρηνικής μετάβασης” λειτουργεί μόνο ως βαζελίνη στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής.

Είναι αυτή η αριστερά που κατάντησε τον μαρξισμό ανέκδοτο για να προσιδιάζει στις “θεωρητικές της αναλύσεις” κατακερματίζοντας την εργατική τάξη σε ένα συνονθύλευμα ανερμάτιστων περιπλανώμενων ατομικοτήτων σε ατομική διαπραγμάτευση με το καπιταλιστικό κράτος και τα αφεντικά, με έλλογη απόρροια την ραγδαία διύλιση της ταξικής συνείδησης και την έκδηλη διάρρηξη της ταξικής ταυτότητας. Στέλνοντας τους εργάτες “συστημένους” στην ακροδεξιά, στους φασίστες και στους κάθε λογής αυτόκλητους σωτήρες “αριστερής” και δεξιάς κοπής που δήθεν έχουν έτοιμο κάποιο νομικό ή οικονομικό σχέδιο διάσωσης του λαού από τους δυνάστες του. Μέχρι να φανεί για άλλη μια φορά , το μέγεθος της απάτης και το δυσθεώρητο εύρος της ψευδαίσθησης.

Έλαχε σε αυτή την μικρή γωνιά του πλανήτη να πέσει η ευθύνη της άρθρωσης μιας νέας κομμουνιστικής αφήγησης μέσα στο πιο βαθύ καπιταλιστικό σκοτάδι. Κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η ιστορία. Κανείς δεν γνωρίζει πότε και από που θα ανάψει η σπίθα της επανάστασης. Οι ανάγκες και τα όνειρα των ανθρώπων ευτυχώς δεν ακολουθούν σιδερένιους νόμους και άκαμπτους κανονισμούς. Από το πιο σκοτεινό σημείο του χάρτη μπορεί να ανάψει η φλόγα της απελευθέρωσης.

Για αυτό ακριβώς το βάρος της ευθύνης είναι τεράστιο. Ακόμη και αν δεν δούμε το λυκαυγές του νέου ορίζοντα, πρέπει να μιλήσουμε , να γράψουμε και να πράξουμε ως να ήταν ήδη εδώ. Η ευκαιρία να είναι κανείς χρήσιμος στην ιστορία και στην τάξη του, δεν δίνεται παρά μόνο μια φορά στο πεπερασμένο εύρος του ατομικού βιολογικού κύκλου.

Τώρα είναι η ευκαιρία. Αυτή είναι η στιγμή.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress.com