«Άμα σκάσει ο Μπετελγκούζης». Μικρές ανάσες της καθημερινότητας

Λαϊκό Στρώμα

Δεν είναι φρέσκο νέο το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας είναι σε ένα βαθμό βυθισμένο εκτός από την πολιτική, και σε μια πολιτιστική θάλασσα καθυστέρησης. Ρηάλιτυ, απάλευτα σήριαλ (ντόπια και εισαγόμενα), τραγούδια της κακιάς ώρας δεσπόζουν στα ερτζιανά και το διαδίκτυο. Παράλληλα ένα μέρος της εργατικής τάξης, το πιο παραδοσιακό/χειρωνακτικό έχει σοβαρά προβλήματα λειτουργικού αναλφαβητισμού. Το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, από τις πινακίδες στις χασαποταβέρνες, μέχρι τα στάτα στα φέιζμπούκ. Δεν είναι κατακριτέο, ή μάλλον είναι αλλά δεν πρέπει να κατακεραυνώνουμε τα άτομα που τον εκφράζουν. Πολλές φορές αυτό συνέβη λόγω αντικειμενικών συνθηκών (βιοπορισμός κλπ.) που απέτρεψαν τον άλλο να «μάθει γράμματα» και παρά τη θέληση του.
Είναι μερικές στιγμές όμως, όταν δεν το περιμένεις, που εκπλήσσεσαι ευχάριστα.
Στο χώρο δουλειάς μου λοιπόν, μια μεσήλικη συνάδελφος, ανάμεσα σε ατέρμονες αναλύσεις για ζώδια και βουκεφαλική σκοπιανοφαγία, τα οποία άκουγα στωικά, θέλησε ένα απόγευμα να ρωτήσει κάποια πράγματα για το… σύμπαν και τα αστέρια που το αποτελούν. Εκεί λοιπόν που της εξηγώ, μετά από σχετική ερώτηση, ότι δε διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο άμα «εκραγούν» κάποια από τα μακρινά αστέρια, ένας τακτικός πελάτης, ιδιωτικός υπάλληλος, και ο ίδιος παρεμβαίνει στη συζήτηση:

-Ναι, καλά…. Άααμα σκάσει ο Μπετελγκούζης, θα μας πάρει όλους ο διάολος…

Ξάφνου το πρόσωπό μου φωτίζεται, οι κόρες διαστέλλονται, οι ρινικές δίοδοι διευρύνονται και οξυγόνωση του εγκεφάλου αυξάνεται. Αυτές είναι οι μικρές χαρές της ζωής. Όταν οι καθημερινές ατάκες συναδέλφων και πελατών για το τι θα κάνει ο ΠΑΟΚ ή τι συμφορά μας βρήκε που έσπασε το νύχι της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου αντικαθίστανται από κάτι σαν το παραπάνω. Απ’ το πουθενά. Out of the blue, που λένε.

Τι είναι όμως ο Μπετελγκούζης;

Ο Betelgeuse, που προφέρεται παράτυπα Beetlejuice/Μπήτλτζους (Σκαθαροζούμης) αντί για κάτι σαν Μπέτελγκηζ/Μπέτελγκαουζ που είναι πιο ταιριαστό στην ούτως ή άλλως γεμάτη ανωμαλίες αγγλική φωνολογία, είναι ένας κόκκινος γίγαντας 700 φορές μεγαλύτερος απ’ τον Ήλιο. Είναι τόσο ογκώδης που αν το κέντρο του ξεκινούσε απ’ αυτόν, η επιφάνειά του θα ακουμπούσε περίπου στο Δία. Και είναι περίπου 14.000 φορές λαμπερότερος απ’ τον Ήλιο, 800 εξάκις-εφτάκις (θα σας γελάσω) λάμπες LED και βάλε. Βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, περίπου 640 έτη φωτός από τη Γη, δηλαδή λίγο-πολύ «στου διαόλου τη μάνα». Λέγεται ότι κάποια στιγμή θα «πάει αδιάβαστος», καθώς θα τελειώσουν οι βενζίνες του και θα σκάσει δημιουργώντας μια Σούπερνόβα (Μασεντόνια).

Βεβαίως ο συμπαθής Μπετελγκούζης δεν προβλέπεται να σκάει στα κοντά. Αλλά ακόμα κι αν σκάσει, αν και τεράστιος, μάλλον δε θα μας επηρεάσει. Εμείς έχουμε το δικό μας άστρο, τον Ήλιο που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μας. Αλλά κι αυτός αργεί. Θέλει κάνα τάλιρο δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα μέχρι να φουσκώσει, να μας τηγανίσει και μετά να σκάσει, έχοντάς μας διαολοστείλει καιρό πριν.

Επιστρέφοντας στη γη, είναι ωραίο να βλέπεις απλούς καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου, του μυστριού και του τόρνου ή έστω της σφραγίδας και του πρωτοκόλλου να παρεμβαίνουν με/σε τέτοια θέματα και να διαταράσσουν, θετικά, την καθημερινότητα.

Πάντως ο πελάτης γλίτωσε από ένα ακόμα παγωμένο αστείο. Θα μπορούσε αντί για τον Betelgeuse να πει:

–Άααμα σκάσει ο Αλντεμπαράν…

Όμως τότε θα αναγκαζόταν να ακούσει:

–Μωρέ κι ο Αλντεμπ-ΑΡΑΝ κι ο Αλντεμπ-ΑΡΑΣ…

Γλίτωσε ο άνθρωπος.

*Aldebaran: Ένας πορτοκαλί γίγαντας, αρκετά μικρότερος του Μπετελγκούζη και ευρισκόμενος αρκετά κοντύτερα στη Γη