ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Και μετά το συλλαλητήρια για τη Μακεδονία με το Μίκυ Θεοδωράκη, που θεωρεί πως αυτοί της Χρυσής Αυγής την πατρίδα «την αγαπούν αλλά με ένα τρόπο εριστικό», σε ρόλο δολώματος των φασιστών που ψαρεύουν πελατεία στα θολά νερά του εθνικισμού, μας προέκυψε το σκάνδαλο της Novartis. Δέκα πολιτικούς δείχνουν προστατευόμενοι μάρτυρες στις καταθέσεις τους να εμπλέκονται σε υποθέσεις δωροδοκίας της φαρμακοβιομηχανίας κι αυτοί αντί να αντικρούσουν τις κατηγορίες στηρίζουν την υπερασπιστική τους γραμμή στην αμφισβήτηση της  αναξιοπιστίας των μαρτύρων. Και σχεδόν στο σύνολό τους μοιάζει να έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και να επαναλαμβάνουν το στερεότυπο περί πολιτικής σκευωρίας. Κι από κοντά οι δημοσιογράφοι, σαν να βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως οι ελευθερίες του τύπου και της γνώμης είναι χίμαιρες του παλιού καιρού. Κι έτσι ποιος θα τολμήσει να εναντιωθεί στην αστική εξουσία και τους υπηρέτες της, τα ΜΜΕ και τους πολιτικάντηδες;

Και πάλι ένα κουβάρι αποκαλύψεις, παραπλανήσεις και συμβιβασμοί. Αποκαλύπτεται πως υψηλόβαθμοί  πολιτικοί του προ μνημονίων δικομματισμού   έχουν μπλεχτεί  σε βρώμικη υπόθεση διαφθοράς και  ιδιοποίησης δημόσιου χρήματος. Στο τέλος δεν θα είναι έκπληξη αν φανεί πως πολύς θόρυβος για το τίποτε. Όλοι τους θα βραχνιάζουν φωνάζοντας δικαιοσύνη, ενώ ο πιο αναλώσιμος από τους κατηγορούμενους για το σκάνδαλο μπορεί και να  τιμωρηθεί, για να μας μπουκώσουν με την ψευδαίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης. Κι ίσως γι’ αυτό ο Α. Γεωργιάδης τόσο απελπισμένα ανάρθρως κραυγάζει. Γιατί αν οι πιο υπεροπτικοί και οι πιο σκληροί απέναντι στο λαό υπήρξαν αυτοί  που έχοντας βγει από τον λαό υψώθηκαν απάνω  απ’  αυτόν είτε χάρη στην ευλυγισία τους είτε χάρη στις γροθιές τους δεν θα πρέπει όμως να ξεχνούν ούτε στιγμή πως είναι και οι πρώτοι αναλώσιμοι.

Κι είναι όλο αυτό το σκάνδαλο με τη Novartis μια από τις περιπτώσεις που κρύβει την καταχθόνια εξουσία του καπιταλισμού, των τερατωδών βιομηχανικών, χρηματιστηριακών,  οικονομικών δυνάμεων που μανουβράρουνε τις τύχες των κρατών, όλων των εργαζομένων.  Δημοκρατίες, φασισμοί, όλα τους έρχονται  βολικά.  Όλα μπορούν να χρησιμέψουν, η ληστεία και ο ιδεαλισμός, η ευγένεια και η ατιμία, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους.  Κι επειδή πια κανείς που στριμώχνεται για λίγα ψίχουλα εξουσίας   δεν είναι αφελής για να την πατήσει από άγνοια, είναι αυτονόητο πως η διαφοροποίηση παίζεται στο αντάλλαγμα. Ανάλογα  με τα γούστα και το αντάλλαγμα,  δόξα,  χρήμα η έγκλημα. Οι κολακείες της ματαιοδοξίας, τα δωράκια που χρησιμοποιούνται σαν δόλωμα ακόμα και  μια υπόσχεση  βοηθούν στον εξανδραποδισμό. Το  παιχνίδι θα είχε κερδηθεί, όσο οι ταξικοί αγώνες είναι σε ύφεση, αν  όλοι αυτοί που θέλουν να διαφεντεύουν τον κόσμο μπορούσαν να βρεθούν σύμφωνοι για τη μοιρασιά του. Γιατί η πολιτική, η οικονομία, η διανόηση έχουν μπλεχτεί τόσο πολύ με την αστυνομία, το στρατό των κρατών που όλοι αυτοί καταλήγουν να αποτελούν  ένα σώμα. Δεν ξέρει πια κανείς  μέσα σ’ αυτό το ενοποιημένο ανακάτωμα ποιος συλλαμβάνει και ποιος συλλαμβάνεται. Τις πιο πολλές φορές ένας αλληλοεκβιασμός καταστρέφει κάποιους.
          Κι αν  οι μηχανισμοί για προώθηση των σκευασμάτων της που χρησιμοποιούσε η φαρμακοβιομηχανία αποκαλύπτονται από τις ΗΠΑ αυτό δεν δείχνει παρά πως όταν απειλούνται συμφέροντα ανταγωνιστών και κλονίζονται στοιχειώδεις κανόνες οικονομικού παιχνιδιού που δεν αφήνουν περιθώρια για διαπραγματεύσεις και συναινετικές διανομές μεταξύ των ενδιαφερομένων, τότε οι ανταγωνιστές αλληλοκαρφώνονται και ο ένας δίνει τον άλλο.  Και οι  καινούργιοι σύμμαχοι που προκύπτουν δελεάζουν τους εργαζόμενους ανά τον κόσμο με υποσχέσεις πάταξης της διαφθοράς για να τους χρησιμοποιήσουν  μόνο για τους δικούς τους σκοπούς.

Και μήπως αυτές οι μέθοδοι πλουτισμού δεν είναι αρκετά διαδεδομένες και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό νομιμοποιημένες; Πώς δημιουργείται ο πλούτος τόσων ανθρώπων, εγχωρίως και διεθνώς, που συνωστίζονται στην πολιτική, καλλιτεχνική, πνευματική ζωή; Με κάτι τέτοιες αποκαλύψεις, όταν πρόσκαιρες σκοπιμότητες και αλληλοϋποβλέψεις αποκαλύπτουν ορισμένα ονόματα, από καιρού εις καιρόν θα αποσύρονται μερικοί αλλά πάντα θα μένουν αρκετοί να συνεχίζουν.

Και η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει να μας πείσει ότι όλα, κατάρρευση θεσμών και προσώπων,  είναι ευθύνη μερικών ανθρώπων, άντε και κάποιων εταιρειών, που καταχράστηκαν εξουσία, χρήμα κλπ. Μόνο που σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ευνοούνται οι μηχανισμοί, ανάλογα με τα συγκυριακά και ιδιοτελή συμφέροντα,   οι οποίοι επιτρέπουν απρόσκοπτα την παραβίαση κανόνων, που  υποστηρίζονται μάλιστα και από θεσμικά πλαίσια, που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές έναντι του δημοσίου χρήματος και συμφέροντος.  Γιατί η νομιμότητα και η απονομή δικαιοσύνης σε τέτοια ζητήματα  είναι περισσότερο θέμα προσωπικών προνομίων, συγκυρίας, συσχετισμού δύναμης  παρά αποτέλεσμα ισότητας δικαίου και ηθικής επιλογής. Αρχές και κανόνες που επέβαλλαν οι λαϊκοί αγώνες στο αστικό κράτος για περιορισμό των αυθαιρεσιών των καπιταλιστών, μόλις αλλάξουν οι ταξικοί συσχετισμοί αναιρούνται αυθαίρετα  ή και με χίλιες δικαιολογίες.

Κι αν η αποκάλυψη τέτοιων σκανδάλων έχει κάτι θετικό είναι γιατί αποκαλύπτει την πραγματική φύση του καπιταλισμού, πόσο ισχύ έχουν δικαιώματα και νόμοι και πώς ελέγχεται η κατεύθυνση, ενεργοποίηση ή αναστολή θεσμικών λειτουργιών για να εξασφαλιστεί το κέρδος.