Η γενική κουλτούρα απογυμνωμένη από γνώσεις σε βάθος, αλλά παρούσα,
ευτελισμένη, αλλά όχι τόσο ώστε να μην υπάρχουν κάμποσοι σ’ αυτόν τον
τόπο, που να ξέρουν ότι ο Τειρεσίας ήταν μάντης και μάλιστα τυφλός, πριν
βαφτίσει το σύστημα ελέγχου πελατών των τραπεζών \, κοπανιέται στα
έδρανα της βουλής, που μοιάζουν στα τηλεοπτικά πλάνα σαν ανοιχτόχρωμα
φέρετρα, ικανά να θάψουν κάθε αίσθηση κάλλους, μέτρου, λογικής και
ψήγματος αλήθειας. Ένας σκοπός που αγιάζει τα μέσα, βαράει κουτουλιές,
αριστερά και δεξιά, πάνω-κάτω, εντός εκτός κι επί τ’ αυτά, και μπάζει τη
χώρα στα παρασκήνια των γυρισμάτων κοινότοπης αμερικάνικης
αστυνομικοδικαστικής σαπουνόπερας.
Είναι λες και κάποιος πήρε να σκηνοθετήσει ένα στα καθ’ ημάς , που θα λεγε κι ο Ζουράρις, πολύωρο φιλμ με τίτλο “η αυτοκρατορία των πολιτικών αισθήσεων” , όπου το σαγηνευτικό πορνό μιας ανοίκειας κουλτούρας -πολλά αντιγράψαμε, τις γκέισες όχι- παίζεται με κομμένες κι αποκαλυπτικές στιγμές και στα γκρο πλαν, τα λεγόμενα κοντινά πλάνα, η χρήση προφυλακτικού επιβάλλεται για να εξασφαλιστεί χώρος διαφήμισης του ανύπαρκτου δημοσίου συμφέροντος, σε καπιταλιστική στύση.
Το διεθνές σκάνδαλο της NOVARTIS, μιας πολυεθνικής που δεν ασχολείται μόνον με το φάρμακο, κι όπως όλες οι πολυεθνικές βγάζει κέρδος από τους ανθρώπους – μύγες, απομυζώντας και το ξύγκι τους, δεν θα γινόταν ποτέ σκάνδαλο έξω από τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας. Οι θηριώδεις πρακτικές, που αρχίζουν από τη διαβόητη ΤΤΙΡ και τελειώνουν στα FBI για του δυτικού πλούτου, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν διαδικασίες διαφάνειας ή αυτοκάθαρσης, παρά μόνον σε επίπεδο τραβάω το καζανάκι γιατί βούλωσε η αποχέτευση… Τι μεγαλοστομίες περί τεκμηρίων αθωότητας, τι θεοποίηση της κουκούλας ως προστασία, τι διαστρέβλωση το δίκιο του εργάτη σε δίκιο του πελάτη, ακούστηκαν για να γεμίσουν λογικά κενά φασίζουσες απλουστεύσεις, δεν περιγράφεται. Χωρίς κανείς να παίρνει πρέφα, στήθηκε για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά από την αριστερά, το σκηνικό εξωραϊσμού του αστικού συστήματος διακυβέρνησης, που επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, τόσο – όσο χρειάζεται για να υπηρετεί το ταξικό – ιδιωτικό. Το φάρμακο, η αρρώστια, ο σωματικός και ψυχικός πόνος που χρήζουν επιστημονικής αντιμετώπισης είναι κεφαλαιοποιούμενα αγαθά, δηλαδή προϊόντα ριγμένα στο εμπόριο, τιμολογημένα από τους έχοντες και κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, και υγείας και νοσηρότητας. Σ’ αυτή τη διαδικασία, η θέση και η τιμή των μεσαζόντων είναι το ζήτημα που πραγματεύεται η εξουσία, τιμολογώντας την ίδια της την τιμή, που κατά τη γενική μας κουλτούρα “τιμή δεν έχει και χαρά σ’ όποιον την έχει’’.
Στη μεταπολιτευτική περίοδο, η αυτοκρατορία των πολιτικών αισθήσεων είναι ταινία χιλιοπαιγμένη. Ωστόσο απ’ το 1999 ως σήμερα, στο μοντάζ του 21ου αιώνα έχουν προστεθεί δυο σκηνές ικανές να θαμπώσουν, ώσπου και να εξαφανίσουν εκείνη τη βαριά, απεχθή και στη συλλογική συνείδηση καταδικασμένη, εικόνα του δοσίλογου της κατοχής, που τέντωνε το δάχτυλο κρυμμένος πίσω από μια μαύρη κουκούλα, ξεκαθαρίζοντας και τους προσωπικούς του λογαριασμούς ως άκρον άωτον της δειλίας, της ιδιοτέλειας, της προδοσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η έννοια του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος προκύπτει όταν είναι απαραίτητος ένας δήθεν ηρωικός καθαρτήριος αντίλογος του συστήματος, όταν πια δεν έχει να επικαλείται τον αντίπαλο σοσιαλισμό, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, από το οποίο κινδυνεύει να ανατραπεί η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία. Πρέπει πότε με ακτιβισμούς, πότε με ΜΚΟ, πότε με συνειδησιακές επαναστάσεις ατόμων, να φαίνεται ότι οι κατέχοντες το 80% του παγκόσμιου πλούτου, το 1% του πληθυσμού δεν παίζουν, εν ου παικτοίς, και τάχα μου θέλουν να προστατεύουν τους επικριτές τους! Στην πραγματικότητα η νομιμοποίηση της κουκούλας, πέρα και πάνω από τα προσωπικά ρίσκα, που κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι, υπάλληλοι του συστήματος πήραν για να βγάλουν το κεφάλι τους έξω απ’ τα σκατά, εξελίχθηκε σε αξιοποιήσιμο τρικάκι για να χτίσει το σύστημα εκείνο που του επιτρέπει να δηλώνει ανενόχλητο, υψώνοντας τις εντυπώσεις πάνω απ’ την ουσία.
Άλλωστε η αποδοχή της κουκούλας, τάχα μου δήθεν για το δημόσιο συμφέρον, επιτρέπει να θεωρείται σενάριο συνωμοσίας κάθε απόπειρα επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Έτσι φτάσαμε στη γελοιότητα να χαρακτηρίζονται οι μάρτυρες του εν Ελλάδι σκανδάλου NOVARTIS ογκόλιθοι whistler blowers, επιπέδου Σνόουντεν, και τα έγγραφα του FBI βίβλος αξιοπιστίας της μεταφυσικής αλήθειας των εταιρικών συμφερόντων, και το novartisgate αλά ελληνικά, ακριβές αντίγραφο του watergate…
Είναι το ίδιο φιλμ που παιζόταν, όταν κάτι πράκτορες του FBI φοράγανε περούκες και ψάχναν μια Μαρία στη Δουκίσσης Πλακεντίας ή άρπαζαν Πακιστανούς κι έμπλεκαν οι πρεσβείες των συμμάχων τα μπούτια τους, και η αριστερά τον πύργο της Βαβέλ με τα κόμικ.
Μην υποτιμήσει κανείς την ηθική ανωτερότητα των κομμουνιστών υπερασπιστών των θυμάτων της επίθεσης χρυσαυγιτών εναντίον τους, που στη δίκη της Χ.Α, την ατέλειωτη, αρνήθηκαν να εξετάσουν κουκουλοφόρους μάρτυρες κατηγορίας. Και λέω να μην υποτιμηθεί πως οι πραγματικές μάσκες πέφτουν στην πραγματική ζωή, ανά πάσα στιγμή, απ’ αυτούς που δεν τις επικαλούνται και δεν τις δέχονται, ακόμα κι όταν τους συμφέρει, γιατί έχουν μάθει ότι το πρόσωπο είναι σπαθί και καμιά επανάσταση δεν έγινε με άλλοθι καρναβαλιού.
Είναι λες και κάποιος πήρε να σκηνοθετήσει ένα στα καθ’ ημάς , που θα λεγε κι ο Ζουράρις, πολύωρο φιλμ με τίτλο “η αυτοκρατορία των πολιτικών αισθήσεων” , όπου το σαγηνευτικό πορνό μιας ανοίκειας κουλτούρας -πολλά αντιγράψαμε, τις γκέισες όχι- παίζεται με κομμένες κι αποκαλυπτικές στιγμές και στα γκρο πλαν, τα λεγόμενα κοντινά πλάνα, η χρήση προφυλακτικού επιβάλλεται για να εξασφαλιστεί χώρος διαφήμισης του ανύπαρκτου δημοσίου συμφέροντος, σε καπιταλιστική στύση.
Το διεθνές σκάνδαλο της NOVARTIS, μιας πολυεθνικής που δεν ασχολείται μόνον με το φάρμακο, κι όπως όλες οι πολυεθνικές βγάζει κέρδος από τους ανθρώπους – μύγες, απομυζώντας και το ξύγκι τους, δεν θα γινόταν ποτέ σκάνδαλο έξω από τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας. Οι θηριώδεις πρακτικές, που αρχίζουν από τη διαβόητη ΤΤΙΡ και τελειώνουν στα FBI για του δυτικού πλούτου, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν διαδικασίες διαφάνειας ή αυτοκάθαρσης, παρά μόνον σε επίπεδο τραβάω το καζανάκι γιατί βούλωσε η αποχέτευση… Τι μεγαλοστομίες περί τεκμηρίων αθωότητας, τι θεοποίηση της κουκούλας ως προστασία, τι διαστρέβλωση το δίκιο του εργάτη σε δίκιο του πελάτη, ακούστηκαν για να γεμίσουν λογικά κενά φασίζουσες απλουστεύσεις, δεν περιγράφεται. Χωρίς κανείς να παίρνει πρέφα, στήθηκε για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά από την αριστερά, το σκηνικό εξωραϊσμού του αστικού συστήματος διακυβέρνησης, που επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, τόσο – όσο χρειάζεται για να υπηρετεί το ταξικό – ιδιωτικό. Το φάρμακο, η αρρώστια, ο σωματικός και ψυχικός πόνος που χρήζουν επιστημονικής αντιμετώπισης είναι κεφαλαιοποιούμενα αγαθά, δηλαδή προϊόντα ριγμένα στο εμπόριο, τιμολογημένα από τους έχοντες και κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, και υγείας και νοσηρότητας. Σ’ αυτή τη διαδικασία, η θέση και η τιμή των μεσαζόντων είναι το ζήτημα που πραγματεύεται η εξουσία, τιμολογώντας την ίδια της την τιμή, που κατά τη γενική μας κουλτούρα “τιμή δεν έχει και χαρά σ’ όποιον την έχει’’.
Στη μεταπολιτευτική περίοδο, η αυτοκρατορία των πολιτικών αισθήσεων είναι ταινία χιλιοπαιγμένη. Ωστόσο απ’ το 1999 ως σήμερα, στο μοντάζ του 21ου αιώνα έχουν προστεθεί δυο σκηνές ικανές να θαμπώσουν, ώσπου και να εξαφανίσουν εκείνη τη βαριά, απεχθή και στη συλλογική συνείδηση καταδικασμένη, εικόνα του δοσίλογου της κατοχής, που τέντωνε το δάχτυλο κρυμμένος πίσω από μια μαύρη κουκούλα, ξεκαθαρίζοντας και τους προσωπικούς του λογαριασμούς ως άκρον άωτον της δειλίας, της ιδιοτέλειας, της προδοσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η έννοια του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος προκύπτει όταν είναι απαραίτητος ένας δήθεν ηρωικός καθαρτήριος αντίλογος του συστήματος, όταν πια δεν έχει να επικαλείται τον αντίπαλο σοσιαλισμό, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, από το οποίο κινδυνεύει να ανατραπεί η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία. Πρέπει πότε με ακτιβισμούς, πότε με ΜΚΟ, πότε με συνειδησιακές επαναστάσεις ατόμων, να φαίνεται ότι οι κατέχοντες το 80% του παγκόσμιου πλούτου, το 1% του πληθυσμού δεν παίζουν, εν ου παικτοίς, και τάχα μου θέλουν να προστατεύουν τους επικριτές τους! Στην πραγματικότητα η νομιμοποίηση της κουκούλας, πέρα και πάνω από τα προσωπικά ρίσκα, που κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι, υπάλληλοι του συστήματος πήραν για να βγάλουν το κεφάλι τους έξω απ’ τα σκατά, εξελίχθηκε σε αξιοποιήσιμο τρικάκι για να χτίσει το σύστημα εκείνο που του επιτρέπει να δηλώνει ανενόχλητο, υψώνοντας τις εντυπώσεις πάνω απ’ την ουσία.
Άλλωστε η αποδοχή της κουκούλας, τάχα μου δήθεν για το δημόσιο συμφέρον, επιτρέπει να θεωρείται σενάριο συνωμοσίας κάθε απόπειρα επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Έτσι φτάσαμε στη γελοιότητα να χαρακτηρίζονται οι μάρτυρες του εν Ελλάδι σκανδάλου NOVARTIS ογκόλιθοι whistler blowers, επιπέδου Σνόουντεν, και τα έγγραφα του FBI βίβλος αξιοπιστίας της μεταφυσικής αλήθειας των εταιρικών συμφερόντων, και το novartisgate αλά ελληνικά, ακριβές αντίγραφο του watergate…
Είναι το ίδιο φιλμ που παιζόταν, όταν κάτι πράκτορες του FBI φοράγανε περούκες και ψάχναν μια Μαρία στη Δουκίσσης Πλακεντίας ή άρπαζαν Πακιστανούς κι έμπλεκαν οι πρεσβείες των συμμάχων τα μπούτια τους, και η αριστερά τον πύργο της Βαβέλ με τα κόμικ.
Μην υποτιμήσει κανείς την ηθική ανωτερότητα των κομμουνιστών υπερασπιστών των θυμάτων της επίθεσης χρυσαυγιτών εναντίον τους, που στη δίκη της Χ.Α, την ατέλειωτη, αρνήθηκαν να εξετάσουν κουκουλοφόρους μάρτυρες κατηγορίας. Και λέω να μην υποτιμηθεί πως οι πραγματικές μάσκες πέφτουν στην πραγματική ζωή, ανά πάσα στιγμή, απ’ αυτούς που δεν τις επικαλούνται και δεν τις δέχονται, ακόμα κι όταν τους συμφέρει, γιατί έχουν μάθει ότι το πρόσωπο είναι σπαθί και καμιά επανάσταση δεν έγινε με άλλοθι καρναβαλιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου