Οι απολογητές του ΝΑΤΟ βγήκαν παγανιά

Με την κυβέρνηση να αποδεικνύει ότι είναι ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, αναμενόμενο ήταν να εξασκηθεί και στη σχετική επιχειρηματολογία υπεράσπισης των πεπραγμένων της. Ετσι, από την επομένη κιόλας της Συνόδου που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 13 Ιούλη, ξεκίνησε ένα μπαράζ παρεμβάσεων, δημοσιευμάτων και άλλων κυβερνητικών τοποθετήσεων, κανονικού «ξεπλύματος» του ΝΑΤΟ, ως φυσικής συνέχειας του νέου πολιτικού «στριπτίζ» που έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Ανάμεσα σε άλλα, αναμάσησαν και τα παρακάτω:

«Οι σύμμαχοί μας εξασφαλίζουν σταθερότητα και ασφάλεια, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας»

Το επιχείρημα αυτό, που βρίσκεται διαχρονικά στα χείλη των πιο φανατικών υπερασπιστών του ΝΑΤΟ, επαναλαμβάνεται και από τους ΣΥΡΙΖΑίους. Καλούν το λαό να νιώσει ασφάλεια ως μέλος ενός οργανισμού που ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια λέει ανοιχτά ότι προετοιμάζεται για γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση και που επιδιώκει την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Καλούν το λαό να αισθάνεται ασφαλής που η χώρα φιλοξενεί βαρύ πολεμικό υλικό, το οποίο δεν είναι για την άμυνά της, αλλά για την υλοποίηση των πιο επικίνδυνων σχεδιασμών, που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φιλοξενήσει ακόμα και «όπλα ειδικού σκοπού», δηλαδή πυρηνικά. Η «μεγάλη εικόνα» των σφοδρών ανταγωνισμών, των αναδιατάξεων συμμαχιών, των αλλαγών σε συσχετισμούς σε διεθνές επίπεδο δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό, πόσο μάλλον όταν η χώρα μέσω της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ αποτελεί μέρος της κλιμάκωσης αυτών των αντιθέσεων.
Βεβαίως, οι λαοί της περιοχής μας, όπως και ο ελληνικός, γνωρίζουν καλά ότι ΝΑΤΟ σημαίνει μόνο αστάθεια, αλλαγή συνόρων και πολεμικές συγκρούσεις. Αλλωστε, από την ίδρυσή του αυτός ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός έχει αποστολή το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», με το αίμα των λαών, για το συμφέρον των μονοπωλιακών ομίλων των χωρών που τον συγκροτούν. Τη ΝΑΤΟική «σταθερότητα» την έχουν ζήσει για τα καλά οι λαοί των Βαλκανίων, με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τη διαρκή ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων, την υποδαύλιση εθνικιστικών και αλυτρωτικών βλέψεων. Τη ΝΑΤΟική ασφάλεια την έχει ζήσει και ο ελληνικός λαός, από τη διχοτόμηση της Κύπρου μέχρι τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο με τις ευλογίες των βορειοατλαντικών «συμμάχων». Τη ζουν σήμερα ειδικά οι νησιώτες, βλέποντας πόσο πόνο κουβαλούν οι χιλιάδες ξεριζωμένοι πρόσφυγες, αποτέλεσμα της «θαλπωρής» των ιμπεριαλιστών.
«Αν δεν ήμαστε στο ΝΑΤΟ, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, με έναν "γείτονα" τόσο απρόβλεπτο όπως η Τουρκία...», λένε οι ίσως πιο ντροπαλοί απολογητές του ΝΑΤΟ. Κι όμως, σήμερα στο ΝΑΤΟ είναι μέλη του τόσο η Τουρκία όσο και η Ελλάδα και υποτίθεται ότι είναι «συμμαχικές χώρες». Και την ίδια στιγμή, η τουρκική προκλητικότητα μεγαλώνει, ενώ το Αιγαίο αντιμετωπίζεται ως ΝΑΤΟική θάλασσα άνευ συνόρων.
«Σήμερα που υπάρχει κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, είναι "ατού" για την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή...», θα ακούσει κανείς από τους ίδιους ντροπαλούς απολογητές. Βέβαια, επειδή οι τέτοιοι απολογητές του ΝΑΤΟ δεν βγήκαν σήμερα στην πιάτσα, αυτό το επιχείρημα πλασάρεται διαχρονικά και προσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις. Π.χ. τα ίδια έλεγαν και όταν οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία ήταν στα καλύτερά τους. Τότε έλεγαν ότι η Ελλάδα πρέπει να χωθεί ακόμα βαθύτερα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, «για να μην είναι η Τουρκία καλύτερη σύμμαχος των ΗΠΑ από ό,τι η Ελλάδα», δηλαδή πάλι στο όνομα της τουρκικής επιθετικότητας έπρεπε ο λαός να λέει «ΝΑΤΟ και ξερό ψωμί»... Κι αν τότε ο λαός ζούσε το έγκλημα στα Ιμια και το γκριζάρισμα του Αιγαίου, σήμερα ζει την ευθεία αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ομηρία Ελλήνων στρατιωτικών κ.λπ.
Το παραπάνω επιχείρημα σε παραλλαγή ακούγεται και σχετικά με τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγέτιδες δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Λένε π.χ. ότι «σήμερα κάθε σκέψη για αποδέσμευση ισοδυναμεί με τρέλα, σε ένα παγκόσμιο σκηνικό υπό κατάρρευση, με τις ΗΠΑ να αναθεωρούν τη στάση τους στις συμμαχίες κ.λπ.». Βεβαίως, ως «τρέλα» χαρακτήριζαν κάθε σκέψη για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και όταν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό τους ήταν σε δεύτερο πλάνο, ενώ σε πρώτο πλάνο φαίνονταν αρραγείς, όταν δεν υπήρχαν τόσο έντονες διαφωνίες, όπως οι σημερινές, π.χ. ΗΠΑ - Γερμανίας. Τότε οι απολογητές κατακεραύνωναν κάθε σκέψη για αποδέσμευση, λέγοντας ότι δεν μπορούμε να απομονωθούμε από τον υπόλοιπο κόσμο, ότι αυτό θα είναι καταστροφικό.

Το ...αριστερό «ξέπλυμα»

Εκεί που δεν πιάνουν οι παραπάνω μπαγαποντιές, έρχονται οι πιο ξεσκολισμένοι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεκινήσουν το ...αριστερό «ξέπλυμα» του ΝΑΤΟ. Λένε λοιπόν ότι «όντως το ΝΑΤΟ είναι πολεμική μηχανή. Αλλά είναι τέτοιοι οι συσχετισμοί σήμερα, που δεν υπάρχει αντίπαλο "δέος", οπότε μέσα σε αυτές τις συνθήκες παγκόσμιων ανακατατάξεων δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οταν αλλάξουν οι συσχετισμοί διεθνώς, τότε μπορούμε να ξανασκεφτούμε τις συμμαχίες μας...». Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αποτέλεσμα μιας «ρεαλιστικής» προσέγγισης της κατάστασης που διαμορφώνουν οι αρνητικοί συσχετισμοί διεθνώς σήμερα για το εργατικό κίνημα. Το γεγονός αυτό το επικαλούνται ως πρόσχημα προκειμένου να δικαιολογήσουν την θέση τους. Ο Αλ. Τσίπρας, όταν έβγαινε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και παπαγάλιζε ένα - ένα τα επιχειρήματα του «διαβολικά καλού» Τραμπ, δεν το έκανε επειδή είναι «προσγειωμένος» στην πραγματικότητα, αλλά με επίγνωση του βρώμικου ρόλου που του έχει αναθέσει η ελληνική αστική τάξη.
Οι ακόμα πιο πονηροί του ΣΥΡΙΖΑ θα ακουστούν να κάνουν κάτι περισπούδαστες αναλύσεις, περί «ΝΑΤΟ δύο ταχυτήτων», που στη μία ταχύτητα είναι οι «ισχυροί που επιβάλλουν τη θέλησή τους στον υπόλοιπο κόσμο» και στην άλλη οι «αδύναμοι για τους οποίους διασφαλίζεται η γεωπολιτική ασφάλεια και σταθερότητα». Ετσι δικαιολογούν σαν «αναγκαίο κακό» τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, παριστάνοντας ότι η Ελλάδα περιλαμβάνεται στη δεύτερη ταχύτητα, άρα δεν είναι και τόσο ένοχη... Η αλήθεια βεβαίως είναι τελείως διαφορετική. Η «μικρή» Ελλάδα έχει αναλάβει ρόλο ως «γεωπολιτικός μεντεσές» στην περιοχή, όπως έχει διατυπωθεί από τον Αμερικανό πρέσβη. Προσφέρει υποδομές, βάσεις παλιές, αλλά δημιουργώντας και νέες, λιμάνια και αεροδρόμια. Κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να περιφρουρεί τα περάσματα ανταγωνιστών του (Ρωσία, Κίνα). Η Ελλάδα εκτός από τη συμμετοχή της σε αποστολές εκτός συνόρων προωθεί τις ΝΑΤΟικής έμπνευσης συμμαχίες στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης στηρίζει εντός ΝΑΤΟ τη γραμμή Τραμπ περί έντασης της επιθετικότητας και των εξοπλισμών. Αντικειμενικά λοιπόν συμμετέχει στο έγκλημα των ΝΑΤΟικών σε βάρος λαών της περιοχής, όσο κι αν οι ΣΥΡΙΖΑίοι παριστάνουν τα περιστέρια της ειρήνης. Αλλωστε, κάθε βάση στην Ελλάδα, όπως και συνολικά οι ένοπλες δυνάμεις, λειτουργούν υποστηρικτικά των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων. Η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση έχει πολλάκις ευχαριστήσει την Ελλάδα, λέγοντας ότι το «έργο» της στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.α. θα ήταν πολύ πιο δύσκολο αν δεν υπήρχαν η Σούδα και οι άλλες βάσεις.

Πολυδιάστατα παραμύθια

«Η ελληνική κυβέρνηση ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Είναι μικρή χώρα και πρέπει να τα έχει καλά με όλους, έτσι διατηρεί "ισορροπίες"... Αξιοποιεί αντιθέσεις των ισχυρών για να λύνει προβλήματα...». Τα πολυδιάστατα παραμύθια είναι τόσο παλιά, όσο παλιές είναι και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα. Γιατί στην εξωτερική πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης δεν υπάρχουν πολλές διαστάσεις, αλλά η εξής μία: Η προσπάθεια αναβάθμισης της θέσης της αστικής τάξης που εκπροσωπεί για να κερδίσει περισσότερα μερίδια στον ανταγωνισμό. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, με τη μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο, που σημαίνει συμμετοχή του ελληνικού κεφαλαίου σε μεγάλα επιχειρηματικά πρότζεκτ, κι αυτό φέρνει τη σύγκρουση με άλλους αντίστοιχους σχεδιασμούς για την περιοχή. Γι' αυτό, μαζί με την καπιταλιστική ανάκαμψη έρχεται και η βαθύτερη εμπλοκή σε πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς στη γειτονιά μας. Γι' αυτό δεν υπάρχει συζήτηση για τον κερδοφόρο κλάδο της Ενέργειας που να μη συνοδεύεται από αναλύσεις για την «ασφάλεια» των επενδύσεων. Η Ελλάδα είναι ενταγμένη στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό εδώ και δεκαετίες τα συμφέροντα ισχυρών τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου είναι άμεσα συνδεδεμένα με την στρατηγική ενταξη της στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη στενή στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Οποιηδήποτε αλλοι ελιγμοί και προσεγγίσεις υπάρχουν μόνο στο βαθμό που δεν αμφισβητούν αυτόν τον κυρίαρχο -σε αυτή τη φάση- προσανατολισμό. Η εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι λοιπόν η μία και μοναδική διάσταση που καθορίζει κάθε κίνηση στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Οσο για τις «αντιθέσεις» που «αξιοποιεί» η ελληνική κυβέρνηση, αυτό περισσότερο πρέπει να ανησυχεί τους εργαζόμενους και όχι να τους ικανοποιεί. Γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει μεγαλύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνα παιχνίδια, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει αυτές τις μέρες με την κόντρα ΝΑΤΟ - Ρωσίας και με την ελληνική κυβέρνηση να παριστάνει τον «Κουταλιανό» ενάντια σε «έξωθεν παρεμβάσεις», περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο το κουβάρι των αντιθέσεων.

Απορρίπτουμε τα βρώμικα επιχειρήματα

Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι τελικά ο λαός είναι αυτός που πληρώνει τέτοιους σχεδιασμούς και την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή σε κόντρες με απρόβλεπτη εξέλιξη. Τους πληρώνει και σε περίοδο ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτούνται όλοι αυτοί οι εξοπλισμοί, και πολύ περισσότερο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Γι' αυτό σήμερα πρέπει η εργατική τάξη, από τη μία, να απορρίψει τα προκλητικά αυτά επιχειρήματα της κυβέρνησης και, από την άλλη, να εντείνει την οργάνωση της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι και τα οποία εκθέτουν άμεσα το λαό και τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους. Να μη βρίσκει χώρο ο εφησυχασμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση, που εντέλει είναι προτροπή στο λαό να παραιτηθεί από την πάλη του ενάντια στο σύστημα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, του πολέμου και της προσφυγιάς.