Όχι άλλη «απόδοση τιμών» στον Ν. Πλουμπίδη! – Τι… «παρέλειψε» να πει ο πρόεδρος της Βουλής στην ΕΡΤ1

Κατιούσα

Συνέντευξη, στην οποία μίλησε για πολλά, έδωσε ο πρόεδρος της Βουλής την περασμένη Τρίτη στην ΕΡΤ1 και τον δημοσιογράφο Κ. Αρβανίτη. Το γεγονός ότι ο Ν. Βούτσης παρουσίασε το μαύρο ως άσπρο δεν αποτελεί κάποια πρωτότυπη επισήμανση, αφού αυτή είναι η πάγια πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, όπως με σαφήνεια εκφράζεται τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από τα κυβερνητικά στελέχη και τα φιλικά τους Μέσα Προπαγάνδας. Εξάλλου, στο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας βοηθούσε τον Ν. Βούτση και το ευνοϊκό κλίμα της κρατικής ΕΡΤ, γνωστού υποκαταστήματος του Μαξίμου.

Σταχυολογούμε τρία από τα βασικά θέματα στα οποία εκτενώς στάθηκε στην παραπάνω συνέντευξη ο πρόεδρος της Βουλής.

1. Ο φάκελος της Κύπρου, που ο πρόεδρος της Βουλής είπε ότι περιλαμβάνεται στους 33 τόμους που θα δοθούν στη δημοσιότητα, είναι μόνο ένα μέρος του υλικού που υπάρχει, άρα δεν πρόκειται για τον πραγματικό «φάκελο της Κύπρου». Υπάρχει ακόμα πληθώρα απόρρητων φακέλων, που βρίσκονται κλειδαμπαρωμένοι στη Βουλή και σε διάφορα υπουργεία, όπως υπάρχουν και υλικά που βρίσκονται στην Κύπρο. Ολα αυτά πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα και όχι να μένουν στο σκοτάδι για λόγους «εθνικής ασφάλειας», δηλαδή για την… ασφάλεια των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας – ΝΑΤΟ και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μέχρι το 1974, αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1950 (δες πιο αναλυτικά άρθρο σελ. 25).

2. Αναφερόμενος στην προσφορά, όπως είπε, της Βουλής, ο Ν. Βούτσης υπογράμμισε το ρόλο της ως κέντρου, «καρδιά της ιστορικής εξέλιξης, των μεγάλων στιγμών του ελληνισμού διαχρονικά», στο οποίο διαδραματίστηκαν όλα τα μεγάλα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας.

Πρώτη «παράλειψη» του προέδρου: Τα μεγάλα γεγονότα για τον λαό στην ελληνική ιστορία, είτε υπήρχε Κοινοβούλιο είτε όχι, διαδραματίστηκαν στους δρόμους και στα βουνά, αλλά και στη βαθιά παρανομία, μακριά και ενάντια στους ένθερμους υποστηρικτές του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά και σε όσους υποστήριζαν την ύπαρξη ανοιχτά δικτατορικών μορφών αστικής διακυβέρνησης. Για παράδειγμα, οι μεγάλοι εργατικοί – λαϊκοί αγώνες του Μεσοπολέμου, με πρώτο και καλύτερο το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ (1946 – 1949), οι μεταπολεμικοί αγώνες για το ψωμί και τα λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στην ΕΟΚ, στα πυρηνικά, στις αμερικανικές βάσεις και το ΝΑΤΟ, καθώς και πολλοί άλλοι.
Αντίθετα («παράλειψη» δεύτερη), η Βουλή των Ελλήνων ήταν αυτή που ψήφισε το «Ιδιώνυμο» του Ελ. Βενιζέλου (1929), το Γ΄ Ψήφισμα (1946) και τον νόμο 509/47, την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ (αργότερα ΕΕ), την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, σειρά αντεργατικών νόμων στη μεταπολίτευση και – τελευταία – τους πάνω από 1.000 νόμους των τριών μνημονίων. Η Βουλή των Ελλήνων είναι αυτή που έχει ψηφίσει να χαριστούν πακτωλοί θαλασσοδανείων στους επιχειρηματικούς ομίλους, που έχει συγκαλύψει σκάνδαλα επί σκανδάλων κ.ά.
Στη Βουλή, λοιπόν, έχουν πράγματι διαδραματιστεί μεγάλα γεγονότα, με τη διαφορά («παράλειψη» τρίτη του προέδρου) ότι αφορούν βαθιά αντιλαϊκές αποφάσεις, γεγονός που αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα και του Κοινοβουλίου, όποιο κόμμα κι αν βρίσκεται στη διακυβέρνηση («δεξιό», «κεντρώο», σοσιαλδημοκρατικό, «αριστερό» κ.λπ.).
Τέλος, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι αποφάσεις για βασικά ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης δεν παίρνονται στο Κοινοβούλιο. Το τελευταίο, απλώς επικυρώνει με τις πλειοψηφίες του κατευθύνσεις που έχουν πάρει τα οικονομικά κέντρα του καπιταλισμού. Κι αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για την ελληνική Βουλή. Ισχύει για τα Κοινοβούλια όλων των καπιταλιστικών κρατών.

3. Μαζί με την «προσφορά» της Βουλής, ο Ν. Βούτσης επανέλαβε το προσφιλές στον ίδιο και σε άλλες κομματικές ηγεσίες εντός και εκτός Ελλάδας: Οτι «στο ευρωπαϊκό κάδρο το θέμα της δημοκρατίας αναδεικνύεται σαν κεντρικό ζήτημα που παραπέμπει στις αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης», που περνούν δεινή δοκιμασία. Και ότι χρειάζεται ένα «προοδευτικό μέτωπο», το οποίο θα σταθεί εμπόδιο στις ακροδεξιές και φασιστικές απειλές.

Βέβαια, ένα μέτωπο που θα υπερασπίζει την αστική δημοκρατία ως μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων, κάθε άλλο παρά προοδευτικό θα μπορούσε να ονομαστεί. Από τις αρχές του 20ού αιώνα και συγκεκριμένα από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (1917) προοδευτικό χαρακτήρα έχει μόνο η πάλη που στρέφεται ενάντια σε κάθε μορφή άσκησης της αστικής εξουσίας (κοινοβουλευτική, μη κοινοβουλευτική – ανοιχτά δικτατορική κ.λπ.). Από αυτήν την άποψη, όχι «το προοδευτικό μέτωπο», αλλά μόνο η Λαϊκή Συμμαχία (εργατική τάξη και φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της αγροτιάς) μπορεί να αποτελέσει δύναμη ικανή να συντρίψει το φασισμό, συντρίβοντας την καπιταλιστική κυριαρχία. Αυτή η γραμμή πάλης βρίσκεται στον αντίποδα της γραμμής που πρότεινε ο Ν. Βούτσης, γραμμή που βρίσκει σύμφωνους την Μέρκελ, τον Μακρόν και άλλους ηγέτες του ιμπεριαλιστικού χώρου. Αυτή η γραμμή πάλης ευαγγελίζεται τη σοσιαλιστική δημοκρατία και όχι τη διαχείριση της υποκρισίας του αστικού Κοινοβουλίου. Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ουσιαστική δημοκρατία όταν δεν διευθύνουν οι εργάτες τα μέσα παραγωγής, ενώ σήμερα η τρομοκρατία του εργοδότη παρεμποδίζει εργαζόμενους να γραφτούν ακόμα και στο σωματείο τους, επειδή φοβούνται ότι θα απολυθούν.
Ομως, ποιες είναι οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, της ΝΔ και πλειάδας άλλων;
Το γαλλικό αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του (Ντε Γκολ κ.λπ.), από τους πρωταγωνιστές της ίδρυσης της ΕΟΚ (ΕΕ) είναι αυτό που αιματοκυλούσε τους λαούς του Βιετνάμ, της Αλγερίας και άλλων χωρών της Αφρικής. Στα γεγονότα του γαλλικού Μάη, ο Ντε Γκολ κατέβασε τα τανκς στους δρόμους για ν’ αντιμετωπίσει την εξέγερση.
Το βελγικό αστικό κράτος, επίσης από τους ιδρυτές της ΕΟΚ (ΕΕ), και οι κυβερνήσεις του αιματοκυλούσαν το λαό του Κονγκό, δολοφόνησαν τον Πατρίς Λουμούμπα. Ανάλογες θηριωδίες έχουν διαπράξει το ολλανδικό αστικό κράτος, το βρετανικό κ.ά. Το γερμανικό κράτος αμνήστευσε τους εγκληματίες πολέμου (Κρουπ και άλλα οικονομικά μεγαθήρια). Οσο για το ιταλικό, ήταν αυτό που ως μέλος του ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία επί πρωθυπουργίας Ντ’ Αλέμα (ομοϊδεάτη του Ν. Βούτση). Ενώ το γερμανικό κράτος (ήταν και οι Πράσινοι στην κυβέρνηση) διαμέλισε πρώτο τη Γιουγκοσλαβία με μισθοφόρους (ακολούθησαν οι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ).
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο δεν ενσωματώνει αλλά και είναι αδυσώπητος εχθρός μεγάλων και μικρότερων στιγμών του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού: Της Παρισινής Κομμούνας, των γερμανικών προλεταριακών επαναστάσεων, καθώς και της ουγγρικής, της φινλανδικής, που τις αιματοκύλησαν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, των εργατικών εξεγέρσεων στην Ιταλία, τον αγώνα του ΚΚ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, του εργατικού κινήματος μετά τον πόλεμο, των σοσιαλιστικών κρατών της Ευρώπης που συγκροτήθηκαν μετά τον πόλεμο.
Η ΕΕ ταυτίζει το φασισμό με τη Σοβιετική Ενωση που τον συνέτριψε, όταν την ίδια περίοδο σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες (Σουηδίας, Βελγίου κ.ά.) συνεργάζονταν με τη Γερμανία του Χίτλερ και την Ιταλία του Μουσολίνι.
Τα βάθρα της ΕΕ είναι βάθρα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Βαθιά αντικομμουνιστικά, αντεπαναστατικά. Οι διαχειριστές του «ταΐζουν» το φασισμό ποικιλοτρόπως.

Στην εκδήλωση για τον Πλουμπίδη που οργάνωσε η Βουλή, οι περισσότεροι από τους ομιλητές αντιπαρέθεσαν το πρόσωπο με το Κόμμα και ταυτόχρονα επιδίωξαν, στο όνομα του Πλουμπίδη, να δικαιώσουν την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ

4. Ο πρόεδρος της Βουλής δεν παρέλειψε να εκθειάσει τις δράσεις της, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η απόδοση τιμών στον Ν. Πλουμπίδη, στη Μακρόνησο κ.λπ.

Εχουν μάθει καλά τα μαθήματα που παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου, για παράδειγμα, «τιμούσε» τους αγωνιστές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (και του ΔΣΕ), φροντίζοντας ταυτόχρονα να τους απογυμνώσει από κάθε στοιχείο που συνέθετε την ύπαρξη και τη δράση τους, τα οράματά τους.
Το ίδιο κάνουν σήμερα και οι του ΣΥΡΙΖΑ. «Τιμούν» τον Πλουμπίδη φέρνοντάς τον σε αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, που δημιούργησε τέτοιους αγωνιστές. Αυτήν την καλπιά επαναλαμβάνουν και με τον Ν. Μπελογιάννη, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής, με τη Μακρόνησο κ.λπ. Και την ίδια ώρα βαδίζουν χέρι χέρι με τον Τραμπ, το ΝΑΤΟ, τον Μακρόν, την ΕΕ. Γέμισαν την Ελλάδα με αμερικανικές βάσεις και αδιαφορούν για την πρόκληση: Οτι οι μαχητές του ΚΚΕ δεν έδιναν τη ζωή τους για να στεριώνουν παραπέρα τα καπιταλιστικά βάθρα, αλλά για να ζήσει ο λαός καλύτερες μέρες, «δίχως πείνα και πολέμους».
Ο πρόεδρος της Βουλής ισχυρίστηκε ότι η τιμή στον Πλουμπίδη γίνεται, επειδή ηγήθηκε της μεγάλης διαδήλωσης του λαού της Αθήνας κατά της πολιτικής επιστράτευσης, στις 5 Μάρτη 1943, στην οποία, όπως είπε, «πήρε μέρος όλος ο λαός δίχως κομματική ταμπέλα». Επίσης, επειδή ηγήθηκε στη μεγάλη διαδήλωση κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία (22 Ιούλη 1943).
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Πλουμπίδης, ως Γραμματέας της ΚΟΑ εκείνο το διάστημα, ηγήθηκε μετά από απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, του οποίου ήταν μέλος. Η τιμή, επομένως, ανήκει στην ηγεσία του ΚΚΕ, στο Γραφείο και στην Επιτροπή Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, που ο Πλουμπίδης επίσης ήταν άξιο μέλος τους και επικεφαλής του οργάνου.
Από την άλλη, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτές οι διαδηλώσεις δεν θα είχαν πάρει το εύρος και τη σημασία που πήραν αν σε αυτές δεν είχαν πρωτοστατήσει το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Βεβαίως, σε τέτοιες μεγάλες κινητοποιήσεις πήραν μέρος και άνθρωποι που δεν ταυτίζονταν με το ΚΚΕ. Ομως, δίχως την πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη τα μεγάλα αυτά γεγονότα (5 Μάρτη και 22 Ιούλη 1943), ίσως και να μην είχαν γίνει.
Ωστόσο, το κυριότερο είναι το εξής: Οτι στην εκδήλωση για τον Πλουμπίδη που οργάνωσε η Βουλή, οι περισσότεροι από τους ομιλητές αντιπαρέθεσαν το πρόσωπο με το Κόμμα και ταυτόχρονα επιδίωξαν, στο όνομα του Πλουμπίδη, να δικαιώσουν την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Καταδίκασαν – εμμέσως πλην σαφώς – την παράνομη δράση του ΚΚΕ εκείνα τα χρόνια και εμφανίζοντας τον Πλουμπίδη και πολλούς άλλους κομμουνιστές ως θύματα μιας σεχταριστικής νοοτροπίας (του ΚΚΕ), ύμνησαν τη γραμμή της ΕΔΑ που με αυτήν το κατατρεγμένο ΚΚΕ μπήκε στη νομιμότητα της αστικής δημοκρατίας. Η ταξική πάλη και η συνέπεια σ’ αυτή, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται, ρίχτηκαν στο πυρ το εξώτερον. Και ο νοών, νοείτω…
Αυτή είναι η «τιμή» τους προς τον Ν. Πλουμπίδη. Απόλυτα ταιριαστή με τους ύμνους στο Κοινοβούλιο και στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στα μνημόνια, αλλά και προσβλητική για όλους τους παλιούς και νέους αγωνιστές.

Του Μάκη ΜΑΪΛΗ*
* Ο Μάκης Μαΐλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ