Του Ανδρέα Βελισσάριου
Όταν την δύναμη των media την διαχειρίζονται λάθος άτομα, με περιορισμένες ιδέες, μηδενική ευφυΐα και μια υποκουλτούρα που περιορίζεται στα στεγανά των “σκουπιδιών” των δυτικών προτύπων, η κοινωνία οδηγείται σε πλήρη νάρκωση και αποχαύνωση. Ένα lifestyle φθαρμένο και σκουριασμένο από τις εποχές των ’90s με έντονες δόσεις σεξισμού και τρας.
Reality εκπομπών από το εξωτερικό με πρόχειρες προσαρμογές στην ελληνική πραγματικότητα και ανάδειξη φυσιογνωμιών με ελάχιστο έως και ανύπαρκτο ειδικό βάρος σοβαρότητας. Ειδήσεις κατευθυνόμενες από τις ίδιες “ιδιάζουσες” προσωπικότητες για το πως θα σωθεί ο κόσμος, που εξυπηρετούν αιωνίως το σύστημα με το να χτίζουν προεκλογικά ακροατήρια και εθνικιστικά παραληρήματα στρεβλώνοντας τον κοινωνικό ιστό. Φτωχά προγράμματα που φτωχαίνουν περισσότερο τον νου μιας ήδη φτωχοποιημένης κοινωνίας.
Τηλεοπτικές φούσκες που παίζουν με τον πόνο και την αγωνία των ανθρώπων εξασφαλίζοντας χρηματικά έπαθλα, δόξα και υστεροφημία. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τελευταία και τα show “αγάπης και έρωτα” (Power of Love κτλ). Στημένα προγράμματα με ανθρώπους “πειραματόζωα”, φυλακισμένοι στα χέρια των καναλαρχών αλλά και στις ίδιες τους τις συνειδήσεις, να γελοιοποιούνται χωρίς κανένα ίχνος ντροπής αναζητώντας μάλιστα τον έρωτα της ζωής τους. Σχέσεις, λυκοφιλίες, τσακωμοί με λίγο αποχρώσεις glamour, δακρύων, και ψεύτικων συναισθημάτων. Όλα αυτά μπροστά στο βωμό του κέρδους και του εύκολου χρήματος. Χιλιάδες followers χτίζουν τα προφίλ των “παικτών” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις διαφημίσεις να “λύνουν και να δένουν”.
Εκρηκτικό μείγμα, αν μην τι άλλο που κατακρεουργεί κάθε επίπεδο παιδείας και αισθητικής. Φυσικά για τον καθένα μάλλον, λειτουργεί διαφορετικά όλο αυτό, αφομοιώνοντας οτιδήποτε θεωρεί εύπεπτο και ευκολοχώνευτο. Ανέκαθεν η τηλεόραση προσέφερε “μασημένη μαζικοποιημένη τροφή” από ανθρώπους που ξέρουν τα αποπροσανατολίζουν και να χειραγωγούν τις μάζες. Πλέον από το στάδιο της φλυαρότητας έχουμε περάσει στο στάδιο της ανακύκλωσης. Ακόμα και το υποτηπώδες εγχώριο lifestyle βιώνει την κρίση του μη μπορώντας να ανταπεξέλθει, προβάλλοντας τις διακοπες του στην Μύκονο ή τις πολυτελείς χλιδάτες κατοικίες του!
Αποτέλεσμα της αποκαρδιωτικής αυτής αποσύνθεσης ενός σκάρτου οργανισμού είναι η μίζερη παντομίμα που παρακολουθούμε καθημερινά, η οποία όσο πλησιάζει το καλοκαίρι θα γίνεται ολοένα και πιο πενιχρή και καταθλιπτική. Η ελεύθερη βούληση και η επιλεκτικότητα των ατόμων, επιζούν μόνο τυπικά πλέον. Η χρόνια πλύση εγκεφάλου με όλα αυτά τα “τηλεπροϊόντα υψηλής κουλτούρας και τέχνης”! έχει κάνει τους ανθρώπους να μην σκέφτονται, να μην αντιλαμβάνονται, να μην ερωτεύονται πραγματικά και αληθινά, και εν τέλει να μην ΖΟΥΝ αλλά να επιβιώνουν. Ο επιμορφωτικός χαρακτήρας του “κουτιού” έχει πάει περίπατο προσφέροντας στο κοινό μόνο τοξικές τροφές που έχει περιστασιακά ανάγκη για να βγει από τον βούρκο του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνει με διαλυμένες συμβάσεις και μισθούς πείνας.
Ένας λαός εγκλωβισμένος σε ένα παρωχημένο πολιτισμικό πλαίσιο που έχει πεθάνει. Ο χοντροκομμένος σεξισμός του Πέτρου Κωστόπουλου, το τελματωμένο από τις επαναλήψεις “Κωνσταντίνου και Ελένης”, ο κουτσομπολίστικος πλήρως ανούσιος μαιντανός που ακούει στο όνομα Μένιος Φουρθιώτης, και τα δάκρυα ξεκατινιάσματος της Τατιάνας Στεφανίδου σε συνδυασμό με πόσα ακόμη κωμικοτραγικά στοιχεία, προσφέρουν μόνο ματαιοδοξία, θλίψη, και αμφιβολία για το που οδηγούμαστε. Το κοινό έχει την ανάγκη να κατασπαράξει μπας κλας φυσιογνωμίες (με ενισχυμένη δόση “εγώ και τρέλας”) της καθημερινότητας που οδηγούνται στην τηλεοπτική αρένα, για να νιώσει εκείνο (το τηλ. κοινό) πιο έξυπνο και πιο επιτυχημένο. Ουσιαστικά ικανοποιεί με τον οικειοθελή τηλεοπτικό διασυρμό του άλλου, τον πληγωμένο του εγωισμό, και την δική του αποτυχία.
Η κοινωνία για να εξελιχθεί και να ξεφύγει από το “κυνήγι μαγισσών” της τηλεόρασης θα πρέπει να δει και να μάθει από τα λάθη της. Λάθη που την στιγμάτησαν έντονα στο παρελθόν. Μια κοινωνία που παράλληλα ταυτίστηκε με προϊόντα σαν τα παραπάνω, τόσο σε επίπεδο προσωπικότητας όσο και σε ευρύτερο επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς με το τελικό αποτέλεσμα να είναι η μικρότητα, και η απουσία δράσεων για την ανατροπή αυτού του σάπιου και παρωχημένου συστήματος. Πλήρης αδράνεια, που παρατηρείται έντονα σε νεαρές ηλικίες που δεν ενδιαφέρονται για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Μια απάθεια, μια απαξίωση και μια “απολιτίκ” στάση μεγάλων κομματιών της νέας γενιάς που δεν αλλάζει καταστάσεις και δεν δίνει προοπτικές ανέλιξης. Αντιθέτως βολεύει το σύστημα!
Σε όλο αυτό το “έγκλημα” λοιπόν, η τηλεόραση κατέχει ένα κατεξοχήν πρωταγωνιστικό ρόλο, με βαριές δόσεις cult και βίας. Στο “έγκλημα” του εύκολου, του χωρίς προσπάθεια διάκρισης και του ανταγωνισμού. Αυτό είναι το πρότυπο που κυριαρχεί σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που κυνηγάνε με τόση μανία.
Οι ευθύνες βαραίνουν και τις δύο μεριές, με την ποσόστωση να διαφέρει ανάλογα τις περιόδους, μιας και υπάρχει η δυνατότητα επιλογής, και το “μαγικό” κόκκινο κουμπί (Οff).
Think…!
Όταν την δύναμη των media την διαχειρίζονται λάθος άτομα, με περιορισμένες ιδέες, μηδενική ευφυΐα και μια υποκουλτούρα που περιορίζεται στα στεγανά των “σκουπιδιών” των δυτικών προτύπων, η κοινωνία οδηγείται σε πλήρη νάρκωση και αποχαύνωση. Ένα lifestyle φθαρμένο και σκουριασμένο από τις εποχές των ’90s με έντονες δόσεις σεξισμού και τρας.
Reality εκπομπών από το εξωτερικό με πρόχειρες προσαρμογές στην ελληνική πραγματικότητα και ανάδειξη φυσιογνωμιών με ελάχιστο έως και ανύπαρκτο ειδικό βάρος σοβαρότητας. Ειδήσεις κατευθυνόμενες από τις ίδιες “ιδιάζουσες” προσωπικότητες για το πως θα σωθεί ο κόσμος, που εξυπηρετούν αιωνίως το σύστημα με το να χτίζουν προεκλογικά ακροατήρια και εθνικιστικά παραληρήματα στρεβλώνοντας τον κοινωνικό ιστό. Φτωχά προγράμματα που φτωχαίνουν περισσότερο τον νου μιας ήδη φτωχοποιημένης κοινωνίας.
Τηλεοπτικές φούσκες που παίζουν με τον πόνο και την αγωνία των ανθρώπων εξασφαλίζοντας χρηματικά έπαθλα, δόξα και υστεροφημία. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τελευταία και τα show “αγάπης και έρωτα” (Power of Love κτλ). Στημένα προγράμματα με ανθρώπους “πειραματόζωα”, φυλακισμένοι στα χέρια των καναλαρχών αλλά και στις ίδιες τους τις συνειδήσεις, να γελοιοποιούνται χωρίς κανένα ίχνος ντροπής αναζητώντας μάλιστα τον έρωτα της ζωής τους. Σχέσεις, λυκοφιλίες, τσακωμοί με λίγο αποχρώσεις glamour, δακρύων, και ψεύτικων συναισθημάτων. Όλα αυτά μπροστά στο βωμό του κέρδους και του εύκολου χρήματος. Χιλιάδες followers χτίζουν τα προφίλ των “παικτών” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις διαφημίσεις να “λύνουν και να δένουν”.
Εκρηκτικό μείγμα, αν μην τι άλλο που κατακρεουργεί κάθε επίπεδο παιδείας και αισθητικής. Φυσικά για τον καθένα μάλλον, λειτουργεί διαφορετικά όλο αυτό, αφομοιώνοντας οτιδήποτε θεωρεί εύπεπτο και ευκολοχώνευτο. Ανέκαθεν η τηλεόραση προσέφερε “μασημένη μαζικοποιημένη τροφή” από ανθρώπους που ξέρουν τα αποπροσανατολίζουν και να χειραγωγούν τις μάζες. Πλέον από το στάδιο της φλυαρότητας έχουμε περάσει στο στάδιο της ανακύκλωσης. Ακόμα και το υποτηπώδες εγχώριο lifestyle βιώνει την κρίση του μη μπορώντας να ανταπεξέλθει, προβάλλοντας τις διακοπες του στην Μύκονο ή τις πολυτελείς χλιδάτες κατοικίες του!
Αποτέλεσμα της αποκαρδιωτικής αυτής αποσύνθεσης ενός σκάρτου οργανισμού είναι η μίζερη παντομίμα που παρακολουθούμε καθημερινά, η οποία όσο πλησιάζει το καλοκαίρι θα γίνεται ολοένα και πιο πενιχρή και καταθλιπτική. Η ελεύθερη βούληση και η επιλεκτικότητα των ατόμων, επιζούν μόνο τυπικά πλέον. Η χρόνια πλύση εγκεφάλου με όλα αυτά τα “τηλεπροϊόντα υψηλής κουλτούρας και τέχνης”! έχει κάνει τους ανθρώπους να μην σκέφτονται, να μην αντιλαμβάνονται, να μην ερωτεύονται πραγματικά και αληθινά, και εν τέλει να μην ΖΟΥΝ αλλά να επιβιώνουν. Ο επιμορφωτικός χαρακτήρας του “κουτιού” έχει πάει περίπατο προσφέροντας στο κοινό μόνο τοξικές τροφές που έχει περιστασιακά ανάγκη για να βγει από τον βούρκο του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνει με διαλυμένες συμβάσεις και μισθούς πείνας.
Ένας λαός εγκλωβισμένος σε ένα παρωχημένο πολιτισμικό πλαίσιο που έχει πεθάνει. Ο χοντροκομμένος σεξισμός του Πέτρου Κωστόπουλου, το τελματωμένο από τις επαναλήψεις “Κωνσταντίνου και Ελένης”, ο κουτσομπολίστικος πλήρως ανούσιος μαιντανός που ακούει στο όνομα Μένιος Φουρθιώτης, και τα δάκρυα ξεκατινιάσματος της Τατιάνας Στεφανίδου σε συνδυασμό με πόσα ακόμη κωμικοτραγικά στοιχεία, προσφέρουν μόνο ματαιοδοξία, θλίψη, και αμφιβολία για το που οδηγούμαστε. Το κοινό έχει την ανάγκη να κατασπαράξει μπας κλας φυσιογνωμίες (με ενισχυμένη δόση “εγώ και τρέλας”) της καθημερινότητας που οδηγούνται στην τηλεοπτική αρένα, για να νιώσει εκείνο (το τηλ. κοινό) πιο έξυπνο και πιο επιτυχημένο. Ουσιαστικά ικανοποιεί με τον οικειοθελή τηλεοπτικό διασυρμό του άλλου, τον πληγωμένο του εγωισμό, και την δική του αποτυχία.
Η κοινωνία για να εξελιχθεί και να ξεφύγει από το “κυνήγι μαγισσών” της τηλεόρασης θα πρέπει να δει και να μάθει από τα λάθη της. Λάθη που την στιγμάτησαν έντονα στο παρελθόν. Μια κοινωνία που παράλληλα ταυτίστηκε με προϊόντα σαν τα παραπάνω, τόσο σε επίπεδο προσωπικότητας όσο και σε ευρύτερο επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς με το τελικό αποτέλεσμα να είναι η μικρότητα, και η απουσία δράσεων για την ανατροπή αυτού του σάπιου και παρωχημένου συστήματος. Πλήρης αδράνεια, που παρατηρείται έντονα σε νεαρές ηλικίες που δεν ενδιαφέρονται για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Μια απάθεια, μια απαξίωση και μια “απολιτίκ” στάση μεγάλων κομματιών της νέας γενιάς που δεν αλλάζει καταστάσεις και δεν δίνει προοπτικές ανέλιξης. Αντιθέτως βολεύει το σύστημα!
Σε όλο αυτό το “έγκλημα” λοιπόν, η τηλεόραση κατέχει ένα κατεξοχήν πρωταγωνιστικό ρόλο, με βαριές δόσεις cult και βίας. Στο “έγκλημα” του εύκολου, του χωρίς προσπάθεια διάκρισης και του ανταγωνισμού. Αυτό είναι το πρότυπο που κυριαρχεί σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που κυνηγάνε με τόση μανία.
Οι ευθύνες βαραίνουν και τις δύο μεριές, με την ποσόστωση να διαφέρει ανάλογα τις περιόδους, μιας και υπάρχει η δυνατότητα επιλογής, και το “μαγικό” κόκκινο κουμπί (Οff).
Think…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου