Φιλανθρωπία; Τίποτα δεν αντικαθιστά την οργανωμένη αλληλεγγύη

Κατιούσα

Τούτες τις άγιες μέρες, μεσα απο στολίδια, λαμπιόνια και φανταχτερές βιτρίνες που μας προτρέπουν να επιδοθούμε στο σπορ του καταναλωτισμού, κάπου εκεί, μέσα σε όλο αυτό το γιορτινό κλίμα, ξεπετάγονται παντοιοτρόπως κάθε λογής “φιλανθρωπίες”. Βγαίνουν “ευαισθησίες”, μαραθώνιοι αγάπης, επικλήσεις σε συναισθήματα, εκκλήσεις για βοήθεια σε όποιον το ‘χει ανάγκη.
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την οργανωμένη και έμπρακτη ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ. Είναι το μόνο που θα σεβαστεί την ανθρώπινη υπόσταση και θα δουλέψει πάνω στο να νιώσει κάθε άνθρωπος ευυπόληπτος μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Την οργανωμένη και έμπρακτη ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ, θα “βαρεθείς” να την βλέπεις στους δρόμους να φωνάζει για χαμένα εργασιακά δικαιώματα, για την ανεργία, για ΣΣΕ, για τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Θα την βρεις μαζί με άλλους να προσπαθούν να αποτρέψουν πληστειριασμούς, να συμπαραστεέκεται στο μετανάστη, στον πρόσφυγα, στους λαούς που αποδεκατίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Την βρίσκεις ακόμα στην περιφρούρηση της απεργίας, στο ανάστημα που ορθώνεται απέναντι στην εργοδοσία. Θα φωνάξει για να ανακληθεί και η δική σου απόλυση.
Θα τρέξει να σταθεί δίπλα στους πλημμυροπαθείς, στους πυρόπληκτους.
Θα την βρεις να υποστηρίζει και να σέβεται τη διαφορετικοτητα και την αδυναμία. Θα την βρεις όπου υπάρχει κοινωνική αδικία να προσπαθεί να την αποκαταστήσει.
Θα την βρεις στην προσπάθεια επανένταξης περιθωριακών ατόμων στην κοινωνία. Θα φωνάζει για την υγεία, την πρόνοια, το σωφρονιστικό σύστημα.
Θα την βρεις στο πλευρό του μαθητή που διεκδικεί ενα εκπαιδευτικό σύστημα που θα τον προετοιμάσει σωστά και δεν θα τον απαξιώσει όταν βγει στην αγορά εργασίας, γιατί προσβάλλεται να παραδώσει αυτό το χάλι στη νέα γενιά.
Θα τρέξει στα δικαστήρια να φωνάξει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις δολοφονίες και τα εγκλήματα που διαπράττουν οι φασίστες, γιατί προσβάλλεται που ακόμα κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
Και ενώ ο αλληλέγγυος, συμμετέχει σε 500.135 δράσεις καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, έχει να αντιμετωπίσει και τον βολεμένο “καναπεδάκια”, τον ουδέτερο, “ισαποστάκια”, αυτόν μωρέ που βαρέθηκε τους πολιτικούς και τα κόμματα (που ψήφιζε μέχρι πρότινος) και δεν ασχολείται πια, να του κουνάει το δάχτυλο και να διερωτάται γιατί δε γίνεται τίποτα και δεν αντιδρά κανείς.
Και ΟΧΙ…. σε καμία περίπτωση φασιστάκο αυτές οι δράσεις δεν περιλαμβάνουν μόνο πρόσφυγες και μετανάστες, ο αλληλέγγυος που έχει “ενδυθεί” τον ουμανισμό, βοηθάει αδιακρίτως εθνικότητας, φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκευτικού δόγματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Είναι αυτός που δεν εκπληρώνει το ανθρωπιστικό του καθήκον εποχιακά Χριστούγεννα και Πάσχα, είτε περιστασιακά και επιλεκτικά, αλλά πραγματικά απλώνει το χέρι σε όποιον θέλει να ΣΗΚΩΘΕΙ!

Διάταγμα απελευθέρωσης της οπλοκατοχής ετοιμάζει ο Μπολσονάρου

Κατιούσα

Συνεχίζεται ο ακροδεξιός κατήφορος του Μπολσονάρου στη Βραζιλία, με τον πρόεδρο της χώρας να δηλώνει τρεις μέρες πριν την ορκωμοσία του πως σκοπεύει να υπογράψει διάταγμα που θα επιτρέπει σε άτομα με λευκό ποινικό μητρώο να αγοράζουν όπλα. Η δήλωση αυτή έρχεται προς επίρρωση μιας από τις βασικές προεκλογικές υποσχέσεις του Μπολσονάρου, που πατάει πάνω στο φόβο της αυξημένης εγκληματικότητας στη χώρα, χωρίς φυσικά να ασχολείται με τα κοινωνικά αίτια του φαινομένου.
Παραμένει όμως ασαφές ποιους μηχανισμούς θα έχει στη διάθεσή του ο πρόεδρος για να περάσει αυτό το διάταγμα, ούτε ποια συγκεκριμένα μέτρα θα περιλαμβάνει αυτό. Ήδη πάντως οι συζητήσεις για τη χαλάρωση των μέτρων περί οπλοκατοχής βρίσκονται σε εξέλιξη στο κοινοβούλιο της Βραζιλίας.
Σύμφωνα με την κεντροαριστερή αντιπολίτευση του Κόμματος Εργατών, το μέτρο είναι «μια αμοιβή στο λόμπι των εμπόρων όπλων της Βραζιλίας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ».
Ο βουλευτής του κόμματος Πάουλου Πιμέντα κατέστησε προσωπικά υπεύθυνο το Μπολσονάρου για κάθε θάνατο αθώου από όπλα σε ανεκπαίδευτους ή ψυχικά διαταραγμένους κατόχου, αμφισβητώντας πως η οπλοκατοχή λύνει το θέμα δημόσιας ασφάλειας.
Αυτή τη στιγμή η Βραζιλία διαθέτει έναν αυστηρό νόμο περί οπλοκατοχής, καθώς οι πολίτες οφείλουν να υποστούν έναν μακρύ έλεγχο πιστοποίησης και έχουν πρόσβαση μόνο σε όπλα χαμηλού διαμετρήματος. Οι αιτούντες άδεια οπλοφορίας πρέπει να είναι άνω των 25 ετών, να έχουν μόνιμη εργασία, σταθερή κατοικία, να μην είναι υπόδικοι, να αποδείξουν την τεχνική και ψυχολογική τους καταλληλότητα και να δηλώσουν για ποιο λόγο χρειάζονται το όπλο. Είναι ενδεικτικό πως παρά το περιοριστικό θεσμικό πλαίσιο, η οπλοφορία στη Βραζιλία θερίζει, καθώς το 2016 η χώρα είχε το μεγαλύτερο αριθμό θανάτων από όπλα στη Λατινική Αμερική, 43.200 άτομα. Σύμφωνα με τους συντάκτες της σχετικής έρευνας, το 90% των βίαιων θανάτων σημειώνονται έξω από καταστάσεις σύγκρουσης. Σε όλο τον κόσμο, τα όπλα είναι συχνά το θανάσιμο μέσω σε δολοφονίες, αυτοκτονίες και ακούσιους τραυματισμούς, υποδεικνύοντας ένα τεράστιο πρόβλημα δημόσιας υγείας και οικονομικά κόστη που εκτείνονται πέρα από την άμεση απώλεια ζωής».
Με πληροφορίες από telesurtvnet

Αυτοκράτορες: νταβατζήδες και πρεζέμποροι

 

Η γνωστή περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο, που προβίβασε τον εαυτό της από την πέμπτη Δημοτικού στην έκτη τάξη για να βρει μια κοπιαστική χειρωνακτική εργασία, επέφερε δεκάχρονη ειρκτή. Και αυτό δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό που ακούμε.

Συλλαμβάνουν κάποιον με δέκα γραμμάρια ηρωίνη για προσωπική χρήση και καταδικάζεται σαν λαθρέμπορος ναρκωτικών. Ο Μαρξ περιγράφοντας τις συνθήκες εργασίας της Γαλλίας στα μέσα του 19ου αιώνα, διαπίστωσε πως κάποιες γυναίκες εργατών εκδίδονταν κατόπιν συμφωνίας με τον σύζυγο.

Εδώ ο Κάρολος δεν βρήκε πορνεία, αλλά «συμπληρωματικές ώρες εργασίας». Αλλά η γαλλική αστυνομία, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, είχε διαφορετική εκτίμηση. Και ο σύζυγος πήγαινε στη στενή για σωματεμπορία. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα περιστατικά που η Δικαιοσύνη ακολουθεί αυτόν τον κανόνα, που σημαίνει πως δεν είναι τυφλή, αλλά ιδιαίτερα ανοιχτομάτα. Η ποινή είναι πάντα σε συνάρτηση με το ποιος είσαι. Μερικά παραδείγματα.

Η βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας, με τα χρηστά της ήθη, ήταν η μεγαλύτερη έμπορος ναρκωτικών όλων των εποχών. Οι σημερινοί βαρόνοι της ηρωίνης και της κοκαΐνης, που διευθύνουν τα μεγάλα καρτέλ ναρκωτικών, μπροστά στην υψηλοτάτη μοιάζουν ψιλικατζήδες. Οι Ινδίες, τότε αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν υπερπαραγωγή οπίου. Και χρειάζονταν επειγόντως αγορές. Δίπλα τους ήταν η αχανής Κίνα που είχε όμως κλειστά τα σύνορά της. Και αυτά έπρεπε να ανοίξουν στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου.

Το κλειδί ήταν δύο ιδιαίτερα αιματηροί πόλεμοι που κατέληξαν με την κατοχή της Κίνας. Και οι κατακτητές της φιλελεύθερης Βρετανίας επέβαλαν την ελεύθερη αγορά του οπίου που επέφερε τεράστια κέρδη στην Αυτοκρατορία. Να σημειώσουμε πως αυτή η επένδυση άνθησε όταν κατέρρευσε η προηγούμενη: το εμπόριο σκλάβων.

Για τέσσερις αιώνες η Μεγάλη Βρετανία ήταν ο μεγαλύτερος δουλέμπορος του κόσμου. Και όταν άρχισε σε μια σειρά χώρες να εγκαταλείπεται η δουλεία, η μεγαλειοτάτη δεν κατάργησε τη δουλεία. Θεώρησε πως οι δούλοι αποτελούν περιουσία του ιδιοκτήτη τους. Και η περιουσία είναι ιερή και προστατεύεται.

Το Στέμμα αγόρασε τους σκλάβους αποζημιώνοντας πλήρως τους δουλοκτήτες. Σε κανένα βιογραφικό της Βικτώριας δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ως εμπόρου οπίου. Οι καταδίκες είναι για γραμμάρια, όχι για τόνους. Μπορεί ο φτωχός Γάλλος εργάτης να πλήρωσε με κάποια χρόνια φυλακή την εργασία της γυναίκας του, αλλά ο μεγαλύτερος νταβατζής που γνώρισε ποτέ η Ιστορία της ανθρωπότητας, που διακινούσε 200.000-400.000 γυναίκες, δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

Αυτός ήταν ο αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας Χιροχίτο, σύμμαχος του Χίτλερ και του Μουσολίνι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τους ειδεχθέστερους εγκληματίες πολέμου, που όχι μονάχα δεν πέρασε καμία Νυρεμβέργη, αλλά κράτησε τον θρόνο του μέχρι τον θάνατό του (1989). Η Κορέα από το 1905 ήταν προτεκτοράτο της Ιαπωνίας. Το 1937, παραμονές του Πολέμου, ο αυτοκρατορικός στρατός ολοένα και μεγάλωνε και τα υπάρχοντα μπουρδέλα δεν επαρκούσαν.

Και τότε μπήκε η ιδέα να επιστρατεύσουν βίαια νεαρά κορίτσια από τις κατεχόμενες χώρες -βασικά από την Κορέα- για να υπηρετήσουν στον αυτοκρατορικό στρατό ως πουτάνες, αφού τις κατέταξαν σε κατηγορίες -οι πιο νέες και ωραίες για τους αξιωματικούς, οι πιο μέτριες για τους υπαξιωματικούς και ό,τι περίσσευε για τη φανταρία. Ολες πάντως ήταν πολύ νέες, ακόμα και ανήλικες. Μέχρι το 2015 η Ιαπωνία δεν αναγνώριζε αυτό το έγκλημα, όπως και πολλά άλλα που είχε διαπράξει σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. Ακόμα και ολοκαυτώματα.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2015 η Ιαπωνία ζήτησε συγγνώμη και προσφέρθηκε να δώσει αποζημίωση. Οι σαράντα έξι γυναίκες που επέζησαν αρνήθηκαν τις συγγνώμες και την αποζημίωση. Κάθε Παρασκευή το μεσημέρι διαδηλώνουν μπροστά στην ιαπωνική πρεσβεία ζητώντας δικαιοσύνη.

Αλλά οι ΗΠΑ, που κόπτονται τόσο πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών, έχουν την Ιαπωνία σαν μύρο στον κόρφο τους. Είναι η χώρα που έχει τις περισσότερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Και έτσι τα πράγματα εξισορροπούνται. Ποιος νοιάζεται πια για σαράντα έξι σακατεμένες γριές; Οπου να ’ναι θα πεθάνουν. Και τη σφαγή αυτή θα τη θυμούνται μόνο τα «Εξάρχεια» της κάθε χώρας.

Η εξουσία στηρίζεται στη λήθη και την αναθεώρηση της Ιστορίας που τη γράφει όπως θέλει. Στη σημερινή Ιαπωνία μια σειρά αναθεωρητές ιστορικοί εξαλείφουν συστηματικά όλα τα εγκλήματα πολέμου και αρνούνται τα ολοκαυτώματα. Και οι εγκληματίες στρατηγοί τιμώνται σαν ήρωες. Στην Ευρώπη, όπως βέβαια και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, η Ιαπωνία μάς πέφτει μακριά. Αλλά είναι καλή για να μας εφοδιάζει με αυτοκίνητα.

ΥΓ.: Ο καλός συνάδελφος Γιώργος Σταματόπουλος βρήκε τον πραγματικό συγγραφέα της «Γαλοπούλας». Ηταν ο Μπέρτραντ Ράσελ. Ελπίζω να μην υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα. Μακαρίζω την άγνοιά μου. Γιατί αν ήξερα από πού προέρχεται αυτή η ιστορία, δεν θα τολμούσα να την αποδώσω ελεύθερα. Με άλλα λόγια, να την παραποιήσω οικτρά. Η ευθύνη δικιά μου.

Πηγή: efsyn.gr

Γκριγκόρι Ρασπούτιν – Ο “εφτάψυχος” καλόγερος

Κατιούσα

Τίποτε δεν αντιπροσωπεύει τόσο χαρακτηριστικά την παρακμή του τσαρικού καθεστώτος τις παραμονές τις επανάστασης, όσο η άνοδος και η πτώση του μοναχού Ρασπούτιν και το κλίμα ίντριγκας, μελαγχολίας και αίσθησης τέλους εποχής που τη συνόδευσε. Ο περιπετειώδης φόνος του εξάλλου ήρθε τον τελευταίο Δεκέμβρη της δυναστείας των Ρομανώφ, δυο μήνες πριν την επανάσταση του Φλεβάρη και λιγότερο από χρόνο πριν τη μεγάλη πυρκαγιά του Οχτώβρη.
Γεννημένος σε χωριό της Σιβηρίας στις 22 Γενάρη του 1869, ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Νόβιχ απέκτησε από μικρός πολύ κακή φήμη. Ήταν πότης, κλέφτης, έκφυλος  (ιδιότητα που του προσέδωσε και το ψευδώνυμο «Ρασπούτιν»)και παρότι μηνύθηκε πολλές φορές, δεν καταδικάστηκε ποτέ. Δεν κατόρθωσε ποτέ να μάθει γράμματα και κάποια στιγμή στράφηκε σε μια χριστιανική σέχτα αυμαστιγώμενων μοναχών, χωρίς ο ίδιος ποτέ να ενδυθεί το σχήμα. Ανέπτυξε μια δική του θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος πλησίαζε το θείο χάρη στο αίσθημα κόπωσης μετά από συνεχή ακολασία και κραιπάλη. Παντρεύτηκε στα 19 του την Προσκόβια Φιοντόροβνα Ντουμπροβίνα, με την οποία απέκτησε 4 παιδιά. Συνέχισε όμως να περιπλανείται, ανάμεσα στα άλλα στην Ιερουσαλήμ και το Άγιο Όρος, λανσάροντας το προφίλ του «στάρετς» δηλαδή ενός αυτόκλητου προφήτη και θεραπευτή, ζώντας από την ελεημοσύνη των γεμάτων δεισιδαιμονίες χωρικών.
Ένα από τα ταξίδια του Ρασπούτιν τον έβγαλε το 1903 στην Αγία Πετρούπολη, όπου τον καλωσόρισαν ο Θεοφάνης, επιθεωρητής της Θεολογικής Ακαδημίας της πόλης, και ο Ερμογένης, επίσκοπος του Σαράτοφ, καθώς γοητεύτηκαν από το μυστικισμό του, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στη ρωσική άρχουσα τάξη της εποχής . Δυο χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη του γνωριμία με τη βασιλική οικογένεια και το 1908 τον κάλεσαν στο παλάτι στη διάρκεια ενός αιμορραγικού επεισοδίου του πρίγκηπα Αλέξιου, που έπασχε από αιμοφιλία. Ο Ρασπούτιν, άγνωστο πως, πράγματι ανακούφισε το άρρωστο παιδί, κατορθώνοντας με αυτό τον τρόπο να αποσπάσει την ευγνωμοσύνη και την αφοσίωση του τσαρικού ζεύγους, ειδικότερα δε της τσαρίνας Αλεξάνδρας.
Έχοντας εδραίωσει τη θέση του στην αυλή, ο Ρασπούτιν επιδόθηκε και πάλι στο γνωστό σκανδαλώδη βίο του. Ο τσάρος όχι μόνο αρνούνταν να πιστέψει τις φήμες σε βάρος του, αλλά μετέθετε τους επικριτές του Ρασπούτιν σε μακρινά μέρη της αυτοκρατορίας ή τους απομάκρυνε από τα αξιώματά τους.
Οι αριστοκράτες τον θεωρούν πληβείο και αντικαθεστωτικό, καθώς φέρεται να έκανε λόγο για σύνταγμα και για τα δικαιώματα των χωρικών. Οι σύζυγοί τους πάντως γοητεύονται σφόδρα από το ρυπαρό στάρετς, δίνοντας τροφή σε κουτσομπολιά η ακρίβεια των οποίων είναι αδύνατον να ελεγχθεί, όπως ότι παρακολούσαν την υπηρέτριά του να τους δίνει τα λερωμένα του εσώρουχα.
Η όχληση που προκαλούσε ο Ρασπούτιν ήταν τέτοια που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Στολύπιν απέστειλε αναφορά στον τσάρο εναντίον του, εξαναγκάζοντάς τον να τον εκδιώξει. Όχι όμως για πολύ, χάρη στην παρέμβαση της Αλεξάνδρας. Πολλά έχουν γραφτεί για τη φύση της σχέσης του Ρασπούτιν μαζί της, το μόνο σίγουρο είναι πως η ίδια τον έβλεπε ως σωτήρα του γιου της και τον πίστευε απεριόριστα.
Όταν το Σεπτέμβρη του 2015 ο τσάρος Νικόλαος Β’ ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση του ρωσικού στρατού, η τσαρίνα άρχισε να διοικεί το εσωτερικό της αυτοκρατορίας, με το Ρασπούτιν να λειτουργεί ως σύμβουλός της. Ο ίδιος αξιοποίησε πλήρως τη θέση του, προωθώντας παράλληλα διάφορους φίλους του ιερείς σε υπουργικά αξιώματα και προβαίνοντας σε μια σειρά καταστροφικών στρατιωτικών επιλογών.
Στο μεταξύ, οι απόπειρες κατά της ζωής του άρχισαν να πληθαίνουν. Η ομάδα που αποδείχτηκε πιο αποφασιστική ήταν η τριανδρία του πρίγκηπα Φέλιξ Γιουσούποφ, συζύγου της ανηψιάς του τσάρου, του Βλαδίμηρου Μιτροφάνοβιτς Πουρίσκεβιτς, βουλευτή της Δούμας, και ο ξάδερφος του τσάρου Μεγάλος Δούκας Ντμίτρι Πάβλοβιτς. Ωστόσο η συνωμοσία εναντίον του δεν αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση. Αρχικά, τον προσκάλεσαν στο σπίτι του Γιουσούποφ, όπου του δόθηκαν μπισκότα και κρασί με δηλητήριο. Ο Ρασπούτιν ωστόσο δε φαινόταν να επηρεάζεται, με αποτέλεσμα ο Γιουσούποφ, έχοντας χάσει την ψυχραιμία του, ν’αρχίσει να πυροβολεί εναντίον του. Ο Ρασπούτιν τραυματίστηκε αλλά κατόρθωσε να τρέξει έξω, όπου τον πυροβόλησε ξανά ο Πουρίσκεβιτς. Τότε οι δολοφόνοι του τον έδεσαν και τον πέταξαν σε μια τρύπα του παγωμένου στην επιφάνεια ποταμού Νέβα, όπου τελικά ο Ρασπούτιν πνίγηκε.
Μετά το θάνατό του, ο Ρασπούτιν έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας, κυρίως στη Δύση, ενώ γνώρισε σημαντική διάδοση και μετά τις ανατροπές του 1991, με ορισμένους να ζητούν ακόμα και την αγιοποίησή του. Ο Ρασπούτιν είναι πρωταγωνιστής ή εμφανίζεται ως χαρακτήρας σε κυριολεκτικά δεκάδες τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ πριν λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει πως σχεδιαζόταν μια βιογραφική ταινία για εκείνον με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Το στίγμα του άφησε ο Ρώσος απατεώνας και στο χώρο της μουσικής, όπου εκτός από τη διάσημη ντίσκο επιτυχία των Boney M, το όνομά του εμφανίζεται και σε τραγούδια μέταλ συγκροτημάτων, όπως τον Mastodon, των Therion και των Cavalera Conspiracy. Έχει επίσης γίνει όπερα, κόμικ, manga και anime, ακόμα και αντικείμενο αγιογραφίας.

Μακρυά απο μπολσεβίκους Δήμαρχους...μακρυά

Ο εντεταλμένος του Περισσού και Δήμαρχος Πατρέων έδειξε για άλλη μια φορά τα αντιδημοκρατικά του δόντια, όταν παραμονές των χριστουγέννων μαζί με τον Κόκκινο Στρατό του και λακέδες του Εργατικού Κέντρου έκανε έφοδο στα κεντρικά της ΔΕΗ Πάτρας απειλώντας με γκούλαγκ και τουφεκισμούς, απαιτώντας να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε 650 οικογένειες μπαταχτσίδων.
Έντρομος ο διοικητής της επιχείρησης αναγκάστηκε να υποκύψει στις απειλές και τους εκβιασμούς του τραμπούκου Δημάρχου με αποτέλεσμα σήμερα το πρωί να κινήσει τις διαδικασίες επανασύνδεσης στις περισσότερες οικογένειες.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο νοσταλγός των Σοβιέτ καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους.

Οι πολίτες τις Πάτρας θα θυμούνται όταν στην αρχή της θητείας του εξασφάλισε την ημερήσια διατροφή για όλους τους χαραμοφάηδες ("άπορους" τους λένε τα κουμμούνια) της πόλης.
Και σαν να μην έφτανε αυτό ανάγκασε υπαλλήλους του Δήμου να κάνουν διανομή κατ’ οίκον των μερίδων φαγητού μέσω δικύκλων, για όσους τεμπέλιδες "αδυνατούσαν" να βγουν από το σπίτι, οι οποίοι είχαν επικαλεστεί είτε αναπηρία, είτε ασθένεια, είτε ηλικία.

Έφτιαξε κεντρικά μαγειρεία στην Πλαζ για να φτιάχνουν το φαγητό για τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να πάνε δουλέψουν.

Προμηθεύτηκε βαν για να μεταφέρει εγκαίρως το ζεστό φαγητό από τα κεντρικά μαγειρεία προς τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία για να ταΐσει τα κωλοπαίδια κι εξασφάλισε κολατσιό για τους μαθητές των τρακαδόρων γονέων οι οποίοι τάχα μου ήταν σε "δυσχερή οικονομική θέση".

Ποιός θα ξεχάσει την μείωση δημοτικών τελών που έκανε στην πλέμπα και την αύξηση για τις μεγάλες ιδιοκτησίες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, χτυπώντας ταυτόχρονα Αριστεία και Υγιή Επιχειρηματικότητα σε ένα εκδικητικό μολσεβίκικο κρεσέντο.

Όλοι ξέρουν πως αυτό το Σταλινικό απολίθωμα σε ένα ντελίριο κόκκινου φασισμού, απαγόρεψε στους οπαδούς του δημοκρατικά εκλεγμένου κόμματος της Χρυσής Αυγής το συναθροίζειν, αφού ποτέ δεν τους παραχώρησε δημοτικό κτήριο ή αίθουσα.

Κανείς δεν θα ξεχάσει όταν ο αντιδραστικός κομμουνιστής Πελετίδης δεν συμμορφώθηκε με τις εντολές της κεντρικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση των Ευρωπαίων εταίρων μας και αρνήθηκε να απολύσει τους δημοτικούς υπαλλήλους που του είχαν υποδείξει, με αποτέλεσμα να συρθεί στα δικαστήρια και να ρεζιλέψει ολόκληρο τον Πατρινό λαό.

Σαν χθές ήταν που ο κομπλεξικός Δήμαρχος έβγαλε όλο τον αθεϊστικό κι αντιεξουσιαστικό οχετό του και πήρε τα δημοτικά ελαιόδεντρα απο την Αγία μας Εκκλησία και τους καλούς μας αστυνομικούς που ως τότε τα εκμεταλλεύονταν, και τα έδωσε σε κάτι ξεβράκωτους πολύτεκνους κατσαπλιάδες, για να έχουνε λέει "το λάδι της χρονιάς τους".

Αμ το άλλο? Το άλλο?
Που αναμόρφωσε κι αποκατέστησε την πλαζ με μόλις 1000€ ενώ στέρησε το ψωμί σε κάποιους τίμιους και σοβαρούς εργολάβους που ζητούσαν για την ίδια δουλειά 300 ψωροχιλιάρικα, βγάζοντας όλη την φτήνια και την τσιγγουνιά που κρύβει ένας κατ' εξοχήν τσίπης.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω όταν ο αυταρχικός Δήμαρχος με συνεργεία του Δήμου πήγε και ξήλωσε τις καγκελόπορτες που είχε τοποθετήσει η ΟΛΠΑ για να φτιάξει -άκουσον, άκουσον- δωρεάν πάρκινγκ για 1000 αυτοκίνητα για τους κωλαράδες Πατρινούς που βαριούνται να πάνε από δω ίσαμε εκεί με τα πόδια ή το ποδήλατο.

Αυτά κι άλλα πολλά από έναν λαϊκιστή που σαν Δήμαρχος δεν κατάφερε να κάνει ένα έργο ουσίας όπως π.χ. ο Δήμαρχος Ναυπλιέων που έκανε τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο Δημότη Ναυπλιου ή σαν τον Δήμαρχο Άργους-Μυκηνών που έχει βάλει μπρος να φτιάξει το Άγαλμα του Κωνσταντίνου Κατσιφά.

Αυτά κι άλλα πολλά από έναν ιδεοληπτικό που προσπαθεί να κάνει την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της πανέμορφη πατρίδας μας, την τελευταία Σοβιετία του πλανήτη.

- Λέλος Κιτρινοφυλλίδης.

Δημοσιογράφος της εφημερίδας "Το Φιλελεύθερο Πατρινό Παπαγαλάκι".

Η «σοβιετική εισβολή» και «κατοχή» στο Αφγανιστάν

Η «σοβιετική εισβολή» και«κατοχή» στο Αφγανιστάν

Από herko στο Δεκ 30, 2018 Ιστορία

Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //

Στις 27 Δεκεμβρίου 1979 η Σοβιετική Ένωση, έπειτα από έκκληση της αφγανικής κυβέρνησης και υλοποιώντας το σύμφωνο βοήθειας που είχαν συνάψει ένα χρόνο πριν, σπεύδει σε βοήθεια της λαϊκής δημοκρατίας του Αφγανιστάν που δοκιμαζόταν από την αντεπαναστατική δράση των αστών, του θρησκευτικού κατεστημένου και του διεθνούς ιμπεριαλισμού (κυρίως του αμερικανικού).

Τελικά, με την καταλυτική συνδρομή των ΗΠΑ και με την αποχώρηση των σοβιετικών στις 15-φεβ-1989, θα επικρατήσουν οι μουτζαχεντίν (1992), οι οποίοι θα προχωρήσουν σε σφαγές χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων και θα επιβάλλουν στη χώρα ένα σκληρό και ανελέητο θεοκρατικό καθεστώς.

Η αποχώρηση της ΕΣΣΔ άνοιξε κυριολεκτικά την πιο «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Αφγανιστάν…

Ένα αρκετά διαδεδομένο επιχείρημα αντικομμουνιστικής ιστορικής διαστρέβλωσης αφορά το ζήτημα της λεγόμενης «σοβιετικής εισβολής» και «κατοχής» του Αφγανιστάν . Αυτό το επιχείρημα γνωρίζει ιδιαίτερη διάδοση μετά τις ιμπεριαλιστικές εισβολές των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ.

Ας δούμε, όμως, ποια είναι τα γεγονότα. Το 1973 στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε αντιμοναρχικό στρατιωτικό κίνημα που έφερε στην εξουσία τον Νταούντ. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά επί της ουσίας προχώρησε σε αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα που όξυναν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν, αποτέλεσε το βασικό οργανωτή των λαϊκών αγώνων. Αποκορύφωμα της όξυνσης της ταξικής πάλης ήταν τον Απρίλη του 1978 η υπό την καθοδήγηση του ΛΔΚΑ λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση που ανέτρεψε την κυβέρνηση Νταούντ.

Αυτή είχε χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής αλλαγής, που, σύμφωνα με τους ηγέτες του ΛΔΚΑ, είχε ως «καθήκον να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας». Το Αφγανιστάν ανακηρύχθηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία. Σε αυτήν την κατεύθυνση πάρθηκαν μια σειρά μέτρα: Πραγματοποιήθηκε αντιφεουδαρχική αγροτική μεταρρύθμιση, ξεκίνησε μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό (πάνω από το 90% των Αφγανών ήταν αναλφάβητοι), προσπάθεια να αντιμετωπισθούν οι τοπικισμοί και οι διαμάχες ανάμεσα στις εθνότητες, έβαλε πρόγραμμα εκβιομηχάνισης κ.λπ.

Αυτή η διαδικασία από την πρώτη στιγμή ήρθε σε αντίθεση με τους καπιταλιστές, φεουδάρχες, τον ισχυρό ισλαμικό κλήρο, τους τοπικούς φύλαρχους και αρχηγούς των καστών, αλλά και με τα διεθνή μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που έβλεπαν ότι η επανάσταση θα έβαζε εμπόδια στα στρατηγικής σημασίας συμφέροντά τους στη περιοχή. Έτσι πατώντας πάνω και σε λάθη που διεπράχθησαν από την κυβέρνηση του ΛΔΚΑ, αλλά και στη δυσκολία -υποκειμενική και αντικειμενική, εδραίωσης επαναστατικής εξουσίας, οργανώθηκαν ειδικά στην επαρχία αντεπαναστατικές ομάδες, στις οποίες επικεφαλής μπήκαν «μουλάδες» (μουσουλμάνοι κληρικοί) και τοπικοί φύλαρχοι – φεουδάρχες, οι οποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν μεγάλες επιθέσεις με δολιοφθορές, δολοφονίες κ.λπ.

Η δράση αυτών των ομάδων βρήκε την άμεση υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα των ΗΠΑ που μέσω των βάσεών τους στο Πακιστάν προωθούσαν όπλα και πολεμικό υλικό. Επίσης στέλνονταν από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Μεγάλη Βρετανία χρήματα και βοήθεια προς τους «μουτζαχεντίν» – που χαρακτηρίστηκαν αργότερα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν ως «μαχητές της ελευθερίας». Στην πακιστανική πόλη Πεσαβάρ στα σύνορα με το Αφγανιστάν , οργανώθηκαν πάνω από 30 στρατόπεδα εκπαίδευσης των «μουτζαχεντίν» από τις πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις και Αμερικάνους πράκτορες.

Σε αυτές τις συνθήκες, στο τέλος του 1979, η κατάσταση στη χώρα ήταν τραγική και έτσι η αφγανική κυβέρνηση ζήτησε – βάσει του «Συμφώνου Βοήθειας» που είχαν υπογράψει πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν και της ΕΣΣΔ – την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ.

Ο πόλεμος κράτησε για 13 περίπου χρόνια. Στα πλαίσια της πολιτικής της Περεστρόικα αποφασίσθηκε η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν το 1989. Τρία χρόνια αργότερα, το 1992, παρά την αντίσταση των προοδευτικών δυνάμεων, οι «μουτζαχεντιν» κατέλαβαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, ανέτρεψαν την κυβέρνηση και πραγματοποίησαν απίστευτες σε έκταση σφαγές. 

Το 1996, το καθεστώς τον «μουτζαχεντίν» ανατράπηκε από τους «Ταλιμπάν». Ο τελευταίος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν Νατζιμπουλάχ, που από το 1992 είχε ζητήσει άσυλο στα γραφεία του ΟΗΕ στην Καμπούλ, απαγχονίζεται σε κοινή θέα.

Το καθεστώς που επικράτησε στο Αφγανιστάν μετά το 1992 ξαναβύθισε τη χώρα στο σκοτάδι της καθυστέρησης, της φτώχειας, της φεουδαρχίας, στις τοπικές και εθνοτικές έριδες, παίρνοντας πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα προοδευτικά βήματα που έγιναν την περίοδο 1978-1992 (δημόσια δωρεάν Παιδεία, δικαιώματα στη γυναίκα κ.λπ.) ενώ το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών της χώρας καταστράφηκε, το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε στα 44 έτη και η παιδική θνησιμότητα άγγιξε την αναλογία 164 / 1000.

Θυμίζουμε πως οι -αντιτιθέμενες, εθνοτικές ομάδες στο Αφγανιστάν είναι πάνω από πενήντα, οι Παστούν (42%) οι Τατζίκοι -που μιλάνε τα περσικά (27%), οι Χαζάροι (8%) οι Ουζμπέκοι (9%) οι Αϊμάκοι (4%) οι Τουρκομάνοι/Τουρκμένοι (3%) οι Βαλούχοι (2%) και πολλές άλλες (Κιργίσιοι, Πασάγοι, Νουριστάνοι, Άραβες, Μπραχούι, Παμίροι, Γκουρτζάρ, κλπ ~4%).

Αυτό που συνέβη στο Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, φαίνεται και από την ανατροπή της πληθυσμιακής ισορροπίας, μετά τις βίαιες / αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών παρότι οι Αφγανοί πρόσφυγες στο Πακιστάν ξεπέρασαν τα τρία εκατομμύρια και στο Ιράν σχεδόν τα δυόμισι: μια φυσιολογική επί πολλά χρόνια δημογραφία, ξαφνικά εκτινάσσεται, από τα ~12.000.000 σε πάνω από 30.000.000 !

Οι αντιδραστικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν δεν ήταν εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, όπως τους παρουσίασε η αστική προπαγάνδα, αλλά δυνάμεις που αντιστάθηκαν στην πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας υπό την καθοδήγηση της λαϊκής επαναστατικής εξουσίας. Η επικράτηση των αντιδραστικών δυνάμεων ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της στήριξης του ιμπεριαλισμού.

Όπως, άλλωστε, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Προεδρίας Τζίμι Κάρτερ, Ζίμπιγκνιου Μπρεζίνσκι: «Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, η CIA άρχισε να βοηθά τους Μουτζαχεντίν μέσα στο 1980, δηλαδή, μετά την εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν , στις 24 Δεκέμβρη 1979. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως κρατήθηκε μυστικά έως τώρα, τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, ήταν 3 Ιούλη του 1979, όταν ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για μυστική βοήθεια στους αντίπαλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο όπου εξηγούσα πως κατά τη γνώμη μου αυτή η βοήθεια θα προκαλέσει την επέμβαση του σοβιετικού στρατού».

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν αρχικά δεν πήρε χαρακτήρα ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εισβολής με την άμεση συμμετοχή των ιμπεριαλιστών – αυτό έγινε αργότερα – (μετά την προβοκάτσια της 9^ης Σεπτέμβρη …Μπιν Λάντεν κλπ) που αποτελεί τη συνέχεια της ανείπωτης τραγωδίας των λαών της περιοχής.

Φαντάσματα κάτω από μπούργκες

Η πρακτική της δημόσιας εκτέλεσης γυναικών διά λιθοβολισμού στο «ελεύθερο και δημοκρατικό» Αφγανιστάν καλά κρατεί … «Ο φιλιππικός των μουλάδων, που ακούγεται από κάμποσα μεγάφωνα, αντηχεί στα γύρω χαλάσματα. Το πλήθος συνεχίζει να ‘ρχεται από κάθε γωνιά της πόλης. Παρά τις ενισχυμένες γραμμές των δυνάμεων διατήρησης της τάξης, μια ασυγκράτητη αναταραχή (…) στο γρασίδι, οπλισμένοι Ταλιμπάν δουλεύουν με ζήλο και υπερβολικό ενθουσιασμό. Τα λιγοστά κορμιά που ταλαντεύονται εδώ κι εκεί στην άκρη ενός σχοινιού, μαρτυρούν πως οι εκτελέσεις ξεκίνησαν». |>Γιασμίνα Χάντρα (Μοχάμεντ Μολεσεχούλ), «Τα χελιδόνια της Καμπούλ» εκδ «Καστανιώτης»<|

Στο Αφγανιστάν έχουν ανοίξει κάποια σχολεία. Αλλά, σύμφωνα με τη «Γιούνισεφ», το 60% των κοριτσιών κάτω από τα 11 έτη – πάνω από 1 εκατομμύριο – δεν πάνε ποτέ σ’ αυτά. Από τα 5 εκατομμύρια παιδιά που παρακολουθούν μαθήματα, τα κορίτσια μόλις και μετά βίας φθάνουν το 35%, σύμφωνα με μάλλον υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την ίδια ώρα, η κοινωνική καθυστέρηση και η σχεδόν καθολική απαγόρευση παροχής ιατρικής εκπαίδευσης σε γυναίκες στο Αφγανιστάν οδηγούν στα χειρότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στον κόσμο: 160/10.000, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Εμείς σταματάμε εδώ, με την επισήμανση ότι η περίπτωση του Αφγανιστάν αποτελεί πηγή για σημαντικά διδάγματα και συμπεράσματα, του επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ειδικά σήμερα που το αστικό κράτος ξαναγράφει την ιστορία στα μέτρα του…

[1979] γράφει: … «η επανάσταση είναι δημιούργημα της ταξικής πάλης»

_________________________________________________________________________

Πηγή Ριζοσπάστης

βλ & |>εδώ<|

Έτσι είναι και σε όποιον αρέσει – Δικαιοσύνη για το Ζακ

Μαρία Παρέντη

Για τους μισούς αστυνομικούς, που ενεπλάκησαν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, προτείνεται η βαρύτερη πειθαρχική ποινή που μπορεί να επιβληθεί σε αστυνομικό, αυτή της απόταξης. Για τους υπόλοιπους η επιβολή της αργίας, με το ερώτημα της απόλυσης. (Απορίας άξιον, το πόσοι έσπευσαν στο σημειο για έναν άνθρωπο ημιθανή). Επιπλέον, μηνύθηκαν από την οικογένεια, οι μεν πρώτοι ως άμεσοι αυτουργοί της ανθρωποκτονίας και για τέλεση βασανιστηρίων, ενώ οι υπόλοιποι για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία. Έτσι είναι και σε όποιον αρέσει. Δικαιοσύνη για το Ζακ.- 

Παύλος Παυλίδης & B-movies – ” Ένα αλλιώτικο παιδάκι
” Στίχοι – Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Μαρίνα Δανέζη
Οι B-Movies είναι οι:
Αποστόλης Δεληγιάννης (μπάσο)
Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα, loops, vocals)
Δημήτρης Οικονόμου (τύμπανα)
Αλέκος Βουλγαράκης (ηλεκτρική κιθάρα)
Μίξη – Παραγωγή τραγουδιού: Χρήστος Λαϊνάς
Στίχοι:
Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ’ όνειρο τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους
κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμιά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
απόψε λέω ν’ ανατινάξω την καρδιά μου.
Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
ανασηκώσαν πάλι αδιάφορα τους ώμους τους
και επιστρέψαν ένας ένας στη δουλειά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
φυσάει μέσα μου ένα όμορφο αεράκι
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
τρομάζουνε γιατί είσαι αλλιώτικο παιδάκι.
Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
γαβγίζουν “πέσε” και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους.
Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
στη λερωμένη τους φωλιά ανακραυγάζοντες
διαρρηγνύουν με οργή τα ιμάτιά τους.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν είμαι άγγελος και ίσως μου αξίζει
που μες στην έρημο των πόλεων η ψυχή μου
κάτω απ’ τον ήλιο διψασμένη τριγυρίζει.
Μα ίσως η δίψα μου μια μέρα να μαζέψει
τα μαύρα σύννεφα του κόσμου και πριν φύγω
ν’ αστράψει μέσα στην ψυχή μου και να βρέξει
και να ξεπλύνει αυτή τη θλίψη έστω για λίγο.
Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω αυτή τη νύχτα μόνος
αν τα αλλιώτικα παιδιά είναι παιδιά μου
αν είμαι θύμα ή αν είμαι δολοφόνος.
Έχουνε φράξει από χρόνια τον ορίζοντα
με σύρματα κι αγκάθια οι νομοθέτες
κι όλο μας φέρνουν με φορεία στα επείγοντα
με πρόσωπα σκισμένα τους δραπέτες
κι όπως κοιτάμε προς το μέρος που κοιτάζανε
τα πρόσωπά μας όλο μοιάζει να κοιτάμε
που μας κοιτούν με απορία τόσο επίμονα
που δεν αντέχουμε και τους χαμογελάμε
μα αν γελάσουνε κι αυτοί τότε αλίμονο
είχαμε πάντα τόσα πράγματα να πούμε
για όλα αυτά που εμείς ποτέ μας δεν τολμήσαμε
για όσα τι κρίμα ούτε τώρα εδώ τολμούμε.

Το Facebook «προγραμματίζει» τη σκέψη των ανθρώπων!

Μονοπώλια ανταλλάσσουν προσωπικά δεδομένα που συλλέγουν οι «δωρεάν» υπηρεσίες τους – Τα μονοπώλια δε προσφέρουν ποτέ και τίποτα δωρεάν

Το σκάνδαλο «Cambridge Analytica», δηλαδή η αξιοποίηση από την ομώνυμη εταιρεία προσωπικών δεδομένων 87 εκατομμυρίων χρηστών του «Facebook», με σκοπό την πολιτική και κοινωνική χειραγώγησή τους

και ειδικότερα την υποστήριξη της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, είχε κάνει αίσθηση την περασμένη άνοιξη, έως ένα βαθμό λόγω και της πολιτικής πλευράς του «σκανδάλου».

Αντίθετα, η πρόσφατη αποκάλυψη της ανταλλαγής έναντι αύξησης των διαφημιστικών κερδών προσωπικών δεδομένων των χρηστών του «Facebook», που οι ίδιοι είχαν ορίσει ρητώς ως κρυφά, πέρασε με πολύ λιγότερη δημοσιότητα.

Το «Facebook» και όλα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) δεν είναι πλατφόρμες επικοινωνίας που προσφέρουν «δωρεάν» κάποιοι καλοί άνθρωποι, αλλά μηχανισμοί συλλογής πληροφοριών από τρίτους και κυρίως από τα ίδια τα ΜΚΔ.

Κανένα μονοπώλιο δεν δίνει κάτι πραγματικά δωρεάν, χωρίς αντίκρισμα.

Οι αποδέκτες των υποτιθέμενων «δωρεάν» υπηρεσιών του «Facebook» και των άλλων ΜΚΔ χρησιμοποιούνται απ’ αυτά, γίνονται οι ίδιοι το προϊόν, που πουλάνε τα μονοπώλια σε πολλούς και διάφορους ενδιαφερόμενους.

Δεν ήξεραν

Μετά από δημοσίευμα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», το «Facebook» παραδέχτηκε ότι έως το 2017 έδινε πρόσβαση σε άλλα μονοπώλια, όπως η «Amazon», το «Netflix», το «Spotify» και η «Microsoft», αλλά και στη Βασιλική Τράπεζα του Καναδά, σε δεδομένα των χρηστών του, μεταξύ των οποίων και σε εκείνα που είχαν επιλέξει ως κρυφά.

Οι εταιρείες – αποδέκτες δήλωσαν ότι τάχα δεν έκαναν χρήση αυτής της πρόσβασης, ή έκαναν χρήση μόνο με βάση τα δικαιώματα που τους έδωσαν οι χρήστες, μερικές μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι δεν γνώριζαν καν ότι είχαν τέτοια πρόσβαση!

Το ίδιο το «Facebook» ισχυρίστηκε ότι η πρόσβαση γινόταν με τη συναίνεση των χρηστών του, όταν αποδέχονταν την ταυτοποίησή τους απ’ αυτό, μέσω της εφαρμογής των συνεργατών του.

Μερικά από τα είδη πληροφοριών που συλλέγει το «Facebook» από τους χρήστες του

Η αμερικανική εφημερίδα έγραψε ότι ήρθε σε επαφή με 50 πρώην υπαλλήλους του «Facebook» και μελέτησε εκατοντάδες εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας, απ’ όπου μεταξύ άλλων προέκυψε ότι συνολικά 150 εταιρείες (και οι ίδιοι οι «Τάιμς»!) επωφελήθηκαν από τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.

Η «Amazon», σύμφωνα με το δημοσίευμα, μπόρεσε να αποκτήσει προσωπικά δεδομένα και μέσω των «φίλων» των χρηστών του «Facebook», παρακολουθώντας τις ροές των αναρτήσεών τους.

Αλλά και η «Bing», η μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο της «Microsoft», προσάρμοζε τα αποτελέσματα που έδινε στους χρήστες του «Facebook» (δηλαδή την εικόνα του ψηφιακού κόσμου), με βάση τις αναρτήσεις των φίλων τους.

Το «Facebook» έκανε γνωστό ότι ήδη από το 2014 είχε διακόψει την υπηρεσία που επέτρεπε την παρακολούθηση των δημόσιων πληροφοριών που αναρτούν οι «φίλοι» των χρηστών του, αλλά το σχετικό λογισμικό παρέμεινε στους υπολογιστές του, επιτρέποντας στις συνεργαζόμενες εταιρείες να έχουν πρόσβαση.

«Αέρας κοπανιστός»

Μέσω της ευρείας πρόσβασης που έδινε στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών του σε άλλες εταιρείες, το «Facebook» εξασφάλιζε τη συνεργασία τους, διεύρυνε τις δυνατότητες για αύξηση των χρηστών του και κατ’ επέκταση τις δυνατότητες αύξησης των διαφημιστικών κερδών του.

Είναι πιθανόν οι νέες αποκαλύψεις να μη γίνονταν αν, ιδίως μετά το «σκάνδαλο Cambridge Analytica», δεν είχε αυξηθεί και ο εσωτερικός πόλεμος των μετόχων του «Facebook»,

που βλέπουν να χάνουν από την πτώση της μετοχής της εταιρείας, εξαιτίας των αλλεπάλληλων κρουσμάτων αναξιοπιστίας και γι’ αυτό επιζητούν την αλλαγή του Μαρκ Ζούκερμπεργκ από τη διεύθυνση της εταιρείας.

Με το νέο «σκάνδαλο» αποδείχτηκε περίτρανα ότι όλα τα μέτρα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, οι δυνατότητες που δίνουν τα ΜΚΔ στους χρήστες τους να αποκρύπτουν προσωπικά δεδομένα τους, είναι «αέρας κοπανιστός».

Το ίδιο το «Facebook» και τα άλλα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) είναι που εκμεταλλεύονται πρώτα απ’ όλους και σε μόνιμη βάση τις πληροφορίες που σκοπίμως ή άθελά τους, με άμεσο, αλλά κυρίως με έμμεσο τρόπο αναρτούν τα δισεκατομμύρια των χρηστών τους στις σελίδες τους.

Ό,τι αναρτήσουν οι χρήστες, ό,τι μπορούν να συνάγουν για την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους από την παραμικρή κίνηση που κάνουν μέσα από τις σελίδες τους, τα ΜΚΔ θα την αξιοποιήσουν απευθείας, θα την πουλήσουν σε τρίτους, θα την ανταλλάξουν με άλλα μονοπώλια για να έχουν μεγαλύτερα κέρδη από διαφημίσεις και άλλες πηγές εσόδων.

Προγραμματισμός

Τα ΜΚΔ είναι μεγάλοι αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι και απ’ αυτό καθορίζεται ο πραγματικός τους χαρακτήρας.

Κάθε πληροφορία που δίνουν οι χρήστες καταγράφεται, κωδικοποιείται, φυλάσσεται και γίνεται αντικείμενο πολλαπλής και επαναλαμβανόμενης επεξεργασίας σε μεγάλες βάσεις δεδομένων, που είτε βρίσκονται στις ΗΠΑ είτε ελέγχονται από αυτές.

Με τις «παραδοσιακές» μεθόδους ήταν απλά αδύνατο να γίνει τέτοια συγκέντρωση και αξιοποίηση πληροφοριών.

Οι πληροφορίες διατηρούνται στο διηνεκές, ακόμη κι αν «διαγραφούν» από τους χρήστες, παρά τις διαβεβαιώσεις των εταιρειών για το αντίθετο.

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μιλώντας σε φοιτητές ο πρώην αντιπρόεδρος του «Facebook» είχε σημειώσει πως τα ΜΚΔ:

«Διαβρώνουν τα βασικά θεμέλια του τρόπου συμπεριφοράς των ανθρώπων. […] Δεν το καταλαβαίνετε αλλά σας προγραμματίζουν […] Όμως τώρα πρέπει να αποφασίσετε πόσα είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε, πόση από τη διανοητική σας ανεξαρτησία»,

υπογραμμίζοντας πως ο ίδιος δεν θέλει να υφίσταται «προγραμματισμό» και για τον λόγο αυτό δεν χρησιμοποιεί αυτήν την «αηδία» – όπως χαρακτήρισε το «Facebook» – και δεν επιτρέπει ούτε στα παιδιά του να το χρησιμοποιούν!

Σήμερα τα ΜΚΔ παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση, στον «προγραμματισμό» της κοινής γνώμης, στην επικοινωνία, στην ενημέρωση, στην προσωπικότητα του ατόμου.

Η ευρεία διάδοσή τους έχει επιφέρει μεγάλες αλλαγές και αυτό το γνωρίζουν κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, κρατικές υπηρεσίες που τα αξιοποιούν πολύπλευρα.

Τα ΜΚΔ επιτρέπουν στις αρχές να γνωρίζουν εκ των προτέρων το συναίσθημα των διαφωνούντων και να παίρνουν προληπτικά μέτρα. Αποτελούν σημαντικό μηχανισμό χειραγώγησης και «πλύσης εγκεφάλου».

Τα κανάλια ειδήσεων του «Facebook» και οι ειδήσεις των χρηστών που προβάλλει, στη βάση της «εξατομίκευσής» τους, διαμορφώνουν την εικόνα της πραγματικότητας που το μονοπώλιο θέλει να παρουσιάσει ως πραγματική.

Δωρεάν χαφιέδες

Η απευθείας πρόσβαση της NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ) στα συστήματα των ΜΚΔ είναι δεδομένη, ενώ υπάρχουν αναφορές πως οι μυστικές υπηρεσίες συμμετείχαν στον σχεδιασμό και στη χρηματοδότησή τους στα πρώτα τους βήματα.

Οι διωκτικές αρχές – και στην Ελλάδα – συχνά υπερηφανεύονται για το πώς αξιοποίησαν το «Facebook» ή άλλα ΜΚΔ στην αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας», στην πάταξη της εγκληματικότητας κ.ο.κ.

Στη συλλογή προσωπικών δεδομένων, ως «παράρτημα» των ΜΚΔ και της «Google» χρησιμοποιούνται και οι κάθε λογής «δωρεάν» εφαρμογές για «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα.

Οι εφαρμογές αυτές δεν κατασκευάζονται από κάποιους οπαδούς του ελεύθερου λογισμικού που τις διαθέτουν δωρεάν για το γενικό καλό.

Κατασκευάζονται από μικρές οι μεγαλύτερες εταιρείες και προσφέρονται δωρεάν ως δόλωμα για τη συλλογή προσωπικών δεδομένων που καταλήγουν στα μονοπώλια και τις κρατικές υπηρεσίες.

Ας το έχει κανείς υπόψη του αυτό την επόμενη φορά που κατά την εγκατάσταση μιας εφαρμογής για κινητό, αυτή θα ζητήσει πρόσβαση στις επαφές του, στις φωτογραφίες, στον αποθηκευτικό χώρο και κάθε λογής άλλη αδικαιολόγητη ή τυπικά δικαιολογημένη – με βάση τη λειτουργία της εφαρμογής – πρόσβαση.

Κάποιοι πληρώνουν αυτούς που κατασκευάζουν αυτές τις εφαρμογές…

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή και προσεκτική χρήση» των ΜΚΔ.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει καθένας που σκέφτεται να τα χρησιμοποιήσει ή τα χρησιμοποιεί ήδη, είναι αν θέλει να χρησιμοποιηθεί ο ίδιος απ’ αυτά.

Αν θέλει να παραδώσει «στο πιάτο» την προσωπικότητά του στα μονοπώλια για να την εμπορεύονται και στις κρατικές υπηρεσίες για να τον έχουν υπό έλεγχο, να τους δίνει δυνατότητες να τον χειραγωγήσουν παρουσιάζοντας μια στρεβλή ή λειψή εικόνα της επικαιρότητας και γενικότερα της πραγματικότητας.

Αν θέλει να επικοινωνεί με τους δικούς τους όρους, μέσα από τα δικά τους κανάλια, ή να έχει περισσότερες και πιο ουσιαστικές άμεσες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

Η πραγματική μάχη δίνεται με την καθημερινή, ζωντανή επαφήστους χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας, εκεί που μπορούν να σφυρηλατηθούν πραγματικοί δεσμοί αγώνα και συλλογικής δράσης.

Αξιοποιούμε κάθε δυνατότητα που μας δίνει η τεχνολογική εξέλιξη, αλλά προφυλασσόμαστε από τους κινδύνους που κρύβουν διάφορες ευκολίες και «δωρεάν» υπηρεσίες.

Δεν ξεχνάμε ούτε στιγμή την ταξική φύση των ΜΚΔ, που έχουν φτιάξει και λειτουργούν τα μονοπώλια.

Μαρκησία ντε Πομπαντούρ – Η πρώτη αστή βασιλική ερωμένη

Κατιούσα

Μπορεί να καθιερώθηκε ως το αρχέτυπο της βασιλικής μαιτρέσας, η Ζαν Αντουανέτ Πουασόν, γνωστότερη ως μαρκησία ντε Πομπαντούρ, ήταν πολλά περισσότερα από ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΕ’. Γέννημα θρέμμα της αναδυόμενης αστικής τάξης, η Πομπαντούρ συμμεριζόταν και προώθησε την ιδεολογία της, αναδεικνυόμενη σε προστάτιδα του διαφωτισμού και επιφανών εκπροσώπων της. Έχοντας έντονο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στη Γαλλία, αντιλήφθηκε το τέλμα της μοναρχίας, προσπαθώντας να πάρει σειρά πρωτοβουλιών για την ενίσχυσή της. Η αποτυχία των επιλογών της δεν ήταν απλά δείγμα ανεπαρκών προσωπικών ικανοτήτων, αλλά οιωνός για την τελικά μακροπρόθεσμα αδύνατη ειρηνική συνύπαρξη, πολλώ δε μάλλον συνεργασία αστών και παλαιού καθεστώτος.
Γεννήθηκε στις 29 Δεκέμβρη του 1721 και καταγόταν από οικογένεια τραπεζιτών. Ο πατέρας της, ως αχυράνθρωπος δυο ακόμα ισχυρότερων τραπεζιτών, ενεπλάκη σε οικονομικό σκάνδαλο και αναγκάστηκε να δραπετεύσει από τη Γαλλία για να γλιτώσει τη σύλληψη το 1725. Την ανατροφή της Ζαν και του αδελφού της ανέλαβε ο εραστής της μητέρας τους Σαρλ – Φρανσουά λε Νορμάν ντε Τουρνεά, που για κάποιους βιογράφους ήταν και βιολογικός πατέρας της Πομπαντούρ.
Η Ζαν έλαβε καλή μόρφωση στις Ουρσουλίνες του Πουασί κι αργότερα παρακολούθησε ιδιωτικά μαθήματα φωνητικής και υποκριτικής. Στα 9 της χρόνια ένα μέντιουμ προφήτευσε πως θα γινόταν ερωμένη του βασιλιά και για να την ευχαριστήσει η Πομπαντούρ αργότερα της άφησε ένα ποσό στη διαθήκη της.
Στα 19 της παντρεύτηκε το φοροεισπράκτορα Σαρλ – Γκιγιώμ Λε Νορμάν ντ’Ετιόλ με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, τον Σαρλ, που πέθανε μικρός και την Αλεξαντρίν. Ο στόχος της να γνωρίσει το Λουδοβίκο ΙΕ’ διευκολύνθηκε από το γεγονός πως το οικόπεδο του συζύγου της συνόρευε με τις κυνηγετικές εκτάσεις του μονάρχη. Ήταν δείγμα κοινωνικών αλλαγών το γεγονός πως η Πομπαντούρ γινόταν η πρώτη αστή επίσημη ερωμένη βασιλιά στη γαλλική ιστορία. Σύντομα η Ζαν εγκατέλειψε το σύζυγό της κι εγκαταστάθηκε μαζί με την κόρη της στις Βερσαλλίες, όπου ανακηρύχθηκε «μαρκησία ντε Πομπαντούρ».
Η Πομπαντούρ αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ενέργειάς της στην προστασία των γραμμάτων και των τέχνων, ενώ φρόντισε να αποκαταστήσει και τον αδερφό της Αμπέλ, που διορίστηκε διευθυντής των βασιλικών κτισμάτων. Μαζί με εκείνον και το βασιλιά έχτισαν σειρά κτιρίων, όπως τη Στρατιωτική Ακαδημία, το Μικρό Τριανόν στις Βερσαλίες, το κάστρο του Μπελβί, τη σημερινή Πλας ντε λα Κονκόρντ στο Παρίσι και πολλά ακόμα. Παράλληλα, υπήρξε μαικήνας φιλοσόφων όπως ο Βολταίρος και ο Ντιντερό, αλλά και εκδότρια της Εγκυκλοπαίδειας.
Μετά το θάνατό της ο Βολταίρος σημείωνε: «Πενθώ για κείνη από ευγνωμοσύνη…Γεννήθηκε ειλικρινής, αγαπούσε το βασιλιά για αυτό που ήταν, είχε καλοσύνη στην ψυχή και δικαιοσύνη στην καρδιά, όλα αυτά δεν τα συναντάς κάθε μέρα».
Ο λαός βέβαια δε συμμεριζόταν αυτούς τους διθυράμβους, αγανακτώντας με τις σπατάλες και την πολυτέλεια της βασιλικής αυλής, της οποίας η Πομπαντούρ ήταν το κατεξοχήν σύμβολο. Αν και αποτελεί αντικείμενο διαμάχης η έκταση της  πολιτικής επιρροής της στο Λουδοβίκο ΙΕ’, με κάποιους να θεωρούν πως ο πρωταγωνιστικός ρόλος που της αποδίδεται είναι περισσότερο κατασκεύασμα μετεπαναστατικών αντιμοναρχικών συγγραφέων που ήθελαν να παρουσιάσουν τους μονάρχες ως υποχείρια γυναικών, είναι σαφές πως συμμετείχε στη λήψη αποφάσεων με τον ένα ή άλλο τρόπο. Έκανε ό,τι μπορούσε για να προωθήσει τους ευνοούμενούς της στην κυβέρνηση, ιδίως τον δούκα ντε Σουαζέλ. Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στην προσέγγιση της Γαλλίας με τον παλιό εχθρό της την Αυστρία, ενάντια στα γερμανικά προτεσταντικά πριγκηπάτα. Η συμμαχία αυτή δεν ήταν επιτυχής, και έληξε μετά την καταστροφική για τη Γαλλία έκβαση του Επταετούς Πολέμου (1755 – 1764), ο οποίος σήμανε την εμπλοκή των σημαντικότερων δυνάμεων της εποχής πλην της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην Ευρώπη οι Αυστρογάλλοι υποχώρησαν ενάντια στο βασιλιά Φρειδερίκο το Μέγα της Πρωσίας, ενώ στην Αμερική οι Βρετανοί εκδίωκαν τους Γάλλους από τον Καναδά. Η ήττα αυτή αποδόθηκε και στην Πομπαντούρ, η οποία έπεσε σε μελαγχολία και αποσύρθηκε από τα κοινά. Πέθανε λίγο μετά το τέλος του πολέμου, το 1764, πιθανόν από καρκίνο του πνεύμονα, στο διαμέρισμά της στις Βερσαλλίες.