Δυσδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές

Την τιμητική της έχει αυτές τις μέρες η λέξη «αποστάτης», στην αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων, στον καβγά που στήνουν από τα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα τηλεπαράθυρα. Δεν υπάρχει αρχηγός κόμματος (πλην ΚΚΕ) που να μην κατηγόρησε κάποιο πρώην μέλος του για «αποστασία» ή κάποιον από τους αντιπάλους του ότι του «έκλεψε» βουλευτές, ότι «πριμοδοτεί την προδοσία» κ.τ.λ.
Στην ουσία, αυτό που αποτυπώνεται πίσω από τις κοκορομαχίες, είναι οι αθρόες μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα και μια μεγάλη ευκολία στελεχών αυτών των κομμάτων να αλλάζουν πτέρυγα, να περνούν στα γειτονικά έδρανα, μένοντας ταυτόχρονα «αμετακίνητοι», όπως λένε οι ίδιοι, «στις ιδέες τους». Αν αυτό το σκηνικό της «κινούμενης άμμου» στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν δείχνει τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές, δηλαδή τις ελάχιστες διαφορές που έχουν μεταξύ τους, τότε τι δείχνει;
Είναι μετακινήσεις που επιβεβαιώνουν ότι τα κόμματά τους μοιράζονται τις ίδιες «αγωνίες», υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, που δεν είναι άλλη από τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, το φόρτωμα θυσιών διαρκείας στο λαό για να εξασφαλίζεται η σταθερότητα στην καπιταλιστική ανάπτυξη, η προσήλωση στους στόχους «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος, ο κοσμοπολίτης εύκολα συναντά τον εθνικιστή, ο «αντιμνημονιακός» γίνεται «μνημονιακός», οι ανακατατάξεις και οι μεταξύ τους μεταγραφές γίνονται πια συνήθεια.

* * *

Ο λαός, λοιπόν, μπορεί και πρέπει να αντλήσει ουσιαστικά συμπεράσματα από αυτές τις μετακινήσεις. Μπορεί να δει π.χ. ότι τα λεγόμενα «άφθαρτα» και «αδοκίμαστα» κόμματα, που στις προηγούμενες εκλογές παρουσιάζονταν ως και «αντισυστημικά», κυριολεκτικά τα έχουν «μαδήσει» οι δύο βασικοί πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος. Από τους 30 βουλευτές που είχαν εκλέξει το 2015 οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων, δεν τους έχουν μείνει ούτε οι μισοί.
Με απλά λόγια, τα ...«άφθαρτα» αυτά κόμματα έγιναν οι καλύτεροι τροφοδότες της κυβέρνησης, της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, ώστε να διαμορφώνονται οι κάθε φορά απαραίτητες πλειοψηφίες για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική. Το έργο αυτό ο λαός το έχει δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια: Από τις συγκυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, που ξεπάτωσαν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, μέχρι την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι, φάνηκε στην πράξη η στοίχισή τους στα απαιτούμενα του κεφαλαίου.
Αυτό το «σχοινί - κορδόνι» συνεχίστηκε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τη διαμόρφωση πλειοψηφιών για κάθε χρήση: Είτε για να περνούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι, είτε για να δίνεται «γην και ύδωρ» σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, είτε για την αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση, είτε για τη συμφωνία των Πρεσπών, είτε τελικά ακόμα και για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ολοκληρώσει τη βρώμικη αποστολή του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, στη βάση αυτής της στρατηγικής σύγκλισης, σε ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι υπάρχουν στελέχη που άλλα πιέζουν για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα με τη ΝΔ, ενώ σε Ελλάδα και ΕΕ δεν λείπουν σενάρια ακόμα και για συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, αν οι ανάγκες του κεφαλαίου το επιβάλλουν.

* * *

Από αυτές τις μετακινήσεις, τις μεταγραφές και τις «δανεικές ανταλλαγές» ανάμεσα στις δυνάμεις που συγκλίνουν στην ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα. Η πείρα που έχει συσσωρεύσει πρέπει να γίνει όπλο στους καθημερινούς αγώνες, αλλά και μπροστά στις νέες εκλογικές αναμετρήσεις, που αναμένεται να επιταχύνουν αυτές τις ανακατατάξεις, να προσθέσουν νέα επεισόδια στην επιχείρηση εγκλωβισμού των εργαζομένων, στα ψευτοδίπολα «πρόοδος - συντήρηση», σε παλιά και νέα σχήματα.
Η εμπειρία από την «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φτάνει και περισσεύει για να αξιολογηθεί από τον λαό η «προοδευτική συμπαράταξη», τα νέα φούμαρα δηλαδή που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών. Με βάση αυτήν την πείρα, να γυρίσει την πλάτη στο ψευτοδίπολο που νεκρανασταίνεται, να καταδικάσει την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα που η πολιτική τους είναι της ίδιας κοπής. Να ισχυροποιήσει το ΚΚΕ παντού, το μοναδικό Κόμμα που και στην πράξη έδειξε τη σταθερότητά του, ακριβώς επειδή είναι σταθερά προσανατολισμένο στα λαϊκά συμφέροντα, στο αντίπαλο δηλαδή στρατόπεδο όλων των άλλων δυνάμεων.