Καμία αναμονή

Τίποτα απολύτως δεν έχει να περιμένει ο λαός από το «ανακάτεμα της τράπουλας» που επιχειρείται αυτό το διάστημα στον κυβερνητικό συνασπισμό και συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα, μεταξύ άλλων και με τη φαρσοκωμωδία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, ενόψει της συζήτησης και ψήφισης στη Βουλή της αμερικανοΝΑΤΟικής συμφωνίας των Πρεσπών.
Οπως, επίσης, καμία αγωνία δεν πρέπει να αισθάνεται ο λαός για τις συνθέσεις και εκδοχές των κυβερνητικών σχημάτων που όλες τσακίζουν τη ζωή του και τον βάζουν σε μεγάλους κινδύνους για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.
Το διακύβευμα, εξάλλου, του «παπά» που παίζουν τα αστικά κόμματα, των παζαριών και του «πήγαινε - έλα» των στελεχών τους, ενόψει και των εκλογών, δεν είναι άλλο από το πώς θα συγκροτηθούν οι απαραίτητες πλειοψηφίες και τα κυβερνητικά σχήματα της «επόμενης μέρας», που θα υπηρετήσουν ακόμα πιο αποτελεσματικά τα «μεγάλα ζητούμενα» του κεφαλαίου.
Αυτά δεν είναι άλλα από τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αλλά και οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, για την «αναβάθμιση» της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή.
Αυτά και μόνο τα συμφέροντα είναι η «κόκκινη γραμμή» όλων των αστικών κομμάτων και ταυτόχρονα το κοινό έδαφος πάνω στο οποίο στήνονται το αλισβερίσι της «επόμενης μέρας» και οι μετεγγραφές στελεχών που γίνονται με χαρακτηριστική ευκολία.
Σήμερα υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί, για να πολλαπλασιαστούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που δεν θα πιαστούν στα νέα δόκανα που στήνουν μέσα σε κάλπικες αντιπαραθέσεις και διλήμματα, κρύβοντας τη σύμπλευσή τους σε ό,τι αφορά στρατηγικές αντιλαϊκές επιλογές.
Είναι καταρχήν η συνηθισμένη εναλλαγή ρόλων, που επιβεβαιώθηκε και στην κυβερνητική εναλλαγή που έφερε τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διακυβέρνηση: Οι αντιμνημονιακοί που έγιναν μνημονιακότεροι των μνημονιακών, οι φιλειρηνιστές που έγιναν ΝΑΤΟικότεροι των ΝΑΤΟικών κ.λπ.
Τώρα άλλωστε, μέσα στον κουρνιαχτό των αλληλοκατηγοριών και των δηλώσεων, δεν είναι λίγα τα στελέχη τους που το ομολογούν, με αρκετό κυνισμό είναι η αλήθεια.
Είναι για παράδειγμα χαρακτηριστικό το πώς η υφυπουργός Εσωτερικών Μ. Χρυσοβελώνη και στέλεχος των ΑΝΕΛ «υπενθύμισε» πως και μνημόνια έλεγαν ότι δεν θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αλλά «άλλαξαν ρότα και ψήφισαν ένα Μνημόνιο», αφού αυτό «συνέφερε τον τόπο», δηλαδή την αστική τάξη.
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα είπε για να προαναγγείλει τη διαφοροποίησή της από την υποτιθέμενη γραμμή των ΑΝΕΛ για καταψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών και αποχώρηση από την κυβέρνηση!
Αποκαλυπτική ήταν και η δήλωση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, που όταν ρωτήθηκε αν μια ενδεχόμενη κυβέρνηση μειοψηφίας θα μπορεί να περνάει «κρίσιμα» νομοσχέδια, θύμισε με αφοπλιστική «ειλικρίνεια» ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση υπερψηφίζονται επίσης από τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
Οσο για τα ευρωατλαντικά σχέδια, που περνάνε μέσα και από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στις πρόσφατες δηλώσεις Πάιατ, πως «σε ό,τι αφορά τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις» ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και ότι «αυτά που σκέφτεται η ΝΔ είναι πολύ κοντά στα όσα συζητάμε με την κυβέρνηση».
Αν κάτι επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω, είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις φτηνές παραστάσεις των ημερών με το γνωστό τέλος. Αντί να ψάχνουν τις επουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, μπορούν να κάνουν οι ίδιοι τη διαφορά, με τη συμμαχία και τον αγώνα τους, δυναμώνοντας το ΚΚΕ παντού.