Ξυπνάω χαράματα. Σκοτάδι πήχτρα. Διακοπή ηλεκτρικού. Φυσικό. Ως
πιθανό. Φακοί, μπαταρίες, τηλέφωνα φορτισμένα. Έχω πάθει, έχω μάθει.
Αλάτι στα σκαλιά. Καθαρισμένα πεζοδρόμιο κι αυτοκίνητα. Αλατισμένα κι
αυτά. Παλιά είχα τρανζιστοράκι για τα γενικά που πρέπει να ξέρω. Τώρα
ταμπλετάκι. Χαμός.
Τα κοινά αποϊδεολογικοποιούνται. Οι συμφορές προσωποποιούνται σκέφτομαι, καθώς διαβάζω για τηλεμαχοσοφίες κι υπατοβροχές. Να έχει όνομα ο… εχθρός-καιρός, να κατεβάζουμε καντήλια για «την πουτάνα τη Σοφία…», να κρατάει καλά η χειραγώγηση χωρίς να την παίρνεις πρέφα. Παίρνω τηλέφωνο στο βοηθό μου που μου στέκεται εικοσιπέντε χρόνια να του πω να γυρίσει πίσω σπίτι του με το ίδιο λεωφορείο που ξεκίνησε, γιατί γλιστράει η πλάση και θα σπάσει κάνα ποδάρι. Επιμένει να μη μ’ αφήσει στα δύσκολα. Ευτυχώς μ’ ακούει.
Η τηλεόραση πιξελοποιημένο χιόνι. Υψηλοτάτης ευκρίνειας κλασσικό πρόβλημα. Τα μέσα παραγωγής άμα τα πάρει στα χέρια της η γης κι η φύση, κι ανθρώποι επιστήμονες κι εργάτες, το μόνο που μαθαίνουν είναι να σκέφτονται πόσα λεφτά θα χαθούν για τ’ αφεντικό που δε θα φταίει για τις απολύσεις μετά από τις αεροβαφτισμένες συμφορές, τότε τ’ άσωστα δε σώζονται.
Ο γιος μου δυο μέτρα μπόι και θερμόαιμη ηλικία, θέλει ν’ ανέβει στη στέγη να φτιάξει το… πιάτο. Να το ξεχιονίσει. Καβγάς. Η σκάλα είναι γλιστερή. Δολοφόνος. Κάθετη στον τοίχο. Τα κεραμίδια μπορεί να σε σκοτώσουν. Νογάει; Βαριέται; Γλιτώνει πάντως την απόπειρα ευγενούς αυτοχειρίας, σκέφτομαι. Ας την πούμε και συναισθηματικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Στην τέως ΔΕΗ και νυν ΔΕΔΔΗΕ, (κακόηχο μωρέ) πετυχαίνω έναν γνωστό στη τηλέφωνο, απ’ αυτούς που δουλεύουν τριάντα χρόνια εκεί. Μας έχει… φωτίσει δυο φορές, με υπερπροσπάθεια πριν από δεκαπέντε και πριν από είκοσι χρόνια, όταν παρ’ ολίγο να ψοφήσουμε αποκλεισμένοι μέρες κι απροετοίμαστοι στα βόρεια κωλοπροάστια. Είναι ψύχραιμος κι ακριβής. Όταν τον πήρα ξανά να του πω ευχαριστώ μετά από ώρες, θυμηθήκαμε που πίναμε κονιάκ και τσίπουρο τότε, στα χειρότερα. Αδιόρατη κι η πίκρα του δημοσίου υπαλλήλου που δε σταυρώνει καλό λόγο ούτε όταν από φιλότιμο, εναερίτης ή γραφιάς, έχει σκιστεί. Έχει δώσει τα ρέστα του για να μην τα φτύσουν δυο γιαγιάδες στη γειτονιά κατάκοιτες και μ’ οξυγόνο, σαν την αρχαία γραία Εκάλη, που πέθανε πριν το πριγκηπόπουλο Θησέας τηρήσει το λόγο του και σκοτώσει το λιοντάρι που ρήμαζε την περιοχή. Είχε πάει πρώτα να πάρει το θρόνο, κι όταν γύρισε τη βρήκε νεκρή. Άχρηστη η λεοντή στον τάφο της. Κι έχει γριές και μωρά κι αλλού. Όπως και πρίγκηπες παντού.
Το εργολαβικό λιοντάρι βρυχήθηκε. Σύμπτωση. Αρχαία και σύγχρονη, σα μαύρο αστείο τρόμου. Στην αγιασοφιά ως γήπεδο, με τη σοφία ως κακοκαιρία, ένας εξηντάχρονος στην οικοδομή, τσακίζεται απ’ τη σκαλωσιά. Δυό 24ωρα μετά το δολοφονικό «εργατικόν ατύχημα», το όνομά του θαρρείς εφτασφράγιστο μυστικό, ώσπου να τελειώσει το ανακριτικό πυροσβεστικής και επιθεώρησης εργασίας. Γνωστόν το όνομα μόνο της εταιρείας (Ερμωνασσα). Με κλειστά σχολεία, δικαστήρια κλπ. κλπ. είναι κατασκευαστικώς ορθόν να ανεβαίνει στη σκαλωσιά να δουλέψει, όχι ο δικαιούμενος συνταξάρα εργάτης της οικοδομής, αλλά ο όποιος και δεκαοχτάρης ακόμη. Κόκκορας σφαγμένος στα θεμέλια κάθε έργου δεν είναι ποτέ ο αφεντικός. Είναι ο εργάτης, ο χτίστης, ο ηλεκτροσυγκολλητής, ο βοθρατζής, ο μπογιατζής, ο… η… τάξη που γράφει, αλλά δεν υπογράφει την Ιστορία. Ο εντολοδόχος ανώνυμος. Ο εντολέας της αμειβόμενης (;) αποστολής αυτοκτονίας προβαφτισμένος αλλά όχι αθάνατος, Capitalismo, τονε λένε. Τα παιδιά του Κέρδος κι Υπεραξία. Εδώ, με την Υπατία επελαύνουσα, να φέρνει καταιγίδες, πλημμύρες και μποφόρια, ήταν σ’ ένα γήπεδο που συναντήθηκαν. Αύριο σ’ ένα άλλο, γεμάτο από εργάτες που θέλουν δεκάδες μεροκάματα για ένα φθηνό διαρκείας της όποιας ομάδας της καρδιάς τους. Που μάθαν να θρηνούν για την απώλεια του γκολτζή από ακριβή μεταγραφή, αλλά όχι για το σφαγμένο κοκόρι, στη γέφυρα, στον πόλεμο, στην οικοδομή, στο κτήριο, στη σήραγγα, στις ράγες, στο χωράφι, στη φάμπρικα, στο χοτέλ, στο πάρε δώσε της κόλασης απ’ τους -45 ως τους +45 του κυρ Κέλσιου… Το αφεντικό είναι θεός όταν βάζει το χέρι στην τσέπη και σ’ αγοράζει νίκες, ε;
Κι όποιος αυτές τις μέρες μιλάει για «βουλή-κόλαση» και «θυελλώδεις εξελίξεις» δεν έχει καν διανοηθεί τι σημαίνει έγκαυμα πάγου στο καμίνι της καπιταλιστικης βαρβαρότητας, εκεί που ο χρόνος είναι μόνο χρήμα. Και το έγκλημα του Κυρ Κέλσιου…
Τα κοινά αποϊδεολογικοποιούνται. Οι συμφορές προσωποποιούνται σκέφτομαι, καθώς διαβάζω για τηλεμαχοσοφίες κι υπατοβροχές. Να έχει όνομα ο… εχθρός-καιρός, να κατεβάζουμε καντήλια για «την πουτάνα τη Σοφία…», να κρατάει καλά η χειραγώγηση χωρίς να την παίρνεις πρέφα. Παίρνω τηλέφωνο στο βοηθό μου που μου στέκεται εικοσιπέντε χρόνια να του πω να γυρίσει πίσω σπίτι του με το ίδιο λεωφορείο που ξεκίνησε, γιατί γλιστράει η πλάση και θα σπάσει κάνα ποδάρι. Επιμένει να μη μ’ αφήσει στα δύσκολα. Ευτυχώς μ’ ακούει.
Η τηλεόραση πιξελοποιημένο χιόνι. Υψηλοτάτης ευκρίνειας κλασσικό πρόβλημα. Τα μέσα παραγωγής άμα τα πάρει στα χέρια της η γης κι η φύση, κι ανθρώποι επιστήμονες κι εργάτες, το μόνο που μαθαίνουν είναι να σκέφτονται πόσα λεφτά θα χαθούν για τ’ αφεντικό που δε θα φταίει για τις απολύσεις μετά από τις αεροβαφτισμένες συμφορές, τότε τ’ άσωστα δε σώζονται.
Ο γιος μου δυο μέτρα μπόι και θερμόαιμη ηλικία, θέλει ν’ ανέβει στη στέγη να φτιάξει το… πιάτο. Να το ξεχιονίσει. Καβγάς. Η σκάλα είναι γλιστερή. Δολοφόνος. Κάθετη στον τοίχο. Τα κεραμίδια μπορεί να σε σκοτώσουν. Νογάει; Βαριέται; Γλιτώνει πάντως την απόπειρα ευγενούς αυτοχειρίας, σκέφτομαι. Ας την πούμε και συναισθηματικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Στην τέως ΔΕΗ και νυν ΔΕΔΔΗΕ, (κακόηχο μωρέ) πετυχαίνω έναν γνωστό στη τηλέφωνο, απ’ αυτούς που δουλεύουν τριάντα χρόνια εκεί. Μας έχει… φωτίσει δυο φορές, με υπερπροσπάθεια πριν από δεκαπέντε και πριν από είκοσι χρόνια, όταν παρ’ ολίγο να ψοφήσουμε αποκλεισμένοι μέρες κι απροετοίμαστοι στα βόρεια κωλοπροάστια. Είναι ψύχραιμος κι ακριβής. Όταν τον πήρα ξανά να του πω ευχαριστώ μετά από ώρες, θυμηθήκαμε που πίναμε κονιάκ και τσίπουρο τότε, στα χειρότερα. Αδιόρατη κι η πίκρα του δημοσίου υπαλλήλου που δε σταυρώνει καλό λόγο ούτε όταν από φιλότιμο, εναερίτης ή γραφιάς, έχει σκιστεί. Έχει δώσει τα ρέστα του για να μην τα φτύσουν δυο γιαγιάδες στη γειτονιά κατάκοιτες και μ’ οξυγόνο, σαν την αρχαία γραία Εκάλη, που πέθανε πριν το πριγκηπόπουλο Θησέας τηρήσει το λόγο του και σκοτώσει το λιοντάρι που ρήμαζε την περιοχή. Είχε πάει πρώτα να πάρει το θρόνο, κι όταν γύρισε τη βρήκε νεκρή. Άχρηστη η λεοντή στον τάφο της. Κι έχει γριές και μωρά κι αλλού. Όπως και πρίγκηπες παντού.
Το εργολαβικό λιοντάρι βρυχήθηκε. Σύμπτωση. Αρχαία και σύγχρονη, σα μαύρο αστείο τρόμου. Στην αγιασοφιά ως γήπεδο, με τη σοφία ως κακοκαιρία, ένας εξηντάχρονος στην οικοδομή, τσακίζεται απ’ τη σκαλωσιά. Δυό 24ωρα μετά το δολοφονικό «εργατικόν ατύχημα», το όνομά του θαρρείς εφτασφράγιστο μυστικό, ώσπου να τελειώσει το ανακριτικό πυροσβεστικής και επιθεώρησης εργασίας. Γνωστόν το όνομα μόνο της εταιρείας (Ερμωνασσα). Με κλειστά σχολεία, δικαστήρια κλπ. κλπ. είναι κατασκευαστικώς ορθόν να ανεβαίνει στη σκαλωσιά να δουλέψει, όχι ο δικαιούμενος συνταξάρα εργάτης της οικοδομής, αλλά ο όποιος και δεκαοχτάρης ακόμη. Κόκκορας σφαγμένος στα θεμέλια κάθε έργου δεν είναι ποτέ ο αφεντικός. Είναι ο εργάτης, ο χτίστης, ο ηλεκτροσυγκολλητής, ο βοθρατζής, ο μπογιατζής, ο… η… τάξη που γράφει, αλλά δεν υπογράφει την Ιστορία. Ο εντολοδόχος ανώνυμος. Ο εντολέας της αμειβόμενης (;) αποστολής αυτοκτονίας προβαφτισμένος αλλά όχι αθάνατος, Capitalismo, τονε λένε. Τα παιδιά του Κέρδος κι Υπεραξία. Εδώ, με την Υπατία επελαύνουσα, να φέρνει καταιγίδες, πλημμύρες και μποφόρια, ήταν σ’ ένα γήπεδο που συναντήθηκαν. Αύριο σ’ ένα άλλο, γεμάτο από εργάτες που θέλουν δεκάδες μεροκάματα για ένα φθηνό διαρκείας της όποιας ομάδας της καρδιάς τους. Που μάθαν να θρηνούν για την απώλεια του γκολτζή από ακριβή μεταγραφή, αλλά όχι για το σφαγμένο κοκόρι, στη γέφυρα, στον πόλεμο, στην οικοδομή, στο κτήριο, στη σήραγγα, στις ράγες, στο χωράφι, στη φάμπρικα, στο χοτέλ, στο πάρε δώσε της κόλασης απ’ τους -45 ως τους +45 του κυρ Κέλσιου… Το αφεντικό είναι θεός όταν βάζει το χέρι στην τσέπη και σ’ αγοράζει νίκες, ε;
Κι όποιος αυτές τις μέρες μιλάει για «βουλή-κόλαση» και «θυελλώδεις εξελίξεις» δεν έχει καν διανοηθεί τι σημαίνει έγκαυμα πάγου στο καμίνι της καπιταλιστικης βαρβαρότητας, εκεί που ο χρόνος είναι μόνο χρήμα. Και το έγκλημα του Κυρ Κέλσιου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου