Το σύνταγμα του Στάλιν, ο Κουτσούμπας και η αντι – ΚΚΕ παράκρουση του Κοψίδη

Κατιούσα

Δεν ξέρουμε για ποιο λόγο ακριβώς εκεί στο Σύριζα θεωρούν το Μάκη Κοψίδη βαρύ προπαγανδιστικό πυροβολικό ενάντια στο ΚΚΕ, εικάζουμε λόγω της θητείας του στο κόμμα κάποτε που του δίνει το κύρος του ανθρώπου “που γνώρισε τα πράγματα από μέσα”. Στην πραγματικότητα βέβαια, η προσφυγή σε όσους ξέβρασε η ταξική πάλη μόνο γελοιοποίηση μπορεί να φέρει σε όσους τους θεωρούν “πουλέν”. Μετά από βαρυσύμαντες παρεμβάσεις του παλιού φαν του Βενιζέλου για τον οπορτουνισμό του ΚΚΕ στο Μακεδονικό, ο Κοψίδης ξαναχτυπά με ένα άρθρο που μεταξύ άλλων δείχνει βαθιές ιστορικές γνώσεις αλλά και παρακολούθηση των επεξεργασιών του κόμματος για την ιστορία της ΕΣΣΔ.
Στην εναγώνια προσπάθειά του να ταυτίσει τις θέσεις του ΚΚΕ για τη συνταγματική αναθεώρηση με εκείνη του Μητσοτάκη, ο Κοψίδης επικαλείται το σοβιετικό σύνταγμα του 1936, ισχυριζόμενος πως κι αυτό ακόμα να έφερνε ο Τσίπρας στη βουλή, το ΚΚΕ θα καταψήφιζε. Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός πως ο αρθογράφος παραλληλίζει εμμέσως πλην σαφώς τις προτάσεις του Σύριζα με σοβιετικό σύνταγμα. Θα σταθούμε όμως στο ότι ο Κοψίδης, πιάνεται παντελώς αδιάβαστος σχετικά με τις αναλύσεις του κόμματος και για την περίοδο διακυβέρνησης του Στάλιν, ειδικότερα δε για το σύνταγμα του 1936. Μπορεί ο ίδιος να έφυγε από το κόμμα το 2002, αρκετά χρόνια δηλαδή πριν τη δημοσίευση των θέσεων του κόμματος για τα αίτια ανατροπής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά αφού αποφάσισε να πιάσει στο στόμα- ή μάλλον στη γραφίδα του – το ζήτημα, όφειλε πρώτα να είχε μελετήσει στοιχειωδώς. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Με μια πολύ πρόχειρη αναζήτηση ας πούμε, θα μπορούσε να είχε βρει ότι το ΚΚΕ ασκεί κριτική σε πλευρές του συγκεκριμένου συντάγματος και συγκεκριμένα στην αποσύνδεση της ψήφου από το χώρο εργασίας:

Αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε είναι τη σχετικά ανάλογη πορεία σε επίπεδο θεσμών του εργατικού κράτους, με πρώτο σταθμό το σοβιετικό Σύνταγμα του 1936, που γενίκευσε το εκλογικό δικαίωμα με βάση τον τόπο κατοικίας και όχι εργασίας, κάτω και απ’ την πίεση της προετοιμασίας για τη συμβολή του λαού, μπροστά στην επερχόμενη γερμανική ιμπεριαλιστική επίθεση.
Αυτή η πορεία συνέβαλε ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες πριν από την ανατροπή στην αδιαφορία των εργαζομένων για τη λειτουργία των σοβιέτ, στον ατομισμό και στη διάβρωση της ταξικής συνείδησης.

Από αυτή την άποψη, ενάντια στην προπαγάνδα περί “δογματικού σταλινικού” κόμματος, το ΚΚΕ μπορεί όντως να καταψήφιζε, αν όχι προφανώς το σύνολο του συντάγματος του 1936, σαφώς κάποιες επιμέρους διατάξεις και σίγουρα άντλησε χρήσιμα συμπεράσματα από την εφαρμογή για να διαμορφώσει τη δική του πρόταση για τη λειτουργία του εργατικού ελέγχου στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν παύει να σημαίνει πως το ΚΚΕ είναι κάθε λέξη από τα τρία σοβιετικά συντάγματα, ακόμα και του τελευταίου που σήμερα πιθανότατα δε θα είχε καλή τύχη αν καλούνταν να το εγκρίνει, κι αυτό γιατί δεν αρνείται την ιστορία του και την ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, με τα λάθη, τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις του. Αλλά δεν είναι προφανώς αυτός ο καημός του Κοψίδη, ο οποίος ως μεγάλος ερευνητής εντοπίζει τις απαρχές των δικών της Μόσχας (“τότε που το όνειρο έγινε εφιάλτης”, τ’ ακούς Βίρνα;) στο εν λόγω σύνταγμα, άλλο που ακόμα κι αστοί ιστορικοί αναγνωρίζουν το φιλελευθερισμό του κι απλώς περιορίζονται στο να το απαξιώσουν ισχυριζόμενοι πως “παρέμεινε κενό γράμμα” .
Καημός του όμως είναι να αποδείξει ότι το ΚΚΕ θέλει την “εξόντωση” του Σύριζα, από τότε ακόμα που ήταν Συνασπισμό. Εννοείται πως άμα δε βάλεις Στάλιν, ΚΚΕ και εξόντωση στο ίδιο κείμενο ώστε να κάνουν τον απαραίτητο συνειρμό και όσοι δε σακουλεύονται τα υψηλά νοήματα με την πρώτη, έρχεται στον ύπνο σου ο πατερούλης και σου τραγουδάει τον ύμνο του ΠΑΣΟΚ.
Κλείνουμε με μερικά ερωτήματα για τον κύριο Κοψίδη. Αλήθεια πόσους οπορτουνιστές εξόντωσε ο ίδιος ως το 2002 που ήταν; Πότε ακριβώς άκουσε για πρώτη φορά για τις δικές της Μόσχας; Τέλος, αφού τον ενοχλεί ο χαρακτηρισμός πολιτικών δυνάμεων ως οπορτουνιστικών, πώς θα χαρακτήριζε τον εαυτό του με την πορεία που είχε ως και το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ; Στην τελική γιατί δεν πήγε κατευθείαν στο Συνασπισμό όταν ήταν στο 3-4%, τότε που τον κυνηγούσαν απηνώς οι μοχθηροί σταλινικοί του Περισσού που μόλις είχε εγκαταλείψει;