Πήραμε την άδεια από την ίδια κι αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από τον τοίχο της Νίνας Γεωργιάδου, που αναφέρεται στην περίπτωση της Λιβύης, το σχέδιο που υπήρχε για να καρπίσει η Σαχάρα και να καταστήσει τη χώρα διατροφικά αυτάρκη και την τύχη που είχε μετά την Αραβική Άνοιξη και την ιμπεριαλιστική επέμβαση σε μια χώρα με πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα. Αξίζει επίσης τον κόπο να διαβάσετε και την ανάλυση του Μανώλη Σακελλάρη, ακολουθώντας το σύνδεσμο στην πρώτη πρόταση του κειμένου, που υπενθυμίζει τη στάση που κράτησαν τότε (το 2011) διάφορες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και με ριζοσπαστικό μανδύα, δίνοντας “προοδευτικό άλλοθι” στο ματοκύλισμα της χώρας. Εκεί όπου επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά το “πλην Λακεδαιμονίων” στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.Τζαμαχίρια. Διάβασα χτες την τελευταία ανάρτηση, από τις πολλές εξαιρετικές, του Μανώλη Σακελλάρη για τη Λιβύη. Όσα γράφει προκαλούν πόνο.
Ο καθημαγμός μιας χώρας. Η ανασκαφή της μέχρι τα θεμέλια. Το ρήμαγμα του λαού της. Η μετατροπή της από πλουσιότερη χώρα της Αφρικής, σε σκλαβοπάζαρο και λημέρι λήσταρχων του ΝΑΤΟ.
Το 1967 ο Καντάφι παρέλαβε μια από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής, με μεγάλη όμως γεωπολιτική αξία και τεράστια αποθέματα πετρελαίου. Η αξία αυτής της χώρας ήταν τέτοια, που έκανε τους αποικιοκράτες της Ευρώπης και τους Αμερικάνους να ορέγονται ένα νέο κύμα εισβολών και προτεκτοράτων. Το προσπάθησαν στο 2ο Παγκόσμιο οι Ιταλοί φασίστες και οι Ναζί μακελάρηδες. Από τότε οι ΗΠΑ δεν σταμάτησαν να επεξεργάζονται την καταπάτηση και νεα αποικιοποίηση της Λιβύης.
Η “Αραβική Άνοιξη” σχεδιασμένη στα έγκατα της CIA, εκμεταλλεύτηκε την καταπίεση, τη διαφθορά και το ξέσπασμα της λαϊκής αγανάκτησης σε Αίγυπτο και Τυνησία και ρήμαξε λαούς και χώρες στο όνομα της εξαγωγής “δημοκρατίας”. Δεν πείραξε ούτε τρίχα από τους Σάουδες των στυγνών δικτατοριών, που δολοφονούν ανενόχλητοι, ακόμη και μέσα σε ξένες πρεσβείες και θερίζουν το λαό της Υεμένης, ενώ εγκατέστησε νέους δικτάτορες και παλιούς διεφθαρμένους εκεί που είχαν ξεσπάσει λαϊκές εξεγέρσεις.
Η “Αραβική Άνοιξη”, που σάρωσε τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, εκεί που βρωμάει πετρέλαιο, χρήμα και γεωπολιτική αξία, είχε επιλεγμένους στόχους, σπόνσορες, εκπαιδευτές, οργανώσεις κι ένα πλέγμα ΜΜΕ, σε Ευρώπη και Αμερική, που διαμόρφωναν την κοινή γνώμη.
Τον Απρίλη του 2011, τέσσερις μόλις μήνες μετά την “αυθόρμητη” έκρηξη της Αραβικής Άνοιξης, οι New York Times γράφουν “ένας αριθμός από ομάδες και άτομα, με άμεση εμπλοκή στις εξεγέρσεις και τις ανακατατάξεις που σαρώνουν την περιοχή, περιλαμβάνοντας το Κίνημα Νέων 6 Απρίλη, το Κέντρο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μπαχρέιν, αρκετούς ακτιβιστές, όπως ο Entsar Qadhi απ’ την Υεμένη, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από ομάδες, όπως το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο, το Διεθνές Δημοκρατικό Ινστιτούτο και ο Οίκος της Ελευθερίας (!!!), μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στην Ουάσιγκτον”.
Η οργάνωση 6 του Απρίλη, όχι μόνο εκπαιδεύτηκε στην Αμερική και χρηματοδοτήθηκε απευθείας από το State Department, αλλά αμέσως μετά μετέβη στη Σερβία, προκειμένου να εκπαιδεύσει τους CANVAS κατά του Μιλόσεβιτς. Το ίδιο εργαστήριο παραγωγής της “Αραβικής Άνοιξης” δουλεύει σήμερα για την αποικιοποίηση της Βενεζουέλας.
Το 1967, όταν ο Καντάφι πήρε την εξουσία στη Λιβύη, ο αναλφαβητισμός έφτανε στο 90% και η φτώχεια σάρωνε το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού ακόμη και στις παραλιακές πόλεις της Μεσογειακής ζώνης. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ τον Καντάφι, ο αναλφαβητισμός μειώθηκε στο 20%, οι απόφοιτοι πανεπιστημίου έφτασαν το ρεκόρ του 25% του πληθυσμού, η παιδεία, η υγεία και το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν για όλους δωρεάν, η εξασφάλιση δωρεάν κατοικίας, αυτονόητη, ένα βιβλιάριο 5.000 δολλαρίων συνόδευε τη μητέρα σε κάθε καινούργια γέννα. Το μεγαλύτερο δίκτυο υδροδότησης στον κόσμο. διέσχισε τεράστιες εκτάσεις και ήταν γνωστό ως “ο κατασκευασμένος ποταμός”.
Εκείνο όμως που συστράτευσε όλους τους λήσταρχους της Δύσης σ΄εναν ανελέητο βομβαρδισμό και την πυροδότηση ενός άγριου εμφύλιου, ήταν η πρόθεση του Καντάφι για ένα κοινό παναφρικανικό νόμισμα, που θα έκανε σκόνη όλα τα δυσβάσταχτα, αποικιακού τύπου χρέη των Αφρικανικών κρατών στη Δύση.
Το 1981, δούλεψα με μια σύμβαση στη ΣΕΛΕΤΕ. Η δουλειά αφορούσε ταχύρρυθμα μαθήματα αγγλικών σε Λίβυους απόφοιτους της Γεωπονικής, προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Γεωπονική της Αθήνας.
Τους ρώτησα κάποτε γιατί τόσο πολλοί γεωπόνοι σε μια χώρα που καλύπτεται σχεδόν όλη απ’ την έρημο. Μου απάντησαν, “Για να κάνουμε τη Σαχάρα να καρπίσει”. Γιατί να κάνετε τον κόπο, είπα, όταν έχετε τόσο πετρέλαιο. Η απάντηση ήταν άμεση, “Γιατί το πετρέλαιο δεν τρώγεται και καλό είναι το φαΐ να μην εισάγεται”. Και συνεχίσαμε τα εντατικά μας αγγλικά, νοιώθοντας πια πως, μ’ ένα τρόπο, κι εγώ έσπερνα και πότιζα τη Σαχάρα.
Σήμερα η Λιβύη είναι ένα απέραντο πεδίο μάχης φυλών, ιδιωτικών στρατών, μουσουλμάνων φονταμενταλιστών και λήσταρχων του ΝΑΤΟ.
Ο “κατασκευασμένος ποταμός” σήμερα ανατινάζεται τμηματικά και μπουκώνει με άμμο.
Η Σαχάρα, όχι μόνο δεν κάρπισε αλλά πίνει αίμα και απλώνεται απειλητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου