«Αυτό το βιβλίο έχει πανέμορφες ζωγραφιές, αλλά δεν έχει σκοτωμένα παιδιά, δεν έχει μάνες που πεινάνε, δεν έχει άνεργες γυναίκες. Γυρνάτε την πλάτη σας, κλείνετε τα μάτια σας γιατί δε θέλετε να χρεώσετε την πολιτική που εσείς εξυπηρετείτε και ειδικά η κ. Μίλερ. Δεν μπορώ να ακούσω άλλο. Ντροπή σας. Ολοι στη Βαγδάτη. Ολοι στους δρόμους. Δεν πρέπει να πεθάνει ούτε ένα παιδί από όποια “λογική σφαίρα”, από όποια “έξυπνη βόμβα”, ούτε ένα παιδί από πείνα. Είστε ανεπιθύμητοι στη Θεσσαλονίκη. Να μην ξανάρθετε».Σήμερα συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη μέρα που η Σοφία Καλαντίδου, αγωνίστρια και συνδικαλίστρια στο χώρο των εμποροϋπαλλήλων, έδινε ένα μάθημα στη σύζυγο του Αμερικανού πρέσβη, Μπόνι Μίλερ, και στη συμμαχία των πρόθυμων υποτακτικών της.
Ήταν άνοιξη του 2003, λίγες ώρες πριν αρχίσει η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, και μόλις μερικούς μήνες μετά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (για να “γλιτώσει” από τους Ταλιμπάν, που τους είχαν αναθρέψει οι ιμπεριαλιστές για να “γλιτώσει” από τους Σοβιετικούς η χώρα).
Την ίδια στιγμή ένα Κέντρο της UNESCO διοργάνωνε μια εκδήλωση-παρουσίαση ενός παιδκού βιβλίου της γυναίκας του πρέσβη, στα Λαδάδικα, στο κέντρο της πόλης. Μια προκλητική εκδήλωση για χαμογελαστά παιδιά, την ώρα που κάποια άλλα παιδιά σκοτώνονταν στη Μέση Ανατολή, για να “ευτυχήσει” και να “ευημερήσει” ο τόπος τους. Η υποκρισία του αστικού κόσμου έντυνε την εκδήλωση, μαζί με τους χαιρετισμούς όλης της “καλής κοινωνίας” και των υψηλών προσκεκλημένων.
Αρκούσε η είσοδος μιας εργαζόμενης γυναίκας-μάνας, που έσπασε τον αστυνομικό κλοιό (ασπίδα ενάντια στους διαδηλωτές και τον “εχθρό λαό”) για να τους χαλάσει τη βιτρίνα. Αυτοί που δολοφονούν παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για τη διαπαιδαγώγησή τους.
«Γίνεται να μην υποκρίνεται αυτό το προεδρείο; Μιλάτε για γονείς. Δεν αναφέρεστε διόλου στην εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα. Μιλάτε για το πώς θα συμπεριφερθούμε και θα επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, όταν περιμένουμε από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμύρια θύματα άμαχους στο Ιράκ. Και έρχεστε εδώ να στηρίξετε την προπαγάνδα που προσπαθεί να περάσει και η κ. Μίλερ μέσα στο βιβλίο της.Λίγο αργότερα δήλωνε στα ΝΕΑ μεταξύ άλλων πως αντέδρασε γιατί είναι Ελληνίδα και άνθρωπος:
Βομβαρδίζουμε τη Βοσνία και πάμε μετά για βοήθεια και γράφουμε εγχειρίδια για την επικοινωνία με τα παιδιά! Εχω αναθρέψει μια κόρη δουλεύοντας. Καθημερινά πυρπολούν τα εργασιακά μου δικαιώματα, δεν έχω χρόνο να ανασάνω και έρχεστε να μας πείτε ότι μόνο οι γονείς έχουν ευθύνη; Ο κόσμος περιμένει έναν πόλεμο. Λέτε ότι στη βια, οι νέοι, τα παιδιά θα αντιδράσουν με βία, και ο Μπους απειλεί με βία, με πόλεμο το Σαντάμ.
Αν ήσασταν ειλικρινείς, αν ήσασταν μάνες, θα πηγαίναμε στη Βαγδάτη για να μη βομβαρδίσουν παιδιά. Ντροπή σας. Ολοι στη Βαγδάτη, όλοι στους δρόμους. Σκοτώνονται παιδιά, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν. Δεν τα βλέπετε;».
«Μπήκα από περιέργεια για να ακούσω τι θα πούνε. Ήμουν κάτω, διαδήλωνα και μοίραζα φυλλάδια. Παρακολούθησα σχεδόν όλη τη συζήτηση. Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως δεν θέλω να ακούσω την κυρία Μίλερ να μιλάει. Και πήρα τον λόγο… Γιατί, γιατί είμαι Ελληνίδα, είμαι άνθρωπος…»Τότε όσοι βρίσκονταν στο προεδρείο, έψαχναν τρύπα να κρυφτούν, αφού δεν είχαν τίποτα να πουν για να την αποκρούσουν με λόγια -αφού απέτυχαν να το κάνουν τα ΜΑΤ. Σήμερα η συμμαχία των προθύμων έχει επανέλθει δριμύτερη, με “αριστερό μανδύα” και τους ιμπεριαλιστές να καμαρώνουν πως οι σχέσεις των δύο χωρών (ή μάλλον κυβερνήσεων, αμερικανικής και ελληνικής) βρίσκονται στο καλύτερό τους σημείο.
Με στοιχεία από το Ριζοσπάστη της εποχής και το ιστολόγιο Gagarin
2003: Λίγες ώρες πριν την πύρινη κόλαση στο Ιράκ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://gkagkarin.blogspot.com/2019/03/2003.html