Αποτελεσματικό για ποιον;

Το νομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος», που αναμενόταν να κατατεθεί χτες το βράδυ στη Βουλή, είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια σειρά από αντιδραστικές αλλαγές που θεσμοθετήθηκαν όλα τα τελευταία χρόνια με στόχο το αστικό κράτος να θωρακιστεί και να προσαρμοστεί ακόμα πιο στενά στις σύγχρονες απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, σε συνθήκες που είναι επείγον να στηριχθεί με όλους τους τρόπους η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Το στίγμα εξάλλου που δίνουν τα κυβερνητικά επιτελεία, ότι «η διακυβέρνηση της χώρας λαμβάνει χαρακτηριστικά σύγχρονου management», «διοίκησης επιχείρησης» δηλαδή, είναι αποκαλυπτικό όχι για το πώς αλλά για το για ποιον δρομολογούνται και οι αλλαγές αυτές.
Ο λαός έχει τίποτα να περιμένει από τις «μεταρρυθμίσεις» αυτές;
Οι «σύγχρονοι» θεσμοί που εισάγονται είναι εκείνοι που «κωδικοποιούν» και μονιμοποιούν όλη την αντιλαϊκή νομοθεσία των τριών μνημονίων, οι «σύγχρονες διαδικασίες ελέγχου» θα ελέγχουν την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, η «αξιολόγηση» των φορέων θα γίνεται με βάση τον πήχη που βάζει το κεφάλαιο και η τοποθέτηση διοικητών σε υπηρεσίες θα γίνεται ανάλογα με τις ικανότητές τους να υπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου, αλλά και την «ανοσία» τους στις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Το «ευέλικτο» αυτό κράτος και η «σβελτάδα» του αφορούν τους επιχειρηματικούς ομίλους και μόνο: Το πώς πιο «γρήγορα και αποτελεσματικά» θα μοιράζει τις νέες φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, θα βγάζει από το δρόμο των επιχειρήσεων τα «εμπόδια» των εργατικών δικαιωμάτων και της προστασίας της υγείας και τους περιβάλλοντος, θα εφαρμόζει αποτελεσματικότερα το «νόμο και την τάξη» του κεφαλαίου.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και αυτές οι αλλαγές τυγχάνουν «διακομματικής συναίνεσης» από τα κόμματα του κεφαλαίου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησε στην πλειοψηφία τους τις αλλαγές που έρχεται τώρα να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση ΝΔ, και ενώ οι αναδιαρθρώσεις αυτές που αφορούν τον κρατικό μηχανισμό αποτελούν σταθερά κομμάτι των «απαιτήσεων» και «αξιολογήσεων» από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» στο καθεστώς της «μεταμνημονιακής» εποχής και της «ενισχυμένης εποπτείας».
Η «αποτελεσματικότητα» και ο «εκσυγχρονισμός» του κράτους δεν γίνεται για να μπορέσει ο εργαζόμενος να προστατευτεί από την ένταση της εκμετάλλευσης, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, ούτε οι ανάγκες προστασίας και ασφάλειας της ζωής και όλων όσα έχει κερδίσει με τον ιδρώτα του προσώπου του. Δεν γίνεται για να μπορέσει ο εργαζόμενος να έχει πρόσβαση στον πλούτο που ο ίδιος παράγει.
Επιβεβαιώνεται αυτό που είναι ήδη γνωστό, ότι «επιτελικό», «ηλεκτρονικό», μικρότερο ή μεγαλύτερο, το σημερινό κράτος είναι εξ ορισμού εχθρικό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού είναι κράτος της αστικής τάξης, των επιχειρηματικών ομίλων, λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο την υπεράσπιση της κερδοφορίας τους.
Το «φιλικό» για την εργατική τάξη κράτος δεν μπορεί παρά να είναι το δικό της κράτος, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα έχουν στα χέρια τους την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας, θα οργανώνουν την παραγωγή και θα αξιοποιούν όλες τις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες για τις δικές τους, σύγχρονες ανάγκες, και όχι για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.