Κανένας εφησυχασμός

Η μεγάλη φωτιά της Δευτέρας στον Υμηττό, όπως και αυτές σε Ελαφόνησο, Ζούμπερη και Μαραθώνα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι ο κίνδυνος από τις τραγικές ελλείψεις στην αντιπυρική προστασία είναι εδώ. Παρά τα μεγάλα λόγια, ένας από τους λίγους εναπομείναντες «πνεύμονες» της Αττικής βρέθηκε ξανά σε κίνδυνο και μάλιστα σε μια μέρα που ο βαθμός επιφυλακής ήταν μεγάλος. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κάθε χρόνο, άλλοτε στην Πεντέλη, άλλοτε στον Υμηττό, άλλοτε στην Πάρνηθα, χωρίς δυστυχώς η εξέλιξη να είναι πάντα ίδια με την τελευταία... Και μπορεί να ακούμε από αρμόδια κυβερνητικά στελέχη φράσεις θριαμβολογίας, όπως «Ηταν μία απόδειξη ότι το κράτος είναι εδώ», αυτές ωστόσο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποπροσανατολίζουν και να καθησυχάζουν το λαό. Τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά τα προβλήματα στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, με ευθύνη του κράτους, που συνεχίζει να εγκληματεί σε βάρος του περιβάλλοντος και να εκθέτει σε κινδύνους τα δάση, την περιουσία, ακόμα και τη ζωή του λαού. Αλήθεια, μπορεί κάποιος από τους αρμόδιους της κυβέρνησης που τα λένε αυτά, με αφορμή την επιχείρηση στον Υμηττό, να πει τι θα γίνει σε περίπτωση δεύτερου και τρίτου μετώπου στην Αττική ή σε μια άλλη Περιφέρεια της χώρας;

* * *

Και εξηγούμαστε: Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, παρά τις συσκέψεις και τα επικοινωνιακά τρικ των κυβερνήσεων της ΝΔ, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ προηγουμένως, τα προβλήματα στην πυροπροστασία παραμένουν, με αιχμή την έλλειψη μόνιμου προσωπικού, υποδομών, κατάλληλου μηχανολογικού και ατομικού εξοπλισμού. Οι πιστώσεις του προϋπολογισμού για το Πυροσβεστικό Σώμα που διατέθηκαν για το 2019 είναι μεν αυξημένες σε σχέση με το 2018, μετά και την τραγωδία στο Μάτι, δεν λύνουν όμως το πρόβλημα, διότι από το Πυροσβεστικό Σώμα έχουν περικοπεί σωρευτικά από το 2010 μέχρι και σήμερα 1,15 δισ. ευρώ, με σημείο αναφοράς τον προϋπολογισμό του 2009, που και αυτός υπολειπόταν σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. Αυτή η διαχρονική υποχρηματοδότηση του Πυροσβεστικού Σώματος έχει την αντανάκλασή της και στο σχεδιασμό της αντιπυρικής περιόδου για το 2019. Σχετικά δε με τη Δασική Υπηρεσία, από το 1998 και μετά, που έγινε ο αντιεπιστημονικός και καταστροφικός διαχωρισμός πρόληψης - καταστολής, περιορίστηκαν τραγικά οι προληπτικές παρεμβάσεις στα δασικά οικοσυστήματα. Με αφορμή και τις φετινές πυρκαγιές, οι συχνές μετακινήσεις προσωπικού από περιοχή σε περιοχή, από όμορους αλλά και απομακρυσμένους νομούς σε μεγάλα συμβάντα, επιβεβαιώνουν την ελλιπή στελέχωση του Πυροσβεστικού Σώματος, που εκφράζεται και με σοβαρές εκπτώσεις σε ζητήματα ασφάλειας, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να τίθεται σε κίνδυνο ακόμα και η ζωή των πυροσβεστών, πέρα από την ψυχολογική και σωματική τους εξουθένωση.

* * *

Αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος, που έχει να κάνει με την υποχρηματοδότηση από το αστικό κράτος υπηρεσιών που αφορούν ακόμα και στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, όπως η προστασία του λαού και του περιβάλλοντος από πυρκαγιές, φυσικές καταστροφές και πάει λέγοντας. Ακόμα και η υπαρκτή «κλιματική αλλαγή», φαινόμενο που εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια, χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να σκεπάσουν τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες για τις ελλείψεις και την έλλειψη σχεδιασμού. Ο πυρήνας όμως του προβλήματος, που αφήνει εκτεθειμένα τα δάση στις πυρκαγιές και στις ορέξεις των εμπρηστών, ήταν και παραμένει η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης. Την πολιτική αυτή υπηρετούν διαχρονικά με τους νόμους τους όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, με τα ειδικά χωροταξικά σχέδια και την αλλαγή των χρήσεων γης, τη νομιμοποίηση «στρατηγικών» καπιταλιστικών επενδύσεων σε δάση και αιγιαλούς. Με δασοκτόνες ρυθμίσεις, μέσω των οποίων αποχαρακτηρίζονται εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων και ανοίγει ο δρόμος ώστε τεράστιες εκτάσεις τις οποίες εποφθαλμιούσαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα να μετατραπούν σε πεδίο για κερδοφόρες μπίζνες. Με νομιμοποιήσεις οικισμών αυθαιρέτων μέσα σε δασικές περιοχές, που βαφτίζονται «οικιστικές πυκνώσεις».

* * *

Να λοιπόν πού πρέπει να στρέψει την προσοχή και τα πυρά του ο λαός: Στην πολιτική που μετατρέπει τη γη σε εμπόρευμα, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπου οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Σ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης είναι αδύνατον να διαμορφωθούν ολοκληρωμένες και σχεδιασμένες υποδομές για την προστασία του περιβάλλοντος και την ασφάλεια του λαού. Γι' αυτό χρειάζεται σήμερα ο λαός να δυναμώσει τη διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας από σεισμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές, κόντρα στους «δημοσιονομικούς στόχους» και στα «πρωτογενή πλεονάσματα» για το κεφάλαιο, που υπηρετούν με την πολιτική τους όλα τα αστικά κόμματα. Αξιοποιώντας την πλούσια πείρα τους, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να βάλουν στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες για το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, παλεύοντας για την ανατροπή του.

Κ. Πασ.