Κάτεργα

Και στο βάθος «Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες»... Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από τις διατάξεις για τις κλαδικές συμβάσεις που περιλαμβάνει το λεγόμενο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Τη διαπίστωση αυτή κάνει και ο αστικός Τύπος, καταγράφοντας τους μύχιους πόθους κυβέρνησης και εργοδοσίας. Οπως γράφτηκε για παράδειγμα στη «Ναυτεμπορική», οι εξαιρέσεις από τις κλαδικές συμβάσεις «ανοίγουν το δρόμο και για τη δημιουργία Ειδικών Ζωνών Εργασίας σε περιοχές που έχουν υποστεί σημαντικές επιπτώσεις από την κρίση και τώρα θα επιχειρηθεί να προσελκύσουν κεφάλαια». Δηλαδή, οι εξαιρέσεις από τον κλαδικό μισθό και από στοιχειώδη εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι προϋπόθεση της όποιας ανάπτυξης! Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν προκαλεί εντύπωση η «απόλυτη ικανοποίηση» με την οποία ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών (ΣΒΕ) και ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) χαιρετίζουν την «πρωτόγνωρη» ταχύτητα με την οποία η ΝΔ εκπληρώνει το αίτημά τους για τη δημιουργία Ελεύθερης Ζώνης Βιομηχανίας και Εμπορίου αποκλειστικά για επιχειρήσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό στο στρατόπεδο Γκόνου, όπου θα ισχύουν κυρίως απαλλαγές από φόρους. Θυμίζουμε ότι η σχετική νομοθεσία διαμορφώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και τώρα αναλαμβάνει να την «τρέξει» η ΝΔ. Το επόμενο βήμα σε αυτές τις «ζώνες» θα είναι η «απελευθέρωση» της εργοδοσίας ακόμα και από τις ελάχιστες υποχρεώσεις για τους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα, διαμορφώνοντας συνθήκες κάτεργου για τους εργαζόμενους, στο όνομα πάντα της «προσέλκυσης επενδύσεων» και της ανάπτυξης...

Τεντωμένο σκοινί

 

Τον εφησυχασμό που καλλιεργεί η κυβέρνηση για τις εξελίξεις στα Ενεργειακά και το ρόλο της Ελλάδας διαψεύδει για μια ακόμη φορά η ωμή πραγματικότητα. Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο ΥΠΕΝ Κ. Χατζηδάκης υποστήριζε σε συνέδριο για την Ενέργεια στη ΝΑ Ευρώπη ότι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης σε μια «παραδοσιακά ταραχώδη περιοχή» μπορεί να συμβάλει στη σταθερότητα και την ειρήνη. Το θερμόμετρο όμως των ανταγωνισμών ανέβηκε απότομα, με την επίθεση στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας, επιβεβαιώνοντας ότι αρκεί μια σπίθα για να γίνει πυρκαγιά. Πάνω στο τεντωμένο σκοινί των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, οι σχεδιασμοί του ευρωατλαντικού άξονα με αιχμή τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας δεν αποτελούν παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Οπως και η εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς δεν είναι εγγύηση της ειρήνης, αλλά μαγνήτης κινδύνων για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς. Η κατάσταση μάλιστα θα γίνει ακόμα χειρότερη αν προχωρήσουν τα σχέδια που συζητιούνται στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου» και της «Αμυντικής Συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ». Αυτοί οι σχεδιασμοί πρέπει να συναντήσουν ισχυρά εμπόδια από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, με ένταση της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης, στηρίζοντας τις πρωτοβουλίες που παίρνουν η ΕΕΔΥΕ, σωματεία και φορείς.

Ζωτικά συμφέροντα

 

Με δεδομένη την πρόθεση της κυβέρνησης να εμπλακεί ακόμα πιο βαθιά στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, διάφορα παπαγαλάκια έπιασαν στασίδι, προσπαθώντας να «τεκμηριώσουν» και να δικαιολογήσουν την «αναγκαιότητα» των επικίνδυνων αυτών επιλογών. Γράφει, για παράδειγμα, κάποιος αναπληρωτής καθηγητής του King's College London και του ΠΑΜΑΚ ότι στον Περσικό Κόλπο, όπου η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να στείλει φρεγάτα για να συνδράμει τη ναυτική δύναμη των ΗΠΑ, «διακυβεύονται ζωτικά ελληνικά συμφέροντα», αναφερόμενος στα ελληνόκτητα δεξαμενόπλοια μεταφοράς πετρελαίου και σε μεγάλες ελληνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται εκεί. «(...) Η Αθήνα έχει αποστασιοποιηθεί από την περιοχή εδώ και πολλά χρόνια», συνεχίζει και καταλήγει πως «υπάρχουν μεγάλα διακυβεύματα στην περιοχή που δεν μπορούν πλέον να αγνοηθούν από την Αθήνα». Δεν υπάρχει πιο κυνική ομολογία ότι η ιμπεριαλιστική εμπλοκή της Ελλάδας γίνεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Στην προκειμένη περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει να στείλει πολεμικά πλοία χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα, για να υπερασπιστεί τα ελληνόκτητα δεξαμενόπλοια και τις πετρελαϊκές που δραστηριοποιούνται στον Κόλπο και οι οποίες είναι εκτεθειμένες στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ με το Ιράν. Η ιστορική πείρα έχει πολλά να διδάξει για ανάλογες επιλογές των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων στο παρελθόν, στο όνομα πάντα των «ζωτικών συμφερόντων» της χώρας. Επιβεβαιώνεται και με αυτόν τον τρόπο ότι η στρατιωτική εμπλοκή στα βρώμικα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια είναι η άλλη όψη της υπεράσπισης, κατοχύρωσης, αναβάθμισης και διεύρυνσης των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού, που μπαίνει στο στόχαστρο και τελικά «πληρώνει τη νύφη» των άγριων και επικίνδυνων ανταγωνισμών.

Επιλογή

 

Απάντηση σε όσους επιμένουν ότι η μερική απασχόληση είναι επιλογή που «βολεύει» τους εργαζόμενους, ειδικά τις εργαζόμενες μανάδες, δίνουν χτεσινά στοιχεία της Γιούροστατ για τους λόγους που οι Ευρωπαίοι «στρέφονται» σε τέτοιες θέσεις δουλειάς. Σύμφωνα με αυτά, ο πρώτος λόγος (με 26%) είναι ότι ο ενδιαφερόμενος «δεν μπόρεσε να βρει πλήρη απασχόληση» και ο δεύτερος (24%) «η φροντίδα παιδιών ή ανίκανων ενηλίκων». Μάλιστα, το 2018, στην Ελλάδα, το ποσοστό εκείνων που δούλεψαν σε θέσεις μερικής απασχόλησης «εξαιτίας της αδυναμίας εύρεσης πλήρους απασχόλησης» έφτασε το 70%, χαρίζοντας στη χώρα μας την πρώτη θέση! Την υπόλοιπη τριάδα συμπληρώνουν η Ιταλία (66%) και η Κύπρος (65%)... Τα στοιχεία δείχνουν ότι το «ισοζύγιο» πλήρους - μερικής απασχόλησης αλλάζει ραγδαία, όχι επειδή το θέλουν οι εργαζόμενοι, αλλά επειδή αυτό απαιτεί η προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, πάντα με κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου. Και από αυτήν την άποψη είναι πρόκληση από την πλευρά της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων να παρουσιάζουν ως επιλογή τάχα των εργαζομένων τη μισοδουλειά και μισοζωή, και από πάνω να διαφημίζουν ως «σωτηρία» τον λεγόμενο «κοινωνικό πυλώνα» της ΕΕ, που θεσμοθετεί τα ελάχιστα δικαιώματα για τους εργαζόμενους στη μερική απασχόληση, κυριολεκτικά στον πάτο του βαρελιού.

  Ριζοσπάστης  Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη 2019