Οσο
πλησιάζει το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όσο προχωρούν οι διαδικασίες
νομιμοποίησης των αντιπροσώπων, τόσο περισσότερο αποκαλύπτονται νέες
πτυχές της σήψης που χαρακτηρίζει τις δυνάμεις του κυβερνητικού και
εργοδοτικού συνδικαλισμού, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η
αναβαθμισμένη και άμεση παρέμβαση της εργοδοσίας μέσα στα συνδικάτα.
Ο παράγοντας που διογκώνει και πολλαπλασιάζει αυτά τα φαινόμενα είναι ο ίδιος ο ρόλος που έχουν αναλάβει οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές: Η στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής, η διευκόλυνση της επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, η οποία εντείνεται και στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης με όπλο το άθικτο μνημονιακό οπλοστάσιο, η υπονόμευση κάθε εργατικής κινητοποίησης που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, η επιβολή σιγής νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, ενώ βαθαίνει η εργασιακή ζούγκλα, είναι καθήκοντα που αντικειμενικά σπρώχνουν τους εν λόγω συνδικαλιστές να φτάσουν στον πάτο του βαρελιού μέσα στο οποίο έτσι κι αλλιώς κολυμπούσαν.
Γι' αυτό και η πάλη ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές των εργαζομένων, η πάλη ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών τους, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη ενάντια στα στηρίγματά τους στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι υπόθεση που αφορά κάθε εργαζόμενο!
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ομάδα Βασιλόπουλου) πάντα στήριζαν τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, ενώ η εργοδοσία δεν έπαψε ποτέ να παρεμβαίνει με διάφορους τρόπους στα συνδικάτα.
Ωστόσο, ο ρόλος που έπαιξαν οι εργατοπατέρες όλα τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων επιταχύνθηκε και κλιμακώθηκε η αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου, όπως και ο ρόλος που καλούνται να παίξουν σήμερα, για την υποστήριξη της παραπέρα εμβάθυνσης αυτής της επίθεσης, «ανεβάζουν» σε πρωτόγνωρα επίπεδα την απευθείας σύμφυσή τους με τη μεγαλοεργοδοσία, την ενιαία στάση όλων των εργατοπατέρων κάθε απόχρωσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) απέναντι στις ταξικές δυνάμεις, όπως και την ωμή παρέμβαση του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.
Τα στοιχεία που έρχονται συνεχώς στο φως είναι αποκαλυπτικά:
Μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, διευθύνοντες σύμβουλοι και μέλη Διοικητικών Συμβουλίων συστήνουν «σωματεία», «κατεβαίνουν» ως υποψήφιοι και «ψηφίζονται» ως «εκπρόσωποι» των εργαζομένων.
Συνεχείς είναι οι αποκαλύψεις για την εκτεταμένη νοθεία με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών, η οποία αποτυπώνεται σε διπλοψηφίες, σε εκλογικές λίστες στις οποίες οι εργαζόμενοι φαίνεται να προσέρχονται στην κάλπη με... αλφαβητική σειρά, σε σωματεία στα οποία συγκεντρώνονται περισσότεροι ψηφίσαντες από τους εργαζόμενους που υπάρχουν στις περιοχές τους!
Ο προσανατολισμός συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων βγάζει μάτι στις περιπτώσεις Εργατικών Κέντρων που δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή δράση για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά έχουν μερίδιο στη μετοχική σύνθεση «αναπτυξιακών ΑΕ» μαζί με δήμους, Περιφέρειες, ακόμα και εργοδοτικές ενώσεις.
Οι ιδιότητες του «εκπροσώπου των εργαζομένων» και του εργοδότη συναντιούνται στο πρόσωπο προέδρων Ανώνυμων Εταιρειών, μετόχων επιχειρήσεων, διευθυντών και στελεχών, στους οποίους Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και η ίδια η ΓΣΕΕ παραχωρούν την ταμπέλα του «συνδικαλιστή».
Τέλος, η εξασφάλιση της απρόσκοπτης νοθείας των εργατοπατέρων και της ανάμειξης της εργοδοσίας ενίοτε απαιτεί τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής, όπως σε παραδείγματα «συνεδρίων» Εργατικών Κέντρων με πορτιέρη την αστυνομία ή με ασφαλίτη να περιφέρεται ανάμεσα στους συνέδρους...
Απέναντι σε αυτήν τη σαπίλα, στην τελική ευθεία μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι ταξικές δυνάμεις με καθημερινές παρεμβάσεις μέσα σε χώρους δουλειάς, αλλά και με αγωνιστικές πρωτοβουλίες, ξεσκεπάζουν το ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην αποκρουστική εικόνα που διαμορφώνουν τα φαινόμενα σήψης, αντιτάσσουν την ανάγκη για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, για σωματεία στα χέρια των εργαζομένων, με δημοκρατική λειτουργία, οργανωτές των αγώνων και της διεκδίκησης με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων.
Ο παράγοντας που διογκώνει και πολλαπλασιάζει αυτά τα φαινόμενα είναι ο ίδιος ο ρόλος που έχουν αναλάβει οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές: Η στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής, η διευκόλυνση της επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, η οποία εντείνεται και στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης με όπλο το άθικτο μνημονιακό οπλοστάσιο, η υπονόμευση κάθε εργατικής κινητοποίησης που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, η επιβολή σιγής νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, ενώ βαθαίνει η εργασιακή ζούγκλα, είναι καθήκοντα που αντικειμενικά σπρώχνουν τους εν λόγω συνδικαλιστές να φτάσουν στον πάτο του βαρελιού μέσα στο οποίο έτσι κι αλλιώς κολυμπούσαν.
Γι' αυτό και η πάλη ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές των εργαζομένων, η πάλη ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών τους, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη ενάντια στα στηρίγματά τους στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι υπόθεση που αφορά κάθε εργαζόμενο!
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ομάδα Βασιλόπουλου) πάντα στήριζαν τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, ενώ η εργοδοσία δεν έπαψε ποτέ να παρεμβαίνει με διάφορους τρόπους στα συνδικάτα.
Ωστόσο, ο ρόλος που έπαιξαν οι εργατοπατέρες όλα τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων επιταχύνθηκε και κλιμακώθηκε η αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου, όπως και ο ρόλος που καλούνται να παίξουν σήμερα, για την υποστήριξη της παραπέρα εμβάθυνσης αυτής της επίθεσης, «ανεβάζουν» σε πρωτόγνωρα επίπεδα την απευθείας σύμφυσή τους με τη μεγαλοεργοδοσία, την ενιαία στάση όλων των εργατοπατέρων κάθε απόχρωσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) απέναντι στις ταξικές δυνάμεις, όπως και την ωμή παρέμβαση του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.
Τα στοιχεία που έρχονται συνεχώς στο φως είναι αποκαλυπτικά:
Μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, διευθύνοντες σύμβουλοι και μέλη Διοικητικών Συμβουλίων συστήνουν «σωματεία», «κατεβαίνουν» ως υποψήφιοι και «ψηφίζονται» ως «εκπρόσωποι» των εργαζομένων.
Συνεχείς είναι οι αποκαλύψεις για την εκτεταμένη νοθεία με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών, η οποία αποτυπώνεται σε διπλοψηφίες, σε εκλογικές λίστες στις οποίες οι εργαζόμενοι φαίνεται να προσέρχονται στην κάλπη με... αλφαβητική σειρά, σε σωματεία στα οποία συγκεντρώνονται περισσότεροι ψηφίσαντες από τους εργαζόμενους που υπάρχουν στις περιοχές τους!
Ο προσανατολισμός συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων βγάζει μάτι στις περιπτώσεις Εργατικών Κέντρων που δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή δράση για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά έχουν μερίδιο στη μετοχική σύνθεση «αναπτυξιακών ΑΕ» μαζί με δήμους, Περιφέρειες, ακόμα και εργοδοτικές ενώσεις.
Οι ιδιότητες του «εκπροσώπου των εργαζομένων» και του εργοδότη συναντιούνται στο πρόσωπο προέδρων Ανώνυμων Εταιρειών, μετόχων επιχειρήσεων, διευθυντών και στελεχών, στους οποίους Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και η ίδια η ΓΣΕΕ παραχωρούν την ταμπέλα του «συνδικαλιστή».
Τέλος, η εξασφάλιση της απρόσκοπτης νοθείας των εργατοπατέρων και της ανάμειξης της εργοδοσίας ενίοτε απαιτεί τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής, όπως σε παραδείγματα «συνεδρίων» Εργατικών Κέντρων με πορτιέρη την αστυνομία ή με ασφαλίτη να περιφέρεται ανάμεσα στους συνέδρους...
Απέναντι σε αυτήν τη σαπίλα, στην τελική ευθεία μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι ταξικές δυνάμεις με καθημερινές παρεμβάσεις μέσα σε χώρους δουλειάς, αλλά και με αγωνιστικές πρωτοβουλίες, ξεσκεπάζουν το ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην αποκρουστική εικόνα που διαμορφώνουν τα φαινόμενα σήψης, αντιτάσσουν την ανάγκη για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, για σωματεία στα χέρια των εργαζομένων, με δημοκρατική λειτουργία, οργανωτές των αγώνων και της διεκδίκησης με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου