Στη νικήτρια ταινία των Όσκαρ 2020, φωτογραφίζεται η Νότια Κορέα:
οι κοινωνικές ανισότητες αυτής της χώρας μας καλούν να σκεφτούμε ότι η
ανάπτυξή της δεν αρκεί για να λύσει τα βαθιά προβλήματα της οικονομίας ή
της αναδιανομής του τεράστιου πλούτου της, όπως ακριβώς συμβαίνει με
διάφορα έθνη και πόλεις της Λατινικής Αμερικής.
Σύμφωνα με τον συντελεστή Gini, ο οποίος μετρά τον δείκτη ανισότητας μιας χώρας, η Νότια Κορέα βρίσκεται (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ) στο 0,35 -κάτω (ΣΣ. δηλ. καλύτερα) από το 0,46 της Χιλής και του Μεξικού, ή ακόμα κι από το 0,39 των ΗΠΑ, αν και εξακολουθεί να απέχει πολύ από το 0,29 της Γαλλίας ή το 0,26 της Δανίας (βλ και σχετικό σημείωμα του BBC)
Οι «Parasites» μας βοηθάνε να καταλάβουμε
τι συνέβη πχ. στη Χιλή, όπου Cecilia Morel, σύζυγος του προέδρου
Sebastián Piñera, δήλωσε, σχετικά με την κοινωνική ανυπακοή και
κατακραυγή στη χώρα αυτή, ότι θα αναγκαστούν να «μειώσουν τα προνόμιά τους»
(ΣΣ |> Την ημέρα που ξεκίνησαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις, τον Οκτώβρη
του 2019, εμφανίστηκε συγκαταβατική και «λαϊκή», λέγοντας “Παρακαλώ,
ψυχραιμία! να καλέσουμε τώρα τους ανθρώπους καλής θέλησης, σε μια
αναδιανομή του πλούτου: θα πρέπει να μειώσουμε τα προνόμιά μας και να
μοιραστούμε τους άλλους»!…)
Εάν σε αυτή την ασιατική χώρα τρεις από τους
τέσσερις νέους θέλουν να πάνε στο εξωτερικό, μπορεί αυτό να θεωρηθεί
ένα επιτυχημένο μοντέλο για να επιζήσει ένα έθνος και να καλέσει τις
νέες γενιές σε μια ενεργό συμμετοχή στο μέλλον των συμπολιτών τους;
Η πραγματικότητα των παρασίτων είναι απλά αυτή των χωρών όπως το Εκουαδόρ, όπου έχουμε στην ίδια πόλη τις ίδιες ακραίες συνθήκες πλούτου και φτώχειας, ένα χιλιόμετρο ή δύο μακριά η μια από την άλλη: αυτό αποδεικνύεται από το καντόνι Samborondón του Guayaquil ή, στο Quito, την Cumbayá και τα περίχωρά της. Το ίδιο συμβαίνει σε πόλεις όπως Lima, Bogotá, México ή Río de Janeiro.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ποιότητα του σεναρίου και τη σκηνοθεσία της κορεατικής ταινίας, αλλά ο κινηματογράφος έχει ήδη ασχοληθεί με αυτά τα θέματα σε διάφορες ταινίες και έχει επισημάνει παρόμοιες πραγματικότητες σε περισσότερες από μία περιπτώσεις (με σταθερά και σημείο αναφοράς την ταξική σύγκρουση) και με μια αίσθηση καταγγελίας, όπου ίσως η «πολιτική» μεροληψία αποτέλεσε το κλειδί του Χόλιγουντ για τη βράβευση.
Η υποχρεωτική ερώτηση μετά την παρακολούθηση της ταινίας της χρονιάς είναι ποιοι αποτελούν τα παράσιτα και που ακριβώς στις κοινωνίες μας; και στην Κορέα και στην Αφρική και στις ΗΠΑ!
Η Σεούλ με τις εικόνες και τις ιδιαιτερότητες της είναι μια αξία της ταινίας, αλλά παρατηρώντας την μέσα από την απανταχού -στον κόσμο όλο, κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνικής ανισότητας, είναι σαφές ότι οι σούπερ-εκατομμυριούχοι και οι μεγάλοι επιχειρηματίες είναι παράσιτα των μεγάλων φτωχών μαζών του πλανήτη, προϊόντα εκμετάλλευσης εκείνων που γίνονται καθημερινά φτωχότεροι, όπως επεσήμανε ο οικονομολόγος Ha-Joon Chang σε συνέντευξή του.
Πηγή <| telesurtv.net |>
Σύμφωνα με τον συντελεστή Gini, ο οποίος μετρά τον δείκτη ανισότητας μιας χώρας, η Νότια Κορέα βρίσκεται (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ) στο 0,35 -κάτω (ΣΣ. δηλ. καλύτερα) από το 0,46 της Χιλής και του Μεξικού, ή ακόμα κι από το 0,39 των ΗΠΑ, αν και εξακολουθεί να απέχει πολύ από το 0,29 της Γαλλίας ή το 0,26 της Δανίας (βλ και σχετικό σημείωμα του BBC)
ΣΣ |> Η Νότια Κορέα έχει έκταση 100.284km2 (75% σε σχέση με την Ελλάδα) και πληθυσμό (εκτίμηση 2020) ~52.000.000 (~5πλάσιο από το δικό μας) Α.Ε.Π. (PPP 2016) 1.934,033 δισ.$ – Κατά κεφαλή 37.740$, Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) 1.411,246 δισ.$ (7πλάσιο από το δικό μας) – Κατά κεφαλή 27.538$ (το δικό μας 18.613$), ΔΑΑ 2018 -Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης (Human Development Index, HDI) Αύξηση 0,906 – πολύ υψηλός …Έτσι ο σκηνοθέτης των «Parasites» Bong Joon-Jo, πολύ έξυπνα και διακριτικά, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του πλανήτη μας, του κόσμου που δημιουργείται από τον καπιταλισμό, από τις ομάδες ηγεμονικών μέσων ενημέρωσης και από ορισμένους «στοχαστές» που είναι πεπεισμένοι ότι ο υπερβολικός πλούτος είναι συνώνυμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.
|> Ο συντελεστής Τζίνι είναι μέτρηση στατιστικής διασποράς κατανομής εισοδήματος / πλούτου (αν και αναπτύχθηκε το 1912 στο βιβλίο του κοινωνιολόγου Corrado Gini, Variabilità e mutabilità «μεταβλητότητα και ευμεταβλητότητα» είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μέτρο της ανισότητας.
Μετράει την ανισότητα μέσω μιας κατανομής συχνοτήτων (επίπεδα εισοδήματος): ο (θεωρητικά) μηδενικός συντελεστής εκφράζει την τέλεια ισότητα (όλοι έχουν το ίδιο εισόδημα) και ο [1], μιας μονάδας (ή 100%) εκφράζει τη μέγιστη ανισότητα (πχ., για ένα κράτος, όπου μόνο ένα άτομο έχει όλο το εισόδημα και οι άλλοι σχεδόν τίποτε)]
Φωτο Reuters
Η οικογένεια Kim, στην κορεατική ταινία, είναι επίσης το ζωντανό πορτρέτο της φάρας Piñera ή Macri, που σε χώρες όπως η Χιλή και η Αργεντινή πλούτισαν ξένοιαστοι και ξεδιάντροπα, μέσα από τις κοινωνικές ανισότητες του κορεατικού μοντέλου εκβιομηχάνισης και εντατικής τεχνολογικής ανάπτυξης.
Η πραγματικότητα των παρασίτων είναι απλά αυτή των χωρών όπως το Εκουαδόρ, όπου έχουμε στην ίδια πόλη τις ίδιες ακραίες συνθήκες πλούτου και φτώχειας, ένα χιλιόμετρο ή δύο μακριά η μια από την άλλη: αυτό αποδεικνύεται από το καντόνι Samborondón του Guayaquil ή, στο Quito, την Cumbayá και τα περίχωρά της. Το ίδιο συμβαίνει σε πόλεις όπως Lima, Bogotá, México ή Río de Janeiro.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ποιότητα του σεναρίου και τη σκηνοθεσία της κορεατικής ταινίας, αλλά ο κινηματογράφος έχει ήδη ασχοληθεί με αυτά τα θέματα σε διάφορες ταινίες και έχει επισημάνει παρόμοιες πραγματικότητες σε περισσότερες από μία περιπτώσεις (με σταθερά και σημείο αναφοράς την ταξική σύγκρουση) και με μια αίσθηση καταγγελίας, όπου ίσως η «πολιτική» μεροληψία αποτέλεσε το κλειδί του Χόλιγουντ για τη βράβευση.
Πάντως, ο τίτλος καλεί σε προβληματισμό και αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της ταινίας.
Η μόνη ένσταση και κριτική βρίσκεται στην
αιματηρή έκβαση, όπως πολύ συχνά κάνει η οπτική του Tarantino, που δεν
περιπλέκει το προτεινόμενο θέμα, παραπάνω από όσο η κινηματογραφική
μεταφορά απαιτεί.Η Σεούλ με τις εικόνες και τις ιδιαιτερότητες της είναι μια αξία της ταινίας, αλλά παρατηρώντας την μέσα από την απανταχού -στον κόσμο όλο, κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνικής ανισότητας, είναι σαφές ότι οι σούπερ-εκατομμυριούχοι και οι μεγάλοι επιχειρηματίες είναι παράσιτα των μεγάλων φτωχών μαζών του πλανήτη, προϊόντα εκμετάλλευσης εκείνων που γίνονται καθημερινά φτωχότεροι, όπως επεσήμανε ο οικονομολόγος Ha-Joon Chang σε συνέντευξή του.
Πηγή <| telesurtv.net |>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου